Η πρόκληση της χρονιάς.
Κάθε χρόνο, βάζω κάποιους στόχους. Οι στόχοι αυτοί είναι πολλών ειδών. Μπορεί να είναι κιλά. (Έτσι για τα Χριστούγεννα θέλω -30 μπορώ;) Μπορεί να είναι βιβλία. (Ήθελα να διαβάσω το καλοκαίρι κάποια βιβλία πληροφορικής αλλά και δυο τρία άλλα – Καλά πήγα, μάλλον τα κατάφερα). Μπορεί να είναι sites (ήθελα να το μαζέψω λιγάκι το οικόπεδό μου αλλά εκεί δεν τα πολυκατάφερα. Υπερίσχυσε η νεοελληνική νοοτροπία για το ουδέν μονιμότερο του προσωρινού). Η πρόκληση όμως έσκασε χθες και μάλιστα από το φόρουμ των διδασκόντων φυσικές επιστήμες αν και ήταν από σπόντα. Ήταν το Συνέδριο της Ημαθίας.
Να σας εξηγήσω γιατί.
Πέρυσι έμαθα για τα συγκεκριμένα συνέδρια τα οποία γίνονται μια χρονιά στη Σύρο και μια χρονιά στην Βέροια – Νάουσα. Αποφάσισα λοιπόν να πάω και σε συνεννόηση με το σχολείο έδωσα το παρόν. Όμως ήθελα να πάω με εισήγηση. Όχι απλός θεατής. Δεν έχω το βίτσιο του καθηγητή (καλά δεν το έχω πολύ… καλά μη το κάνουμε θέμα…Ωωωωχχ! Έτσι ήθελα) ήθελα όμως να απαντήσω στη πρόκληση να δω αν μπορώ να το κάνω. Βλέπετε έχω ένα μικρό προβληματάκι.
Άντε να βγάλω τα σώψυχά μου αλλά μη τα πείτε πουθενά… Λοιπόν το καιρό το δικό μου οι χημικοί δεν κάνανε καθόλου παιδαγωγικά, διδακτική και άλλα τέτοια μαθήματα. Οι δε χημικοί πηγαίνανε στη βιομηχανία. Αν “ξέπεφτε” κανείς πήγαινε στην εκπαίδευση. Έλα όμως που εγώ ποτέ δεν κοίταξα βιομηχανία. Μα ποτέ!!! Από το τρίτο έτος έβλεπα εκπαίδευση. Τελειώνοντας λοιπόν το έριξα στο διάβασμα μπας και μπορέσω να καταλάβω αυτά τα παιδιά που ήταν οκτώ χρόνια μικρότερα μου και εγώ ήμουν καθηγητής τους και αυτά μαθητές μου ΑΛΛΛΛΛΛΑ δεν μοιάζανε καθόλου με εμένα σαν μαθητή. Από τότε λοιπόν ψάχνομαι. Διαβάζω, κοιτάζω, αφουγκράζομαι και αν δω κάτι νέο με τεχνολογία – διότι έχω και ένα κόλλημα με το σπορ εδώ και περίπου 25 χρόνια – εγώ μέσα. Πέρυσι λοιπόν ήθελα να δω αν μπορώ να σταθώ απέναντι σε όλους εκείνους τους νέους με τα μεταπτυχιακά και τις ειδικότητες και τα διπλώματα πάνω σε διδακτικές, παιδαγωγικές, τεχνολογίες έτσι και τεχνολογίες γιουβέτσι. (Μάλλον πεινάω… τέλος πάντων). Το φαινόμενο λέγεται ανασφάλεια. Οφείλεται σε πολλούς παράγοντες… ας μην επεκταθούμε.
Πήρα λοιπόν ένα θεματάκι που μου άρεσε, τα blogs, (δεν το περιμένατε ε; Σας αιφνιδίασα…) και το παρουσίασα. Το κοινό μου (καμιά τριανταριά συνάδελφοι – με το fan club μαζί) έδειξε ότι τους άρεσε και το σχόλιο που νομίζω έκανε τη διαφορά ήταν μιας συναδέλφου που δεν ήξερα (ούτε και έμαθα). Είπε το εξής: “Επιτέλους ακούσαμε και κάτι που καταλαβαίνουμε”. Καταλαβαίνετε ότι φούσκωσα από υπερηφάνεια (πολύ συχνά το κάνω αυτό… μπας και τελικά …απλά είμαι περήφανος;)
Το μεγάλο κέρδος για μένα ήταν ότι για να φτιάξω την εργασία των δέκα σελίδων κατέβασα το μισό ιντερνέτι και διάβασα πάρα πολλά για να μπορέσω να βγάλω το ρεζουμέ. Επίσης συνειδητοποίησα ότι όταν δουλεύω “υπό πίεση” με καταληκτική ημερομηνία πάω καλύτερα (το ξέρω ότι είναι ανησυχητικό αλλά μου βγαίνει αυθόρμητα).
Έτσι φέτος λέω να πω για το MOODLE αλλά για να πω για το MOODLE πρέπει να το φτιάξω, να το τεστάρω, να το δουλέψω, να μπορέσω να κάνω μια αξιολόγηση. Χμ!!! I’ll pass. Τουλάχιστον για φέτος. Θα δω. Θα το ψάξω. Και όταν το βρω θα το δείτε και εσείς… Χμ!!! (…και αν μου πάρουν την ιδέα…)Καλά θα το δω….Εσείς δεν ξέρω αν θα το δείτε… εγώ θα το δω.
Τη καλημέρα μου και ειδικά σε όσους επιμένουν…
Χεχε! Ωραίος Μανώλη! Όλοι έχουμε τα κολλήματα και τις εμμονές μας… με την καλή έννοια του όρου! Και ταιριάζουμε απόλυτα στη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας υπό συνθήκες πίεσης και ύπαρξης dead-line!
(ΥΓ:Τώρα αν σε πω πως δεν έχω ιδέα τι είναι το Moodle?)
Χμ… Πρόσεχε Πέτρε… προκαλείς τη τύχη σου.( 😉 ) Προς το παρόν δεν θα πω τίποτα αλλά σε κάποια φάση θα κάνω μια παρουσίαση. Είναι μια ιδέα που κυκλοφορεί καμία δεκαριά χρόνια στο εξωτερικό. Ανήκει στα λεγόμενα CMS που σημαίνει Course Management System. (Κατά άλλους Class MS). Δίνει πολλές δυνατότητες αλλά θέλει ψάξιμο να στηθεί σωστά. Εκεί είμαι σε αυτή τη φάση.
Θα περιμένω!