Ναι, αλλά χάσατε…

Χθες βρέθηκα πάλι στις τάξεις. Έχοντας όλη την Α και Β λυκείου θεώρησα και δική μου υποχρέωση να συγχαρώ τα παιδιά “δια ζώσης”. Είχε στη πρωινή σύνταξη, προηγηθεί η διευθύντρια της Σχολής, όπου έδωσε συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα. Στη πρωινή σύνταξη όμως, έχοντας μια άρνηση στο μικρόφωνο και τα μεγάφωνα, πολλοί δεν άκουσαν ακριβώς τι έγινε. Έτσι είπα να τους ενημερώσω για λίγο μέσα στη τάξη. Όπερ και εγένετο.

Έχοντας σε κάποια τμήματα, μέλη της ομάδας απέναντί μου μπορούσα να διακρίνω από τη μια την ικανοποίηση και από την άλλη μια συστολή, για να μη πω ντροπή. Αυτό το συμπέρανα από τη μια από το χαμόγελο που άνθισε στα πρόσωπά τους και από την άλλη από το χαμηλωμένο βλέμμα και μια “αδιόρατη” τάση να “εξαφανιστούν”.

Σε ένα από τα τμήματα λοιπόν, της Β’ Λυκείου, όπου υπήρχε και μέλος της ομάδας, πετάγεται ο… Γιάννης και λέει : ” Ναι, αλλά χάσατε…”

Αμέσως να φωνάξω τη “πυροσβεστική” διότι η …Μαρία άρπαξε. Και η πυροσβεστική αντέδρασε άμεσα και ευτυχώς “έσβησε αμέσως τη φωτιά” πριν καν εκδηλωθεί.

Πρώτα “καρφώνουμε” το Γιάννη για να ηρεμήσει, λέγοντάς του ότι στον επόμενο διαγωνισμό ευχαρίστως να πάρει μέρος για να πάμε καλύτερα. Σε απλά Ελληνικά, “Αφού δεν ξέρεις και δεν συμμετείχες μη μιλάς. Έλα να τα δεις από κοντά και μετά μίλα”. Μετά σειρά είχε να “σβήσει” η Μαρία. Εκεί τα πράγματα είναι πιο εύκολα, γιατί ήδη από την πρώτη ατάκα στο …Γιάννη, είχε ήδη ηρεμήσει κάπως. Μετά έγινε ένας απλός απολογισμός.

Σε πρώτη προσπάθεια, με ελλιπή προετοιμασία, να έχουμε μια νίκη και δύο ήττες και οι ήττες προέκυψαν από τους πρώτους και τους πέμπτους στον προκριματικό. Αν χάνεις από τέτοιους αντιπάλους, μόνο υποτιμητικό δεν είναι. Από την άλλη είναι μοναδική εμπειρία έχοντας απέναντί σου τους καλύτερους, για να μπορέσεις να εκτιμήσεις πως γίνεται ο διαγωνισμός και με ποιο τρόπο μπορείς να εξελιχθείς φτάνοντας και ξεπερνώντας  αυτούς που έχεις απέναντι σου. Όλα αυτά έγιναν άμεσα και έτσι όλοι κατάλαβαν τι σημαίνει διαγωνισμός και πως δεν είναι μόνο η νίκη το αποτέλεσμα. Ο “δρόμος” είναι που μετράει. Η εμπειρία που αποκτάς και το τρόπος που αντιμετωπίζεις αυτούς που έχεις απέναντί σου.  Στις κουβέντες που κάναμε ανάμεσα στους αγώνες, η φράση που χρησιμοποιούσα ήταν : “Μη  βγαίνετε στο διαγωνισμό σαν να κουβαλάτε όλα τα φορτία του κόσμου πάνω σας. Χαρείτε τον αγώνα. Μαζέψτε εμπειρίες και ευχαριστηθείτε τη “διαδρομή”.” Και μετά χαμηλόφωνα και συνωμοτικά…”σκίστε τους”. Το τελευταίο αν και δεν είναι ακριβώς πρέπον “για καθηγητή” νομίζω ότι ήταν περισσότερο χρήσιμο, μια και μετά τον δεύτερο αγώνα, είχε φανεί ότι δεν πήγαν καλά και είχαν ανάγκη να “αισθανθούν” μάχιμοι. (Τουλάχιστον κατά την άποψη μου).

Αυτά τα άκουσαν όλοι πολύ προσεκτικά, και μπόρεσαν – πιστεύω – να εκτιμήσουν καλύτερα τη προσπάθεια των συμμαθητών του.

Και το κερασάκι. Ο συγκεκριμένος …Γιάννης είναι και αθλητής του σχολείου στο μπάσκετ. Και κατά τον Οκτώβρη σε νοκ αουτ αγώνες δυστυχώς δεν είδαμε τον δεύτερο γύρο. Εκεί όμως όλοι, είπαμε ότι “δεν έγινε και τίποτα. Αγώνας ήταν και θα προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο του χρόνου”. Η αλήθεια είναι ότι μπήκανε πολύ κατσούφηδες τότε στο σχολείο και τύχανε της υποδοχής που τους άρμοζε. Με τα μπράβο και τα συγχαρητήρια για τη προσπάθεια και τη συμμετοχή. Και όταν λέγανε τα λάθη που κάνανε η απάντηση ήταν…” έτσι μαθαίνουμε”. Τώρα όμως σαν εξωτερικός κριτής εμφανίστηκε πολύ αυστηρός στους συμμαθητές του.

Γιατί τα γράφω αυτά; Τα γράφω μήπως όλοι αυτοί που στο ρόλο του καθηγητή βλέπουν ένα κασετόφωνο, ή τον Ιούνιο – Ιούλιο – Αύγουστο καταλάβουν τι γίνεται και τι μαθαίνει ένα παιδί μέσα σε μια τάξη. Μαθαίνει να αξιολογεί, να σέβεται τους γύρω του, να σκέφτεται πριν μιλήσει, να εκτιμά την προσπάθεια των άλλων – ανεξαρτήτως αποτελέσματος – να αγωνίζεται για το καλύτερο, και τέλος μαθαίνει και …Χημεία.

Τη καλημέρα μου.

Tags: αγώνες, απολογισμός, διαχείριση τάξης, Επιχειρηματολογία - Αντιλογία, σχέσεις μαθητών