Απολογισμός 2011 – Προγραμματισμός 2012
Τώρα που κοιμάστε και προσπαθείτε σιγά σιγά να ξεξυπνήσετε, βρίσκω ευκαιρία να κάνω τον απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς και τον προγραμματισμό της επόμενης. Θυμάμαι ότι κάτι τέτοιο έκανα και πέρυσι, αλλά δεν το έχω διαβάσει. Θα το δοαβάσω μετά να δω αν πρωτοτύπησα… και αν έκανα αυτά που είχα προγραμματίσει.
Τη χρονιά που πέρασε λοιπόν… (τα γράφω όπως μου έρχονται χωρίς αξιολόγηση…)
– Ανακάλυψα το Twitter και μπόρεσα να καταλάβω τους 14-χρονους με το SMS. Ακόμα το μαθαίνω και βρίσκω ότι είναι εντυπωσιακό εργαλείο. Μέσα από αυτό “γνώρισα” πολλούς ενδαφέροντες ανθρώπους σε όλο το κόσμο. Κάποια στιγμή μπορεί να τους έχω και απέναντί μου με τη φυσική τους υπόσταση.
– Τέλειωσα την επιμόρφωση για την πιστοποίηση Β επιπέδου, και έδωσα και τις εξετάσεις για το “χαρτί”. Για εμένα το συγκεκριμένο ήταν μια απογήτευση. Ο λόγος ήταν ότι δώσαμε χρόνο και χρήμα για να μάθουμε προγράμματα της προηγούμενης δεκαετίας (και ξέρετε τι σημαίνει στην πληροφορική 10 χρόνοια κενό), όταν υπάρχουν ελεύθερα στο διαδίκτυο δεκάδες εξαιρετικά προγράμματα και δωρεάν και σύγχρονα και …και… και … Τέλος πάντων. Επίσης μου φάνηκε παράλογο να γίνεται μια τέτοια διαδικασία, όταν ένας μεγάλος αριθμός σχολείων στερείται στοιχειωδών υποδομών για τη πληροφορική, ή το εργαστήριο πληροφορικής αποτελεί “άβατο” για τους άλλους καθηγητές…πλην “πληροφορικάριους”. Τέλος πάντων…έγινε και αυτό.
– Παρακολούθησα την ενημέρωση για τα PROJECTS ή όπως αλλιώς λέγονται Ερευνητικές Εργασίες. Και εδώ καλό θα ήταν να λέγανε τα ίδια πράγματα τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο. Γιατί δεν είπαν τα ίδια. Μάζεψαν τις ερωτήσεις και τον προβληματισμό που αναπτύχθηκε τον Ιούνιο – διαμόρφωσαν τον Σεπτέμβριο πάνω σε αυτά (σωστό σαν κίνηση…) και έτσι το κάθε σχολείο κάνει τα δικά του ανάλογα το αν έχουν επιμορφωθεί Ιούνιο ή Σεπτέμβριο. Καλό;
-Βρέθηκα στη Κρήτη…Ναι το ξέρω ότι από εκεί κατάγομαι αλλά είχα καιρό να πάω και να γυρίσω. Και έτσι “τους φόρτωσα όλους” και 15 μέρες γυρνάγαμε. Τουλάχιστον τώρα μπορώ να πω ότι τα παιδάκια μου γνώρισαν 5 μπαρμπάδες και 10 ξαδέρφια. Τι θα θυμούνται δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι κατάλαβαν ότι υπάρχουν ρίζες εκεί. Και αυτός ήταν ο στόχος.
– Βρέθηκα στις Βρυξέλλες, σε ένα τριήμερο αθλητικό, με τρέξιμο, ενημερώσεις, συζητήσεις. Θετική σαν εμπειρία, αλλά είχε περιθώρια βελτίωσης στον προγραμματισμό. Επίσης δεν μπορέσαμε να δούμε και να μιλήσουμε με τους Ευρωβουλευτές που έλεγε το πρόγραμμα. Τόση δουλειά πια. Τέλος πάντων.
– Πήγα στη Σύρο στο συνέδριο για τις ΤΠΕ στην εκπαίδευση. Με εισήγηση που είχαμε δουλέψει με την Έφη τη Λουκέρη πάνω στο πόσο έτοιμοι είμαστε για το νέο σχολείο, είχαμε αντιφατικά αποτελέσματα και βγήκε ότι οι μαθητές είναι πιο έτοιμοι (έκπληξη!!!!) και οι καθηγητές έχουν αρκετή δουλειά ακόμα. Από την άλλη το Συνέδριο έδειξε σημάδια κόπωσης, στην οργάνωση και στο κόσμο. Η κρίση ήταν εμφανής. Το γεγονός ότι φέτος δεν έγινε το “αδελφό” συνέδριο στην Ημαθία, μάλλον προδιαγράφει και το μέλλον της Σύρου. Ελπίζω και εύχομαι όχι..
– Ασχολήθηκα με το σπίτι στο Αίγιο. Βρέθηκα 10 μέρες το καλοκαίρι και έκανα κάποιες ανακαινίσεις. Το σπίτι εμφανίζει σημάδια κόπωσης και θέλει τη συντήρησή του και το χρόνο του.
– Κάναμε τις εξετάσεις και φιλεξενήσαμε το Αμερικάνικο Κολλέγιο στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Καινούργια εμπειρία που πήγε καλά.
– Με το σχολείο ξεκίνησα μια καινούργια διαδικασία, ψηφιακής παρουσίας με διαδικτυακά μαθήματα, εφημερίδες, blog, και άλλα όμορφα. Είναι μια πλήρης απασχόληση με πολλές ώρες και μέχρις στιγμής καλά αποτελέσματα. (Προσωπικά είμαι ενθουσιασμένος αλλά κρατάω μετριοπαθή στάση).
– Έχω “ανακαλύψει” πολλά καινούργια πράγματα, τόσα πολλά που δεν ξέρω πια τι να τα κάνω. Οπότε μάλλον πρέπει να οργανωθώ….
…Και με αυτό περνάμε στον προγραμματισμό.
– Πρέπει να οργανωθώ λοιπόν…να βάλω ένα σχέδιο, σε τι ακριβώς θέλω να κάνω στους διάφορους τομείς που ασχολούμαι και να κάνω προσεκτικά βήματα, με απολογισμό, σε κάθε βήμα.
– Σχέδια, δύσκολο να κάνεις…λόγω συνθηκών. Η κάθε πέρα προγραμματίζει την επόμενη, άντε τη βδομάδα. Παρακάτω δύσκολα. Το σπίτι στο χωριό θέλει ανακαίνιση, οπότε θα πρέπει κάποιες μέρες να τις αφιερώσω. Το σπίτι στην Αθήνα, θέλει τη φροντίδα του… οπότε και εδώ βρήκαμε τι θα κάνουμε. Εγώ θέλω το χρόνο μου και θα φροτνίσω να μου τον δώσω…
Δεν νομίζω ότι μπορώ να σκεφτώ τι θα κάνω. Υπάρχουν πολλά σε πολλούς άξονες : Σπίτι, Οικογένεια, Σχολείο, εγώ….κάποια στιγμή θα μπούνε σε μια σειρά…(καλά…λέμε τώρα)
Το σίγουρο είναι ότι έχουμε μια καινούργια χρονιά…Αυτό σημαίνει καινούργια αρχή… Αυτό σημαίνει καινούργιες δυνατότητες, καινούργιες προοπτικές, καινούργιες ιδέες…και άλλα καινούργια πράγματα. Άρα όλα εκείνα που πέρυσι φροντίσανε να τα βάλουνε στη καθημερινότητά μας και να μας κόψουν το χαμόγελο, τα όνειρα, τη χαρά…εμείς πρέπει να τα αφήσουμε πίσω και να φροντίσουμε με τα απλά καθημερινά να αλλάξουμε τη δική μας καθημερινότητα.
Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία. δημιουργικότητα, αισιοδοξία, επιτυχίες.
