Τελικά είμαστε ένας βαθμός…
Έγινε σήμερα στο σχολείο και με έβαλε σε σκέψεις.
Μια μαθήτρια μου η Μαρία (όλες Μαρίες λέγονται και όλοι οι μαθητές μου Γιάννης) σήμερα μου φάνηκε πολύ σκεπτική. Μπαίνοντας λοιπόν στη τάξη τους χαιρέτησα και χαιρέτησα ειδικά τη Μαρία λέγοντας της…
– Γεια σου Μαρία με τα τρελά τα κέφια. Περίμενα να αντιδράσει με κάποιο σχόλιο, να τη βγάλω λίγο από τις σκέψεις και ίσως να χαμογελάσει.
Εκεί ήταν που την πάτησα. Αναλύεται σε κλάματα και γυρνάει “πλάτη”. Τι τα θέλω τα “καλαμπούρια” μεσημεριάτικα. Άντε να δω πως θα το ελέγξω τώρα. Ντρεπόταν να κλάψει μπροστά μου και έτσι μέχρι να μπει στη τάξη “είχε συνέλθει”. Ρωτώντας έμαθα ότι τη προηγούμενη ώρα, δόθηκαν κάποια διαγωνίσματα και δεν είναι ότι δεν ήταν καλά, μάλλον ήταν τα σχόλια που δημιούργησαν τη κατάσταση. Γιατί σε κάποια φάση όταν ρώτησα τι έγινε η απάντηση που πήρα ήταν ότι “τελικά εμείς οι μαθητές είμαστε μόνο ένας βαθμός. Δεν είμαστε τίποτα.”
Μου έκανε εντύπωση η έκφραση. Δεν ξέρω τι ακριβώς ειπώθηκε ούτε και σε τι ύφος. Αλλά έχω ακούσει αρκετά συχνά και από πολλές πηγές – για διάφορα σχολεία ότι υπάρχει πρόβλημα στο πως εκφραζόμαστε απέναντι στα παιδιά. Μπορεί κάποια από αυτά να είναι με ιδιαίτερη συμπεριφορά. Κάποια να μη ξέρουν τι θέλουν. Κάποια να μην μπορούν να εκφραστούν σωστά και να εμφανίζονται ανάγωγα και κακότροπα. Κάποια μπορεί και να είναι κάποια ή όλα αυτά. Αλλά εμείς “οι μεγάλοι” και “οι παιδαγωγοί” τους θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί, ανεκτικοί και κυρίως να μην “ανταγωνιζόμαστε” τα παιδιά. Και άφησα το καλύτερο για το τέλος. Είχα και εγώ γραπτά να δώσω. (Χμ ! το κερασάκι στη τούρτα). Ήταν Οργανική στη Γενική παιδεία. Και φυσικά – όπως συνήθως – είχε όλα τα νούμερα. Από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο. Σε εμένα η Μαρία είχε ένα εικοσάρι όλο δικό της γιατί εκτός των άλλων είναι και μια άριστη μαθήτρια. Εκεί χαμογέλασε, όμως και οι άλλοι που δεν χαμογελάσανε είχα κάτι να τους πω. Δηλαδή σε κάποιους αν και είχαν κάποια λάθη, αν είχαν κάνει κάποια καλή προσπάθεια, τους έλεγα ένα μπράβο για τη προσπάθεια. Ακόμα και σε κάποιους που είχαν μπερδευτεί και είχαν πιάσει το νόημα τους έλεγα ότι ναι μεν δεν πήραν τους βαθμούς που έπρεπε, αλλά φαινότανε ότι είχαν καταλάβει τι γίνεται. Δεν ξέρω αν τους κακομαθαίνω, αλλά μια απογοήτευση θα τους κάνει να μην ξανασχοληθούν. Κάποιοι βέβαια το κάνουν από μόνοι τους. Ακόμα και για αυτούς που δεν γράψανε γιατί δεν θέλανε, τους είπα ότι αν θέλανε είχανε τη δυνατότητα να προσπαθήσουν και να κάνουν κάτι.
Γιατί τα γράφω πάλι αυτά. Μα φυσικά για να τα σκεφτούμε και όποτε έχουμε νέους ανθρώπους απέναντί μας να προσέχουμε τι λέμε και πως το λέμε.
Τη καλησπέρα μου.
Τώρα εμένα γιατί μου πήγε ο νους στην κάποτε βαθμοθηρία μου? Λες κ ένας καλός βαθμός θα έλυνε ποτέ τα προβλήματα μου ή ένας κακός βαθμός θα προεξοφλούσε και την καταστροφή μου. Θα πρέπει να αποσυνδεθεί το ύψος του βαθμού με την ικανότητα ή ανικανότητα του καθενός. Μου πήρε πολύ καιρό για να το καταλάβω αυτό ως μαθητής!
