Αλλαγές στη Παιδεία…
Κάποιες πρώτες σκέψεις που μου ήρθαν διαβάζοντας το σχέδιο που κυκλοφόρησε για το Νέο Σχολείο. Γιατί τα γράφω αυτά; Όπως πάντα γιατί έτσι θέλω και από την άλλη για να κυκλοφορήσουν κάποιες σκέψεις μήπως τελικά βγει κάτι καλό. Η αλήθεια είναι ότι 21 χρόνια στην εκπαίδευση, μάλλον κρατάω μικρό καλάθι, αλλά από την άλλη δεν μπορεί να είμαστε συνέχεια στη γκρίνια και στη μιζέρια. Ας τα δούμε λοιπόν, και ….βλέπουμε.
Από την άλλη με έπιασε και μια παράγραφος στον επίλογο για το ανοικτό προσκλητήριο και επειδή “Ναι με νοιάζει!” θα τα βάλω κάτω, και θα στείλω και ένα σύνδεσμο στην Υπουργό, για να βάλω και σε εφαρμογή την ψηφιακή υπόσταση της νέας κυβέρνησης. (για μένα πρώτη φορά κάτι τέτοιο).
Ας τα δούμε, όπως εγώ τα βλέπω αλλά και όπως έχω “μαζέψει” εικόνες από συναδέλφους και φίλους.
Σε πρώτη φάση ναι μου φαίνεται θετικά πολλά από αυτά που αναφέρονται. Έχω όμως πολλές απορίες.
Έχοντας μια εμπειρία σε υπολογιστές περίπου 26 χρόνων και έχοντας περάσει όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πολύ δύσκολα θα γίνουν όλα αυτά. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ξεκινήσουν αλλά…
Πως θα γίνει η αναβάθμιση του ρόλου του καθηγητή όταν σε πολλά πολλά σχολεία το γραφείο καθηγητών είναι τόσο γεμάτο από γραφεία που όλοι στριμώχνονται και κανείς δεν έχει το δικό του χώρο εργασίας, αλλά βολεύεται όπου μπορεί.
Πως θα μπορέσουν οι συνάδελφοι που είναι στην ηλικία περίπου των 50 -σαν εμένα δηλαδή – και δεν αισθάνονται τόσο εξοικειωμένοι με τις νέες τεχνολογίες να μπορέσουν να περάσουν από το καθηγητοκεντρικό μοντέλο στο μαθητοκεντρικό μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ( μέχρι το 2013 θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία).
Οι υποδομές – αυτό με το δίκτυο των οπτικών ινών πολύ με έπιασε – πως θα ολοκληρωθούν; Και καλά στα μεγάλα αστικά κέντρα, πες εντάξει αλλά παραέξω; Πάλι δυο – ή και παραπάνω ταχύτητες – μου μυρίζουν.
Προχωρώντας παραπέρα στο τμήμα Α2 που μιλάει για το μαθητή, έχουμε πολύ δουλειά, γιατί σαφώς η νέα γενιά κινείται πολύ πιο άνετα από εμάς στις νέες τεχνολογίες αλλά δεν έχουν τα κριτήρια να επιλέξουν τι θα δουν. Πολλές φορές βρίσκουν “σκουπίδια” αλλά και “θησαυρούς”. Εκεί εμείς πρέπει να μπορέσουμε να τους αναπτύξουμε κριτήρια επιλογής. Και είναι άραγε εύκολο αυτό όταν στη μέση οικογένεια το ΙΝΤΕΡΝΕΤ έχει δαιμονοποιηθεί μια και όποτε αναφέρεται στα ΜΜΕ έχει να κάνει με παιδεραστές, εγκλήματα, απάτες και άλλα τέτοια. Γιατί κακά τα ψέματα ο μέσος γονιός δεν θα δει τις ειδικές εκπομπές αλλά θα “ακούσει” τις ειδήσεις και ό,τι αυτές δείχνουν.