Τη καλημέρα μου…
Σόμπες στέρεο…
Για το εξοχικό μου στο Αίγιο, έχω μιλήσει αρκετές φορές. Αυτές τις μέρες βρίσκομαι εκεί. Ο καιρός είναι καλός πίσω από το παράθυρο. Σήμερα το βράδυ είχε ξαστεριά και σήμερα το πρωί είναι όλα παγωμένα. Είναι φανερό ότι θα έπρεπε η θερμοκρασία να είχε πέσει αρκετούς βαθμούς κάτω από το μηδέν.
Το σπίτι παραμένοντας κλειστό για μεγάλα διαστήματα ήταν παγωμένο. Εντελώς όμως, Ο θερμοσίφωνας στο θερμόμετρο του έδειχνε κάτω..κάπου έξω από τη κλίμακα. Εδώ λοιπόν σήμερα τρίτη μέρα, το σπίτι έχει αρχίσει να έρχεται στα ίσα του…που λένε. Για να γίνει αυτό οι σόμπες έπρεπε να δουλέψουν στο φουλ και για αρκετές ώρες. Τώρα έχει μια καλή κατάσταση. Πάνω που στρώνει όμως θα πρέπει να φύγω, όπως γίνεται συνήθως. Έτσι αύριο επιστρέφω στη βάση.
Η επίσκεψη ήταν εποικοδομητική,μια και έκανα δουλειές – αγγαρείες που χρόνιζαν. Έτσι τακτοποίησα τους σκληρούς μου δίσκους και βρήκα θησαυρούς από βίντεο που είχα κατεβάσεις και είχαν χαθεί μέσα στα Tera-bytes, βρήκα σημειώσεις και βιβλία που είχα ξεχάσει. Βρήκα πολλά και χρήσιμα αλλά και πολλά και άχρηστα που πετάχτηκαν και καθάρισε ο τόπος που λένε. Αυτή είναι μια παρενέργεια των μεγάλων σκληρών. Πάντα λέμε ότι έχουμε χώρο και βάζουμε ότι έχουμε με αποτέλεσμα να ξεχειλίζουν με άχρηστα πράγματα.
Από την άλλη οργάνωσα, αρκετά μια ημερίδα που ετοιμάζουμε στο σχολείο με θέμα τις ερευνητικές εργασίες της Α’ λυκείου. Θα είναι μια εκδήλωση διάρκειας μιας ημέρας, ( κν θα πάρει όλο το πρωινό) και ανοικτή στο κοινό.Βέβαια αυτό είναι σχετικό μια και Τετάρτη πρωί, δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να παρακολουθήσει την εκδήλωση. Όλο και κάποια δουλειά θα έχει. Αλλά έπρεπε να γίνει στη διάρκεια του μαθήματος, μια και αυτό ανήκει στις διαδικασίες του μαθήματος. Δηλαδή είναι μέρος της διαδικασίας αξιολόγησης.
Τέλος στο σπίτι, κάποιες μικροδουλειές που έπρεπε να γίνουν έγιναν. Από την άλλη φάνηκαν και κάποιες καινούργιες. Το καλοκαιρινό βάψιμο, που έγινε, θα πρέπει να ξαναγίνει αλλά με άλλα υλικά. Βλέπετε εδώ στα 650 μέτρα υψόμετρο με όλα τα βουνά γύρω γύρω άσπρα, και τον αέρα, από όπου και να έρχεται να είναι παγωμένος, οι θερμοκρασίες είναι “άλλες”. Έτσι ο τοίχος πάλι πάγωσε, και πέταξε όλα εκείνα που έκανα πέρυσι. Έτσι πάλι το καλοκαίρι έχουμε τα ίδια αλλά με άλλα υλικά, πιο αποτελεσματικά (ελπίζω). Τα κοινά υλικά αποδείχτηκαν ανεπαρκή.
Αυτά τα ολίγα λοιπόν…και να κλείσω με τις ευχές μου για τον νέο χρόνο. Είπαμε να είναι ο καλύτερος, σε πείσμα των καιρών και των ειδήσεων, και όσο μπορούμε να βοηθήσουμε σε αυτό με τα απλά σημαντικά, να το κάνουμε.
Καλή χρονιά για το 2012 και τις ευχές μου για μια καλή Πρωτοχρονιά. Και μια και το συζητάμε, προσοχή στις διαδρομές.
Καλημέρα…
Ευχές…ευχές…ευχές…
Τα Χριστούγεννα είναι παραδοσιακά οικογενειακή γιορτή. Ας το κάνουμε λοιπόν έτσι και να περάσετε όλοι καλά με τους δικούς σας ανθρώπους. Φέτος μπορεί να μη δίνει τις έξτρα αργίες αλλά έχουμε ένα περισσότερο λόγο να περάσουμε καλά. Μη το χάσουμε λοιπόν.
Να σας βάλω και μια Χριστουγεννιάτικη φωτογραφία…από αυτές τις ονειρικές…
Να είστε όλοι καλά…
Μύρισαν Χριστούγεννα…
…Δηλαδή τι μύρισαν, εδώ είναι έφτασαν…τα βλέπω. Τα τριγωνα ξεσκονίζονται και γυαλίζονται, για να ορμήσουν αύριο στους δρόμους με τα παιδιά που θα τα κρατάνε. Ίσως τους το χαλάσει ο καιρός… (7 βαθμούς αυτή τη στιγμή στο Καρέα) αλλά τη διάθεση δεν πρέπει να τους την χαλάσει κανείς. Σε κανένα μας.
Για τρεις μέρες, ασχοληθείτε με τα σημαντικά και κλείστε τη τηλεόραση που μας έχει κάνει καταθλιπτικούς. Δεν θα αλλάξει κάτι. Ούτως η άλλως δενθα άλλαζε. Τώρα αρχίζουν και συζητάνε λέει νομοσχέδια, και βγαίνουν οι αντιθέσεις στην επιφάνεια. Κοινώς…Χ…καμε και η βάρκα γέρνει. Αν το κλείσουμε το μαγαζί στις 19 Γενάρη μια και στις 19 Φλεβάρη θα κάνουμε εκλογές, καταλάβατε τι θα έχουν προλάβει να ψηφίσουν. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή τη κυβέρνηση που μας κυβερνάει με εντολή “άλλων” θα την έχουμε πολύ καιρό. Αλλά είπαμε κλείνουμε τη τηλεόραση όχι για να τα γράφουμε απλά κάνουμε αποχή…για 4 μέρες.
Έτσι τα σημαντικά είναι :
1. Να μιλήσετε. Να μιλήσετε με τους ανθρώπους που πάντα θέλατε (ακόμα και εκείνη την άγνωστη ή εκείνο τον άγνωστο στο γραφείο). Να πείτε μια καλημέρα, να ανταλλάξετε ένα χαμόγελο, ανοιχτό από καρδιάς όχι “ξινό”. Να πείτε τη καλημέρα και να ακουστεί καθαρά, γιατί θα την εννοείτε, όχι μέσα από τα δόντια που θα ακουστεί σαν γρύλλισμα. Δε νομίζω ότι κοστίζει κάτι και θα δείτε το κόσμο γύρω σας να αλλάζει και να φωτίζεται.
