Τι αξίζει τελικά;
Αυτές τις μέρες διαβάζω συνέχεια για τις νέες τάσεις στην εκπαίδευση…Είναι κάτι που ξεκίνησε αρκετό καιρό πριν και τώρα αρχίζει και παίρνει μορφή. Πολλά έχουν γραφτεί και φυσικά δεν μπορείς να τα ξέρεις όλα. Διαβάζεις διαβάζεις διαβάζεις… και όσο διαβάζεις τόσο μπλέκεσαι.
Πάντα ήμουν θιασώτης του “κάθε μεγάλο ταξίδι ξεκινάει με ένα βήμα”. Εντάξει είναι σλόγκαν διαφήμισης αλλά για σκεφτείτε το. Πρέπει το πρώτο βήμα να είναι σταθερό, προσεκτικό, μελετημένο…Για να ακολουθήσει το επόμενο και να ξεκινήσει το ταξίδι… Και σε κάθε βήμα, γνωρίζεις κόσμο, μαθαίνεις πράγματα και μοιράζεσαι. Τελικά αυτό αξίζει… να μοιράζεσαι…
Το είχε πει…δεν ξέρω ποιος ήταν ο πρώτος. Εγώ το πρωτοείδα στη πράξη από τον Διονύση τον Μάργαρη με το ylikonet που πρόσφατα αναφέρθηκε και από το υπουργείο σαν δίκτυο αναφοράς… επιβραβεύοντας με αυτό το τρόπο όλους όσους ενεργά έχουν φροντίσει το δίκτυο αυτό να είναι ενημερωμένο και πλήρες.
Το είχα γράψει και εγώ…ΕΔΩ Και είναι ίσως η καλύτερη ιδέα. Δεν θα ξεχάσω την έκπληξη συναδέλφου από την Ηγουμενίτσα, όταν πρωτοδιόριστη οι αγαπητοί της συνάδελφοι της ανέθεσαν το “Πολυτεχνείο” σαν σχολική γιορτή και την άφησαν ολομόναχη. Μου ζήτησε υλικό και της έστειλα ό,τι είχα… και δεν το περίμενε από ένα άγνωστο.
Δεν θα ξεχάσω την Κατερίνα, υπάλληλο φαρμακείου που ήθελε βοήθεια με τη χημεία, και καθε λίγο μου έστελνε τις απορίες της και δεν κατάλαβε γιατί της απαντούσα τόσο αναλυτικά. Η Εύα από τη Στουτγάρδη, ο Βαγγέλης από τα Κύθηρα, ο Γιώργος από το Άργος, η Ξένια μάλλον από την Αθήνα. Όλοι μαθητές μου… που ποτέ δεν γνώρισα…
Από την άλλη ο Γιώργος από την βιβλιοθήκη του ΠαΠει που μου παραχώρησε ένα αντίγραφο μιας εργασίας για τις ρουμπρίκες μόνο και μόνο επειδή του εξήγησα τη συγκεκριμένη ανάγκη που υπήρχε…
Τι αξίζει τελικά; Μα το να μοιράζεσαι… Να δίνεις απλόχερα αυτό που έχεις και να μη περιμένεις “αποζημίωση”. Δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχει “πρωτότυπη” εργασία, τουλάχιστον στο κλάδο μας. Σίγουρα δεν έχουν γραφτεί όλα… αλλά η νοοτροπία αλλάζει… Οι φωτοτυπίες μας που ήταν η “επαγγελματική μας προίκα” έχουν προ πολλού γίνει κτήμα ολονών μετά τον πρώτο απόφοιτό μας…
Ψάχνοντας όλες αυτές τις μέρες βρήκα θησαυρούς. Από βιβλία στο διαδίκτυο – πρακτικά για τα πάντα – συλλογές συνδέσμων – πρακτικά για τα πάντα – δωρεάν μαθήματα πανεπιστημίων – πρακτικά για τα πάντα – και βίντεο μαθήματα – πρακτικά για τα πάντα. Το πρόβλημα είναι : Είναι πάρα πολλά. Αλλά είπαμε… κάνουμε το πρώτο βήμα και προχωράμε… Με σχέδιο και στόχο… Δεν προχωράμε έτσι… για να προχωράμε ή γιατί… “βρήκαμε κάποια χρήματα” και πρέπει να τα αξιοποιήσουμε…
Μια και… άνωθεν έχουμε μείνει στις γενικές ανακοινώσεις για το Νέο Σχολείο, χωρίς να γνωρίζουμε την κατάληξή του, μας μένει να οργανωθούμε μεταξύ μας και να δούμε πως μπορούμε να προσφέρουμε το καλύτερο στους μαθητές μας. Εδώ ό καθένας έχει την άποψη του για το τι είναι το καλύτερο, αλλά όποια και να είναι η επιλογή μας οι μόνοι ωφελημένοι θα είναι οι μαθητές μας…
Μέσα από προγράμματα επιμέλειας (currator programs) προσπαθώ να μαζέψω όλους αυτούς τους θησαυρούς τουλάχιστον να υπάρχουν κάπου μαζεμένοι για να τους βρίσκουμε.
