Το διαδίκτυο με μπερδεύει.
Έχει γίνει πολύ κουβέντα για την κοινωνική διαδικτύωση (social networking). Έχουν γραφεί πολλά πράματα και έχουν ειπωθεί ακόμα περισσότερα. Δεν αποσκοπώ να γίνω κοινωνικός αναλυτής ή να πω τα φοβερά και τρομερά. Θα περιγράψω απλά εγώ πως το είδα αυτό το φαινόμενο.
Ας ξεκινήσουμε από τα “φόρα”. Είμαι σε πολλά. Τόσο που σε πολλές περιπτώσεις ζορίζομαι να τα παρακολουθήσω. Όμως μέσα από αυτά έχω ωφεληθεί πολλαπλά. Δηλαδή το forum των διδασκόντων Φυσικές Επιστήμες είναι μια μεγάαααααλη παρέα μάχιμων καθηγητών που αγωνιούν καθημερινά για το πως θα κάνουν το μάθημά τους καλύτερο, δημιουργικότερο και πιο ωφέλιμο στους τελικούς δέκτες που είναι οι μαθητές τους. Παρακολουθώντας τις συζητήσεις μόνο όφελος έχεις αλλά και κάτι άλλο πολύ σημαντικό : ελπίδα. Ελπίδα για κάτι καλύτερο στην εκπαίδευση. Οι προβληματισμοί που αναπτύσσονται δείχνουν πως κάποιοι “ψάχνονται” και όταν ψάχνεσαι και δεν εφυσυχάζεις μόνο κέρδος έχεις. Μετά είναι ένα άλλο foroum που παρακολουθώ είναι ένα σχολικό. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον γιατί από εκεί παίρνω το απαραίτητο feedback από τους μαθητές. Μέσα από τις ερωτήσεις τους βλέπω τι δεν καταλαβαίνουν ή παρερμηνεύουν αλλά και σε ποιο ανοικτά θέματα βλέπω τις αγωνίες τους και τους προβληματισμούς τους. Και όλα αυτά τα θεωρώ σημαντικότατα, γιατί εκτός από τη χημεία, το αντικείμενο μας είναι και οι άνθρωποι. Οι μαθητές μας όχι αν είναι “καλοί” ή “κακοί” μαθητές αλλά οι ανθρωποι που έχουμε μπροστά μας. Και είναι σημαντικό να μην αποκοπούμε από αυτές τις ηλικίες. Δυστυχώς όμως όσο αυξάνεται η “εμπειρία” τόσο αυξάνεται και η απόσταση. Και αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Πρέπει να προσπαθούμε όσο γίνεται να παρακολουθούμε τι γίνεται σε αυτές τις ηλικίες.
Τα φόρα έχουν το πλεονέκτημα της “μη προσωπικής” επαφής και κατ’ επέκταση της άνεσης στην έκφραση. Αυτό για τους μαθητές κυρίως είναι σημαντικό. Πολλές φορές δυσκολεύονται να περιγράψουν αυτά που θέλουν γιατί κομπλάρουν ή γιατί εμείς είμαστε προκατειλημμένοι ή πολύ απασχολημένοι για να ακούσουμε. Μέσα από τα φόρα μπορούν να εκφραστούν πιο άνετα και να πουν αυτά που θέλουν.
Όμως από την άλλη τόσο στα “φόρα” όσο και στα chat – στα οποία οι μαθητές επιδίδονται μετά μανίας, έχουν ένα άλλο μειονέκτημα. Λείπει η προσωπική επαφή και επικοινωνία. Λείπουν όλα εκείνα τα “αφανή” χαρακτηριστικά της επικοινωνίας. Έτσι σήμερα μετά από πολύ καιρό βρέθηκα με μια φίλη που τα λέγαμε πολύ συχνά μέσω διαδικτύου αλλά, το πόσα μπορέσαμε να πούμε μέσα στη μιάμιση ώρα που μοιραστήκαμε το καφέ δεν μπορούν να γίνουν μέσα από το διαδίκτυο. Και κυρίως το γέλιο που ρίξαμε και το πόσο καλά περάσαμε – και δεν νομίζω ότι μιλάω μόνο για μένα – δεν μπορούν να γίνουν μέσα από το διαδίκτυο. Νομίζω ότι θα αρχίσω να παίρνω τηλέφωνα και να ξεσηκώσω κόσμο μπας και αρχίσουμε να ξαναβρισκόμαστε και να μιλάμε.
Μια άλλη εφαρμογή είναι αυτό που έγινε με τους φίλους συν-χημικούς. Το ιντερνέτ βοήθησε πολύ στο να βρεθούμε αλλά κυρίως στο να παραμείνουμε σε επαφή. Το φωτογραφικό άλμπουμ που δημιουργήθηκε μας γύρισε όλους πολλά χρόνια πίσω αλλά και πάλι δεν έχουμε μάθει πολλά. Είμαστε “παλιάς κοπής” και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην είμαστε εξοικειωμένοι με πληκτρολόγια και σχόλια, και ανταλλαγές απόψεων μέσα από τους υπολογιστές. Παρόλα αυτά είμαστε πια μια μεγάλη παρέα και με εξαίρεση 2-3 οι υπόλοιποι επικοινωνούμε άμεσα.
Δεν ξέρω τελικά Η προσωπική επικοινωνία είναι αναντικατάστατη. Το χαμόγελο του συνομιλητή σου – και κάποια χαμόγελα είναι μοναδικά – αλλά και η ελάχιστη αλλαγή στην έκφραση του προσώπου του είναι αναντικατάστατη. Η χροιά στη φωνή αλλά και η αμεσότητα στις απαντήσεις, είναι αναντικατάστατη. Ναι το Ιντερνετ μηδενίζει τις αποστάσεις αλλά ταυτόχρονα χάνεις πολλά. Θα “πάρω” λίγο αλλά σίγουρα θα συνεχίσω να βγαινω, είτε είναι για καφέ στο Παγκράτι, είτε είναι για λιβανέζικο στο Φάληρο.
Τη καλησπέρα μου.