2. Να θυμηθείτε. Να θυμηθείτε όλους εκείνους που κάποτε είσασταν πολύ μαζί, και να πάρετε ένα τηλέφωνο για ευχές. (Ψιτ…δεν είναι ανάγκη να είναι η παλιά σας γκ…ή ό παλιός σας γκ…)Ένας φίλος, ένας παλιός συμμαθητής, ένας γείτονας παλιός. Εντάξει και τα παλιά σας ταίρια….(δεν μπορώ τη γκρίνια χρονιάρες μέρες). Αλλά κυρίως θυμηθείτε τους γηραιούς της κοινωνίας μας…Δεν λέω τους γέρους γιατί πλέον ο “γέρος” σαν λέξη σημαίνει το “τελειωμένο”. Οι γηραιοί λοιπόν αυτές τις μέρες έχουν τη πιο βαθιά κατάθλιψη που θα μπορούσαν να έχουν. Μόνοι στο σπίτι, με τις ατελείωτες 24 ώρες να μη περνάνε. Βλέποντας την τηλεόραση, να αιτιολογεί, γιατί θα πρέπει να πληρώσουν ακόμα μια φορά αυτά που πληρώνανε μια ζωή, γιατί θα πρέπει το ήδη περιορισμένο επίδομα επιβίωσης, που παίρνουν να περιοριστεί περισσότερο. Να τους εξηγούν ότι μια από τις ελάχιστες χαρές που έχουν οι παραδοσιακοί παππούδες, να δίνουν χαρτζηλίκι στα εγγόνια τους δεν θα μπορέσουν να το κάνουν φέτος… γιατί πρέπει να φάνε, να πληρώσουν τη ΔΕΗ, να πάρουν τα φάρμακά τους και δεν φτάνουν. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι το ελάχιστο που μπορούν να έχουν από εμάς είναι ένα τηλέφωνο για μια “καλημέρα” και ένα “γεια τι κάνεις.” Δεν είναι ανάγκη να είναι μόνο ο παππούς και η γιαγιά. Στην οικογένεια υπάρχουν και άλλοι μεγάλης ηλικίας. Ένα τηλέφωνο μάκριά είναι. Και συνήθως είναι και προπληρωμένο “απεριόριστο” όπως λέμε. Άρα και εδώ δεν έχουμε κόστος.
3. Να δείτε. Να δείτε τι συμβαίνει γύρω σας. Να καταλάβετε ότι αν εσεις ειστε καλά, δεν είναι όλοι. Κάποιοι ζορίζονται. Τι μπορύμε να κανουμε για αυτούς; Ίσως τίποτα. Ίσως πολλά. Δεν το ξέρω. Ξέρω όμως ότι εκείνα τα σεντόνια που είχα από τα παιδιά μου (22, 19, 16 σήμερα) με τα αρκουδάκια και τα ελαφάκια δεν επρόκειτο να τα χρησιμοποιήσουν ποτέ, ενώ στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης θα τα χρησιμοποιήσουν. Μπορεί να είναι “δουλεμένα” αλλά έχουν αρκετή ζωή μπροστά τους μια και έχουμε το συνήθειο “για τα παιδιά μας να παίρνουμε το καλύτερο”. Ο παλιός υπολογιστής που κλωτσούσα δεξιά αριστερά, μια και ο Άγιος Βασίλης έφερε νωρίτερα φέτος το καινούργιο υπολογιστή, αν τον φυλάξω μόνο παλιότερος θα γίνει και άχρηστότερος ( αν υπάρχει η λέξη ). Ένα φορμά λοιπόν, ένα UBUNTU μέσα και όλα τα απαραίτητα προγράμματα από το ΕΛ/ΛΑΚ και χάρισμα. Όσο και αν τον πληρώσατε τότε τώρα δεν παίρνετε μία. Πάρτε τουλάχιστον την εικόνα ενός φωτισμένου προσώπου ενός παιδιού σε ένα χωριό, ή στην διπλανή σας πόρτα. Εκείνο το DISCMAN που κάπου το είχατε και σκονίζεται…αν είστε συλλέκτης σκόνης αφείστε το εκεί. Αν όμως δεν το ξαναγγίξετε (το πιθανότερο, λόγω MP3), ξεσκονίστε το, γράψτε και 2-3 CD και δώστε το. Κάποιος θα περάσει πολλές ώρες ακούγοντας μουσική. Φυσικά μπορείτε και να αγοράσετε, αλλά εγώ ψάχνω για “φτηνές λύσεις”.
4. Να δώσετε χρόνο στους ανθρώπους σας. Είπαμε…άλλο ανατρέφω και άλλο διατρέφω. Τα παιδιά μας, έχουν ανάγκη μια κουβέντα. Να βγούμε μια βόλτα έτσι όλοι μαζί και να μιλήσουμε λιγάκι. Όχι στη διαδρομή…την έχετε δει την εικόνα…Ο πατήρ οδηγός “κοιτάζει μπροστά”, ή μητηρ συνοδηγός “κοιτάζει από το παράθυρο” της προς τα έξω, τα βλαστάρια στα πίσω καθίσματα “καλωδιωμένα” κοιτάζουν…γενικώς. Αυτή είναι η εμπρακτη εικόνα του “Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν” που έχουν τα λεωφορεία. Επικοινωνία αλά “παντρεμένοι με παιδιά” με βάση εκείνο το σήριαλ Αμερικάνικης προέλευσης που γελάγαμε πριν δέκα χρόνια και ζούμε σήμερα.
Αυτά τα ολίγα για σήμερα. Πάλι Παρασκευή γράφω. Πρέπει επειγόντως να γράψω μια άλλη μέρα…να αλλάξω.
Πάρτε και ένα Χριστουγεννιάτικο τοπίο…
Θυμηθείτε ότι η ποιότητα ζωής δεν μετριέται από το μήκος του αυτοκινήτου ή τις ίντσες της τηλεόρασης. Το με τι μετριέται το ξέρει ο καθένας μας. Το έχουμε ξεχάσει όμως.
Τις καλύτερες ευχές μου σε όλους σας. Δεν θέλω να αρχίσω να απαριθμώ…θα κουραστώ. Ελπίζοντας σε ένα χαμογελαστό 2012, ξέρω ότι έτσι θα είναι μόνο αν το κάνουμε εμείς χαμογελαστό. Κανείς άλλος. Οπότε ας το κάνουμε πραγματικότητα.
Τη καλημέρα μου και Καλά Χριστούγεννα.
Ο Νίκος Γκάτσος, εμείς και οι άλλοι…
Πέρασε άλλη μια βδομάδα και Παρασκευή πρωί, πίνω το πρωινό μου καφέ πριν ξεκινήσω και γράφω πάλι εδώ. Βλέπετε Παρασκευή ξεκινάω αργά, και δεν μπορώ να κοιμηθώ παραπάνω..κάτσε να δεις….πως το είπανε….κατάθλιψη, μεγάλη ηλικία, συνήθειο από πολλά χρόνια τώρα…Δεν μπορώ να θυμηθώ αλλά και δεν μπορώ να κοιμηθώ μετά από μια ώρα. Τέλος πάντων. Τρομάζω γιατί η ίδια μέρα και η ίδια ώρα μου θυμίζει ρουτίνα και αυτό με ανησυχεί και με τρομάζει.
Τέλος πάντων. Ήταν μια βδομάδα γεμάτη και η επόμενη προβλέπεται ακόμα πιο γεμάτη.
Τα είχε όλα. Έτσι ξεκινώντας από τη προηγούμενη εγγραφή που αναφερότανε στο διαδικτυακό μάθημα – που πολύ με ενθουσίασε όπως καταλάβατε, από την αρχή της εβδομάδας, ξεκίνησε μια σειρά από πρόβες που αφορούσαν τη μουσική βραδιά, γιορτή, αφιέρωμα, πολυθέαμα, ….. ότι θέλετε βάλτε μέσα… για το Νίκο Γκάτσο. Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη…τρία τρίωρα για να δούμε αν δουλεύουν τα μικρόφωνα,αν παίζουν οι ταινίες, αν ανάβουν τα φώτα. Παρακολουθησα την πρόβα της Τρίτης την οποία βιντεογράφησα και μέρος της είδατε και εσείς. Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τι είδα, αλλά και κάποιες απορίες που μου δημιουργήθηκαν.
