Τα παιγνίδια που έπαιζα παιδί…

Θα μου πει κάποιος…. Μα καλά τα θυμάσαι μετά από τόσα χρόνια… Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα …δεκαπέντε χρόνια θεωρούνται πολλά. Ας το προσπεράσουμε. Αφορμή για αυτή την εγγραφή ήταν μια εγγραφή της Βιβής για το τι περιέχει το σακούλι του Άη Βασίλη. Και αυτό με έκανε να θυμηθώ τα δικά μου.

Ήρθα στην Αθήνα το 1966 μόλις 5 χρονών από τη Κρήτη, φοβισμένος για το άγνωστο και το μέγεθος της Αθήνας. Στα Χανιά αφήσαμε συγγενείς, παρέες, φίλους γονεϊκούς μεν αλλά όλοι με παιδάκια της ηλικίας μας και ήρθαμε σε κάτι χωράφια… Το μοναδικό σπίτι στο οικοδομικό τετράγωνο ήταν το δικό μας. Και ακόμα είναι γιατί όλα τα άλλα οικόπεδα γίνανε πολυκατοικίες. Στα γύρω οικοδομικά τετράγωνα είχα από ένα άντε δυο σπίτια. Οι περιοχή λεγόταν “αμυγδαλιές” και περιττό να σας πω τη μαγεία της άνοιξης. Η τελευταία αμυγδαλιά όταν ξεριζώθηκε ήταν για μένα μια συγκλονιστική εμπειρία.

Μέσα στο σπίτι έπαιζα με αυτοκινητάκια. Συνήθως κάτω από το τραπέζι, (βλέπετε το σπίτι φάνταζε τεράστιο στα μάτια μας) περνάγαμε με τον αδελφό μου ώρες με τα αυτοκινητάκια μας κάνοντας διάφορα που τώρα μόνο στις ταινίες τα βλέπουμε.

Έξω από το σπίτι όμως ήταν τα χωράφια. Εκεί λοιπόν σε αυτό το χώρο έπαιζα μικρός… Και φυσικά έπαιζα ποδόσφαιρο. Πολύ ποδόσφαιρο, όλες τις ώρες, Μέχρι που χτίστηκε το γήπεδο. Αλλά και στις αμυγδαλιές συχνά πυκνά με έβρισκες πάνω ή κάτω. Πάνω όταν την άνοιξη έβγαιναν τα “τσάγαλα” και η χαρά μου ήταν να δαγκώνω τα ανώριμα αμύγδαλα και το νερουλό αμύγδαλο να πλημμυρίζει το στόμα. Τώρα γιατί ήμουνα κάτω από τις αμυγδαλιές; Όχι πάντως γιατί έπεφτα. Συνήθως κρυβόμουνα. Τα απογεύματα – βράδια παίζαμε όλοι μαζί (και είμασταν αρκετοί) κρυφτόμυγο (ποτέ δεν κατάλαβα το όνομα) όπου κλωτσάγαμε ένα κουτί και μέχρι η μάνα να φέρει το κουτί στη θέση του είχαμε εξαφανιστεί, συνήθως κάτω από τις αμυγδαλιές και μέσα στα ψηλά χόρτα. Τα πράσινα γόνατα δεν μας λέγανε τίποτα. Μέσα από το κρυφτόμυγο γνωριστήκαμε και με τις κοπέλες τις γειτονιάς (που και αυτές παίζανε μαζί μας και όχι με τις κούκλες τους) και φτιάχτηκαν οι πρώτες “σχέσεις”, ότι μπορεί να σήμαινε τότε αυτό το πράγμα. Και μετά μεγαλώσαμε και πήγαμε στο Γυμνάσιο (χωριστά αρρένων και θηλέων). Στα καλύτερα μας “χωρίσανε”. Έτσι η γειτονιά άρχισε να μην έχει φωνές, τρέξιμο, καλαμπούρια, γέλια. Δεν είμασταν τα τελευταία παιδιά αλλά δεν ξέρω μάλλον αυξήθηκαν πολύ τα σπίτια, ήρθαν πολλοί καινούργιοι και άγνωστοι, δεν ξέρω πάντως ησύχασε η γειτονιά.

Εκεί λοιπόν στα 14-15 άρχισαν τα πάρτια. Τα ΑΣΜΠΕΤΑ που λέμε. Τα πάρτια γίνονταν ρεφενέ.Όλοι οι οργανωτές συνεισφέρανε από τρόφιμα-ποτά μέχρι δίσκους, πικάπ ό,τι μπορούσε ο καθένας. Η χαρά μας ήταν να είχε κάποιος ξενοίκιαστο μαγαζί. Το στήναμε το πάρτι σε ελάχιστο χρόνο. Μετά ανακαλύψαμε τους ενισχυτές. Ακόμα θυμάμαι έναν ενισχυτή κιθάρας λαμπάτο 60 Watt – κάτω από το τραπεζάκι με τα πικάπ να δίνει το ρυθμό. Και δούλευε μόλις στο 1/10 της ισχύος γιατί τρίζανε τα τζάμια.

