Η θέση μου στο κόσμο (!).
Βαρύγδουπος τίτλος. Δεν ξέρω καν αν αντιπροσωπεύει και αυτά που θέλω να πω. Θα το ξεκινήσω και όπου βγάλει. Άλλωστε πάντα έτσι κάνω. Το έχω ξαναγράψει. Στο blog συμπεριφέρομαι σαν τον προφορικό λόγο. Τα γράφω όπως μου έρχονται, μετά διορθώνω τα ορθογραφικά και έφυγε. Γιαυτό μερικές φορές ίσως οι βιαστικοί αναγνώστες έχουν παρατηρήσει ότι κατεβάζω ολόκληρη καταχώρηση. Τέλος πάντων.
Το ερώτημα είναι τι κάνω και γιατί τα κάνω όλα αυτά. Δηλαδή ο χρόνος που αφιερώνω μπροστά στο μόνιτορ είναι πολύς. Πάρα πολύς. Μα πάρα πολύς. Υπάρχει εξάρτηση (σίγουρα). Είναι κατάντια; Μάλλον αν και δεν θέλω να το παραδεχτώ. Και αν δεν ήμουνα στο μόνιτορ τι θα έκανα; Και αυτό είναι ένα πρόβλημα. Θα έβγαινα βόλτα να πάω που; Πάλι δεν μου βγαίνει. Τις καθημερινές οι περισσότεροι πήζουμε όλη την ημέρα και τα βράδυ μαζευόμαστε στα σπίτια μας και αράζουμε γιατί έχουμε και αύριο “μια από τα ίδια”. Μήπως εγώ το κάνω αυτό και δεν είναι ο κανόνας; Μήπως βολεύομαι και δεσμεύομαι με αυτό το τρόπο; Μερικές φορές έχω την ανάγκη να τη κοπανήσω. Να πάω να δω το απέραντο γαλάζιο του Σαρωνικού. Μαζί με άλλο ένα εκατομμύριο συν-Αθηναίους. Και όσες φορές το έκανα “βλαστήμησα”. Οπότε άσε καλύτερα. Οι συζητήσεις με νόημα σπανίζουν. Συνήθως ο καθένας έχει την ανάγκη να μιλήσει και προσπαθεί να μονοπωλήσει τη συζήτηση. Και δεν γίνεται συζήτηση αλλά “ανακοινώσεις”. Μήπως και εγώ αυτό δεν κάνω τώρα. Λέω έτσι αυτά που θέλω να πω. Βγάζω τις σκέψεις μου έξω ανοικτά. Σε όλους σας. Κάποιοι ίσως το σκεφτούν και δουν ότι και αυτοί είναι σε ίδια φάση. Κάποιοι ίσως αναλάβουν δράση. Κάποιοι ίσως πουν “Ε! και;”. Πάντως μερικές φορές πραγματικάαισθάνομαι εγκλωβισμένος.
Τι κάνω λοιπόν… μου βάζω “θέματα” για να βρίσκομαι σε δουλειά και να απασχολούμαι. Να κάνω πράγματα που δεν ξέρω, για να “τα καταφέρνω” και να λέω μπράβο στον εαυτό μου αλλά και να τα βλέπουν οι γύρω μου και να με “θαυμάζουν”. Και με θαυμάζουν; Ε! και; Εντάξει εγώ αισθάνομαι καλύτερα όταν πετυχαίνω κάτι από τους στόχους που βάζω. Και μετά μου φεύγει και πάμε για το επόμενο. Τι θα κάνουμε τώρα…. Α! Ναι να κάνω… ένα site, μια ταινία. Να τη δουν και να μου πουν “μπράβο”. Και αν δεν μου πουν τίποτα; Τότε τι γίνεται; Χμ !!! Απογοητεύομαι και μάλιστα πολύ. Και αρχίζω και ψάχνομαι τι έκανα λάθος … και συνήθως όλα λάθος τα βρίσκω.
Και έτσι δουλεύω “για μένα”, μια δουλειά που τελικά με κλείνει όλο και περισσότερο μέσα σε μένα. Με κάνει όσο πάει και πιο ευαίσθητο στις εξωτερικές επιδράσεις, γιατί απλούστατα έχω αποκοπεί από αυτές. Κάτι δε πάει καλά. Ήδη έχω προβεί σε κάποιες κινήσεις. Για παράδειγμα πλέον δεν βλέπω τηλεόραση συνέχεια στον υπολογιστή. Ακούω μουσικούλα. Ανακαλύπτω ξανά τον ήχο και ακούω τραγούδια που κάποτε αγάπησα και παραλίγο να ξεχάσω. Διαβάζω κανένα βιβλιαράκι για να ξεφεύγω. Πολλά διαδικτυακά φιλαράκια, θα έχουν ίσως προσέξει ότι δεν τους επισκέπτομαι τόσο συχνά. Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές περνάω αλλά δεν “δίνω παρόν”. Από την άλλη όποτε αισθανθώ την ανάγκη να περάσω, περνάω και μου αρέσει που τους βρίσκω εκεί. Οι περισσότεροι είναι ΑΣΜΠΕΤΙΑΝΟΙ που σημαίνει ότι έχουμε πιει ένα κρασί μαζί και αυτό σημαίνει κάτι για μένα. Έχουμε γελάσει και έχουμε περάσει καλά, άρα τους ξέρω. Από την άλλη πάλι μέσα από την οθόνη γίνεται η επικοινωνία. Γμτ δεν μου πάει.