Κάθε ιδέα δεκτή, κάθε πρόταση συζητήσιμη και κάθε κριτική ευπρόσδεκτη… Ας εκτεθούμε επιτέλους…
Τη καλησπέρα μου…
ΥΓ : Να μη ξεχνάμε και τους καλούς μας τρόπους… Καλό μήνα…
Καταγράφουμε το παρόν, δημιουργούμε τις μνήμες του μέλλοντος.
Έτσι έλεγε μια μπλούζα που φοράω τα καλοκαίρια. Είναι ένα T-shirt παλιό αλλά πολύ αγαπημένο. Κυρίως για αυτό που γράφει. Η επιγραφή πάνω στη κορυφή λέει : ΔΡΑΣΕΙΣ. Για σκεφτείτε λιγάκι το κείμενο και ελάτε να δούμε μαζί την ιστορία του.
Όλα ξεκίνησαν το 1990. Νέος καθηγητής στο σχολείο και λάτρης της φωτογραφίας, ξεκίνησα να καταγράφω, “ό,τι κινιόταν, ό,τι μιλούσε, ό,τι πετούσε…” αν και το τελευταίο στο σχολείο ήταν λίγο δύσκολο. Τέλος πάντων. Γιατί; Μα κάθε σχολείο έχει την ιστορία του, και αυτή πρέπει να καταγράφεται για να φαίνεται το πέρασμα του στο χρόνο…Να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι. Είχαμε και μια φωτογραφική ομάδα, με πολλά αξιόλογα “μάτια” με ευαισθησία και τεχνική που εξορμούσαμε και γυρνάγαμε με υλικό. Ο Αντώνης, η Ρεγγίνα, η Χρυσούλα, η Αριστέα, η Ινώ είναι τα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό.Κάποιον έχω ξεχάσει σίγουρα αλλά πρέπει να ψάξω και δεν έχω χρόνο. Αποτέλεσμα ένα άλμπουμ με τις εκδηλώσεις του 1990 -91. Το μόνο που υπάρχει. Γιατί ποτέ δεν αξιολογήθηκε σωστά ώστε η κάθε χρονιά να έχει τα φωτογραφικά της ντοκουμέντα.
Η φωτογραφική ομάδα, διαλύθηκε, τα παιδιά προχώρησαν τη ζωή τους έξω από το σχολείο αλλά εγώ με μια φωτογραφική μηχανή κατέγραφα… Εκεί… σταθερά. Γιορτές, εκδρομές, χορευτικά, ό,τι θέλεις…Σε κάθε εκδήλωση ήταν οι συνάδελφοι που την οργανώνανε και ο Μανώλης. Τις περισσότερες γιορτές και εκδηλώσεις στο σχολείο, τις έχω δει μέσα από το προσοφθάλμιο μιας φωτογραφικής μηχανής ή μιας βιντεοκάμερας αργότερα. Πάντα “έκανα” τη δουλειά μου… αλλά κανείς δεν την έβλεπε. Θεωρούσα ότι το να μην απολαμβάνεις μια θεατρική παράσταση αλλά να τη βλέπεις μέσα από τη βιντεοκάμερα ήταν το ελάχιστο τίμημα που έπρεπε να πληρώσεις προκειμένου να αφήσεις κάτι για τους άλλους… που έρχονται.
Πέρασε ο καιρός, και η φωτογραφική μηχανή έγινε βιντεοκάμερα. Από το σχολείο ποτέ δεν κατάλαβαν τι έκανα. Πάντα ο εξοπλισμός ήταν δικός μου και πάντα ήταν επιλεγμένος έτσι ώστε να καλύπτει συγκεκριμένες ανάγκες. Όταν αγόρασα το φλας με GN 45 (δηλαδή έβγαζε και φώτιζε μέχρι 25 μέτρα απόσταση – χοντρικά για να μη μπαίνω σε λεπτομέρειες ) το πήρα για να μπορώ να καλύπτω τις εκδηλώσεις στο σχολείο. Και όταν ζήτησα να προμηθευτεί το σχολείο αντίστοιχο εξοπλισμό με συγκεκριμένες προδιαγραφές, μου πήραν μια pocket με φλας που καλύπτει ένα σαλόνι (3-4 μέτρα). Μιλάμε για απογοήτευση. Η βιντεοκάμερα είναι με υψηλή ανάλυση και αισθητήρα 3 Mp για ευκρίνεια και δυνατότητα επεξεργασίας. Αλλά αυτά είναι τεχνικές λεπτομέρειες που δεν έχουν σημασία. Τη δεύτερη πρόταση κρατείστε.