Τις άλλες ώρες παίζαμε με “ηλεκτρονικά παιγνίδια”. Αλλά τα ηλεκτρονικά δεν είχαν ανακαλυφθεί και έτσι έπρεπε να τα φτιάξουμε μόνοι μας. (μιλάμε περί “βιτσίου”) Έτσι σε κάποια φάση εκεί περί τα 15 άρχισα α φτιάχνω ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Παίρναμε ένα οποιοδήποτε πλαστικό φορτηγάκι και του βάζαμε μοτερ και γρανάζια, αργότερα προσπαθούσαμε να φτιάξουμε αναρτήσεις. Φυσικά και δεν υπήρχαν μαγαζιά με τηλεκατευθυνόμενα και ανταλλακτικά. Έτσι τα γρανάζια τα παίρναμε από σπασμένα ρολόγια. Είτε αυτά που ήταν προ πολλού σπασμένα είτε αυτά που ήταν προ ολίγου σπασμένα (αν με εννοείτε – οι ανάγκες σε γρανάζια ήταν πολλές). Και μετά κάναμε κόντρες. Ποιο θα πάει πιο γρήγορα, πιο θα ανέβει μεγαλύτερη κλίση και άλλα τέτοια.

Μετά ήρθε ο ραδιοφωνικός σταθμός. Ναι το καιρό εκείνο ήταν της μόδας.(1977-78). Φυσικά όπως γινόταν συνήθως, ο αδελφός μου είχε ξεκινήσει με κάτι φίλους του τον CDS (Central Dalton Studio – Με με ρωτήσετε από που) και εγώ ήμουν … ο Leech  (κν ΒΔΕΛΛΑ : Ναι από εκεί μου έμεινε το κουσούρι). Τρία χρόνια ο μικρός του σταθμού. Έμαθα όμως πολλά πάρα πολλά. Αυτά προσπαθώ να μάθω και στα παιδάκια μου σήμερα στη τεχνολογία επικοινωνιών αλλά αν δεν έχει i (i-pod, i-phone, i-hasou) δεν τους κινεί το ενδιαφέρον.

Εκεί μου κόλλησε και το μικρόβιο των κατασκευών. Γιατί θέλαμε ηχεία. Τα πρώτα μου ηχεία ήταν ένα (μάλλον δυο) κουτιά παγωτού (ΔΕΛΤΑ τετράγωνα των 2 κιλών) με μεγάφωνα αυτοκινήτου και πολύ βαμβάκι μέσα. Σας πληροφορώ ότι με εξαίρεση τα αυτοκόλλητα – βάζανε καλή κόλλα τότε – ακούγονταν πολύ καλύτερα από πολλά σημερινά σετ ηχείων για υπολογιστές και δεν τρίζανε κιόλας. Μετά περάσαμε σε πιο σοβαρά πράγματα : Σχέδια, τεχνική εκλογή για οδηγίες, πλατεία Κλαυθμώνος για αγορά μεγαφώνων (AUDAX δανέζικα νομίζω ) και πάει λέγοντας. Ακόμα και σήμερα τα ηχεία μου στηρίζονται σε ιδιοκατασκεύαστες βάσεις με νοβοπάν γεμάτες άμμο θαλάσσης μέσα, που στηρίζονται σε ελαστικά πατάκια, εξαφανίζοντας με αυτό το τρόπο κάθε πιθανότητα συντονισμού και τριξίματος.

Και έτσι πέρασε ο καιρός.

Το 1979 ανακάλυψα την φωτογραφία και αγόρασα τη πρώτη μου SLR μηχανή.

Το 1981 στο δεύτερο έτος ανακάλυψα τον SPECTRUM 48 K : τον πρώτο μου υπολογιστή.

Μετά τα άλλα τα βλέπετε… Ακόμα και σήμερα αυτά είναι τα παιγνίδια μου. Άλλα ονόματα, άλλες δυνατότητες αλλά και σήμερα ακόμα  με αυτά παίζω, διότι είμαι ακόμα παιδί. (…Κανένα σχόλιο εδώ – ευαίσθητο θέμα 🙂 )

Τώρα θα μου πει κάποιος… και τι μας νοιάζουν αυτά “ρε φίλε”. Αν το διαβάζεις αυτό σημαίνει ότι σου άρεσαν και έφτασες μέχρι το τέλος. Απλά ήθελα να τα γράψω. Σε κάποιους ίσως φέρουν μνήμες από άλλες εποχές. Σε κάποιους άλλους μπορεί να προκαλέσουν χαμόγελα ή και γέλια. Δεν ξέρω και δεν ξέρω αν πρέπει να το ψάξω. Μπα!!! Μάλλον όχι

Λοιπόν όσο έχω ακόμα ελεύθερο χρόνο…

Τη καλημέρα μου. Καλή χρονιά και πάλι σε όλους και τα λέμε…

Tags: αμυγδαλιές, αναμνήσεις, Μνήμες, Παιδικά παιγνίδια