Στο τμήμα Β1 που μιλάει για τους άξονες στον άξονα 3 για τον εκπαιδευτικό έχω μια ένσταση που τη φωνάζω πολλά χρόνια. Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί ήταν με διάφορες “τεχνικές” αποκλεισμένοι από τις πιστοποιήσεις. Αρχικά με την υποχρεωτική παρακολούθηση των σεμιναρίων προκειμένου να πάρουν την πιστοποίηση ( ενώ οι μόνιμοι και αναπληρωτές συνάδελφοι του δημοσίου μπορούσαν εφόσον γνώριζαν τη χρήση των Η/Υ να πάρουν μέρος στις εξετάσεις χωρίς την υποχρεωτική παρακολούθηση των σεμιναρίων) και μετά με την ποσόστωση του 6 % που δίνανε στις θέσεις. Τώρα που ολοκληρώνεται η επιμόρφωση στο Β επίπεδο για τη συμμετοχή χρειάζεται ο κωδικός του επιμορφούμενου από την επιμόρφωση του Α επιπέδου. Άρα … πάλι απέξω. Το δε σχολικό δίκτυο που έχει πολύτιμο και χρήσιμο υλικό δόθηκε η δυνατότητα πρόσβασης στους καθηγητές αορίστου χρόνου μόλις φέτος.Αλήθεια γιατί οι καινούργιοι συνάδελφοι – που το έχουν και μεγαλύτερη ανάγκη – θα πρέπει για 6 χρόνια (2 + 4 χρόνια ) να είναι αποκλεισμένοι από αυτή τη πηγή των πληροφοριών ποτέ δεν το κατάλαβα…Η δική μου αίτηση για κωδικό και έγκριση εκκρεμεί από τα τέλη Νοέμβρη και ακόμα δεν έχω πάρει απάντηση. Άρα… πάλι “στο κήπο” οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί.
Στον τέταρτο άξονα που αναφέρεται στα ψηφιακά βιβλία, ελπίζω και εύχομαι η έννοια του ψηφιακού χώρου και ψηφιακής τάξης να μη μείνει σε αυτό το επίπεδο γιατί τότε το μόνο που θα πετύχουμε θα είναι να αδειάσει η σχολική τσάντα. Έτσι οι ορθοπεδικοί γιατροί θα έχουν μικρότερη πελατεία αλλά θα αυξηθεί η πελατεία των οφθαλμιάτρων μια και όλα τα παιδιά πλέον θα είναι “καρφωμένα” μπροστά σε ένα μόνιτορ. Δεν νομίζω ότι μόνο αυτό φτάνει. Όσον αφορά τα e-book παρακαλώ πάλι μη γίνουμε η χαρά των εμπόρων όπως έγινε με τα netbooks. Ας μπει το υπουργείο στη διαδικασία να τα αποκτήσει μαζικά πετυχαίνοντας τιμές ανταγωνιστικές αλλά προσφέροντας σε όλους τους μαθητές το “ίδιο μηχάνημα” δίνοντας τη δυνατότητα καλύτερου ελέγχου και χρήσης ( ο ένας θα βοηθάει τον άλλο).
Στο τμήμα Β2 που αφορά τους καθηγητές νομίζω ότι κάτι όντως πρέπει να γίνει. Όλοι τα συζητάμε μεταξύ μας αλλά όλοι τα ξορκίζουμε μόλις μας τα αναφέρουνε κάποιοι ότι γίνεται το ένα ή γίνεται το άλλο. Εμένα σαν ιδιωτικό εκπαιδευτικό δεν με αφορούν προσωπικά αλλά νομίζω ότι όλοι ξέρουμε για τι μιλάμε. Αν τα κάνει αυτά που λέει μάλλον καλό θα είναι.
Στο τρίτο μέρος αναφέρονται πολλά. Η αλήθεια είναι ότι με έχει τρομάξει η σπουδή με την οποία γίνονται όλα. Φοβάμαι ότι πάλι μικροί (μαθητές) – μεγάλοι (καθηγητές – γονείς) θα τρέχουμε να προσαρμοστούμε και να καταλάβουμε τι γίνεται.
