Ημερίδα στο ΕΙΕ για ανοικτό λογισμικό…
Και έτσι βρέθηκα σήμερα στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, να παρακολουθώ μια ημερίδα για το ανοικτό λογισμικό και τις πρακτικές εφαρμογές του στην εκπαίδευση. Οι εφαρμογές που αναφέρθηκαν ήταν πολλές και η μία καλύτερη από την άλλη.
Από όλα αυτά κράτησα την εισήγηση για το πως μπορεί κανείς με ένα μικρό κόστος να στήσει ένας δίκτυο σε ένα σχολείο με παλιούς υπολογιστές. Μπήκαν αρκετά θέματα, αλλά δόθηκαν και οι λύσεις. Το Linux αλλά και το ανοικτό λογισμικό γενικά θα έλεγα ότι δίνει λύσεις σε όλα, αλλά φοβάμαι μη φανώ υπεραισιόδοξος. Πάντως η αίσθηση που είχα ήταν καριβώς αυτή. Τόσο που λέω να δοκιμάσω. Θα δω.
Πάρτε και μια φωτογραφία από τη συνεδρίαση.
Το δεύτερο είχε να κάνει με την χρήση των forum στην εκπαίδευση. Αυτό ήδη άρχισα να το ψάχνω. Το έστησα και θα δοκιμάσω να δω πως δουλεύει. Η παρουσίαση έδειχνε ότι υπήρχαν πολλές δυνατότητες.
Όπως γίνεται συνήθως, σου ανοίγει η όρεξη αλλά για να φας πρέπει να μαγειρέψεις. Και προβληματίζομαι γιατί δουλεύοντας τρία χρόνια τώρα με το MOODLE έχω περάσει ήδη πολλές ώρες. Να τα διαγράψω έτσι; Δύσκολο μου φαίνεται. Το ψάχνω πάντως.
Πάντως όπως και να έχει το ελεύθερο λογισμικό ανεβαίνει συνέχεια, και στου δύσκολους καιρούς που ζούμε είναι μια καλή προοπτική. Κοιτάξτε την…και πείτε μου καμία ιδέα και για μένα.
Μέχρι τότε…τη καλησπέρα μου…
Η επέτειος του Πολυτεχνείου… (μέρος πρώτο)
Μια σχολική γιορτή τόσο μοναδική όσο και οι συμμετέχοντες…
Αλήθεια πόσες φορές έχω αναρωτηθεί, τι θα γινόταν αν αφήναμε τα παιδιά να δημιουργήσουν, να εκφραστούν όπως αυτά θέλουνε, χωρίς να τα βάζουμε στο κανάλι του καθωσπρεπισμού και του έτσι γίνεται. Να τα αφήσουμε να μας πουν αυτά που θέλουν χωρίς να τα περιορίζουμε και να τα καναλιζάρουμε. Η εμπειρία μου 23 χρόνια μαζί τους είναι ότι όποτε έχει γίνει αυτό, έχουν “δώσει” εντυπωσιακά πράγματα. Μια τέτοια γιορτή ήταν και η φετεινή στο σχολείο.
Είχε τα πάντα…μα εντελώς τα πάντα. Μουσική, θέατρο σκιών (και μη πάει το μυαλό σας στο Καραγκιόζη… καμία σχέση), θεατρικό, χορευτικό, αφήγηση, ντοκυμαντέρ, τα πάντα… και όλα φτιαγμένα από αυτά. Εγώ έδωσα ένα χαρακτηρισμό σε αυτή τη γιορτή… “ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ”. Αλλά υπερπαραγωγή, όχι σε εφέ ή σε εξοπλισμό… υπερπαραγωγή σε δημιουργία, σε έκφραση, σε συναίσθημα.
Έχω ξαναγράψει ότι η συγκεκριμένη γιορτή έχει μια ιδιαίτερη σημασία για μένα, γιατί ζώντας στο Βύρωνα, (στα 12 μου τότε), άκουγα στο μαγαζί του πατέρα μου – δημόσια – (μπακάλικο της γειτονιάς που πάντα είχε τη μουσική του από ένα παλιό ραδιοκασετοφωνο) τον σταθμό του Πολυτεχνείου. Εκείνες τις μέρες ακούγαμε χαμηλόφωνα μεν αλλά στο μαγαζί δε το σταθμό του Πολυτεχνείου μαζί με το ξερό κρτοάλισμα των πολυβόλων, κάπου από την μεριά του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής. (Το πατρικό μου είναι 200 μ από το Σκοπευτήριο). Δεν είμαι σίγουρος ότι καταλάβαινα τι γίνεται αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να ξεχάσω εκείνες τις μέρες. Έτσι πάντα στη συγκεκριμένη επέτειο έχω μια συναισθηματική φόρτιση. Και γιαυτό είμαι πάντα πίσω από μια βιντεοκάμερα, θες πληρώνοντας ένα άγραφο τάμα, να αφήνω αυτές τις εκδηλώσεις μνήμης ντοκουμέντο στους επόμενους.
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Από την τεράστια λευκή οθόνη που πίσω του προβάλλονταν τα περιγράμματα των παιδιών σε ένα παιγνίδι με τις σκιές, που έδιναν όλη την έννοια του Πολυτεχνείου. Χωρίς ούτε μια λέξη. Χωρίς μια εικόνα…μόνο με τη σκιά τους. Ήταν τόσο η απορρόφησή μου που κυριολεκτικά αφέθηκα… και δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία. Κυριεύθηκα από αυτό που έβλεπα και έχασα την “επαγγελματική μου” ευσυνειδησία. Θα σας το δείξω όμως…Αυτή τη στιγμή περνάει στον υπολογιστή στο παρασκήνιο και έτσι δεν μπορώ. Όμως θα το κόψω και θα το ανεβάσω για να καταλάβετε τι εννοώ.
Μετά η αφήγηση πίσω από το ριζόχαρτο, σίγουρα έδινε μια άλλη διάσταση. Η σκιά “από το πουθενά” που ορθονότανε μπροστά σου άφηνε το μυαλό να ταξιδέψει και η φωνή του Κωνσταντίνου ήταν ένας μοναδικός καπετάνιος για αυτό. Εδώ πρόλαβα και έβγαλα μια φωτό (κν ξύπνησα και θυμήθηκα ότι βγάζω και φωτό). Δείτε την…
Η εικόνα σε υποβάλλει. Και τα φώτα καταφέρνουν να εντοπίζουν το ενδιαφέρον εκεί που πρέπει.
Και μετά η μουσική…Πάντα ζωντανή και πάντα να σε τυλίγει και να σε ξεσηκώνει. Ο Μάρκος και ο Νίκος με την εκφραστική φωνή τους καταφέρνουν και δίνουν μια άλλη διάσταση σε γνωστά τραγούδια. Οι κιθάρες του Γιώργου, του Νίκου και του Μάκη, το μπάσσο και το μπαγλαμαδάκι του Χάρη, η ντράμς του Μιχάλη που αν και ξεσχόλισε πριν δυο χρόνια, δεν λέει να “ξεκολήσει” και μαζί με τον Θανάση πάντα είναι κοντά μας στο σχολείο σε εκδηλώσεις. Μια γενική φωτό – προς το παρόν – αλλά και εδώ να περιμένετε απόσπασμα.
Μετά το χορευτικό…Άλλη εμπειρία. Σε δυο “δόσεις”, μια μικρή με την Ειρήνη και τη Βασιλική και μια μεγάλη με…(εδώ δεν πρέπει να ξεχάσω καμία…8 ήταν : ) Θαλασσινή, Χριστίνα, Μαρία, Ανδριανή, Αθηνά, Ίρια, Μυρτώ και Ξένη…(νομίζω τις έγραψα όλες) και εδώ πάλι φωτό και σε αναμονή…
Και εδώ το παιγνίδι με το άσπρο – μαύρο και τα φώτα.