Οι μαθητές χωρίζονταν σε δύο ομάδες. Αυτοί που συμμετείχαν και το κοινό. Αυτοί που συμμετείχαν πάλι σε δύο ομάδες, οι μπροστά από τα φώτα και οι πίσω από τα φώτα. Ας δούμε αυτούς που δεν φαίνονται και χωρίς τη παρουσία τους δεν θα γινόταν τίποτα. Χωρίς τον Σταμάτη να περνάει μικρόφωνα στις σκάλες, τον Αλέξανδρο να ρυθμίζει τον ήχο, τον Αλέξανδρο (άλλος) να ρίχνει το προβολέα εκεί που πρέπει, αλλά και τους άλλους που “κουβαλάνε”, στήνουν, ρυθμίζουν, ανεβοκατεβάζουν το μικρόφωνο στο ύψος του εκάστοτε ομιλητή… και όλους τους άλλους, τίποτα δεν θα γινόταν. Οι μπροστά από τα φώτα, προσπαθούν να δώσουν το καλύτερο εαυτό τους και να τον ξεπεράσουν ακόμα, αλλά ξεχνάμε όλοι ότι είναι παιδιά. Θα θέλαμε να το ξεχάσουν και αυτά και να φερθούν “πιό σοβαρά” αλλά δεν μπορούν γιατί αυτά είναι παιδιά και εμείς οι μεγάλοι. Οπότε…θα τη κανουν τη σκανδαλιά, θα δουν το πιάνο και θα ορμήσουν να παίξουν ένα κοματάκι… θα ξεφύγει κανένας καπνός στο νερό (Smoke on the water) από καμιά κιθάρα, θα ξεχαστούν μιλώντας, δημιουργώντας “κενά” στη πρόβα, θα χειροκρτήσουν και θα κάνουν κερκίδα όταν ο κολλητός τους πει ένα κομάτι καλά. Γιατί τους αρέσει αυτό που κάνουν και δεν το κάνουν για εμάς. Τουλάχιστον όχι μόνο για εμάς.
Το κοινό και αυτό χωρίζεται σε δύο ομάδες. Είναι οι περαστικοί, οι οποίοι συνήθως δεν παίρνουν γρήγορα “χαμπάρι” τι γίνεται και μιλάνε δυνατά, φωνάζουν,…και μετά μαζεύονται. Και είναι οι “υπόλοιπο” από το τμήμα που έχουν οι συνάδελφοι που συντονίζουν τα της εκδήλωσης. Αυτοί γενικά έχουν δεί τη γιορτή καλά, μια και έχουν παρακολουθήσει τις πρόβες. Γενικά προσπαθούμε να μην είναι συνέχεια τα ίδια παιδιά στις πρόβες, ώστε να μη χάνονται πολλές ώρες από το ίδιο τμήμα. Εννιά ώρες πρόβες συνολικά, αλλά και πολλές άλλες ώρες δουλειάς στο σπίτι ή και μερικές διάσπαρτες μέσα στις τάξεις, (κατανομή ρόλων, επιλογή θεμάτων – τραγουδιών κλπ κλπ κλπ)
Ομως… δεν μπορώ να σκεφτώ και το “ψυχρό” καθηγητικό ερώτημα. Τα παιδιά μπροστά από τα φώτα, έχουν αφιερώσει πολλές ώρες στην εκδήλωση. Ώρες μέσα από τη τάξη και το μάθημα…που δεν κάνανε. Αυτές τις ώρες, πως θα τις αναπληρώσουν; Στις σκέψεις αυτές με έβαλε ο Αλέξανδρος και ο γιόκας μου (το μπάσσο της γιορτής). Ο Αλέξανδρος όταν μου είπε ότι στη παράδοση τη συγκεκριμένη, έλειπε γιατί ήταν στις πρόβες (του Πολυτεχνείου), και ο γιόκας μου ο μικρός όταν δήλωσε ότι πάλι θα χάσει γενική παιδεία και κατεύθυνση λόγω πρόβας (τον έχω και στα δύο). Και εκεί συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ένα κόστος, άλλου τύπου. Το οποίο εμείς οι καθηγητές πρέπει να αντιμετωπίσουμε με κάποιο τρόπο. Ποιος θα είναι αυτός; Η κατανόηση, η ενίσχυση, να δώσουμε λίγο χρόνο παραπάνω για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε και μια δεύτερη φορά αυτό που δεν κατάλαβε ο όποιος Αλέξανδρος, ήταν στους αγώνες μπάσκετ του σχολείου (άσχετο άλλά έγινε και αυτό), στις πρόβες ή στην εκδήλωση. Δηλαδή πρέπει να βοηθήσουμε όλοι σε κάθε εκδήλωση, να αναπληρώσουμε αυτή την απώλεια. Ώστε όλοι αυτοί οι μαθητές που συμμετέχουν να μη βγαίνουν “χαμένοι” από την προσπάθεια τους να δώσουν το καλύτερο, στην εκδήλωση. Από την άλλοι και οι ίδιοι οι μαθητές πρέπει να δουλέψουν λίγο παραπάνω (πόσο δεν ξέρω και που θα το χωρέσουν επίσης αυτό το “παραπάνω”).
Μετά είναι και ένα άλλο, το οποίο με προβληματίζει…Μετά την λήξη της γιορτής δίνουμε συγχαρητήρια στους καθηγητές που την οργάνωσαν και ένα γενικά μπράβο, στα παιδιά, και συνήθως ξεχνάμε τους πίσω από τα φώτα. Μήπως όμως κάνουμε κάτι λάθος; Η ψυχή που έχει η κάθε γιορτή οφείλεται στα παιδιά και στη διάθεση τους. Αυτό που μόνο ένας καθηγητής καταλαβαίνει μέσα σε μια τάξη. Ότι δηλαδή “δεν θα γεράσει ποτέ” μια και ορμή των παιδιών τον κρατάει μέσα στα πράγματα. Αν αφεθεί θα “γεράσει” όπως τόσοι καθηγητές που ξέρουμε όλοι. Αν όμως αφεθεί στα παιδιά θα τον παρασύρουν στον καινούργιο κόσμο. Οφείλω να ομολογήσω ότι η φράση του Βασίλη στη τεχνολογική κατεύθυνση κάπου το 2006-7 δεν θυμάμαι όταν τους έλεγα ότι ο κόσμος αλλάζει και εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε (μάθημα τεχνολογίας επικοινωνιών συγγραφή 87!!!! και μιλούσαμε για νέες τεχνολογίες μέσα από το μάθημα της “αρχαίας ιστορίας” τους) ήταν το κλικ. Ποια ήταν η φράση; “Κύριε ο κόσμος άλλαξε δεν αλλάζει”. (Βασίλη αν το διαβάζεις για να μη νομίζεις ότι δεν σε πρόσεχα). Εκεί καταλαβαινεις ότι το χάνεις το τραίνο. (βλέπεις Ευανθια ότι δεν είναι όλα βαθμοί).
Κάποιες σκέψεις χύμα, όλες στο χαρτί. Όσοι έρθετε να μας παρακολουθήσετε σήμερα στην εκδήλωση – αφιέρωμα για το Νίκο Γκάτσο, να τα σκεφτείτε αυτά. Και ίσως η γιορτή πάρει μια άλλη διάσταση. Το λάθος ή το φάλτσο στο τραγούδι, θα εξαφανιστεί και η ατμόσφαιρα θα μας παρασύρει αλλού… όπως άλλωστε είναι και ο στόχος. Και βλέποντας τα παιδιά “επί σκηνής” ψάξτε και όλους του άλλους γύρω γύρω που όλο αγωνία κοιτάνε αν όλα πάνε καλά, και τρέχουνε για να διορθώσουν αν κάτι ξεφύγει. Είναι οι μαθητές οι πίσω από τα φώτα, που έχουν και αυτοί τη δική τους αγωνία. Και στο τέλος μη τους ξεχάσετε.
Εγώ θα είμαι εκεί, πληρώνοντας το τίμημα μου. Να βλέπω τις γιορτές μέσα από την οθόνη της βιντεοκάμερας. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να μπορέσουμε κάποτε να τα δούμε και να μπορέσουμε να θυμηθούμε όλα όσα γίνανε. Όπως έγινε με τη χρονιά του 95 και την πενθήμερή της.
