Σαββατοκύριακο στο Αίγιο…

doing nothing…Σχεδόν. Μύρισα τριαντάφυλλα, τα κλάδεψα, τα καθάρισα, τα πότισα..(θα τα χαρούν οι γείτονες πάλι στην νέα ανθοφορία). Είναι φανταστική η φύση. Δεκαπέντε μέρες τον Αύγουστο, τα πότισα, τα κλάδεψα και πάνω στο φούντωμα τους με μπουμπούκια, έφυγα. Γυρίζοντας βρήκα τουλάχιστον 50-60 τριαντάφυλλα που είχαν κλείσει το κύκλο τους και είχαν ξεραθεί. Δηλαδή κάποια στιγμή ο κήπος θα ήταν γεμάτος “χρώματα και αρώματα”.

Τώρα στο χωριό είναι ερημιά. Όλοι τρυγάνε. Έχουν φύγει και μόνο αργά το βράδυ βλέπεις κανένα φως στα σπίτια. Η δουλειά είναι ζόρικη και υπάρχουν πολλοί εποχιακοί εργάτες – συνήθως Αλβανικής προέλευσης –  που το βράδυ γεμίζουν τη πλατεία αλλά και όσα σπίτια – ψιλογκρεμισμένα – ψιλοερημωμένα υπάρχουν.

Ανακάλυψα και ένα φαγάδικο – αξιόλογο για όποιον βρεθεί κατά Αίγιο μεριά – το “πάμε Πλατεία”. Στη μεγάλη πλατεία του Αιγίου, με ποικιλία φαγητών κυρίως μαγειρευτών. Συνήθως “πάει πακέτο”, αλλά ο χώρος είναι όμορφος για να κάτσεις κιόλας. Λιτός και απέριττος, με διακριτική διακόσμηση, χωρίς τίποτα το κραυγαλέο. Προσωπικά, ό,τι έχω φάει εκεί, μου έχει αρέσει… (αν είναι δόκιμη η έκφραση). (Ένα Σαββατοκύριακο πήγαμε,  να βάλουμε και τσουκάλι… δεν λέει. Ούτε κάτι στα γρήγορα… Αυτό είναι μια λύση).

Το Σαββατοκύριακο μου έδωσε το χρόνο να διαβάσω πάλι τις σημειώσεις μου για τις νέες τεχνολογίες. Θέλω να γίνω δημοσιογράφος… Μπορώ; (Χε χε – έρχεται…αργότερα).

Η εφημερίδα, δυο μέρες βγήκε μόνη της… βλέπετε δεν είχα ΙΝΤΕΡΝΕΤ στο χωριό και έτσι δεν έψαξα να βρω καλούδια. Βέβαια μου άρεσε που οι θησαυροί  μου βρήκαν ανταπόκριση και προωθήθηκαν δεόντως – και ευχαριστώ για αυτό – Και εσείς όμως αν βρείτε κάτι καλό.. μην αμελήσετε… Twitt- άρετε το και θα βγει στον αέρα. Αν βάλετε και το #manaliss θα το ανεβάσει μόνο του. Το Ίντερνετ ούτως ή άλλως δεν έχει μυστικά…μη κρατάτε και εσείς…

Ανεβαίνοντας στο χωριό είχα και μια κούτα βιβλία. Τα βιβλία αυτά ήταν παιδικά εικονογραφημένα, με ένα μεγάλο πλήθος αντικειμένων, αεροπλάνα, πλοία, διάστημα, φύση, ….Ο λόγος… η δωρεά. Τα έπαιρνα όταν τα παιδάκια μου ήταν μικρά. Τώρα πιάνουν τόπο και σκονίζονται. Στους φίλους που θα δοθούν, τα παιδάκια τους 6-10-12 χρονών έχουν αρκετά χρόνια για να τα αξιοποιήσουν και δεν έχουν το Google  να τους λύνει όλες τις απορίες. Βασικά δεν έχουν κανένα να τους λύνει τις απορίες. Γεωργοί και οι δύο γονείς με βασικές σπουδές, προσπαθούν όσο μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Και ο Γιωργάκης θα πάει πρώτη Γυμνασίου και αντί για βιβλία θα πάρει ένα DVD να το διαβάσει…με το μάτι και να το τυπώσει με το χέρι… Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε στο μικρόκοσμό μας… Όλοι έχουμε υπολογιστές, σύνδεση στο Ιντερνετ, printer, και όλα τα καλά για να μπορέσουν να υποκαταστήσουν τα βιβλία που δεν θα πάρουν. Τι το θέλουν το ψωμί… Γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι… ( η κάπως έτσι το είπε η Μ Αντουανέτα όταν έμαθε ότι ο λαός του Παρισιού είχε επαναστατήσει για ψωμί).