Και τα θεατρικά… Δύο στον αριθμό το εξής ένα με την Νταϊανα και την Κατερίνα… και τα δυο. Σε διαφορετικές φάσεις πριν και τώρα. Δεν ξέρω αν το κατάλαβαν ότι ήταν οι ίδιοι χαρακτήρες, και έδειχναν τις διαφορετικές πορείες τους μέσα στο χρόνο… Με ερμηνείες που σε έκαναν να σκεφτείς και να γυρίσεις πίσω… εσύ που έχεις “πίσω” για να γυρίσεις…και να “αναστοχαστείς”…όπως λένε τώρα τελευταία στην εκπαίδευση. Και εδώ μία από τα ίδια… αρκεστείτε στη φωτό… και μπείτε στην αναμονή…
Δεν πρέπει να ξεχάσω τη διακριτική αφήγηση της Φαίδρας… στην αρχή της εκδήλωσης αλλά δυστυχώς πρέπει να ζητήσω βοήθεια από το κοινό να μου πουν ποια ήταν η δεύτερη αφηγήτρια μαζί με τον Κωνσταντίνο πίσω από το ριζόχαρτο…Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να θυμηθώ αλλά ούτε και να ακούσω το βίντεο, μπας και τη βγάλω από τη φωνή. Οπότε μια συγνώμη και μια αναμονή και μόλις μάθω…αμέσως “επί του πιεστηρίου” θα το δώσω και αυτό. μόλις μου το είπαν : η Ιωάννα ήταν…Επίσης εντυπωσιακή.
Και φυσικά οι αφανείς, ο Γιώργος και ο Δημήτρης στη δημιουργία του ντοκυμαντέρ, η Αλεξάνδρα στην συγγραφή της ιστορικής αναδρομής, η Λίλα στην αφήγηση του ντοκυμαντέρ. Ο Αλέξανδρος και ο Θάνος στον ήχο αλλά και αρκετοί άλλοι που δεν φαίνονται. Από τους χειριστές των φώτων μέχρι τα παιδιά που βοηθάγανε στο σκηνικό. Όλοι είχαν το ρόλο τους και τη συμμετοχή τους, που αν έλειπε, κάτι δεν θα γινότανε.
Πίσω από όλα αυτά λειτουργώντας σαν σύνδεσμοι με το σχολείο και συντονιστές έξι συνάδελφοι : η Ειρήνη Αντωνοπούλου (φιλόλογος), η Σοφία Ένγελμαν (καλλιτεχνικών), η Λίλα Κούβακα (μουσικός) και οι έχουσες το γενικό πρόσταγμα Άννα Τζίμα (φυσικός), Κλαίρα Σιάκκα (μαθηματικός) και Σοφία Καραβιώτη (βιολόγος) οι οποίες έμπρακτα απέδειξαν ότι γιορτές μπορούν να κάνουν και άλλες ειδικότητες εκτός των φιλολόγων. Φήμες ότι ανατέθηκε σε μόνιμη βάση η οργάνωση της γιορτής στις συναδέλφους εξετάζονται ως αναληθείς.
Αυτή ήταν η επέτειος του Πολυτεχνείου, όπως την είδαμε εμείς. Αφήστε τα παιδιά να εκφραστούν. Είναι δική τους γιορτή άλλωστε. Έχουν ιδέες, άποψη και τεχνογνωσία. Δώστε τους τον χώρο που θέλουν να τα εφαρμόσουν. Εγώ το μόνο που μπορώ να πω… είναι να είστε όλοι καλά και να μη δοθεί ποτέ άλλη αφορμή για τέτοια επέτειο.
Τη καλησπέρα μου…
Και έτσι βρέθηκα στις Βρυξέλλες…(οι απόφοιτοι).
Το κυνήγι μου στους αποφοίτους είναι γνωστό…στους αποφοίτους. Οι λόγοι είναι πολλοί με βασικότερο έναν… δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.
Όντας ο μόνος χημικός στο Λύκειο επί 22 χρόνια μπορώ να πω ότι “δεν μου ξέφυγε κανείς”. Όλοι σε κάποια φάση της ζωής τους στο λύκειο υπήρξαν μαθητές μου. Σε κάποιους άφησα τραυματικές εμπειρίες και δεν θέλουν να έχουν “καμία σχέση μαζί μου” ενώ κάποιοι άλλοι έχουν τις καλύτερες αναμνήσεις από εμένα και να μοιράζονται μαζί μου ακόμα και κοινωνικές τους εκδηλώσεις όπως πχ τους γάμους τους, όπου με καλέσανε και με πολύ χαρά βρέθηκα. Το μεγάλο μου κόλλημα με τους απόφοιτους είναι ότι στους δύσκολους καιρούς που ζούμε όλα αυτά τα παιδιά που μοιράζονται κοινές εμπειρίες μέσα από το σχολείο, θα μπορούσαν να συνεργαστούν και έξω από το σχολείο. Δεν είναι μόνο αυτό όμως…
…και έτσι βρέθηκα στις Βρυξέλλες και ζήτησα από το facebook να μου πουν ποιος κερνάει καφέ στις Βρυξέλλες. Δέχτηκα προσκλήσεις για Παρίσι, Γενεύη, Μόσχα και Λισσαβόνα. Αλλά και από τις Βρυξέλλες.
Στις Βρυξέλλες βρέθηκα με τη Μαρία και το Κώστα. Τα είπαμε για κανένα δίωρο και μιλήσαμε για όσα μπορούσαμε να προλάβουμε. Δεν τους είδα πρώτη φορά από την αποφοίτησή τους. Είχαμε ξαναβρεθεί. Με την Μαρία πριν 2 χρόνια και με τον Κώστα βρισκόμαστε συχνά. Περάσαμε ένα υπέροχο βράδυ και ήταν περίεργο λίγο το κλίμα. Υπήρχε μια μικρή αμηχανία και ο “λόγος” έπαιζε ανάμεσα στον ενικό και τον πληθυντικό. Όμως το σημαντικότερο ήταν ότι η συζήτηση ήταν απλή, όμορφη ευχάριστη συζήτηση μεταξύ φίλων.
Θα ήθελα όμως να σταθώ για λίγο στις απαντήσεις που πήρα…Όσοι απάντησαν έδωσαν μια εικόνα των αποφοίτων. Είναι παντού. Και σκέφτηκα το εξής. Τι καλά θα ήταν να φτιάχναμε ένα δίκτυο υποδοχής των καινούργιων αποφοίτων που φεύγουν στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό ή προπτυχιακές σπουδές. Θα μπορούσαν να βοηθήσουν πολύ στις δύσκολες πρώτες μέρες τις εγκατάστασης και του εγκλιματισμού.
Μετά σκέφτηκα πόσους πολιτικούς μηχανικούς, αρχιτέκτονες, ηλεκτρολόγους, μηχανολόγους, και λοιπούς μηχανικούς έχουμε. Αυτοί άραγε έχουν κοινά πεδία εργασίας, συνεργασίας; Δεν θα μπορούσαν να συνεργαστούν άραγε; Πόσοι γιατροί έχουν βγει από τους αποφοίτους. Διαφόρων ειδικοτήτων. Δεν θα μπορούσαν να συνεργαστούν. Τρεις απόφοιτοι εργάζονται στην ίδια εταιρεία. Το ξέρουν άραγε; Τέλος πάντων…συνέχεια αυτά σκέφτομαι. Και ζώντας στα χρόνια της επικοινωνίας, μου φαίνεται περίεργο που δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε.
