Αγαπητό μου ημερολόγιο…
Σήμερα αποφάσισα να γράψω πάνω σου τις πιο κρυφές μου σκέψεις γιατί ξέρω καλά ότι από τη στιγμή που θα σε κλείσω και θα σε κρύψω θα φυλάξεις τα μυστικά μου από τα περίεργα βλέμματα.
Νομίζω ότι περνάω κρίση μέσης ηλικίας. Φλερτάρω τα πενήντα – από κάτω – και με έχει πιάσει μια συνεχής διάθεση να ψάχνομαι και να δω τι έκανα και τι δεν έκανα. Και από αυτά που έκανα τι έκανα σωστά και τι λάθος και από αυτά που δεν έκανα, τι “προλαβαίνω” να κάνω.
Όσο θυμάμαι, μου έλεγαν ότι τα τριάντα είναι μια ηλικία καμπής. Πέρασα τα τριάντα χωρίς να το καταλάβω, γιατί το καιρό εκείνο “φτιάχναμε” οικογένεια και δεν είχαμε χρόνο, να σκεφτούμε. Εγώ δε έτρεχα στα μαθήματα, βγάζοντας χρήματα για τις καινούργιες ανάγκες που έρχονταν μαζί με τα παιδιά. Έφευγα 8 το πρωί και γυρνούσα στις 10 το βράδυ – σκοτωμένος στη κούραση και φυσικά δεν είχα τη παραμικρή διάθεση να δω το χρόνο να περνάει.
Μετά μου είπαν για τα σαράντα…Στα σαράντα λοιπόν η οικογένεια είχε ολοκληρωθεί αλλά υπήρχαν πολλά να ασχοληθώ. Και όπου δεν είχα, έφτιαχνα. Έβρισκα δουλειά εκεί που δεν υπήρχε. Πρόσφερα αφειδώς το εαυτό μου σε όποιον ζητούσε κάποια βοήθεια και ταυτόχρονα άφηνα τον εαυτό μου στη μοίρα του. Ήμουνα τόσο καλά που μπορούσα να προσφέρω, που πάρα πολλές φορές “έπεσα θύμα εκμετάλλευσης” εν γνώσει μου αλλά δεν με ενοχλούσε. Γιατί η προσφορά με κάλυπτε. Όμως δεν μπορούσα να δω εμένα.
Και νά’ μαι τώρα στα σαράντα οκτώ, να περνάω μια άρνηση. Δεν υπάρχει πια Μανώλης σε stock για παραχώρηση.
Κοιτάζοντας πίσω λοιπόν, ο απολογισμός είναι θετικός, αλλά όπως λέω συνήθως “υπάρχουν ακόμα 1500 πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν”. Δεν μπορώ να πω ότι “θα κάτσω στις δάφνες μου” γιατί είναι κάτι που δεν μπορώ να το δεχτώ. Άλλωστε δεν βλέπω και δάφνες – εδώ που τα λέμε-. Και εδώ είναι που με πιάνει το ψυχοπλάκωμα. Έχοντας την αίσθηση ότι δεν έχω πια να δώσω, αγχώνομαι για το τι γίνεται παρακάτω. Η αλήθεια είναι ότι η λογική λέει ότι δεν είναι έτσι. Αλλά το συναίσθημα δεν έχει λογική. Και αυτά ξεκινάνε από κάτι που δεν μπορείς να αξιολογήσεις. Ίσως μια κουβέντα που σε άλλη φάση θα περνούσε απαρατήρητη μπορεί να αποκτήσει ένα μέγεθος και μια βαρύτητα απροσδόκητη.
Η συνήθης πρακτική είναι ότι μετά τα ξεχνάω και ξανά ξεκινάω από εκεί που ήμουνα. Το ξέρω αγαπητό μου ημερολόγιο ότι δεν βγάζεις άκρη. Ούτε εγώ βγάζω. Βλέπεις όλα αυτά τα χρόνια είχα πάντα την ερμηνεία των φαινομένων. Τώρα δεν μπορώ να το εξηγήσω και αυτό πάλι μου δημιουργεί απορίες. Το χειρότερο είναι ότι τα σκέφτομαι συνέχεια και συνήθως δεν καταλήγω πουθενά. Και άντε πάλι τα ίδια. Ωχ!!! Τα κυκλοθυμικά λένε ότι είναι γυναικεία υπόθεση. Αλλά νομίζω ότι μάλλον δεν το έχουν ψάξει καλά. Τέλος πάντων γιαυτό έχει το “κύκλο- ” μπροστά γιατί πάει και έρχεται. Λοιπόν τώρα σταματάω γιατί θα ξαναρχίσω το κύκλο.
Σσσσσσττττ!! Θα σε κλείσω τώρα και μη μιλήσεις σε κανένα.
Χμμμ θα την κάνουμε γαργάρα τούτη την εγγραφή! 🙂 Αύριο το βράδυ θα την ξεχάσεις και εσύ!
Εγγραφή; Ποια εγγραφή; Γεια σου Πέτρο. Η αλήθεια είναι πάντως ότι μερικά πράγματα φαίνεται να στραβώνουν και αρχίζει να καταρρέει… το σύμπαν. Μετά τα πράγματα ισιώνουν και άντε πάλι. Αλλά σίγουρα κάνει κύκλους. Τα έβγαλα λοιπόν και εγώ στον αέρα και… σκόρπισαν. Αύριο το βράδυ θα τα ξεχάσουμε όλα fellow – asbetan.
Εγω παλι λεω οτι η ζωη ειναι ανηφορα… Καποια στιγμη πρεπει να σταματησουμε να παρουμε μια ανασα, γιατι αλλιως δεν προκειται να παμε παραπερα. Και στην ανασα δεν κοιταμε μπροστα το δρομο να μας πιασει απελπισια… Κοιταμε πισω, το δρομο που εχουμε διανυσει, για να μας πιασει περηφανεια.
Χμ!!! Καλή άποψη. Το είχα πει εγώ ότι “φουσκώνω” από περηφάνεια. Καμιά φορά όμως Βιβή απλά “δεν βλέπεις”. Είναι θολό το τοπίο.