Πάμε στην εποχή του βίντεο. Όλα στη κασέτα. Μόνο κασέτα. Ούτε DVD ούτε σκληρό δίσκο στη βιντεοκάμερα. Μόνο η κασέτα κρατάει όλες εκείνες τις πληροφορίες που είναι απαραίτητες για σωστή επεξεργασία. Τα άλλα είναι ερασιτεχνικά. (Δείτε πόσοι επαγγελματίες σε γάμους και βαπτίσεις έχουν βιντεοκάμερα με… DVD). Αποτέλεσμα..περίπου 170 ταινίες με σχεδόν τα πάντα από το 2003 και μέχρι το 2008… και γύρω στα 50 DVD επεξεργασμένα. Εκεί γεννήθηκαν οι δράσεις… Μια σειρά DVD με καταγραφή όλων των εκδηλώσεων της χρονιάς και αποσπάσματα 2-3 λεπτών. Ένα ψηφιακό χρονικό με όσα γίνονταν στο σχολείο. Έβγαιναν για 4 χρόνια και η αξιολόγηση ήταν τέτοια που όταν σταμάτησε κανείς δεν το πρόσεξε. Οι συνάδελφοι τις ζητάγανε για να τις ξεχνάνε στις αίθουσες και τα αμφιθέατρα. Και έτσι σταμάτησαν να βγαίνουν. Στις εκδηλώσεις πλέον κάθομαι σε καρέκλα και παρακολουθώ. Όμως έχω το κινητό μου… (Το χούι που λέει ο λαός) και θα βγάλω σίγουρα κάποιες φωτό, αλλά και βίντεο μια και το διάλεξα να έχει τη δυνατότητα να γράφει σε υψηλή ανάλυση… (είπαμε τίποτα δεν είναι τυχαίο…).
Στα 30χρονα του σχολείου, παραδόθηκαν 2500 φωτογραφίες σε ψηφιακή μορφή και 50 ταινίες από εκδηλώσεις (γύρω στα 350 GB) Τις ταινίες δεν τις άγγιξαν… που χρόνος. Οι φωτογραφίες όμως κατέγραψαν την ιστορία του σχολείου…επειδή έτσι έτυχε να βρεθούν από μόνες τους… (δεν υπήρξε απολύτως καμία αναφορά στη πηγή πουθενά).
Και φτάνουμε στο σήμερα. Στη ψηφιακή εποχή. Είπαμε το χούι δεν χάνεται… Έτσι με τα παιδάκια μου, στο τμήμα που είμαι υπεύθυνος, ανάμεσα στα άλλα, είπαμε να κρατήσουμε κάποια στοιχεία και να αφήσουμε το ίχνος μας στο σχολείο και το πέρασμά μας από αυτό. Έτσι σε κάποιες άλλες εποχές όταν βλέπουμε αυτά τα πράγματα θα θυμόμαστε και θα τα συζητάμε.
Φτιάξαμε λοιπόν δημοσιογραφική ομάδα… και αρχίσαμε τις συνεντεύξεις μεταξύ μας… διότι το πρώτο που δεν γνωρίζουμε είναι ο ένας τον άλλο. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι λέγαμε σήμερα μετά από….κάποια χρόνια. Μετά θα περάσουμε στη καταγραφή… των γεγονότων. Η ομάδα είναι πολύ καλή… και έχουν δει πολύ ζεστά όλη τη προσπάθεια, αλλά και οι συμμαθητές τους επίσης τη πλαισιώνουν με ενδιαφέρον και την υποστηρίζουν θερμά. Οπότε για μια ακόμα φορά… “Καταγράφουμε το παρόν και δημιουργούμε τις μνήμες του μέλλοντος”.
“Παλιοδουλειά αλλά κάποιος πρέπει να τη κάνει…” που λέγανε και σε μια ταινία.
Έβγαλα πίκρα σήμερα… αλλά κάποτε πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα πράγματα δεν γίνονται μόνα τους. Υπάρχουν άνθρωποι από πίσω που δεν είναι αόρατοι… αλλά δουλεύουν με ένα στόχο. Και φυσικά δεν είναι δεδομένοι. Κάπου “τσαντίζονται” και μαζεύονται….
Το καινούργιο blog φιλοξενείται στο σχολικό δίκτυο, και προς το παρόν η μόνη συνέντευξη είναι η δική μου, γιατί πρέπει να ενημερωθούν οι γονείς, οπότε αν και ήδη υπάρχουν 6 συνεντεύξεις… δεν έχουν ανέβει. Αν θέλετε περάστε και ρίξτε μια ματιά… είναι ΕΔΩ. Προς το παρόν δεν ανοίξαμε κανονικά, οπότε δεν δεχόμαστε σχόλια, αλλά εδώ ευχαρίστως να μου πείτε ό,τι θέλετε.
Αυτά… Πάω να κάνω καμία δουλειά…που λένε.
Τη καλημέρα μου… και καλό Σαββατοκύριακο.
Ένα Facebook γεμάτο αναμνήσεις…
Σήμερα το πρωί μου την έδωσε. Κοιτούσα το προφίλ μου στο facebook και πρόσεξα το κουμπάκι που έλεγε “άτομα που πιθανόν να γνωρίζετε”. Γενικά δεν το είχα ψαχουλέψει γιατί πάντα περίμενα να μου στείλουν πρόσκληση οι γνωστοί και φίλοι και εγώ να την αποδεχτώ. Πολύ περισσότερο από παλιούς μου μαθητές, οι οποίοι σε τελική ανάλυση μετά από τόσα χρόνια πιθανόν να μην είχαν καμία διάθεση να ξανακούσουν για σχολείο ή για καθηγητές.
Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν δεν έστελνα προσκλήσεις σε παλιούς μαθητές. Σήμερα λοιπόν είπα να το κάνω. Πάτησα το κουμπάκι λοιπόν και άρχισε το κατεβατό… Και όσο έφτανα στο πάτο τόσο ξανανέβαινε και έβγαζε και άλλα. Και έβλεπα και έβλεπα… σε κάποια φάση αρχίζει “ο πανικός”. Ο ένας μετά τον άλλο οι παλιοί μου μαθητές… αγόρια – κορίτσια ή πιο σωστά άνδρες – γυναίκες. Κάποιοι αλλαγμένοι, πιο μεγάλοι, με “ηλιακό” πολλοί, (φαλακρίτσα κοινώς), με τα παιδιά τους πολλοί, οι γυναίκες πολλές με διπλά επώνυμα, ενδεικτικό της αλλαγής της οικογενειακής τους κατάστασης, άλλες με τα παιδάκια τους αλλά εδώ θα το πω… όλες αναγνωρίσιμες… ίσως με άλλο χρώμα μαλλιών αλλά αναγνωρίσιμες. Τελικά αλλιώς περνάει ο χρόνος για τους άνδρες και αλλιώς για τις γυναίκες. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με κοινωνικά πρότυπα ή ανασφάλεια των γυναικών απέναντι σε μια κοινωνία που τις θέλει με ένα “χ τρόπο”, αλλά ο χρόνος περνάει αλλιώς (sorry guys – μην αφήνεστε όμως, γιατί νομίζω ότι παίζει και αυτό).
Έτσι λοιπόν άρχισα να στέλνω requests και έστειλα δεν ξέρω πόσα, και κάπου βαρέθηκα… και άφησα μερικά και “για αύριο”. Ίσως δεν το έκανα τόσο καιρό, γιατί δεν ήθελα να ενοχλήσω, ή ίσως γιατί φοβόμουνα την “απόρριψη”… κάτι που θα σήμαινε ότι σαν καθηγητής δεν άφησα το σωστό ίχνος… δεν ξέρω. Πολλοί μιλάνε για την κρίση των πενήντα και ίσως αυτό να με μάζεψε.
Τέλος πάντων όπως και να έχει μου άρεσαν αυτά που είδα… αν και δεν έψαξα προφίλ. Που χρόνος…Ίσως σε άλλη φάση. Η αλήθεια είναι ότι βλέπεις νέους ανθρώπους να προχωράνε και να προοδεύουν και αισθάνεσαι ότι και εσύ κάπου σε αυτή τη πορεία, υπήρξες. Δεν σχολιάζω τον τρόπο… αλλά υπήρξες.
Να είστε όλοι καλά… να περνάτε καλύτερα… και θα το ξανακάνω… οπότε να είστε προετοιμασμένοι…
Τη καλημέρα μου…
ΥΓ : Μένει να δω πως φτιάχνουν γκρουπ να “τους βάλω όλους μαζί μέσα” μπας και αρχίσουν να γνωρίζονται… Θα δω τι θα κάνω… Αργότερα.
Δεύτερη βδομάδα Ερευνητικές εργασίες…
Έτσι θα πάμε νομίζω. Πάντως η αίσθηση που έχω είναι ότι επειδή προηγούμαστε χρονικά από τα άλλα σχολεία, αντιμετωπίζουμε πρώτοι τα προβλήματα. Κάποια τα λύνουμε, κάποια το παλεύουμε. Πάντως το να μοιραστούμε τον προβληματισμό αλλά και τις εμπειρίες σίγουρα όφελος θα είναι.
Έτσι αυτή τη βδομάδα είχαμε άλλες δυο ολομέλειες στην Α’ λυκείου. Στο δίωρο, παρουσιάσαμε στους μαθητές, κριτήρια για να επιλέγουν τις πληροφορίες και από το διαθέσιμο υλικό να εντοπίζουν τι χρειάζονται. Στην ίδια μέρα, παρουσιάστηκαν οι βασικές αρχές δημιουργίας ερωτηματολογίου. Έτσι – ό,τι ακούσανε και ό,τι έμεινε – αποκτήσανε όλοι οι μαθητές ταυτόχρονα κάποιες βασικές γνώσεις σε θέματα υποδομής. Το υλικό από αυτές τις εισηγήσεις, θα αναρτηθεί στο διαδίκτυο για παραπέρα αναφορά – αν και όταν τους χρειαστεί –
Τη Δευτέρα το απόγευμα επιλέξαμε τα θέματα. Η αλήθεια είναι ότι τα θέματα είχαν επιλεγεί, αλλά προτάθηκαν στο σύλλογο παρουσιάστηκαν στους συναδέλφους και εγκρίθηκαν για παραπέρα πορεία, στις ερευνητικές εργασίες. Τώρα νομίζω ότι μπορώ να τα αναφέρω, αν και θα ήθελα και από εσάς, αντίστοιχη πληροφόρηση, για να δούμε τι κυκλοφορεί και κυρίως με ποιο σκεπτικό. Δηλαδή τι περιμένουμε από τους μαθητές να γράψουν, σε ποια αντικείμενα αναφέρονται, τι ευρύτητα έχουν κλπ κλπ κλπ.