Πάντως εγώ αισθάνθηκα πολύ καλύτερα που ήξερα ότι είχα δυο ανθρώπους που μένουν στις Βρυξέλλες και θα μπορούσαν να με βοηθήσουν αν χρειαζόμουν οτιδήποτε. Σίγουρα η καλή παρέα ήταν το καλύτερο.
Λοιπόν; Όσοι από τους απόφοιτους διαβάζετε το blog, και ξέρω ότι είναι αρκετοί, μήπως ήρθε η ώρα να πάρετε κανένα τηλεφωνάκι… να ψάξετε στο προφίλ μου (930 απόφοιτοι) στο Facebook ή στο Linked In (καμιά 100στή), να στείλετε κανένα μηνυματάκι, μπας και αρχίσετε να βρίσκεστε; Γιορτές έρχονται. Οι περισσότεροι θα περάσουν από Αθήνα μεριά…Οργανώστε κάτι έγκαιρα. Όχι αύριο, χθες.
Τη καλησπέρα μου από το συννεφιασμένο Αίγιο.
Κουράστηκα να κρύβομαι…
…πίσω από κωδικούς εγγραφές και site.
Είναι γνωστό ότι είμαι χημικός και είναι γνωστό ότι είμαι στην εκπαίδευση συνολικά…(μετράω μισό…) 27 συνολικά χρόνια. Και είναι γνωστό (εντάξει όχι πολύ) ότι ασχολούμαι με τους υπολογιστές περίπου 25 χρόνια (μιλώντας για PC αν βάλεις και SPECTRUM και COMMODORE πάμε στα 29). Η αποκάλυψη έγινε με το WEB 2.0. Η ευκολία να δημιουργήσεις υλικό είναι εκπληκτική. Και αυτό έχω κάνει…
Τα τελευταία 4-5 χρόνια έχω κάνει πολλά, και βρίσκονται δεξιά αριστερά στο διαδίκτυο. Στο διαδίκτυο κυκλοφορώ με το username : manaliss Με αυτό θα με βρείτε σχεδόν παντού. Και δεν μιλάω μόνο για κοινωνικά δίκτυα…facebook, msn (εκεί είναι λίγο διαφορετικό : manalissav), linkedin, twitter, hi5 και δεν ξέρω τι άλλο υπάρχει. (εννοείται σε αυτά δεν είμαι συνέχεια. Είναι μόνιμα ανοικτά, αλλά αφιερώνω κανένα δεκάλεπτο την ημέρα και μόνο αν έχω κάποια ειδοποίηση).
Είμαι στο YOU TUBE όπου στο κανάλι μου μπορείτε να βρείτε 98 βίντεο, τα περισσότερα των οποίων είναι παραδόσεις χημείας. Αναφέρονται σε χημεία Λυκείου, οπότε αν έχετε κάποιον που ενδιαφέρεται στείλτε τον από εκεί.
Είμαι στο scribd όπου έχω ανεβάσει κάποια κείμενα – λίγο γενικότερα εδώ – οφείλω να ομολογήσω.
Μετά ανακάλυψα το calameo. Εκεί έχω κάποιο υλικό σχετικά με τις ερευνητικές εργασίες, άλλο δικό μου και πρωτότυπο, άλλο από άλλους δημιουργούς. Μου άρεσε η μορφή βιβλίου που έχει.
Πρόσφατα ανακάλυψα το paper.li και έφτιαξα τρεις εφημερίδες…διαφορετικές.
Η μία είναι τα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ του Μ. Αλισαβάκη. Αυτή βγαίνει κάθε μέρα στις 5 το απόγευμα και περιέχει επιλεγμένα θέματα για εκπαίδευση και τεχνολογία από το δίκτυο των επαφών μου στο Twitter. Γενικά μπορεί να βρει κανείς θέματα για εκπαιδευτικούς ή νέες τεχνολογίες.
Η επόμενη είναι τα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ – Γ. Έκδοση όπου έχει όλους του συνδέσμους από το δίκτυο μου στο Twitter, χωρίς περιορισμό ή επιλογή. Εδώ το υλικό είναι πολύ γενικότερο ως προς την ύλη. Εμπεριέχει την προηγούμενη εφημερίδα. Αυτή βγαίνει μια ώρα νωρίτερα. Και οι δύο είναι αυτόματες εκδόσεις, χωρίς δική μου παρέμβαση εκτός αν στείλω και εγώ κάποιο Tweet οπότε θα μπει στην έκδοση.
Η τελευταία είναι ΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ. Αυτή είναι εβδομαδιαία και βγαίνει Κυριακή βράδυ κατά τις 9 (σε καμιά ωρίτσα δηλαδή από τώρα). Αυτή έχει δικές μου κυρίως επιλογές και περιέχει εκείνα τα site που είδα μέσα στη βδομάδα και βρήκα αξιόλογα ώστε να κρατήσω μια σημείωση και να τα ξαναδώ.
Σύνδεσμοι για όλα αυτά υπάρχουν αριστερά στο blog και μπορείτε να τα επισκεφτείτε και από εκεί. Χρησιμοποιείστε και το αρχείο για παλιότερες εκδόσεις.
Μετά είναι τα blogs : Το τελευταίο μου “παιδάκι” είναι το “Σχολείο χωρίς μαθητές είναι παράθυρο χωρίς θέα…”
Τα παλιότερα “παιδάκια μου” είναι στη καρτέλα : ΤΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥ ΙΧΝΟΣ
Μετά είναι οι ιστοσελίδες στα Google sites. Εκεί θα αναφέρω τη ΧΗΜΕΙΑ Α’ ΛΥΚΕΙΟΥ με αρκετό υλικό διαθέσιμο για όποιον μαθητή του χρειάζεται αλλά και η ΧΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ η οποία περιέχει παραδόσεις Οργανικής Χημείας για Γ’ Λυκείου.
Τέλος υπάρχει το MOODLE μια πλατφόρμα ηλεκτρονικής μάθησης. Αυτή πρέπει να διαβάσω λίγο να δω με ποιο τρόπο θα “την ανοίξω” μια και συχνά πυκνά βλέπω ότι κάποιοι προσπαθούν να μπουν και δεν τους αφήνει.
Έχω και άλλα αλλά δεν τα θυμάμαι. Συνήθως είναι γενικά ξεχασμένα, αφού τα έχω ξεχάσει και εγώ. Στο ψηφιακό ίχνος θα δείτε τις πρώτες προσπάθειες αλλά και κάποια άλλα sites με μικρότερο ενδιαφέρον. Τότε που τα έφτιαξα είχαν λόγο ύπαρξης… τώρα δεν ξέρω.
Επειδή η Χημεία πάντοτε αποτελούσε “μεγάλη αγάπη” στο σχολείο και σίγουρα κάποιοι θα ήθελαν ενδεχομένως να ρωτήσουν κάτι – κατά καιρούς – νομίζω ότι με όλα τα παραπάνω… δεν κρύβομαι καθόλου. Οπότε διαλέξτε και ρωτείστε… Πιθανότατα θα βρω χρόνο να σας απαντήσω…
Νομίζω ότι σας έδωσα αρκετή δουλειά… οπότε ρίξτε το στη μελέτη…Μοιραστείτε τους θησαυρούς σας και πάρτε από τους δικούς μου.
Τη καλησπέρα μου…
Και έτσι βρέθηκα στις Βρυξέλλες (μέρος 2ο)…
…ΤΑ “ΠΑΙΔΙΑ”
Τη προηγούμενη βδομάδα βρέθηκα στις Βρυξέλλες όπως έχω ήδη πει, συνοδεύοντας μια ομάδα από 20 μαθητές. Οι μαθητές αυτοί ουσιαστικά συμμετείχαν σε ένα think tank μέσα από το οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ (ναι καλά διαβάσατε) προσπαθούν να πιάσουν το σφυγμό των νέων ανθρώπων και αυριανών πολιτών, προκειμένου να χαράξει τη κατάλληλη πολιτική.