Αυτά. Μεγάλη εγγραφή σήμερα. Αλλά νομίζω ότι μπορούμε να σκεφτούμε κάποια πράγματα. Τα λέμε το βράδυ.
Τη καλημέρα μου…Ώρα να πηγαίνω.
Διαδικτυακό μάθημα real time…
Το πρώτο σεμινάριο στο διαδίκτυο το κάναμε με τη Δέσποινα τη Μακρή, 1η Ιουλίου του 2010, και είχαμε τους καθηγητές των φυσικών επιστημών από όλη την Ελλάδα. Μετά με τον Γιώργο το Παναγιωτακόπουλο φιλοξενήσαμε τον Γιάννη Βλάχο, σχολικό σύμβουλο του κλάδου για τέσσερα διαδικυτακά σεμινάρια πάνω στην αξιολόγηση. Ήταν πάλι για τους καθηγητές των φυσικών επιστημών και όχι μόνο. Και εδώ η Δέσποινα βοήθησε κυρίως τη βδομάδα που ήμουνα στη πενθήμερη εκδρομή. Ήταν Νοέμβριος – Δεκέμβριος του 2010. Αυτό ήταν…το μικρόβιο είχε μπει….
Χθες λοιπόν έκανα ένα δίωρο μάθημα σε μαθητές μου πάνω σε ένα παλιό θέμα… από τη χημεία της Α΄λυκείου. Το είχαν ζητήσει μετά από ένα διαγώνισμα που… δεν πήγαν όπως ήθελαν.
Να σας δώσω κάποιες τεχνικές πληροφορίες και μετά κάποιες πρακτικές πληροφορίες.
Τα τεχνικά….Μας φιλοξένησε το BigMarker όπου με μια απλή εγγραφή παραχωρεί τον “χώρο” όσο μεγάλο θέλετε. Δεν είναι πρόγραμμα και δεν θέλει εγκατάσταση. Σας ανοίγει ένα περιβάλλον που περιέχει : λίστα συμμετεχόντων, λίστα όσων έχουν μικρόφωνο, χεράκι για συμμετοχή, chat και χώρο για βίντεο αν θέλετε. Μπορείτε να ανεβάσετε αρχείο για να δείξετε ή να καταβάσετε και να τρέξετε την εφαρμογή που σας επιτρέπει να μοιραστείτε την επιφάνεια εργασίας σας. Αυτό είναι το εργαλείο. Αν θέλετε έχει μια ανάλυση 800Χ600 και ότι βαλετε σε αυτή τη περιοχή φεύγει για τους συμμετέχοντες.Καλό εργαλείο. Εκεί μπορείτε να δείξετε ότι θέλετε. Από βίντεο, να ανοίξετε ένα αρχείο και να το δείξετε, ή να δείξετε κάτι από τον browser. Μια λεπτομέρεια μόνο : δουλεύει με ΙΝΤΕΡΝΕΤ explorer. Με το MOZILLA κάποια παράθυρα βγάζανε κενά στις επιλογές. Ρίξτε μια ματιά στην εικόνα :
Εδώ βλέπετε μια πλήρη ανάπτυξη. Εϊναι ένα παλιό θέμα ανεβασμένο, για σημείο αναφοράς και επεξηγήσεις, Είναι ένα παράθυρο του GIMP στο οποίο γράφω με μια γραφίδα και το στέλνω στους μαθητές, και όλα όσα είπαμε. Έχω και την παλέτα ανοικτή για αλλαγές στο χρώμα γραφής. Μια χαρά όλα.
Πάμε στα πρακτικά. Είναι κανονικό μάθημα. Άρα θέλει όλη τη σχεδίαση ενός μαθήματος. Τι θα πεις, τι θα γράψεις και πως θα το πεις. Τι σημειώσεις θα χρειαστείς, τι ασκήσεις θα κάνεις και τι παραδείγματα θα δειξεις. Όλα αυτά τα ανεβάζεις σε ένα φάκελο, και τα αφήνεις σε μια θέση στην επιφάνεια εργασίας, για όποτε τα χρειαστείς. Μετά ρυθμίζεις το μικρόφωνο. Καλό θα είναι να τα έχεις όλα κλειστά και να συνεννοηθείτε με το κοινό σας όποιος θέλει να μιλήσει να σηκώνει “χεράκι” ώστε να ολοκληρώνετε τη φράση σας και να δίνετε το λόγο όπου εσείς θέλετε. Καλό θα είναι να έχετε μικρά σημεία παύσης ώστε να δίνετε το λόγο στους μαθητές σας να σηκώνουν το χέρι ή να γράφουν στο chat και να προλαβάινετε να τα διαβάζετε.
Το συγκεκριμένο το είχα ανοικτό και διαθέσιμο σε όσους θέλανε. Βέβαια δεν είχα βάλει το σύνδεσμο σε κοινή θέα, αλλά αν το έκανα κοινοποίηση θα ήταν ανοικτό σε όλους. Ίσως σε κάποια επόμενη φορά, να το δώσω έτσι για να μπει όποιος θέλει, με μια μόνο προϋποθεση να μου πει πως το είδε και να ασκήσει κριτική. Από ότι καταλάβατε…θα το ξανακάνω. Και γιατί να είναι μονο μαθητές άραγε και να μη είναι μια ανοικτή συζήτηση, κάτι σαν think tank για συζήτηση.
Το βλέπουμε πάντως.
Και για να μη ξεχνιόμαστε…
Τη ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16/12 έχουμε εκδήλωση για το Νίκο Γκάτσο και
Το ΣΑΒΒΑΤΟ 17/12 έχουμε BAZAR.
Και τα δύο μη τα χάσετε. Το ένα θα είναι καλύτερο από το άλλο. Και αν είστε απόφοιτοι της Σχολής, εννοείται ότι θα έρθετε και στα δύο και θα δώσετε το παρόν. Και μη ξεχνάτε το
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ.
Μπορούμε…η μικρή προσπάθεια του καθενός θα δώσει ένα μεγάλο αποτέλεσμα…τώρα που το έχουμε όλοι ανάγκη. Διαβάστε τα σχετικά άρθρα με τις λεπτομέρειες και τη πρόσκληση.
Τη καλησπέρα μου…
Μια έκκληση αλλιώτικη…
Οι Έλληνες πάντα είχαμε μια ευαισθησία στον πόνο του συνανθρώπου μας. Στα προβλήματα είμασταν πάντα πρώτοι στην αλληλεγγύη. Στους σεισμούς η ΕΜΑΚ μας, πήγαινε από τους πρώτους – ακόμα και με έξοδα ιδιωτών – Είμαστε από τα πρώτα κράτη σε αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας. Αυτά που γράφω είναι όπως ακριβώς γράφονται και χωρίς ίχνος ειρωνίας. Πράγματι όσο μπορώ να θυμηθώ τα περίφημα c 130 της πολεμικής αεροπορίες είναι από τα πρώτα που φεύγανε με ανθρωπιστική βοήθεια. Αλλοτε με σκηνές, άλλοτε με τρόφιμα, άλλοτε με εξειδικευμένους ανθρώπους, όπως την ΕΜΑΚ που έγραψα νωρίτερα ή τους γιατρούς του κόσμου.
Έτσι και σήμερα άκουσα μια έκκληση από τους γιατρούς του κόσμου, για ένα λαό που βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη αυτό το καιρό, ενόψει και των Χριστουγέννων. Ο λαός αυτός έχει σαν χαρακτηριστικό του την περηφάνειά του και ο υπεύθυνος των γιατρών του κόσμου, κάνει έκκληση για διακριτική παροχή βοήθειας, ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη να μπορέσουν να πάρουν τη βοήθεια τους, χωρίς να “εκτεθούν” ή να τους προσβάλουμε.
