Βόλτα στο Αίγιο…
Λουφάροντας από τον εαυτό μου, αντί να φτιάξω κάποια βιντεάκια, να ελέγξω κάποια θέματα και να φτιάξω κάποιες σημειώσεις που έχω υποσχεθεί, κάθομαι και γράφω στο blog. Δηλαδή ανοίγω το “σπίτι” μου να πάρει λίγο αέρα μια και έχω καμιά βδομάδα να το ανοίξω. Μάλλον αυτό έχω ανάγκη.
Το προηγούμενο Σ-Κ βρέθηκα στο Αίγιο. Το Αίγιο για μένα είναι μια ωραία ευκαιρία να αλλάξω παραστάσεις. Βέβαια αυτό δεν γίνεται αντιληπτό από τα παιδάκια μου ας πούμε που συνέχεια ρωτάνε, πώς αλλάζεις παραστάσεις όταν κλείνεσαι σε τέσσερις τοίχους.Και όμως, οι παραστάσεις δεν έχουν να κάνουν με τα μάτια μόνο, οι μυρωδιές από τα χόρτα και τα φυτά, (και τα τριαντάφυλλα όταν είναι ανοιγμένα – φέτος είχα μέχρι και τον Δεκέμβρη λουλούδια). Η αίσθηση της ησυχίας, όταν πέφτει το σκοτάδι, τα πρωινά πουλιά και κοκόρια, είναι παραστάσεις που στην Αθήνα δεν υπάρχουν. Το γεγονός ότι αντιλαμβάνεσαι την ημέρα, πόσες ώρες έχει και μπορεις να τις αξιοποιήσεις είναι επίσης πράγματα που δεν έχει η Αθήνα. Εδώ όλο τρέχεις και πάλι δεν προλαβαίνεις.
Βρέθηκα λοιπόν στο Αίγιο και όπως συνήθως έκανα τη πρωινή μου βόλτα στην αγορά. Και είδα τα συνηθισμένα. Κλεισμένα μαγαζιά. Η Ερμού – ο αντίστοιχος εμπορικός δρόμος μήκους 300 μέτρων περίπου είχε 7-8 κλειστά μαγαζιά. Στους άλλους δρόμους έβλεπες συχνά πυκνά, ενοικιαστήρια. Ήταν κάπως… που λένε.
Μετά ανέβηκα στο χωριό. Και πήγα στου φίλους μου για καφέ και κουβεντούλα. Και εκεί τα ίδια. Σε μια οικογένεια που δουλεύανε όλοι – και δεν μιλάμε για τις δουλειές τις καλοπληρωμένες κλπ κλπ κλπ – αλλά δουλεύανε όλοι, τώρα δουλεύουν οι δύο από τους τέσσερις. Και ένα δάνειο που ήθελαν να πάρουν να φτιάξουν το σπίτι τους, κόπηκε και τώρα το σπίτι είναι στα “τούβλα”. Και οι άλλοι δίπλα… τα ίδια. Ο διπλανός μου γείτονας είχε να επιλέξει να μετακομίσει στο Αίγιο και να διατηρήσει τη δουλειά του – στη Πάτρα – ή να απολυθεί όταν έκλεισε το εργοστάσιο στην Αθήνα. Και προτίμησε να έρθει στο Αίγιο – και καλά που είχε σπίτι δηλαδή – ενώ άλλοι πήγαν σπίτι τους. Τα μεγάλα εργοστάσια – βιοτεχνίες έχουν μαραζώσει και απασχολούν τους ελάχιστους που χρειάζονται. Μόνο ο Καλλιμάνης ( η “καλλιμάνισσα” για την ακρίβεια ) από τις μεγάλες εταιρείες της περιοχής εξακολουθεί και απασχολεί κόσμο και συντηρεί πολλές οικογένειες άμεσα και έμμεσα.
Και όμως σου λέει εντάξει…θα περάσει. Θα δούμε τι θα κάνουμε. Η έμφυτη αισιοδοξία του Έλληνα κάπου βγαίνει μέσα από την καθημερινότητα όλων αυτών των ανθρώπων.
Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας όλα αυτά δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ότι μια μικρή κοινωνία, με κλειστή οικονομία ουσιαστικά, (μεταξύ τους κυκλοφορεί το χρήμα σε πολύ μεγάλο ποσοστό), πως μπορεί να τα βγάλει πέρα σε τέτοιες συνθήκες. Δύσκολο
Το ξέρω ότι σας έκανα την καρδιά “ανθόκηπο” που λένε, πρωί πρωί αλλά επειδή βλέπω πολλούς “Αθηναίους” να αισθάνονται περιορισμένοι που από τις 3000 πέσανε στις 2700 (χωρίς να υποβαθμίζω το γεγονός ότι είναι μείωση όπως και να τη δεις), και έχουν φέρει την συντέλεια του κόσμου, έξω από την πόρτα μας τα πράγματα είναι αλλιώς και σίγουρα όχι καλύτερα. Και μη μου πείτε για χορταράκια και κοτούλες και άλλα τέτοια, γιατί ξέρετε πολύ καλά ότι δεν ισχύουν. Έτσι ας κατεβούμε λίγο πιο “χαμηλά” και ας κοιτάξουμε δίπλα μας και αν υπάρχει μια περίπτωση να δώσουμε ένα χέρι βοηθείας κάπου ας το κάνουμε.
Τη καλημέρα μου… πάω να φτιάξω βίντεο για τις χημικές αντιδράσεις.