Έτσι παρακολουθήσαμε μια σειρά ομιλίες αλλά σχεδόν όλες άφησαν μια πικρία. Δεν έδιναν αρκετό χρόνο για ερωτήσεις. Κάτι που όλα τα παιδιά (104 αν θυμάμαι καλά από 7 ή 8 σχολεία από όλη την Ελλάδα : Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Πάτρα – Καλαμάτα) ήθελαν πάρα πολύ. Έτσι μετά τους εσπευσμένους τερματισμούς – μερικές φορές σχεδόν “δυναμικά” – το σύνολο σχεδόν των παιδιών βγαίνανε με μια έκφραση απογοήτευσης. Και όσοι είχαν την ευκαιρία να ρωτήσουν δεν τους λυπήθηκαν. Ρωτούσαν καίριες ερωτήσεις… χωρίς περιστροφές και διπλωματική “ευγένεια”. Και πραγματικά ήταν μια ωραία εμπειρία. Για να καταλάβετε τι ερωτήσεις κάνανε – όχι όλοι αλλά ακούστηκαν αρκετές τέτοιου τύπου – ” Γιατί μας φωνάξατε εδώ και μας ρωτάτε για το μέλλον της Ευρώπης, αφού κανείς δεν μας ακούει εμάς τους νέους και δεν έχουμε δικαίωμα ψήφου ή να ελέγξουμε με κάποιο τρόπο τα πράγματα” Κόκκαλο ο εισηγητής. Ή στο ΝΑΤΟ : “Πως εξασφαλίζετε την ειρήνη όταν σε κάθε ανάμειξη σας παίρνετε μαζί σας όλα τα μέλη της συμμαχίας” κοινώς βάζετε 28 +1 χώρες σε πόλεμο. Κάτι για τον καιρό ήταν η απάντηση.
Εδώ πρέπει να πω ότι θαύμασα τους ομιλητές όταν δεν ήθελαν να δώσουν μια απάντηση σε μια “καυτή” ερώτηση. Οι μαθητές προσπαθώντας να τεκμηριώσουν την ερώτηση τους κάνανε μια εισαγωγή, και μετά υποβάλανε την ερώτηση. Ο ομιλητής έπιανε μια άσχετη φράση και ανέπτυσσε μια απάντηση πάνω σε αυτό αποφεύγοντας επιμελώς να απαντήσει. Και ο μαθητής έμενε με την ερώτηση : Μα καλά μου απάντησε τώρα; Αφού δεν είπε τίποτα. Αν είχε την δυνατότητα έκανε διευκρινιστικά την ίδια ερώτηση. Και πάλι άκουγε κάτι άσχετο.
Μου άρεσε γιατί είδα ότι τα παιδιά δεν τρώνε κουτόχορτο, και αυτό σαφώς είναι μια υποσχόμενη εικόνα. Μου άρεσε γιατί ξέρανε πολύ καλά τι γίνεται και διεκδικούσαν το δικαίωμά τους να έχουν απαντήσεις. Μου άρεσε για παράδειγμα όταν σε μια στιγμή αφηρημάδας ο προεδρεύων ευχαρίστησε τον προηγούμενο ομιλητή και προλόγισε τον επόμενο ενώ είχε σηκωθεί μια μαθήτρια να κάνει ερώτηση. Σηκώθηκε ΟΛΗ η αίθουσα από τις διαμαρτυρίες, και αν και επέμενε ο προεδρεύων στο να ολοκληρώσει τη φράση του, τον “υποχρέωσαν” να καθίσει και να περιμένει μέχρι η μαθήτρια να υποβάλλει την ερώτηση και να πάρει την απάντηση της.
Ανέφερα έτσι μερικά περιστατικά, προσπαθώντας να πω ότι τα παιδιά μας δεν είναι πεσμένα μέσα στους υπολογιστές και ξεκομμένα από την πραγματικότητα και τα διεθνή. Όσο και αν τα έχουμε παραφορτώσει με “δουλειά” στο σπίτι, έχουν τον χρόνο, να βλέπουν, να μαθαίνουν και να σκέφτονται. Και αυτό είναι καλό.
Από την άλλη είχα την τιμή – κυριολεκτικά – να παρακολουθήσω ένα καταιγισμό ιδεών, (brainstorming) ελεύθερο, χωρίς περιορισμό. Μου άρεσε η γλώσσα, ο αυθορμητισμός, η σκέψη και πως “γυρνούσε το μπαλλάκι” της σκέψης ανάμεσα σε παιδιά “άσχετα” και πως κάπου εμφανιζόταν από το πουθενά, το σημείο που έπρεπε να καταγραφεί. Μου άρεσε ο τρόπος που άφηναν κάποιον – χωρίς διαδικασίες – να προεδρεύει, εκφράζοντας με αυτό το τρόπο την κοινή αποδοχή στο πρόσωπό του. Μου άρεσαν εκείνα τα παιδιά που όταν ήθελαν να μιλήσουν επέβαλλαν την παρουσία τους με τη σιωπή τους, απλά σηκώνοντας το χέρι και περιμένοντας από όλους να ησυχάσουν για να μιλήσουν. Ήταν μια άλλη εικόνα, που κατέβαζε τους τόνους και έδινε χρόνο σε όλους να σκεφτούν παραπέρα αλλά και να προσέξουν τι ακούγεται. Ήταν πολύ καλό το ότι δεν υπήρχαν πηγαδάκια. Συμμετείχαν όλοι. Έστω και με μία λέξη ο καθένας, έβαζαν το λιθαράκι τους στη συζήτηση. Μέσα σε δύο ώρες, μετά από μια πολύ γεμάτη μέρα που ξεκίνησε νωρίς, βγήκε ένας βασικός “χάρτης” των σκέψεων και των ιδεών, για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και το ΝΑΤΟ. Τα ερωτήματα που είχαν τεθεί για απάντηση… δεν απαντήθηκαν αλλά σίγουρα καταγράφηκαν τα βασικά σημεία και μένει η επεξεργασία για μια ολοκληρωμένη απάντηση. Από αυτά που άκουσα θα τα λένε “τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη” όπως λέει η παροιμία.
Μέσα από την εκδρομή, βρεθήκαμε πιο κοντά οι μαθητές με τους καθηγητές τους, ξεφύγαμε από τα στενά πλαίσια του μαθήματος και της τάξης. Γελάσαμε μαζί, σχολιάσαμε πράγματα και καταστάσεις, βρεθήκαμε στο ίδιο τραπέζι και μιλήσαμε για πάρα πολλά πράγματα. Είναι πολύ ωραία εμπειρία, γιατί όπως έχω αρκετές φορές πει, οι μαθητές φεύγουν από το σχολείο και το μόνο που μπορώ να πω είναι αν ξέρει χημεία – και αυτό με βάση αυτά που θέλει το αναλυτικό πρόγραμμα – και τίποτα άλλο. Δεν νομίζω ότι αυτό σημαίνει ότι γνωρίζω κάποια παιδιά.