Τα θέματα λοιπόν που προτάθηκαν ήταν :
- Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα στη χρήση της Γενετικής Μηχανικής. Ηθικοί φραγμοί και διλήμματα.
Σε αυτό η πρόθεση είναι να συζητηθούν τα θέματα εκείνα που έχουν προκύψει από την ανάπτυξη της Γενετικής Μηχανικής…κν το να πειράζουμε το DNA κατά βούληση είναι καλό, είναι κακό, δημιουργεί κάποια ηθικά θέματα, πως αντιμετωπίζονται κλπ κλπ κλπ. Μπαίνουν Βιολογία, Χημεία, θέματα Ηθικής, Κοινωνικού προβληματισμού… - Λειτουργία και χρήση ενός κτίσματος.
Εδώ μπαίνει το εξής θέμα : Γιατί ένα κτίσμα φτιάχνεται με το τρόπο που φτιάχνεται… Γιατί τα μουσεία είναι φτιαγμένα έτσι, γιατί τα σπίτια στα χωριά είναι φτιαγμένα έτσι, γιατί τα γεφύρια είναι φτιαγμένα με αυτό το τρόπο… Και γενικά γιατί τα κτίσματα που μας περιβάλλουν είναι φτιαγμένα με αυτό το τρόπο. Ποιο ρόλο παίζει η χρήση που προβλέπεται να έχει το κτίσμα, στη μορφή και τη κατασκευή του. Εδώ εμπλέκονται διάφορα θέματα, τεχνικής φύσης (αρχιτεκτονική, φυσική για τη μορφή και το σχήμα, χημεία για τα υλικά…) κοινωνικά, πολιτιστικά … - Οδοιπορικό : ταξίδι στο χώρο, το χρόνο, τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις.
Εδώ προσπαθούμε να καταγράψουμε την εξέλιξη διαφόρων πραγμάτων…Γιαυτό το οδοιπορικό δεν το περιορίσαμε στην ετυμολογική ερμηνεία του περιπάτου – περιήγησης αλλά βάλαμε και χρόνο μέσα, δηλαδή, να μελετήσουμε την εξέλιξη σε κάποιο θέμα, είτε υλικό, είτε κοινωνικό. Εδώ θα μπορούσαμε για παράδειγμα να δούμε την εξέλιξη στα… ρούχα, όπως είχε προταθεί σε μια εργασία και στο σεμινάριο… στη διατροφή… στις κοινωνικές σχέσεις… στην εκπαίδευση… στα αυτοκίνητα… στις καλλιέργειες…Γενικά σε οτιδήποτε θα μπορούσε να έχει μια πορεία, διάρκεια και εξέλιξη. - Καλές τέχνες και θετικές επιστήμες.
- Εδώ μέσα από τις καλές τέχνες μπορούμε να δούμε που μπαίνουν οι θετικές επιστήμες και πως συσχετίζονται. Από τα χρώματα και την Χημεία, από την προοπτική και την Αρχιτεκτονική και τα Μαθηματικά, από την γλυπτική και την Ανατομία, από όποια μορφή τέχνης και την σχέση του με τις θετικές επιστήμες…
Για σκεφτείτε πως θα στεκόταν ο Γυάλινος Δρομέας του Βαρώτσου αν δεν είχε μελετηθεί μέσω φυσικής η στατικότητα του έτσι για παράδειγμα. Εδώ λοιπόν όλα παίζουν.
Συζητώντας τα θέματα με συναδέλφους προσπαθώντας να δω την άποψη τους, δέχτηκα απόψεις ότι δεν ήταν καλά, ότι ήταν εντοπισμένα, ότι… ότι… ότι… Σε κάποιους άρεσαν και μπόρεσαν να δουν τη δυναμική τους και τις δυνατότητες ανάπτυξης. Δεν ξέρω ποιοι είχαν δίκιο και ποιοι όχι. Πάντως εμείς με αυτά θα δουλέψουμε…και από εκεί και μετά θα μαζέψουμε την εμπειρία τη δική μας αλλά και την δική σας – εκτός αν οι ιδέες σας είναι επτασφράγιστα μυστικά που αφορούν μόνο εσάς… οπότε “πάσο” – και θα δούμε στην πορεία πως μπορούμε να κινηθούμε καλύτερα και πιο σωστά για τα παιδιά μας.
Αυτά τα θέματα δόθηκαν στα παιδιά λοιπόν χθες και του ζητήθηκε να τα ταξινομήσουν ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους. Οι συνάδελφοι είχαν αποφασίσει να μη κάνουν παρουσίαση, αναλυτική σε κάθε εργασία αλλά μια πολύ μικρή αναφορά. Δεν θέλανε να επιχειρηματολογήσουν για τις εργασίες. Προτίμησαν οι μαθητές να διαλέξουν ότι θέλανε ο καθένας για δικούς του λόγους (“no questions asked”). Έτσι πήραμε τις επιλογές τους.
Εδώ μπαίνω εγώ να χωρίσω τα τμήματα ανά επιλογή.