Πριν σας επισυνάψω το απόσπασμα από την συνεντευξη αυτή, θα ήθελα απλά να σας πω, ότι όσο και αν είναι δύσκολοι οι καιροί που περνάμε, ένα πράγμα δεν μπορούν να μας πάρουν κυρίες και κύριοι. Το χαμόγελό μας, τον ουρανό μας, τον ήλιο μας και τη θάλασσά μας. Αυτά λοιπόν που έχουμε απλόχερα από τη φύση και όχι από κανένα άλλο μη τα στερήσετε από κανένα. Χαμογελάστε στους διπλανούς σας, βγείτε στον ήλιο και κοιτάξτε λίγο προς τα πάνω, να αισθανθείτε το χάδι του. Πηγαίνετε στη πρώτη παραλία που θα βρείτε μπροστά σας, χαθείτε στο απέραντο γαλάζιο και γεμίστε τα πνευμόνια σας με το άρωμά της. Και μετά γυρίστε και δείτε τι μπορείτε να κάνετε με αυτή την έκκληση. Δεν ανάγκη να σηκώσετε το σούπερ μάρκετ. Ένα κιλό ζάχαρη ή ένα κιλό μακαρόνια ή ένα κιλό αλεύρι ή δυο γάλατα η ένα κιλό ρύζι, μπορούν εύκολα να “χαθούν” μέσα στα ψώνια της ημέρας σας αλλά σίγουρα θα γεμίσουν κάποια πιάτα που παραμένουν άδεια. Για να οργανωθούμε λιγάκι εμείς, που μας έχουν οι κρατούντες για να βάζουν φόρους να κάνουμε για μια ακόμα φορά αυτό που δεν μπορούν αυτοί να κάνουν. Να βοηθήσουμε τον διπλανό μας. Και το λιγότερο είναι μια καλημέρα και ένα χαμόγελο.
Η ανακοίνωση λοιπόν… όπως την άκουσα και κυκλοφορεί και σκεφτείτε την σοβαρά…
Έκκληση των Γιατρών του Κόσμου για Ελλάδα
Έκκληση για τη συγκέντρωση βασικών τροφίμων απευθύνουν οι Γιατροί του Κόσμου, κάνοντας λόγο για σοβαρή ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα.
«Ζητάμε βασικά τρόφιμα για να φτιάξουμε οικογενειακά πακέτα ώστε διακριτικά να μπορούν να τα παίρνουν οι άνθρωποι στα σπίτια τους, διατηρώντας την αξιοπρέπειά τους χωρίς συσσίτια» τόνισε ο διευθυντής των Γιατρών του Κόσμου, Νικήτας Κανάκης, σε συνέντευξη Τύπου.
Η έκκληση αφορά τρόφιμα, όπως ρύζι, όσπρια, μακαρόνια, λάδι, γάλα σε κουτί και κυρίως παιδικά γάλατα.
«Το “μαμά πεινάω” επέστρεψε, όσο κι αν φαίνεται δύσκολο να το πιστέψει κανείς» τόνισε ο κ.Κανάκης, εξηγώντας ότι «υπάρχουν σήμερα πολλές οικογένειες που δυσκολεύονται να ανταποκριθούν σε αυτό, με αποτέλεσμα να απαιτείται άμεση ανάληψη κοινωνικής δράσης ώστε να στηριχθούν οι πιο ευπαθείς και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες».
Η ανάγκη για τρόφιμα προέκυψε στα τέσσερα πολυατρεία της οργάνωσης, Αθήνα, Πέραμα, Θεσσαλονίκη και Χανιά.
«Εκτινάχτηκε ο αριθμός των Ελλήνων, από το 6%-7% πέρσι τουλάχιστον στο 30% φέτος, που ζητούν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από εμάς σε σύνολο 30.000 ανθρώπων τον τελευταίο χρόνο. Είναι άνθρωποι ηλικιωμένοι, μικροσυνταξιούχοι, νέοι άνεργοι, άνθρωποι με χρόνιες παθήσεις, που έρχονται με αγωνία πολλές φορές και με τη συνταγή από νοσοκομεία στο χέρι γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τη συμμετοχή τους. Αυτό που μας σόκαρε όμως περισσότερο είναι ότι τώρα πολλοί μας ζητούν και τρόφιμα», είπε ο κ. Κανάκης.
Έτσι οι Γιατροί του Κόσμου αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια νέα εκστρατεία για τρόφιμα η οποία θα αρχίσει τις επόμενες μέρες και θα κορυφωθεί τα Χριστούγεννα με ένα δέντρο από κουτιά με γάλα στην Πλατεία Γκοτζιά. «Για εμάς η φτώχεια έχει πρόσωπο» τονίζει η οργάνωση, υπογραμμίζοντας ότι «είναι στο χέρι μας να μην επιτρέψουμε ο χειμώνας του 2012 να αποδειχθεί ένας φονικός χειμώνας».
«Φέτος αλλάζουμε προσανατολισμό και ενώ πέρσι είχαμε στείλει 5-6 κοντέινερ με τρόφιμα στην Ουγκάντα, φέτος τα θέλουμε για την Ελλάδα. Αυτό που ζούμε εμείς είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, διαπιστώνουμε ότι οι ανάγκες είναι μεγάλες και θα αυξάνονται συνεχώς», είπε ο γιατρός, Γιάννης Μουζάλας, μέλος του Δ.Σ. της οργάνωσης.
Είκοσι δύο χρόνια μετά από μια διεθνή ανθρωπιστική δράση σε περισσότερες από 50 χώρες που είχε έναρξη στο Κουρδιστάν, οι 600 Έλληνες Γιατροί του Κόσμου φέτος γυρίζουν στην Ελλάδα εστιάζοντας όλη τη δράση τους αποκλειστικά στη χώρα μας.
«Οφείλουμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή. Πρέπει να πάμε παραπέρα» κατέληξε ο κ. Κανάκης επισημαίνοντας τη σημασία που έχει και η οικονομική στήριξη της οργάνωσης σήμερα.
Η κάθετη μείωση σε βαθμό κατάργησης των κονδυλίων από το Δημόσιο, λόγω περικοπών, αλλά και από τον ιδιωτικό τομέα λόγω της κρίσης που έχει μειώσει απελπιστικά τους πόρους των Γιατρών του Κόσμου, καθιστούν, όπως τονίστηκε, ζωτικής σημασίας την οικονομική ενίσχυση για την αγορά αντιβιοτικών, αντιπυρετικών φαρμάκων και αναλώσιμων υλικών, αλλά κυρίως εμβολίων για παιδιά, καθώς, φέτος για πρώτη φορά, γονείς χωρίς ασφάλιση αδυνατούν να τα εξασφαλίσουν για τα παιδιά τους, με κίνδυνο να δούμε στην Ελλάδα ξεχασμένες αρρώστιες να επιστρέφουν.
Αυτά….Κοιτάξτε τι μπορούμε να κάνουμε…
Τη καλησπέρα μου….
Μια μικρή αλλαγή…
Η προηγούμενη εμφάνιση, για λόγους που μόνο αυτή γνωρίζει, είπε να αλλάξει από μόνη της μορφή. Είπα και εγώ λοιπόν να τη βοηθήσω να ξεκουραστεί μια και έτσι φαινότανε. Οπότε αλλάζω την μορφή του blog. Δεν ξέρω αν θα το κρατήσω…Minimal μορφή και απλή διάταξη…πράγματα που μου αρέσουν…Θα δείξει…
Εγγραφή άλλη φορά…Τώρα έχουν άλλα προτεραιότητα…
Τη καλησπέρα μου…
Καινούργιες εμπειρίες…συνέχεια απροσδιόριστη.
Το να έχεις παιδιά, λένε, σου αλλάζει τη ζωή. Δεν ήξερα τι εννοούσαν τότε. Τώρα σχεδόν 22 χρόνια μετά μπορώ να καταλάβω τι εννοούσαν. Απο το τσουλούφι του Παναγιώτη να εξέχει από το τραπέζι και να τον βρίσκουμε, τις δραπετεύσεις του Κυριάκου από το κρεβάτι, μέχρι την επιμονή του Χαράλαμπου.