Το συμπέρασμα είναι ότι έχουμε πολλά να περιμένουμε από τους μαθητές μας. Είναι κρίμα που μέσα σε όλο αυτό το κλίμα που μας βομβαρδίζουνε καθημερινά, δεν μπορούμε να τα αφήσουμε να ονειρευτούν και να πετάξουν… Βλέπετε με αυτό τον βομβαρδισμό “ειδήσεων” πως μπορεί να ονειρευτεί κανείς και να σχεδιάσει. Παρ’ όλα αυτά, μας βλέπουν, μας κρίνουν, μας χρεώνουν και μας πιστώνουν. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε είναι να υποτιμήσουμε την νέα γενιά…δηλαδή αυτό που ακούγεται πολλές φορές από άτομα μεγάλης ηλικίας…” η σημερινή νεολαία… άσε…” και άλλα τέτοια απαξιωτικά. Κάπου είχα διαβάσει : “Τα παιδιά έχουν φτερά και οι δάσκαλοι μαθαίνουν τα παιδιά να πετάνε”. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να μπορούν να πετάνε και οι δάσκαλοι. Γιατί αν εμείς δεν μπορούμε να πετάξουμε – μια και μας έχουν κόψει ποικιλοτρόπως τα φτερά – πως θα μάθουμε τους μαθητές μας;
Το κακό είναι ότι όλες αυτές οι εμπειρίες δυστυχώς δεν μπορούν να γίνουν κτήμα όλων των παιδιών. Και εδώ έρχονται οι νέες τεχνολογίες οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν αυτές οι ιδέες, να γίνουν κτήμα όλων… μια και όπως χαρακτηριστικά μας είπαν ότι στη Ευρωπαϊκή Ένωση είναι όλα διάφανα και καθαρά.Οπότε να είστε σε αναμονή για υλικό για μελέτη.
Τη καλημέρα μου…και από ότι δείχνει η μέρα και το Σαββατοκύριακο που ακολουθεί θα είναι καλό. Για τα άλλα κλείστε ραδιόφωνο και τηλεόραση και ξεχαστείτε για το Σαββατοκύριακο. Από Δευτέρα όλα και όλοι εδώ θα είναι πάλι.
Και έτσι βρέθηκα στις Βρυξέλλες…
Μέσα από ένα πρόγραμμα ενημέρωσης των μαθητών από την Ευρωπαϊκή Ένωση, βρέθηκα στις Βρυξέλλες, συνοδεύοντας μια καταπληκτική ομάδα είκοσι μαθητών, μαζί με τη Διευθύντρια μου. Εδώ, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το ταξίδι και τους στόχους του όσο για τις Βρυξέλλες, όπως τις είδα σαν τουρίστας, όσο μπόρεσα να δω μια και το πρόγραμμα ήταν ασφυκτικό, αφήνοντας μας ελεύθερες μόνο κάποιες ώρες την πρώτη μέρα. Τη δεύτερη και τη τρίτη μέρα είχαμε επισκέψεις και ενημερώσεις πρωί απόγευμα, οπότε έμενα κάποιες λίγες ώρες το βράδυ ίσα για φαγητό. Τη τέταρτη και τελευταία μέρα με αφύπνιση στις 04.00 και πτήση στις 07.00 νομίζω ότι μπορούμε να την αφήσουμε.
Λοιπόν οι Βρυξέλλες λέγονται έτσι γιατί είναι δύο, μπορεί και τρεις… κάτι σαν τα Πατήσια. Καλά…Έχουμε και λέμε. Τι είδα εγώ : Μια κλασσική ευρωπαϊκή πόλη, με τα κτίσματα τα παλιά, και τους στενούς σχετικά δρόμους, μια πόλη γύρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μια “προαστιακή” πόλη με μεγάλα κτίρια και πολύ πράσινο.
Η αίσθηση που είχα είναι ότι όταν “άνοιξαν” τα γραφεία στις Βρυξέλλες βρήκαν ένα χώρο, “κάπου παραέξω” και εκεί έγιναν τα πρώτα κτίρια, μετά τα δεύτερα, μετά αναπτύχθηκαν άλλοι χώροι για διαμονή, υποδομές και όλα όσα χρειάζονται με αποτέλεσμα να μετατοπισθεί το κέντρο της πόλης εκτός από τα παραδοσιακά κεντρικά σημεία, και στη περιοχή των γραφείων της ΕΕ. Εκεί ο χαρακτήρας είναι διαφορετικός. Πολύ γυαλί, (νομίζω εκμεταλλεύονται το θερμοκήπιο, για να ζεσταίνουν τα οικήματα το χειμώνα) αλλά και βιοκλιματικές εφαρμογές στα οικήματα, όπως μετακινούμενα κρυστάλλινα πάνελ, τα οποία το χειμώνα ανοίγουν και κτυπάει ο ήλιος τα εσωτερικά παράθυρα, ενώ το καλοκαίρι κλείνουν και κτυπάει ο ήλιος τα εξωτερικά πάνελ, κρατώντας την θερμοκρασία στο εσωτερικό σχετικά χαμηλά. Η συγκεκριμένη περιοχή της πόλης ανασκάπτεται συνέχεια και όλο και κάτι καινούργιο σηκώνεται. Να σας δείξω μερικές φωτό από τη περιοχή της Ευρωπαϊκής ένωσης.
Νομίζω ότι έγινε κατανοητό τι σημαίνει γυαλί στα οικήματα.
Οι συγκοινωνίες είναι πολύ καλές και σχετικά ακριβείς – παίζουν στο πεντάλεπτο κάτι πολύ λογικό. Να σας εξηγήσω… ο οδηγός είναι και εισπράκτορας και αν όπως εμείς μπει ένα γκρουπ 22 ατόμων πρέπει να κόψει τα εισιτήρια ένα – ένα και να περαστούν από το μηχάνημα…Πως να μην αργήσει. Το εισιτήριο στο λεωφορείο έχει 2 € αν και υπάρχουν φτηνότερες λύσεις. Υπάρχει εισιτήριο πολλαπλών διαδρομών που είναι οικονομικότερο και ημερήσιο εισιτήριο, επίσης οικονομικό. Αλλά αυτά θα πρέπει να τα βρείτε σε κάποιο κεντρικό σταθμό. Οπότε φροντίστε να το προμηθευτείτε. Το μετρό είναι επίσης πολύ καλό αλλά απλά λειτουργικό. Οι σταθμοί κάτι σαν τον ηλεκτρικό τον δικό μας… δηλαδή είχαν ούτε άπλα, ούτε κάποια πολυτέλεια. Και εδώ πολλά έργα και αναστηλώσεις (ατσάλινα δοκάρια μπαίνανε σε πολλά σημεία σε σταθμούς). Κάτι πολύτιμο στις μετακινήσεις είναι οι χάρτες των δρομολογίων και κυρίως των διασταυρώσεων των γραμμών. Πας παντού αλλά πρέπει να ξέρεις πως τέμνονται οι γραμμές των δρομολογίων. Αυτοί οι χάρτες γενικά δίνονται στους σταθμούς και σε κεντρικά σημεία – ίσως και στα ξενοδοχεία. Αλλιώς από το Ιντερνετ πολύ εύκολα.
Το φαγητό είναι ακριβό αλλά το ακριβότερο όλων είναι το νερό. Δηλαδή είναι υπερβολικό το 2 €για το μισόλιτρο και από 5-7 €το λίτρο στο φαγητό ή την καφετέρια. Η λύση είναι το σούπερ μάρκετ όπου παίρνεις τις προμήθειες σου σε φυσιολογικές τιμές και καλύπτεις τις ανάγκες σου. Τώρα το φαγητό… η φτηνότερη μερίδα από 12 €, ότι και είναι, για το άνω όριο…δεν υπάρχει. Οι σαλάτες το ίδιο…Άρα όσοι βρεθείτε θα πρέπει να το έχετε υπόψη. Φυσικά και θα υπάρχουν φτηνότερες λύσεις, αλλά εμείς δεν τις βρήκαμε…Κινούμενοι σε κεντρικά μέρη και υπό την πίεση του χρόνου, δεν είχαμε πολλά περιθώρια. Αν έχετε κάνει το homework σας προφανώς θα δείτε τι υπάρχει.