Να σας περιγράψω μια περυσινή ημέρα της οικογένειας αυτής, για να δείτε πως είναι έξω από το χρυσό σας κλουβί.

Πρωινό ξύπνημα και 7.30 φορτώνουμε τα τρία παιδιά στο αυτοκίνητο – γιατί η Νομαρχία έκοψε το ταξί – αφού δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν οι γονείς – και ξεκινάμε από τη Κουνινά για Αίγιο. (15 χλμ). Μοιράζουμε τα παιδιά. Ο μικρός νηπιαγωγείο και τα δύο μεγαλύτερα στο δημοτικό.  Ο μικρός σχολάει 12.30 και τα μεγάλα 1.30. Παίρνουμε τον μικρό και παραμένουμε Αίγιο να σχολάσουν και τα άλλα  ( αν επιστρέψει στο χωριό – σε ένα τέταρτο θα πρέπει να ξαναφύγει και να ξαναπάρει το μικρό στο Αίγιο). Βλέπετε ο δημοτικό έκλεισε στο χωριό. Παίρνουμε τα παιδιά, επιστροφή, φαγητό και 5 το απόγευμα ξανά κάτω για Αγγλικά. Όλα μαζί  πάλι. Ο μικρός δεν κάνει Αγγλικά, αλλά τα άλλα δυο δεν έχουν την ίδια ώρα και έτσι από τις 5.30 μέχρι τις 9.00 έχουμε φροντιστήριο. Και η αναμονή που γίνεται… στο αυτοκίνητο. Διαβάζοντας βιβλία ή και μαθήματα, ανάλογα ποιο παιδί έχει επιστρέψει… Λοιπόν… ας ξυπνήσουμε λίγο. Στην επαρχία οι γονείς που θέλουν τα παιδιά τους να μάθουν κάποια πράγματα, πρέπει να δώσουν αγώνα…μόνοι τους. Άστε λοιπόν, τις εκτυπώσεις, τα DVD και τα άλλα φρου φρου και αρώματα.  Γιαυτό δεν ολοκληρώνουν τις σπουδές τους πολλά παιδιά. Στο χωριό τα περισσότερα έχουν φύγει. Το χωριό ερημώνει. Όταν πρωτοπήγα (2000) τα παιδιά που μαζεύονταν μα τα παιδιά μου στην αυλή και παίζανε ήταν καμιά 20αριά. Τώρα δεν νομίζω να είναι 10 όλα όλα…  Τέλος πάντων. Τα έγραψα όλα αυτά θέλοντας απλά να δώσω τα εύσημα σε όλους εκείνους τους αφανείς γονείς, που είναι πίσω από τα παιδιά τους και προσπαθούν να τους προσφέρουν τα καλύτερα. Και μη μένει το μυαλό σας στο καλοκαίρι, αυτό γίνεται όλο το χρόνο, και στα 650 μ υψόμετρο , έχει κρύο, βροχή, χιόνι, πάγο, παγετό… όλο το πακέτο.

Και η προσφορά της ημέρας : ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ : Φωτογραφικός εκτυπωτής ΜΕΟΡΤΑ (Τσεχοσλαβάκικος – αν θυμάμαι καλά) με φακό 50 – άρι και ασπρόμαυρη και έγχρωμη κεφαλή. Και υποδομή σκοτεινού θαλάμου. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι έχω… λεκανάκια, τανκ για φιλμ, λαβίδες… Δεν είμαι σίγουρος. Πριν 10 χρόνια είχα ένα πλήρη σκοτεινό θάλαμο που δούλευε. Τώρα θέλει λίγο ψάξιμο. Ο εκτυπωτής είναι πάντως καλός.  Αν κάποιος ενδιαφέρεται, κυρίως κάποιος σπουδαστής φωτογραφίας, ή αν κάποιος έχει σχολή φωτογραφίας, σε δήμο, κοινότητα ή οτιδήποτε άλλο, ας ρωτήσει. Θα μου επιτρέψετε να περιμένω λίγο  να δω από θα υπάρξει  – αν υπάρξει ενδιαφέρον  – και να διαλέξω που θα πάει. Από την άλλη εσείς είτε στα σχόλια, είτε σε mail με ενημερώνετε σχετικά. Θα με στεναχωρούσε πολύ να πάει στα σκουπίδια… Λοιπόν όσοι το διαβάζετε αυτό προωθείστε το…

Μέχρι τότε…τη καλησπέρα μου και καλή βδομάδα… για όλους σας…