Αρχικά χωρίστηκαν όλοι στις πρώτες επιλογές τους. Με 65 μαθητές θα έπρεπε να έχω 3Χ16 + 1Χ17 = 65 (υπήρχαν και 3 απόντες οπότε όπου και να θέλουν βολεύονται). Οι πρώτες επιλογές ήταν 11 – 11 – 15 – 28 αντίστοιχα. Άρα το τελευταίο έπρεπε να κατέβει. Με κλήρωση επιλέχθηκαν 11 μαθητές (γεννήτρια τυχαίων αριθμών RND Χ 28 και στρογγύλεμα στον πλησιέστερο ακέραιο.) Οι μαθητές που επιλέχθηκαν τοποθετήθηκαν στην δεύτερη επιλογή τους αλλά δεν έλυσε το πρόβλημα μια και δεν είχαν δεύτερη επιλογή όποια ομάδα ήθελα εγώ… οπότε έκανα παρέμβαση και μετακίνησα στις δεύτερες επιλογές από όλες τις ομάδες, ψάχνοντας τους δυνατούς συνδυασμούς, και προέκυψε τελικά 15 – 16 – 16 – 18 που νομίζω ότι είναι και η τελική κατάταξη. Αν ασχοληθώ και άλλο, κάποιοι μαθητές θα βρεθούν σε θέμα τρίτης επιλογής τους – που σημαίνει μικρό ενδιαφέρον άρα…εν δυνάμει πρόβλημα -. Ο αριθμός των μαθητών ανά 16-20 μετά κάποιες διευκρινιστικές ερωτήσεις στον κ. Ματσαγγούρα είναι ενδεικτικές και “ελαστικές” μέσα σε κάποια όρια πάντα. Οι μαθητές που είναι σε αυτή την εργασία δεύτερη επιλογή, στο επόμενο τετράμηνο οπωσδήποτε θα κλειδώσουν στις πρώτες τους επιλογές.
Έτσι τη Δευτέρα, τους δίνονται τα τμήματα και ξεκινάνε πλέον ανά τμήμα ενδιαφέροντος τη δουλειά τους. Μόλις προχωρήσουμε και από εκεί θα δούμε αν υπάρχει κάτι που αξίζει να αναφερθεί.
Καλό Σαββατοκύριακο. Θα ήθελα να δω τα σχόλια σας σχετικά αλλά και να μοιραστείτε μαζί μας τι γίνεται στο δικό σας σχολείο.
Τη καλημέρα μου…(πάμε για δουλειά…)
1. Καλές τέχνες και θετικές επιστήμες.
Σαββατοκύριακο στο Αίγιο…
doing nothing…Σχεδόν. Μύρισα τριαντάφυλλα, τα κλάδεψα, τα καθάρισα, τα πότισα..(θα τα χαρούν οι γείτονες πάλι στην νέα ανθοφορία). Είναι φανταστική η φύση. Δεκαπέντε μέρες τον Αύγουστο, τα πότισα, τα κλάδεψα και πάνω στο φούντωμα τους με μπουμπούκια, έφυγα. Γυρίζοντας βρήκα τουλάχιστον 50-60 τριαντάφυλλα που είχαν κλείσει το κύκλο τους και είχαν ξεραθεί. Δηλαδή κάποια στιγμή ο κήπος θα ήταν γεμάτος “χρώματα και αρώματα”.
Τώρα στο χωριό είναι ερημιά. Όλοι τρυγάνε. Έχουν φύγει και μόνο αργά το βράδυ βλέπεις κανένα φως στα σπίτια. Η δουλειά είναι ζόρικη και υπάρχουν πολλοί εποχιακοί εργάτες – συνήθως Αλβανικής προέλευσης – που το βράδυ γεμίζουν τη πλατεία αλλά και όσα σπίτια – ψιλογκρεμισμένα – ψιλοερημωμένα υπάρχουν.
Ανακάλυψα και ένα φαγάδικο – αξιόλογο για όποιον βρεθεί κατά Αίγιο μεριά – το “πάμε Πλατεία”. Στη μεγάλη πλατεία του Αιγίου, με ποικιλία φαγητών κυρίως μαγειρευτών. Συνήθως “πάει πακέτο”, αλλά ο χώρος είναι όμορφος για να κάτσεις κιόλας. Λιτός και απέριττος, με διακριτική διακόσμηση, χωρίς τίποτα το κραυγαλέο. Προσωπικά, ό,τι έχω φάει εκεί, μου έχει αρέσει… (αν είναι δόκιμη η έκφραση). (Ένα Σαββατοκύριακο πήγαμε, να βάλουμε και τσουκάλι… δεν λέει. Ούτε κάτι στα γρήγορα… Αυτό είναι μια λύση).
Το Σαββατοκύριακο μου έδωσε το χρόνο να διαβάσω πάλι τις σημειώσεις μου για τις νέες τεχνολογίες. Θέλω να γίνω δημοσιογράφος… Μπορώ; (Χε χε – έρχεται…αργότερα).
