Το δώρο.
Έρχονται Χριστούγεννα. Οι μαρκετίστες “έχουν βάλει στο μάτι” το δώρο των Χριστουγέννων από πολύ νωρίς, μια και είναι γνωστό ότι ένα μέρος του “μοιράζεται”. Μέσα Νοέμβρη λοιπόν αρχίζουν να εμφανίζονται δειλά δειλά οι πρώτες διαφημίσεις με δωράκια, παιδικά βέβαια, ώστε να αποφασίσουν μικροί – μεγάλοι έγκαιρα τι δώρο θέλουν και τι δώρο θα πάρουν, όπου πρέπει να πάρουν.
Για μένα το θέμα δώρο είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο. Τα δώρα πρέπει να είναι “ψαγμένα”. Φυσικά και έχω τα κολήματά μου, έτσι συνηθίζω να παίρνω δώρα που έχουν μια χρησιμότητα. Βέβαια δεν ξέρω γιατί, αλλά μάλλον πρέπει να ξεκινάει από το ότι ένα χρηστικό δώρο, το χρησιμοποιείς άρα το ευχαριστιέσαι. Δεν ξέρω αν τυχόν το κάνω και για να λένε “Να αυτό μου το έκανε δώρο ο …..” (μονίμως ενοχικός τελικά σε ό,τι και αν κάνω. Τέλος πάντων).
Έτσι και εγώ αρχίζω να ψάχνω από νωρίς τα δώρα των Χριστουγέννων. Μου αρέσει να κάνω δώρα αλλά θέλω να έχουν και το κάτι τις τους. Έχω αναφέρει ήδη για το δέντρο του σχολείου. Νομίζω ότι είναι αναγκαίο να μας θυμίζει ότι κάτι αλλάζει αυτές τις μέρες αλλά δυστυχώς φεύγει μαζί με τα “καλλικατζαράκια” και γυρνάμε ξανά στα ίδια. Αυτό το κάτι που αλλάζει δεν πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης. Πρέπει να μένει για πάντα. Μέσα από το δέντρο θέλω να τους περάσω να φτιάχνουν κάρτες και να ανταλλάσουν ευχές. Το θεωρώ απαράδεκτο να είμαστε 150 καθηγητές εκεί μέσα και να μη γνωριζόμαστε. Να λέμε μια καλημέρα ξερή – όσοι τη λένε – και να μη σηκώνουν το βλέμμα να δουν ποιος μιλά και ανταποδώσουν. Ναι… δυστυχώς είμαστε πολύ απασχολημένοι με τις δουλειές μας που δεν λέμε ούτε καλημέρα. Το δώρο αυτό καθεαυτό είναι δεύτερο. Η διαδικασία μετράει. Το “τριπάκι” που λέμε. Γι’ αυτό τα στολίδια του δέντρου είναι καρτάκια με έναν αριθμό μέσα και αριθμημένες σακκούλες από κάτω. Μέχρι στιγμής έχουν διαφορετικά δώρα μέσα αλλά πλάκα θα είχε να είχαν το ίδιο όλες οι σακκούλες. Ίσως σε επόμενη φάση. Έτσι διαλέγουν το χαρτάκι και ψάχνουν να βρουν το σακκουλάκι. Βέβαια εγώ θέλω να παίρνουν το χαρτάκι και να βάζουν μια κάρτα στη θέση του και για να μην αδειάσει το δέντρο αλλά και -όπως είπα – για να ανταλλάξουν ευχές.
Πέρυσι αναγορεύτηκα Αη Βασίλης του σχολείου και μου κάνανε ένα συνολικό δώρο. Δεν το ήθελα. Μου χάλασε τη μαγεία. Ποτέ δεν έκανα δώρο γιατί περίμενα κάτι. Εντάξει! Και οι συνάδελφοι το αισθάνονταν έτσι, και το έκαναν, και γιαυτό το δέχτηκα. Δεν είναι για να χαλάμε τις καρδιές μας. Και το καταευχαριστήθηκα και το καταευχαριστιέμαι καθημερινά. Φέτος είπα να “μη τολμήσουν” και αν θέλουν να κάνουν κάτι, να κάνουν ανταλλαγές δώρων μεταξύ τους, αντί να μαζεύουν για έναν.