Πέρασε ο καιρό και όπως λέω, όταν είναι και οι τρεις στα πίσω καθίσματα, δεν βλέπω πλέον τίποτα από τον κεντρικό καθρέπτη.
Αυτό το καιρό, ο Χαράλαμπος συμμετέχει σε πολλές μουσικές εκδηλώσεις άλλοτε με τη κιθάρα του, άλλοτε με το μπάσσο του. Πρόβες, μουσικές ορχήστρες, παραστάσεις στο σχολείο… η παρουσία του πλέον κρίνεται απαραίτητη και η παρουσία του γίνεται πλέον εμφανής. Άντε πρόβες, άντε τρέξιμο, πήγαινε, έλα καί όλα τα σχετικά. Και το διάβασμα διάβασμα. Β’ λυκείου φέτος είναι στα “ζεστάματα” για τις εξετάσεις ενός συστήματος που τελειώνει.
Ο Κυριάκος φοιτητής, με όλο το πακέτο, συνελεύσεις, κομματικά, καταλήψεις, διαβάσματα, κοψίματα. Καινούργια πράγματα πάλι…
Ο Παναγιώτης έχοντας τελειώσει με στρατά, ΙΕΚ κάνει την πρακτική του και…κάνει τα πρώτα του αβέβαια βήματα στην αγορά εργασίας. Όμως έχει και τα άλλα που κάνει. Ένα από αυτά είναι να βάζει μουσική στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Συμμετέχει σε δυο διαδικτυακούς σταθμούς, ο ένας διεθνής και ο άλλος Ελληνικός. Βέβαια στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ και αυτός διεθνής είναι. Μέσα σε αυτή τη λογική κάνει και πάρι για να γνωριστούν με το κόσμο τους. Έτσι τη Παρασκευή στις 9 του μήνα, οργανώνει ένα πάρτι στο Obi cofee bar πίσω από τη Κλαυθμώνος. Η πρόσκληση είναι εδώ : https://www.facebook.com/events/191608000924158/ Περάστε για ένα ποτάκι που λένε. Συστάσεις δεν θα χρειαστούν, μια και όσοι με ξέρουν θα αναγνωρίσουν εύκολα και τον Παναγιώτη (δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό για το “παιδί” αλλά λέμε τώρα).
Για εμένα δεν ξέρω μια και έχω ένα διαδικτυακό σεμινάριο με την Α’ λυκείου για απορίες, αν και όταν τους το είπα, μάλλον αντέδρασαν αρνητικά αλλά θα δείξει. Ίσως αργότερα περάσω για κανένα ποτάκι… που λένε.
Το Σ-Κ δίνω εξετάσεις για την πιστοποίηση Β επιπέδου…Αυτό και αν είναι καινούργια εμπειρία…μετά από τριάντα χρόνια, πάλι εξεταζόμενος. Βλέπετε καλόμαθα να εξετάζω και τώρα ζορίζομαι… Είναι φοβερό πάντως πόσο έυκολα “ξεμαθαίνεις” να στρώνεσαι και να διαβάζεις. Αν και ποτέ δεν σταμάτησα να διαβάζω, ή χρονική πίεση ήταν κάτι που το είχα ξεχάσει. Έτσι προσπαθώ να τα βάλω σε σειρά. Μέχρι τη Δευτέρα είχα την εισήγηση στην Ημερίδα της Ένωσης Χημικών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Να την έτοιμάσω, να τη διαβάσω, να την παρουσιάσω…να βγει στο χρόνο, να φτάξω το Power Point, να βρω όλα όσα ήταν απαραίτητα για να έχω μια σωστή παρουσίαση σεβόμενος τους συναδέλφους που θα περνούσαν όλη τη Δευτέρα το απόγευμα μαζί μας, για να αποκομίσουν κάτι για την δική τους δουλειά στις τάξεις.
Ο φίλος μου ο Νίκος Καμπύλης φρόντισε και με απαθανάτισε. Μόλις ηρεμήσω…φέτος ελπίζω θα κόψω και το βίντεο και θα το ανεβάσω…οπότε θα σας ενημερώσω σχετικά. Προς το παρόν μόνο φωτό…
Τη Τρίτη, είχα ενισχυτική διδασκαλία στο πρόγραμμα μείζωνος επιμόρφωσης, με μια συνάδελφο και φίλη και από τη Τετάρτη και μετά διαβάζω για τη πιστοποίηση. Ανάμεσα σε αυτά και το σχολείο, με τα διαγωνίσματα, και όλες τις τρέχουσες υποχρεώσεις…Μια χαρά δηλαδή.
Αν δεν το καταλάβατε… αυτή τη στιγμή κάνω διάλειμμα και λουφάρω από τον εαυτό μου…πίνοντας τον πρωινό καφέ… Αλλά όπως λέμε… όλα τα καλά τελειώνουν… οπότε
Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο…πάω για δουλειά και μετά…βλέπουμε
Τελικά είμαστε Φινλανδοί…και δεν το ξέραμε;
Εμείς οι μάχιμοι καθηγητές είμαστε μια περίεργη ράτσα. Θέλουμε να δίνουμε άνισες μάχες προσπαθώντας να εμπνεύσουμε αυτούς τους ανθρώπους που έχουμε μπροστά μας και περιμένουν από εμάς τον βοηθό στην πραγματοποίηση των ονείρων τους. Όσοι “διαβάζουν” με τα παιδιά τους τα μαθήματα, ξέρουν τι προσπάθεια χρειάζεται για να παρακολουθήσουν ένα παιδί… όχι τριάντα. Αυτοί που δεν ξέρουν βλέπουν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.
Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις έχουν μείνει στις μαθητικές ή πανεπιστημιακές τους μνήμες. Μετά ξέχασαν πως είναι η τάξη. Και αποφασίζουν με κάποια κριτήρια… (τουλάχιστον έτσι μας λένε…) τι θα κάνουμε εμείς αλλά και καμιά εκατοπενηνταριά χιλιάδες παιδιά σε κάθε τάξη (ενδεικτικό νούμερο από τον αριθμό των βιβλίων σε κάθε έκδοση… τότε που εκδίδονταν. Τώρα πρέπει να περιγράφουμε στα παιδιά πως ήταν τα βιβλία). Τέλος πάντων… κάποια στιγμή θα σας γράψω και εγώ την εμπειρία μου φέτος από την διδασκαλία της χημείας στην Α’ λυκείου, με προσαύξηση 70 % της ύλης.
Σήμερα όμως θα μιλήσουμε για φιλολογικά μαθήματα… Εντάξει δεν θα μιλήσω εγώ…Θα μιλήσει ο συμμαθητής μου…Διαβάστε προσεκτικά το κείμενο του Γιώργου του Πλακίδα που ακολουθεί και προσπαθείστε να καταλάβετε κάτω από ποιες συνθήκες καλούμαστε να προχωρήσουμε. Θα θέλαμε τις απόψεις σας και τις σκέψεις σας.
Το κείμενο…όπως μου στάλθηκε…
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΦΙΝΛΑΝΔΟΙ
Μια νέα μεταρρύθμιση ( η ενδέκατη, αν θυμάμαι καλά, των τελευταίων 30 ετών) ξεκίνησε για το ελληνικό σχολείο με την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς και αφορά το νέο λύκειο και κυρίως τα φιλολογικά μαθήματα, όπου η φιλοσοφία και τα αναλυτικά προγράμματα αλλάζουν δραματικά. Δεν θέλω ούτε να σταθώ από την αρχή αντίθετος σε αυτή την αλλαγή, ούτε και να κάνω στείρα αντιπολίτευση. Ίσα – ίσα που αναγνωρίζω πως η αλλαγή αυτή έχει και πολλά θετικά στοιχεία, που θα έπρεπε από χρόνια να έχουν μπει στο ελληνικό σχολείο. Οι ενστάσεις μου έχουν να κάνουν με την απίστευτη προχειρότητα που στήθηκε όλο αυτό το πράγμα, γεγονός που υπονομεύει εξαρχής την ουσία του. Θα αρθρώσω το κείμενό μου πάνω σε 11 ερωτήματα που φοβάμαι πως θα μείνουν αναπάντητα.