Η εφημερίδα, δυο μέρες βγήκε μόνη της… βλέπετε δεν είχα ΙΝΤΕΡΝΕΤ στο χωριό και έτσι δεν έψαξα να βρω καλούδια. Βέβαια μου άρεσε που οι θησαυροί μου βρήκαν ανταπόκριση και προωθήθηκαν δεόντως – και ευχαριστώ για αυτό – Και εσείς όμως αν βρείτε κάτι καλό.. μην αμελήσετε… Twitt- άρετε το και θα βγει στον αέρα. Αν βάλετε και το #manaliss θα το ανεβάσει μόνο του. Το Ίντερνετ ούτως ή άλλως δεν έχει μυστικά…μη κρατάτε και εσείς…
Ανεβαίνοντας στο χωριό είχα και μια κούτα βιβλία. Τα βιβλία αυτά ήταν παιδικά εικονογραφημένα, με ένα μεγάλο πλήθος αντικειμένων, αεροπλάνα, πλοία, διάστημα, φύση, ….Ο λόγος… η δωρεά. Τα έπαιρνα όταν τα παιδάκια μου ήταν μικρά. Τώρα πιάνουν τόπο και σκονίζονται. Στους φίλους που θα δοθούν, τα παιδάκια τους 6-10-12 χρονών έχουν αρκετά χρόνια για να τα αξιοποιήσουν και δεν έχουν το Google να τους λύνει όλες τις απορίες. Βασικά δεν έχουν κανένα να τους λύνει τις απορίες. Γεωργοί και οι δύο γονείς με βασικές σπουδές, προσπαθούν όσο μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Και ο Γιωργάκης θα πάει πρώτη Γυμνασίου και αντί για βιβλία θα πάρει ένα DVD να το διαβάσει…με το μάτι και να το τυπώσει με το χέρι… Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε στο μικρόκοσμό μας… Όλοι έχουμε υπολογιστές, σύνδεση στο Ιντερνετ, printer, και όλα τα καλά για να μπορέσουν να υποκαταστήσουν τα βιβλία που δεν θα πάρουν. Τι το θέλουν το ψωμί… Γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι… ( η κάπως έτσι το είπε η Μ Αντουανέτα όταν έμαθε ότι ο λαός του Παρισιού είχε επαναστατήσει για ψωμί).
Να σας περιγράψω μια περυσινή ημέρα της οικογένειας αυτής, για να δείτε πως είναι έξω από το χρυσό σας κλουβί.
Πρωινό ξύπνημα και 7.30 φορτώνουμε τα τρία παιδιά στο αυτοκίνητο – γιατί η Νομαρχία έκοψε το ταξί – αφού δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν οι γονείς – και ξεκινάμε από τη Κουνινά για Αίγιο. (15 χλμ). Μοιράζουμε τα παιδιά. Ο μικρός νηπιαγωγείο και τα δύο μεγαλύτερα στο δημοτικό. Ο μικρός σχολάει 12.30 και τα μεγάλα 1.30. Παίρνουμε τον μικρό και παραμένουμε Αίγιο να σχολάσουν και τα άλλα ( αν επιστρέψει στο χωριό – σε ένα τέταρτο θα πρέπει να ξαναφύγει και να ξαναπάρει το μικρό στο Αίγιο). Βλέπετε ο δημοτικό έκλεισε στο χωριό. Παίρνουμε τα παιδιά, επιστροφή, φαγητό και 5 το απόγευμα ξανά κάτω για Αγγλικά. Όλα μαζί πάλι. Ο μικρός δεν κάνει Αγγλικά, αλλά τα άλλα δυο δεν έχουν την ίδια ώρα και έτσι από τις 5.30 μέχρι τις 9.00 έχουμε φροντιστήριο. Και η αναμονή που γίνεται… στο αυτοκίνητο. Διαβάζοντας βιβλία ή και μαθήματα, ανάλογα ποιο παιδί έχει επιστρέψει… Λοιπόν… ας ξυπνήσουμε λίγο. Στην επαρχία οι γονείς που θέλουν τα παιδιά τους να μάθουν κάποια πράγματα, πρέπει να δώσουν αγώνα…μόνοι τους. Άστε λοιπόν, τις εκτυπώσεις, τα DVD και τα άλλα φρου φρου και αρώματα. Γιαυτό δεν ολοκληρώνουν τις σπουδές τους πολλά παιδιά. Στο χωριό τα περισσότερα έχουν φύγει. Το χωριό ερημώνει. Όταν πρωτοπήγα (2000) τα παιδιά που μαζεύονταν μα τα παιδιά μου στην αυλή και παίζανε ήταν καμιά 20αριά. Τώρα δεν νομίζω να είναι 10 όλα όλα… Τέλος πάντων. Τα έγραψα όλα αυτά θέλοντας απλά να δώσω τα εύσημα σε όλους εκείνους τους αφανείς γονείς, που είναι πίσω από τα παιδιά τους και προσπαθούν να τους προσφέρουν τα καλύτερα. Και μη μένει το μυαλό σας στο καλοκαίρι, αυτό γίνεται όλο το χρόνο, και στα 650 μ υψόμετρο , έχει κρύο, βροχή, χιόνι, πάγο, παγετό… όλο το πακέτο.
