Collateral… (παράπλευρες αλλά… εκδηλώσεις).
Τέλος σχολικής χρονιάς. Είμαστε σε φάση πανικού. Έχουμε τις εξετάσεις καθ’ οδόν. Είμαστε εξεταστικό κέντρο για τα παιδιά μας, αλλά έχουμε και τις παράπλευρες εκδηλώσεις.Ποιες είναι αυτές;
Στο τέλος της χρονιάς παρουσιάζονται οι εργασίες που τρέχανε όλο το χρόνο. Αυτές είναι διαφόρων ειδών και διαφορετικής έκτασης η κάθε μια. Έτσι κλασσικά τα τελευταία χρόνια την παρουσίαση των εργασιών τεχνολογίας των μαθητών της Α” λυκείου. Προ καιρού είχαμε τη γαστρονομία, επίσης είχαμε αστρονομία πριν μια εβδομάδα και παρακολούθηση του έναστρου ουρανού και γνωριμία με τα αστέρια.
Σήμερα λοιπόν είχαμε το θέατρο στα Αγγλικά.. Τι σημαίνει αυτό….
Ένας χρόνος δουλειά για να παρουσιαστεί μια παράσταση. Δεν θα σταθώ απλά στην αναφορά. Θα προσπαθήσω να μπω από πίσω στα παρασκήνια και στα παραλειπόμενα. Την υπεύθυνη συνάδελφο πίσω από αυτό την “βρήκα” στο σχολείο πριν 21 χρόνια. Μα το θέατρο στα αγγλικά ασχολείται πολλά χρόνια και όχι ερασιτεχνικά. Παρακολούθησε σεμινάρια σκηνοθεσίας, διάβασε έτρεξε.
Τα παιδιά δεν μαθαίνουν την “ξύλινη” παράσταση των αυτοσχεδιασμών και του αυθορμητισμού. Μαθαίνουν την ηθοποιία με την κίνηση, με το σώμα, με τη χροιά της φωνής. Δεν μένει τίποτα στη τύχη. Τα παλιά μπαούλα ανοίγουν, επιστρατεύονται γιαγιάδες, παλιά ρούχα, έπιπλα, τα πάντα. Φέτος χρησιμοποιήθηκαν και παλιά νυφικά μια και το έργο ήταν “Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι” και είχε και γάμο μέσα. Πίσω από την σκηνή ήταν μια στρατιά μαθητών για τα σκηνικά. Αλλάζανε σε ελάχιστο χρόνο. Αν και έχουμε δυο σκηνές…Δηλαδή για την ακρίβεια μια πολύ μεγάλη που χωρίζεται με μια κολόνα. Και το εκμεταλλευόμαστε κατάλληλα. Παιδιά να βοηθήσουν στο κουβάλημα και στο φτιάξιμο. Στο μακιγιάζ γίνεται ένας κακός χαμός. Και εδώ κάποιοι έχουν γίνει εξπέρ. Και δεν μιλάμε για το καλλυντικό μακιγιάζ. Μιλάμε για θεατρικό μακιγιάζ.
Και τα παιδιά δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Δίνουν από τον χρόνο που δεν έχουν. Εκτός από τη προκαθορισμένο δίωρο κάθε Τετάρτη, έχουν και πρόβες τα Σάββατα, όσο πλησιάζει ο καιρός.
Και φτάνουμε στη μέρα. Όπου τα παιδιά παρουσιάζουν τη δουλειά τους. Και λάμπουν. Τα δίνουν όλα, και αποδίδουν το 110 % των δυνατοτήτων τους. Και βγαίνει μια παράσταση όπου δυσκολεύεσαι να συνειδητοποιήσεις ποιοι είναι αυτοί πάνω στη σκηνή. Αν αυτοί είναι οι μαθητές σου που έχεις κάθε μέρα μπροστά σου, ή είναι “κάποιοι άλλοι”. Και τελειώνει η παράσταση και ένα τεράστιο “ΟΥΦ” ακούγεται στην αίθουσα και σβήνει μαζί με το χειροκρότημα το άγχος όλης της προσπάθειας. Και έρχεται η ικανοποίηση. Και μαζί με την ικανοποίηση η απόλαυση. Η απόλαυση της κάθε στιγμής. Ευχαριστιούνται τα συγχαρητήρια και τις ευχές των δικών τους ανθρώπων που ήρθαν να τους δουν. Οι συγγενείς και φίλοι μαζί με τους συμμαθητές τους και πολύ λίγους από τους καθηγητές τους. Το τελευταίο δεν το έχω καταλάβει ποτέ.
Εγώ ένα πράγμα μπορώ να πω. ΜΠΡΑΒΟ. Μπράβο σε αυτούς που πήραν τα χειροκροτήματα αλλά και ένα μεγάλο μπράβο σε όλους εκείνους που δεν πήραν κανένα χειροκρότημα. Σε όλους εκείνους που ήταν “από πίσω” και στήριζαν την προσπάθεια. Να είστε όλοι καλά και να εξακολουθήσετε να μας χαρίζετε μοναδικές στιγμές. Μοναδικές στιγμές που είχα το προνόμιο να είμαι εκεί και αν ζήσω.
Τη καλησπέρα μου.