Το θέμα της επιμόρφωσης των καθηγητών, δεν ξέρω, αλλά έχω κάποιες επιφυλάξεις… Και νομίζω τις ίδιες επιφυλάξεις έχουν όσοι έχουν παρακολουθήσει επιμορφώσεις. Ο χαρακτηρισμός “χαμένος χρόνος” ακούγεται δυστυχώς πολύ συχνά. Φυσικά πάντα υπάρχουν οι λαμπρές εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας είναι … χαμένος χρόνος.
Για των κλάδο των φυσικών επιστημών πως μιλάμε για αναβάθμιση όταν υπάρχουν συνάδελφοι που πάνε στα ΕΚΦΕ με το “κουτάκι” για να πάρουν μια άσκηση και μετά να τα επιστρέψουν για τους άλλους. Όταν τα εργαστήρια είναι συνήθως αποθήκες. Και βέβαια μιλάμε για πειράματα επίδειξης συνήθως μια και τα παιδιά είναι πολλά για μετωπικό εργαστήριο, για να μη πούμε ότι μη έχοντας εργαστηριακή παιδεία οι μαθητές, υπάρχει και ο κίνδυνος λόγω της αδυναμίας εποπτείας. (Ένας καθηγητής με 20-25 μαθητές).
Το ξέρω ότι έβγαλα γκρίνια πάλι αλλά είναι σκέψεις και ανησυχίες που υπάρχουν και καλό είναι να ακούγονται. Φυσικά δεν μπορώ ούτε να καταγράψω όλα τα καλά (γιατί υπάρχουν και αυτά) ή όλα τα κακά (αυτά είναι επίσης πολλά). Θα ήθελα όμως να αναφέρω ανθρώπους που εδώ και πολλά χρόνια έχουν βάλει τους υπολογιστές στην διδακτική πρακτική τους και ειλικρινά έχουν πολλά να προσφέρουν – αν τους ζητηθεί η βοήθεια τους – Αυτοί που θα αναφέρω σίγουρα αποτελούν ένα μικρό δείγμα και είναι αυτοί που προσωπικά γνωρίζω. Σίγουρα είναι πολύ περισσότεροι. Πρώτος στο μυαλό μου έρχεται ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος με τη κοινωνική δικτύωση για τις φυσικές επιστήμες (Το ξεκίνησε μαζί με το Βαγγέλη Κολτσάκη – αν θυμάμαι καλά) και μέσα στο καλοκαίρι έφτασε τα 300 μέλη κάτι που δείχνει την ανάγκη των συναδέλφων για επικοινωνία και βοήθεια. Φυσικά έχει και τη προσωπική του προσπάθεια μέσα από το MOODLE Μετά ο Διονύσης Μάργαρης με ένα άλλο δίκτυο ανταλλαγής υλικού. Αλλά και τη δική του προσπάθεια σε blog. Ακολουθεί ο Παντελής Μπαζάνος με τη σελίδα του. Και πόσοι άλλοι. Όλοι αυτοί ξεκίνησαν το μοναχικό δρόμο της εξερεύνησης και πολλές φορές αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία (στη καλύτερη) ή και την επιθετικότητα (στη χειρότερη περίπτωση) των συναδέλφων. Τα ξέρω από πρώτο χέρι μια και η δική μου διαδρομή φαίνεται στη καρτέλα “Το ψηφιακό μου ίχνος”. Προχώρησαν και έδωσαν στους μαθητές τους μια πρόγευση από το μέλλον. Αν το ψάξουν από το υπουργείο σίγουρα θα βρουν ανθρώπους που έχουν την εμπειρία και κυρίως τη διάθεση να μοιραστούν αυτή την εμπειρία με όλους. Ο κόσμος είναι έξω και “Ναι τους νοιάζει!” και περιμένει να τους ρωτήσετε και να σας δώσουν την εμπειρία τους. Εμπειρία που, όσο μεγάλα παράθυρα και αν έχει το Υπουργείο Παιδείας, δεν φτάνει μόνη της εκεί.
Τη καλημέρα μου.