Οι πλατείες είναι πολύ όμορφες και δίνουν αρκετές διεξόδους για να κάτσεις. Έτσι η πλατεία Λουξεμβούργου, η Μεγάλη Πλατεία (Grande Place) η πλατεία Sablon ήταν κάποιες που είδαμε, αλλά και μερικές άλλες των οποίων το όνομα δεν συγκράτησα. Δείτε με τη σειρά από μια φωτό.
Για το τέλος άφησα το αεροδρόμιο. Αν πάτε για πρώτη φορά μη κομπλάρετε. Κατεβαίνετε και περπατάτε κανένα μισάωρο μέχρι να φτάσετε στις βαλίτσες σας, οι οποίες φυσικά έχουν ήδη βγει. Δεν ξέρω αν ήταν η σχετική θέση που πάρκαρε η πτήση μας – που είναι και το λογικό – αλλά είχε μεγάλη απόσταση μέχρι την παραλαβή, και διάφορα ανεβοκατεβάσματα σε επίπεδα. Άρα προσοχή στις ταμπέλες, και μετρήστε τον χρόνο μέχρι να βγείτε γιατί τόσο θα θέλετε και στην είσοδο…ΣΥΝ τον έλεγχο. Πολύ αυστηρός, και σε στέλνανε ξανά αντί να σε σκανάρουν με το μηχανάκι. Εμένα οι τιράντες με “πρόδιδαν” κάθε φορά και έπρεπε τις βγάζω.
Ο καιρός μάλλον μουντός με μια αίσθηση βροχής μετέωρη – κυρίως το πρωινό. Και τις δύο μέρες το πρωί “έσταζε” – δεν μπορεί να χαρακτηριστεί βροχή – και είχε μικρή διάρκεια. Στη συνέχεια “σήκωνε” και ήταν μάλλον καλός. Τη δεύτερη και τη τρίτη μέρα που είμασταν συνέχεια σε ενημερώσεις ήταν έτσι. Τη πρώτη που είμασταν ελεύθεροι… έσταζε μέχρι το μεσημέρι και ήταν μουντός. Κάτι σαν να μας δούλευε ο καιρός.
Μουσεία… πολλά και όλων των ειδών, αλλά δυστυχώς δεν είδαμε κανένα…Βλέπετε άλλοι κανόνισαν το πρόγραμμά μας… και είμασταν στο τρέξιμο.
Αυτά… νομίζω ότι σας τα είπα όλα. Όσοι βρεθούν στις Βρυξέλλες λοιπόν, να έχουν κάνει την προετοιμασία τους και να περάσουν καλά. Κατά τα φαινόμενα έχει τέτοιες δυνατότητες…
Τη καλημέρα μου και μη ξεχάσετε να αλλάξετε τα ρολόγια σας…
Είναι παράνοια…
Ξεκίνησα από τις περικοπές των εξόδων. Ο πάροχος ήταν πολλά υποσχόμενος και με ανταγωνιστική τιμή. Έτσι φάνταζε δελεαστική η πρότασή του. Και τσίμπησα…Τι τσίμπησα δηλαδή όλο το αγκίστρι έφαγα.
Και φτάνουμε στις 18 Οκτώβρη όπου συνδέθηκα… τουλάχιστον έτσι μου είπαν. Και τους πίστεψα αλλά δεν έβλεπα την σύνδεση. Και όταν πήρα την υποστήριξη άρχισαν τα γνωστά…Βγάλτε τα καλώδια, βάλτε τα έτσι, βάλτε τα γιουβέτσι μήπως τελικά σου κάνει κοκορέτσι…. Μας έχουν πρήξει με τη κασέτα αυτή. Τέλος πάντων το έπαιξα για μια ακόμα φορά αυτό το παιγνίδι και φυσικά δεν έβγαλα κανένα αποτέλεσμα. Το έδωσα Βλάβη την Τετάρτη και αφού τα είπα στο κακομοίρη του τηλεφωνικού κέντρου – αλήθεια τι φταίνε τα παιδάκια, άλλοι κάνουν τις μλκίες – μου έστειλε άμεσα (σήμερα μετά από πέντε μέρες!!!!- για όσους δεν καταλαβαίνουν τη σημασία του άμεσα) ο οποίος μου δήλωσε ότι ο Καρέας δεν πιάνει τίποτα εκτός από ΟΤΕ και ότι πρέπει να κάνω διακοπή της σύνδεσης. Καταλάβατε εκείνης της ανύπαρκτης σύνδεσης που υποτίθεται έχω εδώ και μια βδομάδα. Και όταν ρώτησα τι πρέπει να κάνω… μου είπε ότι πρέπει να ξεκινήσω την διαδικασία της σύνδεσης από την αρχή με τον ΟΤΕ. Αποτέλεσμα 30 και κάτι ψιλά €για την φορητότητα του αριθμού. Φόρος βλακείας θα έλεγα εγώ. Και όταν είπα στους άλλους ότι με εξαπάτησαν γιατί επί μία βδομάδα μου υπόσχονταν 24 Mbps σίγουρα (εντάξει 10 στην καλύτερη αλλά και έτσι καλά ήταν.) Και ο τεχνικός με ένα τηλέφωνο είπε στα κεντρικά ότι δεν πιάνει στο Καρέα, όλοι συμφώνησαν με τη μια και είπαν για κατάργηση… και συμφώνησαν με τη μια. Μόνο οι πωλητές ήταν σίγουροι για τα αποτελέσματα.
Και πάμε στο κουλό τώρα… Σύνδεσα το παλιό μοντεμ και έχω ίντερνετ, και δίκτυο με τη μια !!!! ενώ η μεταφορά θα γίνει σε 15 εργάσιμες…Τα υπογλώσσια μου…Δεν με ενοχλεί όχι αλλά είναι να τρελαίνεσαι. Πάντως από τον ΟΤΕ μου είπαν ότι όσο είμαι στο κύκλωμα της CYTA μπορώ να συνδεθώ στο δίκτυο του ΟΤΕ με τους κωδικούς που είχα μια και δεν έχουν ακόμα διαγραφεί. Όταν φύγω από το κύκλωμα τις CYTA δεν θα έχω ΙΝΤΕΡΝΕΤ αλλά μετά θα συνδεθώ στον ΟΤΕ και θα είμαι ΟΚ. Καταλάβατε τίποτα; Ούτε εγώ. Φαίνεται ότι αυτό που έπρεπε να παρέχει η CYTA το παρέχει όταν διαγράφηκα από αυτήν. Τέλος πάντων… Τα νεύρα μου…
Τηλέφωνο σίγουρα δεν έχω…ΊΝΤΕΡΝΕΤ έχω και μάλιστα καλό (14,7 Mbps) με ημερομηνία λήξης – άγνωστη.
Λίγη υπευθυνότητα δεν θα έβλαπτε. Τσάμπα ταλαιπωρία στο κυνήγι των πελατών. Συγχύστηκα πάλι αν και δεν ξέρω αν αξίζει το κόπο.
Οπότε δεν θα τους κάνω τη χάρη να τους χαρίσω τα εγκεφαλικά μου…Μέχρι τότε και μέχρι όποτε μπορώ να επικοινωνώ τη καλησπέρα μου….
Είναι δύσκολο τελικά…
Ο πάροχος που είχα στο Ιντερνετ το τελευταίο χρόνο ήταν καλός μεν αλλά το κόστος χρήσης που ζητούσε ήταν συγκριτικά ακριβό. Μέσα στα πλαίσια λοιπόν των περικοπών είπα να αξιοποιήσω έναν πάροχο που μου παρείχε τα αντίστοιχα με περίπου 30 % μικρότερο κόστος. Όλα πήγαν όπως είχα αρχικά προγραμματίσει εκτός από ένα…όταν συνδέθηκα… δεν συνδέθηκα ποτέ… Δεν μπορώ να καταλάβω τι πρέπει να γίνει ώστε όταν αγοράζεις μια υπηρεσία να είναι αυτή που σου λένε, να μπορείς να συνδεθείς απλά βάζοντας τα καλώδια και τη πρίζα και να έχεις όλα όσα σου λένε και πληρώνεις για αυτά και δεν είναι και λίγα.