Ένας φίλος που γνωρίζω μόλις 35 χρόνια (;) ) έλεγε προ ημερών : ” Αν δεν έχεις ψηφιακή υπόσταση πολύ σύντομα δεν θα υπάρχεις…” Μήπως χάσαμε την υλική μας υπόσταση; Δεν ξέρω.
Βγάλατε κανένα συμπέρασμα; Ούτε εγώ. Θα τα ξαναδιαβάσω μήπως καταλήξω κάπου. Πάντως κάτι δεν πάει καλά. Μήπως να ζητήσω “επαγγελματική βοήθεια”. Δεν ξέρω. Πάω στο μπαλκόνι να χαζέψω τα παιδάκια της γειτονιάς που παίζουν στην αυλή. Ναι είμαι προνομιούχος. Τα παιδιά ακόμα μπορούν να παίζουν και να τσιρίζουν στο δρόμο.
Οι σκέψεις έπεσαν “χύμα” στο πληκτρολόγιο και απλώθηκαν σε όλο το κόσμο. Για πείτε μου τι γνώμη σας. Θα το ήθελα. Να δω τουλάχιστον αν μόνο εγώ το βλέπω έτσι. Τη καλησπέρα μου.
Κατ’αρχήν, ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΟ ΤΟ ΝΕΟ ΣΟΥ ΣΠΙΤΙΚΟ!!!
Εχω πολύ καιρό να κάνω περατζάδα στην γειτονίτσα μας, λόγω περιοσμένου (υπερβολικά θα έλεγα) χρόνου…
Με γειες λοιπόν!!!
Εγώ χαίρομαι για τον τρόπο που γράφεις…ζωντανός λόγος… Σαν να είσαι απέναντί μου και να σε βλέπω να ξεσπαθώνεις… ή να μονολογείς τις σκέψεις σου…
Οσον αφορά στην ψηφιακή υπόσταση, καθ’οσον είμαστε στην Ελλάδα κι όχι στο Αμέρικα (μερικάααα βήματα πιο πίσω,δηλαδή)έχουμε ακόμα λίγο μέλλον υλικής υπόστασης.. Για μετά.. βλέπουμε..
Αυτά, προς το παρόν.
τα καλορίζικα και τις ευχές μου για ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, Μανώλη!!
Καλό βράδυ
Όπως πάντα αιώνιος έφηβος φίλε μου [εδώ και 35 (!) χρόνια]
Καλησπέρα και καλό μήνα.
“Οι συζητήσεις με νόημα σπανίζουν. Συνήθως ο καθένας έχει την ανάγκη να μιλήσει και προσπαθεί να μονοπωλήσει τη συζήτηση. Και δεν γίνεται συζήτηση αλλά “ανακοινώσεις”
Οι ανακοινώσεις φίλε μου αναγκαιούν προκειμένου να τεθεί ένα θέμα και ένα γενικότερο πλαίσιο στη συζήτηση. Έγκειται βέβαια και στο ταλέντο του καθενός να (επι)(;)βάλει το θέμα που θα κυριαρχήσει στο τραπέζι. Αυτό είναι και το παιχνίδι. ‘Έχει μέσα του στοιχεία πολιτικής , λίγης προβοκάτσιας , λίγης ψευδοφιλοσοφίας, κάμποση μπάλα για ξενέρωμα και η ζωή συνεχίζεται, χαλαρά που λένε και οι Σαλονικιοί!
Στο τέλος κάποιες συζητήσεις αποκτούν νόημα και επιδρούν ευεργετικά στους συνομιλητές. Δεν συμβαίνει πάντα ίσως αυτή είναι και η πρόκληση.
ΥΓ.(Δες αυτή την ανάρτηση ενός φίλου καθηγητή -συγγραφέα ,πιστεύω θα σου αρέσει)
http://nostou-algos.blogspot.com/2009/05/blog-post_31.html
Μανώλη, νομίζω ότι καταλαβαίνω αυτά που λες και τι σε προβληματίζει. Όσοι σε ξέρουν, δεν πιστεύουν ότι κάνεις πράγματα για να σου πουν οι άλλοι μπράβο. Αλλά ακόμα κι αν κάποιες φορές είναι έτσι, το βρίσκω λογικό και ανθρώπινο. Δεν αισθανόμαστε ωραία όταν κάποιος μας πει μία καλή κουβέντα; Ούτε είσαι κανένας αυτάρεσκος τύπος να θες συνέχεια επιβραβεύσεις. Δεν χρειάζεται να μεταφράζεται πάντα σε αυταρέσκεια.