Φυσικά, όπως φαντάζεστε, ο χώρος που ψάχνω πρώτα απ’ όλα για δώρο είναι τα βιβλιοπωλεία. Έχω μερικά κολλήματα. Αυτό με τα χαρτικά ξεκινάει από το 1974-75 όταν πρωτοδούλεψα καλοκαίρι στον θείο μου το Βασίλη, που είχε τυπογραφείο (τώρα το έχει η κόρη του – γειά σου Νικολέττα). Εκεί λοιπόν μπόρεσα να δω το χαρτί. Το έπιασα, το αισθάνθηκα, το μύρισα, το αγάπησα. Η καλύτερή μου είναι να είμαι σε χαρτοπωλείο. Κοιτάω δεξιά – αριστερά πιάνω, ακουμπάω, ανοίγω, ξεφυλλίζω, ψαχουλεύω. Το “αχόρταγο μάτι” κοιτάει γύρω γύρω και ψάχνει. Τώρα αυτό δεν μπορείς να το κάνεις παντού. Έτσι έχω και εγώ τα στέκια μου. Συχνά πυκνά λοιπόν βρίσκομαι στο ΘΕΜΑ στο Παγκράτι (ναι κάνω και “μαύρη διαφήμιση”, γιατί; Είπα μηπως έχει κανένας πρόβλημα… Α!!ΟΚ συνεχίζω λοιπόν), όπου τα παιδιά εκεί με “ανέχονται”. Η Κατερίνα, ο Τάσος και … και… (φτου γμτ ντροπή – πρέπει να μάθω και το άλλο όνομα. Ντροπή 🙁 ) Συχνά λοιπόν θα με βρείτε εκεί να ψαχουλεύω, και παρά το γεγονός ότι μπορεί να είναι γεμάτο το μαγαζί πάντα υπάρχει ο χρόνος και η διάθεση για να απαντήσουν σε όποια ερώτησή μου… (άμα δεν είναι αγγαρεία η δουλειά φαίνεται – το έχω ξαναπεί αυτό).
Έτσι λοιπόν βρέθηκα προ ημερών και ψαχούλευα για μια φιλική οικογένεια δωράκια και με έσωσε ο Αρκάς. Πιστεύω ο σύζυξ να ευχαριστηθεί τον ΙΣΟΒΙΤΗ (Ε! ναι δεν είναι τυχαίες οι επιλογές), οι κόρες τις ΧΑΜΗΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ και η μαμά τα ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ. Δεν τον συζητάμε. Δεν παίζεται ο “τύπος”. (Για τον Αρκά μιλάω έτσι;). Γυρνώντας λοιπόν με περίμενε μια έκπληξη, ένα δώρο από τη Κατερίνα. Ένα δώρο “έτσι” απλά , αυθόρμητα, χωρίς πρέπει. Ήταν ένα βιβλίο, αλλά ένα βιβλίο “καρφωτό” σε αυτά που ψάχνω. (είπαμε αν το “έχεις” το έχεις, είναι απλό). Μόλις το ξετύλιξα στο σπίτι, έπεσα μέσα. (Δεν έχω βγει ακόμα, γιατί θέλει και λίγο ψάξιμο). Έτσι το μόνο που μπορώ να πω είναι… (όπως είχε πει και η Δημουλά στο σχολείο μας) “ευχαριστώ” και αν θέλω να πω κάτι ακόμα μεγαλύτερο είναι “ευχαριστώ πολύ”. Τίποτα άλλο. (Διαβάστε Κική Δημουλά, θα πάθετε πλάκα…Εγώ έπαθα και το έγραψα εδώ)
Μη φοβηθείτε να κάνετε δώρα φέτος. Κάντε τα γιατί το αισθάνεστε έτσι, γιατί σας αρέσει. Μη κάνετε κάτι με τη σκέψη ότι δεν αξίζει γιατί, είναι φτηνό ή γιατί πρέπει. Μπείτε λίγο στη λογική των Χριστουγέννων. Αισθανθείτε τη χαρά του να προσφέρετε, έτσι απλά γιατί εσείς το αισθάνεστε.
Τη καλησπέρα μου.
ΥΓ : Βρήκα απαγγελία από την Κική Δημουλά. Το ποίημα λέγεται “Το Σπάνιο Δώρο”. (Μη γελαστείτε από το τίτλο, ακούστε το και σκεφτείτε.)