Έτσι μπήκα σε περιπέτειες πάλι. Έχω σύνδεση από γρυλλορούτερ όπως έλεγα παλιά ή από το γείτονα που έχει κάποιο ανοικτό ασύρματο. Ρεζίλια όπως λέω. Η επίσημη άποψη είναι ότι θα το φτιάξουν. Να δω πως και με ποιο τρόπο…
Τσαντίζομαι γιατί είμαστε δέσμιοι των παρόχων και η παροχές τους δεν φημίζονται από αξιοπιστία. Να δω μέχρι πότε…
Σταματάω εδώ… γιατί δεν έχω καμία διάθεση πλέον…Τη καληνύχτα μου…
Μια παιδαγωγική έξοδος…παιδαγωγική.
Είναι πολλές φορές που υπάρχουν πράγματα και μέρη δίπλα μας και δεν τα βλέπουμε. Η καθημερινότητά μας είναι τόσο πιεσμένη, και ο χρόνος μας τόσο λίγος που δεν προλαβαίνουμε να δούμε τι μας περιβάλλει.
Πάνω σε αυτή τη βάση, προχθές πήγαμε μια παιδαγωγική έξοδο. Δύο φορές το χρόνο, το σχολείο βγαίνει σε παιδαγωγικές εξόδους, με σκοπό οι μαθητές να δουν καινούργια πράγματα, να μάθουν κάτι έξω από το βιβλίο, και να βρεθούν σε μέρη που συνήθως δεν βρίσκονται μόνοι τους.
Ένα μέρος που είναι πολύ όμορφο να το περπατήσεις είναι τα Αναφιώτικα. Βρίσκεται στη βορεινή πλευρά, του βράχου και βλέπει απέναντι τον Λυκαβηττό και όλο το λεκανοπέδιο…πιάτο.
Ξεκινήσαμε από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, και τη Πύλη του Αδριανού, για να περάσουμε απέναντι και να μπούμε από Αρεοπαγίτου στον χώρο γύρω από την Ακρόπολη. Σε συγκεκριμένα σημεία υπήρχαν μαθητές που έλεγαν πληροφορίες για το τι βλέπαμε κάθε φορά. Έτσι οι περισσότεροι μπόρεσαν να καταλάβουν τι είχαν μπροστά τους. Γιατί ο Ναός του Δία είναι ο μεγαλύτερος της Ελλάδας με 9πλάσια περίπου επιφάνεια από τον Ναό του Ποσειδώνα και σχεδόν τριπλάσιο ύψος…Τι σήμαινε η Πύλη του Αδριανού και ποιος ήταν ο Αδριανός. Μπαίνοντας στο πεζόδρομο θέλαμε να πάμε στο θέατρο του Διονύσου…αλλά δεν μπορέσαμε λόγω απεργίας. Έτσι έξω από τα κάγκελα είδαμε το θέατρο, μιλήσαμε για χορηγίες και τον περίπατο και το Ωδείο του Περικλέους. Μετά ανεβήκαμε πάνω στα Αναφιώτικα, και χαθήκαμε στα στενάκια. Για μισή ώρα είμασταν “αλλού”. Αυτά που είχαμε μπροστά μας δεν ήταν Αθήνα αλλά κάποιο νησί. (Δεν έχω πάει στην Ανάφη άρα δεν ξέρω πως μοιάζει.) Φτάσαμε στον εξώστη και εκεί κατάλαβα τη σημασία της πατριδογνωσίας, μια και δυσκολεύτηκαν να προσανατολιστούν και να καταλάβουν τι βλέπουν. Το ορόσημα των Αθηνών. Βλέπετε από το λεωφορείο ή το αυτοκίνητο του μπαμπά, δεν φαίνονται αυτά τα πράγματα. Πολύ περισσότερο αν φοράς και ακουστικά – όπως γίνεται συνήθως – και απομονώνεσαι.
Μετά κατεβήκαμε και φτάσαμε στην οικία Κλεάνθη ή αλλιώς το παλιό Πανεπιστήμιο (τώρα είναι μουσείο), όπου είπαμε κάποια πράγματα για να φτάσουμε πάνω από την Ρωμαϊκή Αγορά και τους Αέρηδες. Στάση και εδώ, και καταλήξαμε στη Μητρόπολη. Η Μητρόπολη των Αθηνών έχει και αυτή την ιστορία της, την οποία ακούσαμε. Είπαμε και δυο λόγια για το Μοναστηράκι και τον Ηριδανό, και εκεί κάπου, τελείωσε ο γύρος. Είχαμε περπατήσει περίπου 2 ώρες στα στενά της Πλάκας και της Αθήνας. Αν είχαμε επισκεφτεί και το θέατρο του Διονύσου θα είχαμε μια καλύτερη εικόνα.
Η ανάδραση που είχα, ήταν ότι ποτέ δεν είχαν πάει “από εκεί” – και λογικό το βρίσκω – όπως ότι δεν ξέρανε το θέατρο του Διονύσου ενώ γνωρίζανε το θέατρο του Ηρώδου του Αττικού (νεώτερο και πολύ μικρότερο). Η εικόνα των Αναφιώτικων τους άρεσε αλλά τους άρεσε και η εικόνα από τον “εξώστη” πάνω από τα Αναφιώτικα.
Το μόνο ρίσκο που υπάρχει σε αυτή την έξοδο είναι ο καιρός. Εμείς εδώ είμασταν προνομιούχοι και ο Αττικός ουρανός έκανε το θαύμα του. Η σχετικά χαμηλή θερμοκρασία έκανε τον περίπατο ευχάριστο. Μπορέσαμε να δούμε και να καταλάβουμε την σημασία του μαρμάρου κάτω από το Αττικό φως όσον αφορά την αισθητική του μνημείου, και τι σημαίνει Πεντελικό μάρμαρο, Παριανό μάρμαρο και πωρόλιθος (από Ιταλία και Συρακούσες μεριά…)
Έτσι την επόμενη φορά, που θα πρέπει να πάτε κάπου με μια σχολική τάξη, ψάξτε το διαφορετικό, το δίπλα σας, αυτό που προσπερνάμε και δεν σηκώνουμε το κεφάλι να το κοιτάξουμε. Η Αθήνα τουλάχιστον έχει πολλά τέτοια μέρη. Και μέσα σε μια βόλτα μιας ώρας, γύρω γύρω, υπάρχει πλήθος θεμάτων να μιλήσεις. Η Πλάκα είναι θησαυρός, το Θησείο, το Κέντρο με τα ιστορικά κτίρια και τους ναούς και εκκλησίες. Μια βόλτα στη Πανεπιστημίου από πάνω μέχρι κάτω έχει πλήθος θεμάτων να δεις και να σχολιάσεις.
Παρασκευή σήμερα, Σαββατοκύριακο ενόψει, με κάποια “σκέψη” για βροχή αργότερα το μεσημέρι. Πάλι θα “μυρίσει” ο τόπος… όχι όμως τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος – δυστυχώς – αλλά την άλλη. Να δούμε τι θα κάνουμε στο τέλος. Όπως και να έχει…
Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο…
Ένας ιδιότυπος εμφύλιος…
Εμφύλιο δεν γνώρισα – και ευτυχώς – αλλά νομίζω ότι αυτό το καιρό, ένα τέτοιο κλίμα έχει αρχίσει να αναπτύσσεται στο χώρο. Να το κάνω σαφές…
Όλη αυτή η κατάσταση, στην οποία με περισσή προσπάθεια κατάφεραν και μας έφεραν οι κατά καιρούς κυβερνώντες, μας έχουν οδηγήσει να λοξοκοιτάμε ο ένας τον άλλο. Προσέχουμε τι κάνει ο διπλανός, πως κινείται, τι αγοράζει κάθε πότε… και πάει λέγοντας.