Ειναι το συστημα ολο φτιαγμενο πανω στο κυνηγι του βαθμου… και γω που ποτε δε τους κυνηγησα, εκτος απο την τελευταια ταξη, ειχα καλους βαθμους: καλους. Οχι αυτους που μπορουσα να κερδισω ωστε να εχω ενα πλεονεκτημα στις τοτε πανελλαδικες (αυτες που ξαναγινανε μετα πανελληνιες). Αλλα ποτε δεν θελησα να δω τον εαυτο μου σαν ενα βαθμο, κι ας μου στοιχισε τελικα.
Καλησπέρα. Πέτρο δεν ξέρω αν είναι βαθμοθηρία, αν είναι προσωπικός στόχος, αν είναι ηρεμία στο σπίτι από τους γονείς ή τέλος πάντων τι είναι. Όσον αφορά εμένα προσπαθώ έξω από το βαθμό να βλέπω και τη προσπάθεια. Γιαυτό ακόμα και στους μαθητές που δώσανε λευκή (σχεδόν) κόλλα τους είπα να μην απογοητεύονται (ντε και καλά – αφού το βλέπω ότι δεν ασχολούνται) και να προσπαθήσουν γιατί έχουν χρόνο να ανατρέψουν την κατάσταση. Τουλάχιστον για μένα είναι άλλο η βαθμολογία και άλλο η αξιολόγηση. Δεν είναι όμως για όλους τους άλλους. Δηλαδή ο μαθητής το πρώτο που θα ρωτήσει είναι γιατί ενώ έχουμε ίδια γραπτά αυτός έχει μεγαλύτερο βαθμό στο τρίμηνο; Και άλλα τέτοια καλά.
Βιβή στη πραγματικότητα ακροβατούμε ανάμεσα στο σύστημα, τις κοινωνικές απαιτήσεις (κυρίως γονείς) τις γνωστικές απαιτήσεις των παιδιών και τις τυπικές απαιτήσεις του Υπουργείου. Και φυσικά σε όλα αυτά μπαίνει μια γερή δόση πολύ καλής θέλησης.
Καλησπέρα και από μια μητέρα.Λοιπόν Μανώλη τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά που βρίσκονται βαθμολογικά.Αν θέλεις να μάθεις για το παιδί σου ρώτα τους συμμαθητές του μου είπαν κάποτε.Το εφάρμοσα και είχαν δίκιο.Επίσης τα παιδιά μπορούν να δεχτούν την αυστηρή κριτική από καθηγητές που σέβονται και εκτιμούν. Σίγουρα υπάρχουν και “άλλες” περιπτώσεις, παιδιών και καθηγητών.Η ουσία είναι ότι τόσο εμείς οι γονείς όσο και εσείς οι καθηγητές θα πρέπει να δώσουμε περισσότερη σημασία στην ψυχούλα τους και στις πραγματικές ανάγκες τους, γιατί έρχονται πολύ δύσκολοι καιροί. Δεν έχουμε δει ακόμη τίποτε. Διάβασα τις συνεντεύξεις κάποιων παιδιών στον “ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ” και φρίκαρα.Κουράγιο λοιπόν σε σας τους εκπαιδευτικούς αλλά και σε όλους τους γονείς.
Θα συμφωνήσω Αγλαΐα μέχρις ενός σημείου. Σαφώς ξέρουν τι τους γίνεται βαθμολογικά, αλλά από την άλλη δεν δέχονται ότι μπορούν να κάνουν λάθος. Και αν κάνουν λάθος υπερεκτιμούν τη δουλειά που κάνανε στο σπίτι και θεωρούν ότι άλλος φταίει που κάνανε αυτοί λάθος. Είτε θα θέματα “ήταν περίεργα”, ή τέλος πάντων δεν ήταν και τόσο σοβαρό το λαθάκι που κάνανε για να φύγει όλο το θέμα και άλλα τέτοια καλά. Εμείς είμαστε μεταξύ σφύρας και άκμονος, προσπαθώντας να κρατήσουμε ενιαία μέτρα και σταθμά για όλη τη τάξη. Από την άλλη πρέπει να μάθουμε στα παιδιά πως να φέρονται, να εκτιμούν αυτό που έχουν και να δέχονται τα λάθη τους. Σε αυτό πρέπει να έχουν ουσιαστική συμμετοχή και οι γονείς γιατί πολλές φορές ενισχύουν άσχημες συμπεριφορές.