Από την άλλη, νομίζω ότι είσαι άνθρωπος που σου αρέσει να μιλάς. Προφανώς δεν εννοώ ότι είσαι φλύαρος. Σου αρέσει να εξωτερικεύεις τα σχέδιά σου, να μιλάς γι΄αυτά που ζεις, που σε προβληματίζουν, γι΄αυτό κι εγώ όταν μπήκα στη σελίδα σου αισθάνθηκα ότι κάνεις ένα πράγμα που σε αντιπροσωπεύει και ξεδίνεις, όταν είναι τόσο δύσκολο να ξεδώσουμε με τον παραδοσιακό τρόπο (βόλτες, έξοδοι με φίλους κλπ.) Το ότι μιλάς για δικά σου πράγματα, σκέψεις, είναι λογικό. Για τι θα μιλούσες, για τα δικά μου; (λέμε τώρα). Όσο για την πολλή ψηφιακή τεχνολογία, εσύ θα καταλάβεις πότε έχεις ξεπεράσει το όριο – και νομίζω ότι το καταλαβαίνεις και του βάζεις το φρενάκι του.
Τα λέμε.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που βλέπω παλιούς φίλους – και όχι μόνο Σμαράγδα – για να μη νομίζεις ότι σε προσπέρασα. Αλλά βλέπεις τόσο με τον Templar όσο και με την Αμαλία πάμε πίσω… δεκαετίες. Η αλήθεια είναι ότι τα λέω όπως μου έρχονται. Και συνήθως έχει να κάνει με τη γενικότερη “κατάστασή” μου. Σε αυτή τη φάση με αρκετό άγχος, πίεση, προοπτική πολλών αλλαγών στον επαγγελματικό χώρο, και όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να “ψάχνομαι” όπως λένε.Σε αυτές τις περιπτώσεις με πιάνουν και τα μαύρα μου. ¨Όμως μπορώ να πω ότι είμαι ευγνώμων που έχω φίλους. Ανθρώπους που με περιβάλλουν και είτε “παίζοντας μπάλα” στις ανακοινώσεις, είτε ψευτοφιλοσοφώντας, είτε εισπράττοντας θετικά σχόλια για τη δουλειά τελικά έρχομαι στα ίσα μου. Με εκφράζει η προσωπική επικοινωνία. Τη βρίσκω – κυριολεκτικά – να έχω κάποιον απέναντί μου και “να μου βάζει δύσκολα”. Να με κάνει να αυτοσχεδιάσω, να ψάξω, να κάνω λάθος και να ιδρώσω να το “μπαλώσω”. Η υπόθεση με το ΙΝΤΕΡΝΕΤ είναι ένα φτωχό υποκατάστατο, και με ενοχλεί όταν το βλέπω να γίνεται κυρίαρχο. Από την άλλη δεν έχω καταλάβει ακόμα μήπως συμπεριφέρομαι σαν ένα παραπονιάρικο παιδί που γκρινιάζει για να το προσέχουν όλοι και να του λένε “σώπα, σώπα… καλός είσαι…”Πάντως όπως τα λέω ξεθυμαίνω και αισθάνομαι καλύτερα. Η αλήθεια είναι ότι πραγματικά μερικές φορές θέλω να ξεκολλήσω και να πάω καμία βόλτα. Γιατί δεν το κάνω; Δεν ξέρω αλλά μάλλον είναι θέμα χρόνου. Άλλωστε τα έχω ξαναγράψει στη ΒΔΕΛΛΑ αυτά. Δεν θυμάμαι αν ήταν πάλι Ιούνης. Αν ήταν τα συμπεράσματα είναι προφανή. Άρα … θα μου περάσει.
Σταματάω γιατί πάω να κάνω καταχώρηση πάλι.
Όσο προβληματίζεσαι σημαίνει πως ελέγχεις την εξάρτησή σου. Ν’αρχίσεις να ανησυχείς όταν θα γίνει “φυσιολογική” κατάσταση το να βρίσκεσαι πίσω από ένα υπολογιστή ΚΑΙ ΜΟΝΟ!!
Αλλά δεν ανησυχώ, δεν πρόκειται να συμβεί και το ξέρουμε καλά, έτσι δεν είναι; 🙂
Καλησπέρα Νιόβη. Ναι νομίζω ότι το ελέγχω. Αλλά και πάλι πότε πότε με παίρνει “από κάτω”.