Αφορμή για όσα διαβάσετε είναι μια συζήτηση που είχα χθες με τη φίλη μου τη…Μαρία (ως συνήθως). Είχα καιρό να τη δω και βρεθήκαμε χθες. Στη κλασσική ερώτηση “τι κάνεις” και “πως τα πας”, σκύβει και μου ψιθυρίζει στο αυτί…”Εγώ είμαι καλά, αλλά όλοι οι άλλοι έξω από τη δουλειά μου είναι χάλια…και έτσι “ντρέπομαι” και δεν λέω τίποτα…” Δηλαδή τι είπε… Ότι πλέον δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε καλά γιατί θα μας στραβοκοιτάξουν. Δεν μιλάμε για σχέδια και όνειρα, γιατί πλέον κανείς δεν κάνει.
Στη Σαββατιάτικη παρέα του καφέ είναι και ο φίλος μου ο…Γιάννης (ως συνήθως επίσης). Η δουλειά του φοβερά υπεύθυνη με κόστος λάθους πολλές ανθρώπινες ζωές… Δεν μιλάμε δηλαδή για άγχος δουλειάς. Δουλεύει συνέχει σε πολύ υψηλές πιέσεις. Ο μισθός του ήταν πολύ καλός, κυρίως γιατί υπήρχε ένα επίδομα από φορέα του εξωτερικού, που δεν επιβάρυνε τον προϋπολογισμό, σαν ανταποδοτικό όφελος. Είναι μισθωτός οπότε ο ετήσιος φόρος καταβάλλεται κανονικότατα, και φυσικά βρίσκεται στα ανώτερα κλιμάκια. Ο Γιάννης λοιπόν ονειρεύτηκε…(μέγα λάθος). Μια μεγάλη οικογένεια (5 μελή) και ένα σπίτι για το κάθε παιδί του. Έψαξε τη τσέπη του, πήρε ένα καλό δάνειο και έφτιαξε μια οικογενειακή “πολυκατοικία” για να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Με τα νέα μέτρα κόπηκαν τα επιδόματα, (τα οποία επιστρέφονται στον φορέα του εξωτερικού σαν αζήτητα !!!!) και η δόση του δανείου πλέον είναι όλος του ο μισθός (60 % μείωση). Αυτή τη στιγμή είναι με δυο παιδιά φοιτητές και ένα μαθητή… Αποτέλεσμα…φεύγει οικογενειακά μετανάστης…Έχει ξεσηκωθεί και ετοιμάζεται. Όλα τα πρόσθετα που έχουν μπει δεν του αφήνουν περιθώρια. Ο προγραμματισμός της ζωής του έχει ανατραπεί μέσα σε δύο χρόνια.
Ο άλλος φίλος μου…Γιάννης επίσης ξενιτεύτηκε ήδη και από τον Νοέμβρη θα είναι 10 μέρες/δίμηνο στην Ελλάδα, να τον βλέπουμε…
Ο τρίτος Γιάννης της παρέας είναι σε θέση που καθορίζει ποιος θα δουλέψει και ποιος όχι. Έχει χάσει τον ύπνο του, γιατί η εταιρία που δουλεύει πάει για κλείσιμο και κάθε μήνα διώχνει κόσμο, που “διαλέγει αυτός….” Το μόνο που τον παρηγορεί είναι ότι αυτοί θα πάρουν κάποια αποζημίωση ενώ ο ίδιος αν φαλιρίσει η εταιρεία δεν θα πάρει τίποτα. Στέλεχος εταιρείας στα πενήντα του…και μετά;
Και στις συζητήσεις μεταξύ μας, τους δουλεύουμε ότι με τόσα που παίρνανε τι περιμένανε…και τσαντίζονται (για εμένα πολύ λογικά). Το θέμα είναι ότι – και οι τρεις μισθωτοί – τροφοδοτούσανε το δημόσιο με μεγάλους φόρους. Τώρα διαλύθηκαν τα σπιτικά αυτά, φόροι πλέον δεν θα πληρώνουν – αν και με τις νέες κλίμακες παρά τις μειώσεις θα πληρώνουν τα ίδια – και το όφελος; Ανατράπηκε η καθημερινότητά τους σε μια μέρα.
Για εμένα τι να πω…πληρώνω χρυσό το αυτοκίνητό μου…μια και είναι 2000 κε, (μεγαλοπιάστηκα και εγώ μετά από 25 χρόνια δουλειάς). Ήρθε το ειδικό τέλος…(5400 Χ5 % = 270 ) μαζί με όλα τα άλλα…Του χρόνου …(8000Χ10 % = 800) τριπλάσια. Και παλιότερο αυτοκίνητο και πολλαπλάσιος φόρος. Να το πουλήσω; Θα το πουλήσω για μηχανάκι (4-5.000 γιατί κανείς δεν τα αγοράζει). Να πάρω άλλο που θα πληρώνω για 3-4 χρόνια, και να εξοικονομήσω τι; Τα εισοδήματά μου… τι να πω. Μόνο ότι είμαι συγκινημένος, γιατί πλέον αναγνωρίστηκε η αξία μου και φορολογούμαι σαν ανώνυμη εταιρεία με 35 % ( αν δεν αλλάξει κάτι…). Υπάρχει όμως μια διαφορά… Η Α.Ε. μπορεί να μη πληρώσει…(λέμε τώρα). Εγώ δεν μπορώ…Θα πληρώσω. Για σχέδια… άσε καλύτερα…Στην οικογένεια έχουμε μαθητή, φοιτητή, άνεργο …. μια ευτυχία είμαστε.
Και πάντα το θέμα είναι…”να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα”. Και δεν μιλάω για μεγάλους… Μιλάω για τους μικρούς που ο μισθός έχει εξανεμισθεί στο πρώτο 10ήμερο (όποιο και αν είναι το μέγεθός του πλέον) και μετά…πάμε με το μέτρημα…τιμωρούμε όλους τους εμπόρους, μη αγοράζοντας, αφήνοντας για αργότερα ό,τι μπορούμε να αφήσουμε, τιμωρούμε το κράτος μη αγοράζοντας, οπότε δεν αποδίδονται φόροι, μας τιμωρεί το κράτος, παίρνοντας μας τα τελευταία ευρώ, και ο κύκλος ξαναρχίζει… Είμαστε όμως μια ευτυχισμένη ατμόσφαιρα.
Τέλος πάντων…Μαύρισα πρωί πρωί και σας μαύρισα και εσάς. Ήθελα όμως να αφήσω λίγο ατμό να φύγει. Κοιτάμε λοξά ο ένας τον άλλο, κρύβουμε τη λίστα αγορών, πάμε άσχετες ώρες για ψώνια σε απομακρυσμένο σούπερ μάρκετ, μη πέσουμε σε κανένα γνωστό, καταστρέφουμε τις καταστάσεις μισθοδοσίας. Δεν γελάμε πλέον, παραμιλάμε – αν θέλουμε – , έχουμε νεύρα και τσακωνόμαστε άμεσα με όποιον τολμήσει να μας λοξοκοιτάξει… και γενικά κοιτάμε να βγάλουμε τη μέρα για να έρθει η επανάληψή της την επόμενη μέρα.
Μετά από όλα τα παραπάνω… Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο…με ομπρέλα…
