Η πρώτη εντύπωση… είναι μία…

Έγινε και αυτό. Σήμερα είχα μια συζήτηση με τον μεγάλο μου γιο. Το θέμα του ήταν η εύρεση εργασίας. Έχει αρχίσει και προβληματίζεται και ψάχνεται. Βέβαια στη λογική τη δική μας μπορεί να φαίνεται μικρός αλλά στα είκοσί του δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε η σκέψη και η προσπάθειά του να αυτονομηθεί και να αποδεσμευτεί.

Πάνω σε αυτή τη κουβέντα μιλήσαμε για το σημαντικότερο κομμάτι μιας συνέντευξης. Τη πρώτη εντύπωση. Είναι εκείνη η εικόνα που αποκτά κάποιος μόλις δει κάποιον για πρώτη φορά. Πολλές φορές είναι αυτή η εντύπωση που μένει ανεξάρτητα από την συνέντευξη αυτή καθεαυτή.

Το πρώτο σημείο είναι η στάση του σώματος. Μια στάση με αυτοπεποίθηση είναι σίγουρα μια πρώτη καλή εικόνα. Αλλά ποια είναι αυτή η στάση με αυτοπεποίθηση. Στητό σώμα κεφάλι όρθιο, σωστά “στερεωμένο” στους ώμους και βλέμμα καθαρό. Να κοιτάς τον άλλο στα μάτια με θάρρος και το σώμα να μη δείχνει να κουβαλά όλα τα φορτία του κόσμου. (Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί ξεκινάμε σήμερα και τελειώνουμε …αύριο)

Εκεί που αντιμετώπισα σθεναρή αντίσταση, ήταν το ντύσιμο. Δεν μπορούσε με τίποτα να καταλάβει γιατί στη δουλειά του πρέπει να είναι καλά ντυμένος. Η συνήθης απάντησή του ήταν… για τα ρούχα με πήρανε ή για να κάνω τη δουλειά. Όταν του είπα ότι στην συνέντευξη πρέπει να πάει καλά ντυμένος, γιατί όταν κάποιος τον δει πρώτη φορά θα σχηματίσει μια εντύπωση που θα είναι η πρώτη και μοναδική. Άρα οφείλει να είναι καλή. Ώστε να μην απορριφθεί από μια ατημέλητη εμφάνιση πριν καν μιλήσει. Φυσικά του τόνισα και το άλλο άκρο…”την Άρτα και τα Γιάννενα” που λέει ο λαός μας. Δηλαδή το υπερβολικό ντύσιμο. Προσπάθησα να του φέρω σαν παράδειγμα το χώρο δουλειάς μου που μια προσεγμένη εμφάνιση, χωρίς ακρότητες δείχνει πρώτα απ’ όλα ότι σέβομαι το χώρο δουλειάς μου αλλά και το κόσμο (τους μαθητές μου) που έχω μπροστά μου. Του ανέφερα για τις μέρες που δεχόμαστε γονείς που συνήθως πάω “γραββατωμένος”στο σχολείο και του εξήγησα ότι τότε “έχουμε φιλοξενούμενους” και οφείλουμε να είμαστε “πιο καλά ντυμένοι”.

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκε να τα δεχτεί γιατί το επιχείρημά του ήταν ότι εγώ δεν αισθάνομαι άνετα αν δε φοράω το Τ- shirt  και το τζινάκι μου. Η επιμονή μου στο γεγονός ότι με αυτό το τρόπο δείχνεις ότι αντιμετωπίζεις πιο σοβαρά κάποια πράγματα. και σαφώς τα “ράσα δεν κάνουν το παπά” αλλά σίγουρα τον δείχνουν. Και αν εσύ εξωτερικά δεν δείχνεις σοβαρός και ικανός να φροντίσεις την εμφάνισή σου, πως περιμένεις ο άλλος να σου εμπιστευτεί κάτι άλλο. Τη δουλειά του ας πούμε. Η αν εγώ δεν εμπνέω εμπιστοσύνη με την εξωτερική μου εικόνα πως θα μου εμπιστευτεί ο “άλλος” ότι πολυτιμότερο έχει… τα παιδιά του. Την ικανότητά μου σαν δάσκαλος και παιδαγωγός θα την εκτιμήσει αργότερα. Πρώτα όμως θα με δει.

Δεν είμαι σίγουρος ότι τον έπεισα. Βλέπετε εγώ εκφράζω μια “συντηρητικότητα” σε κάποια πράγματα ενώ αυτός είναι ο προοδευτικός και η νέα γενιά. Αυτά είναι ξεπερασμένα και αναχρονιστικά – κατά την άποψή του. Αυτό το …”τι λες ρε μπαμπά… Δεν ισχύουν αυτά σήμερα…”ακούστηκε αρκετές φορές. Εγώ όμως του  αντιπρότεινα ότι αυτός που θα είναι από την  άλλη μεριά του γραφείου έχει την ηλικία μου περίπου και πιθανότατα τις ίδιες απόψεις και κριτήρια, έδειξε να τον πιάνει σαν επιχείρημα και να προβληματίζεται.

Το έχω ξαναγράψει ότι όσο περνάει ο καιρός όλο καινούργιες εμπειρίες είναι. Κάθε καινούργιος χρόνος φέρνει και καινούργια πράγματα.

Τα έγραψα όλα αυτά γιατί σίγουρα κάποιοι θα έχουν προβληματιστεί με τέτοια θέματα. Η εικόνα με αυτοπεποίθηση είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο. Ας ξεκινήσουμε με τα θεμελιώδη και βλέπουμε.

Τη καλη… νύχτα μου. Τέτοια ώρα που  το έγραψα τι άλλο να ευχηθώ.