- Πώς είναι δυνατόν να ξεκινάει μια μεταρρύθμιση πριν ακόμη ανακοινωθεί; Η μεταρρύθμιση εφαρμόζεται τυπικά από την 1η Σεπτεμβρίου του παρόντος σχολικού έτους. Οι σχετικές όμως ανακοινώσεις έφτασαν στα σχολεία αργότερα ή δεν έχουν φτάσει ακόμη.
- Ποιος θεσμικός φορέας εισηγήθηκε αυτές τις σημαντικότατες και καθοριστικές για το μέλλον του σχολείου αλλαγές; Κανείς δεν μας έχει ενημερώσει. Κυκλοφορεί η φήμη για κάποια παρέα από τη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι όμως δυνατόν να πιστέψω ότι σε ένα σοβαρό ευρωπαϊκό κράτος χαράζει εκπαιδευτική πολιτική κάποια παρέα φίλα προσκείμενη προς την Υπουργό!
- Πώς καλούνται καθηγητές με πολυετή πείρα να αλλάξουν άρδην όχι σε μικρό χρονικό διάστημα, αλλά κυριολεκτικά «από χθες» τον τρόπο που διδάσκουν, χωρίς την παραμικρή ενημέρωση;
- Πώς είναι δυνατόν οι σχολικοί σύμβουλοι, οι θεσμικά υπεύθυνοι για την ενημέρωση των καθηγητών και για τον έλεγχο και την αξιολόγηση της όλης μεταρρύθμισης να δηλώνουν παντελώς ανενημέρωτοι(!);
- Πώς είναι δυνατόν να αναφέρεται στις οδηγίες για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στην Α΄ Λυκείου ότι οι μαθητές σε αυτή τη φάση δεν είναι ώριμοι να κάνουν μετάφραση, όταν οι ίδιοι μετέφραζαν αρχαία κείμενα στο γυμνάσιο;
- Πώς είναι δυνατόν να προτείνεται από φέτος για τα Νέα Ελληνικά η χρησιμοποίηση των εγχειριδίων και των 3 τάξεων του Λυκείου, όταν μέχρι σήμερα (τέλος Νοεμβρίου) οι μαθητές της Α΄ Λυκείου δεν έχουν πάρει ούτε το εγχειρίδιο της τάξης τους; Δεν υπονομεύεται απροκάλυπτα έτσι από το ίδιο το υπουργείο η όποια προσπάθεια μεταρρύθμισης;
- Πώς είναι δυνατόν να εισάγεται τόσο βεβιασμένα (και βίαια) μια τόσο σημαντική μεταρρύθμιση χωρίς να γίνεται μια, έστω στοιχειώδης, δοκιμή στα πειραματικά σχολεία; Και επί τη ευκαιρία, μια συμπληρωματική ερώτηση: Τι ακριβώς εξυπηρετούν τα πειραματικά σχολεία;
- Σε κάθε ευνομούμενο κράτος οι μαθητές που φοιτούν σε μια εκπαιδευτική βαθμίδα γνωρίζουν τις προϋποθέσεις πρόσβασης στην επόμενη. Πώς είναι δυνατόν στην Ελλάδα οι μαθητές της Α΄ Λυκείου να συμμετέχουν ήδη σε μια εκπαιδευτική διαδικασία από την οποία, όπως το ίδιο το Υπουργείο αφήνει να διαρρεύσει, θα κριθεί η είσοδός τους στην ανώτερη βαθμίδα, αλλά να μη γνωρίζουν τους κανόνες με τους οποίους θα γίνει αυτή η επιλογή;
- Στο ερώτημα που η ίδια η υφυπουργός θέτει: «Μήπως δημιουργηθούν ανισότητες, αφού είναι γνωστό ότι δε διαθέτουν όλα τα σχολεία τις ίδιες τεχνολογικές υποδομές;», η ίδια απαντά: «Η ως τώρα έρευνα στα ελληνικά σχολεία δείχνει ότι οι δημιουργικοί εκπαιδευτικοί βρίσκουν διεξόδους στα προβλήματα των υποδομών.» Είναι δυνατόν μια σοβαρή ηγεσία ενός κράτους που βασίζεται σε θεσμούς να θεωρεί ότι η πραγματοποίηση ενός τόσο σημαντικού μεταρρυθμιστικού προγράμματός της, που θα αλλάξει τη ρότα της ελληνικής κοινωνίας, εναπόκειται στη δημιουργικότητα των εκπαιδευτικών και μόνο; Και αν κάποιοι εκπαιδευτικοί δεν είναι τόσο δημιουργικοί; Το σύστημα θα καταρρεύσει; (Και επί τη ευκαιρία σε ποια έρευνα αναφέρεται η Κα υφυπουργός;)
- Γιατί δεν δημοσιοποιούνται τα πορίσματα που προέκυψαν από την αποτίμηση της πορείας της προηγούμενης μεταρρύθμισης (Αρσένη); [Δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς πως ένα σοβαρό υπουργείο μιας σοβαρής χώρας θα προχωρούσε ποτέ σε αλλαγή του εκπαιδευτικού του συστήματος, χωρίς να έχει προηγουμένως εκτιμήσει με μακροχρόνια έρευνα τα υπέρ και τα κατά του.]
- Η γενικότερη κατάσταση στο χώρο της δευτεροβάθμιας παιδείας (κατάργηση σχολικών βιβλιοθηκών, κατάργηση γραφείων ΣΕΠ, δραματική περικοπή των αποδοχών των καθηγητών, ανυπαρξία ακόμη και των στοιχειωδέστερων υλικών, όπως χαρτιού και μελανιού που καθιστούν ακόμη πιο επώδυνη την έλλειψη βιβλίων) είναι το καταλληλότερο πλαίσιο για την προώθηση της μεταρρύθμισης; Ίσως η κα Υφυπουργός απαντήσει ότι οι δημιουργικοί εκπαιδευτικοί θα βρουν λύση σε όλα αυτά. Και πράγματι αυτό γίνεται χρόνια τώρα. Μήπως λοιπόν να σκεφτούμε και την προοπτική να καταργηθεί το υπουργείο; Οι δημιουργικοί εκπαιδευτικοί θα βρουν τρόπους να το υποκαταστήσουν!
Αν δεν υπάρξουν τεκμηριωμένες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα είναι απολύτως δικαιολογημένη η υποψία πολλών εκπαιδευτικών ότι πρόκειται για μια ακόμη προχειρότατη επίδειξη μεταρρυθμιστικού έργου υπό το φόβο μιας πιθανής αλλαγής της ηγεσίας του Υπουργείου. Κοινώς, «να υπογράψουμε και εμείς μια μεταρρύθμιση και από εκεί και πέρα ΄΄γαία πυρί μειχθήτω΄΄». Και δυστυχώς για όλους μας, έτσι φαίνεται πως σκέπτονται οι υπεύθυνοι του Υπουργείου. Χαρακτηριστική της παραπάνω νοοτροπίας και η απάντηση που λάβαμε από σύμβουλο της κας Υφυπουργού, όταν σε συζήτησή μας πριν από λίγους μήνες σχετικά με τις συγχωνεύσεις των σχολείων της αναπτύξαμε τις ενστάσεις μας και τους φόβους μας για τις δυσλειτουργίες που θα υπάρξουν. Μας απάντησε λοιπόν πως σε όλες τις προηγμένες χώρες της Ευρώπης, όπως στη Φινλανδία, λειτουργούν μεγάλα σχολεία. Με τη συγχώνευση λοιπόν θα αποκτήσουμε και εμείς το ίδιο σχολείο!!!
Γιώργος Πλακίδας, Καθηγητής 1ου Λυκείου Βύρωνα
Τη καλησπέρα μου…