Και η προσφορά της ημέρας : ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ : Φωτογραφικός εκτυπωτής ΜΕΟΡΤΑ (Τσεχοσλαβάκικος – αν θυμάμαι καλά) με φακό 50 – άρι και ασπρόμαυρη και έγχρωμη κεφαλή. Και υποδομή σκοτεινού θαλάμου. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι έχω… λεκανάκια, τανκ για φιλμ, λαβίδες… Δεν είμαι σίγουρος. Πριν 10 χρόνια είχα ένα πλήρη σκοτεινό θάλαμο που δούλευε. Τώρα θέλει λίγο ψάξιμο. Ο εκτυπωτής είναι πάντως καλός. Αν κάποιος ενδιαφέρεται, κυρίως κάποιος σπουδαστής φωτογραφίας, ή αν κάποιος έχει σχολή φωτογραφίας, σε δήμο, κοινότητα ή οτιδήποτε άλλο, ας ρωτήσει. Θα μου επιτρέψετε να περιμένω λίγο να δω από θα υπάρξει – αν υπάρξει ενδιαφέρον – και να διαλέξω που θα πάει. Από την άλλη εσείς είτε στα σχόλια, είτε σε mail με ενημερώνετε σχετικά. Θα με στεναχωρούσε πολύ να πάει στα σκουπίδια… Λοιπόν όσοι το διαβάζετε αυτό προωθείστε το…
Μέχρι τότε…τη καλησπέρα μου και καλή βδομάδα… για όλους σας…
Πρώτη βδομάδα Ερευνητικές Εργασίες…
Αυτή τη στιγμή που σας γράφω, ξεγελάω τον εαυτό μου. Νομίζω ότι έχω χρόνο και γράφω στο blog. Αλλά το σωστό είναι ότι έχω ανάγκη και γράφω στο blog. Βλέπετε έχουμε ήδη ξεκινήσει μαθήματα… (ναι από τη Δευτέρα κανονικότατα…) Ο λόγος δεν είναι η “προκοπή”… αλλά το γεγονός ότι ξεκινάμε όπως ακριβώς στη Γαλλία, μια και είμαστε Γαλλικό Σχολείο…(όχι απλά γαλλόφωνο). Έτσι αντιμετωπίσαμε πρώτοι αυτά που θα αντιμετωπίσετε εσείς από Δευτέρα και μετά. Λοιπόν τα βιβλία – για τα ιδιωτικά που τα αγοράζουμε – στη Β και Γ λυκείου γενικά υπάρχουν (τα περυσινά…μέχρι να εξαντληθούν). Εμείς ξεκινώντας πριν από όλους κάτι βρήκαμε…Οι υπόλοιποι δεν ξέρω…
Και πάμε στις Ερευνητικές εργασίες. Νομίζω έχω αναφέρει ότι είμαι συντονιστής φέτος για την Α’ λυκείου. Πρώτα από όλα πρέπει να πω, ότι εμείς δουλέψαμε λίγο ανάποδα, αναθέσαμε το μάθημα, και από τους συναδέλφους που έχουν το μάθημα δημιουργήθηκαν τα ζευγάρια και βγήκαν τα θέματα. Δηλαδή δεν υπήρξαν δυο συνάδελφοι που συνεννοήθηκαν, κατέθεσαν πρόταση και αν εγκριθεί να πάρουν το μάθημα… Δεν ξέρω σε πόσα σχολεία θα γίνει έτσι (προσωπικά νομίζω σε ελάχιστα έως κανένα).
Πάντως εδώ πρέπει να πω ότι η ομάδα είναι πολύ καλή… Τι σημαίνει αυτό… Κάναμε ολομέλεια, πριν ξεκινήσουμε (2/9) και τα βάλαμε κάτω… Συνεννοηθήκαμε άμεσα, οργανωθήκαμε, βγάλαμε σχεδόν αμέσως τους βασικούς άξονες των ερευνητικών εργασιών και πολύ γρήγορα, σκαρώσαμε τους βασικούς σκελετούς στο τι θα περιμέναμε να δούμε από τα παιδιά. Τώρα έχουμε τη Δευτέρα την ειδική συνεδρίαση όπου θα θέσουμε στο Σύλλογο τις προτάσεις, να δούμε και την άποψή τους και τα σχόλια τους, όπως επίσης να δούμε και τις προτάσεις τους αν υπάρχουν που θα χρησιμοποιηθούν σαν δεξαμενή θεμάτων για το μέλλον.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε είναι τι θα κάνουμε τους μαθητές μέχρι να δημιουργηθούν τα τμήματα ενδιαφέροντος. Βλέπετε είναι μάθημα ζώνης και όλα τα τμήματα είναι μαζί μέχρι να χωριστούν σε υποτμήματα ενδιαφέροντος. Είναι 68 παιδάκια και έχουμε από 17 / τμήμα.
Τι θα τα κάνουμε λοιπόν και πως θα τα απασχολήσουμε; Σκεφτήκαμε λοιπόν την ολομέλεια. Έτσι μαζευτήκαμε όλοι στη Βιβλιοθήκη τη Δευτέρα που είχαμε το Δίωρο όπου εγώ σαν συντονιστής τους έκανα μια γενική παρουσίαση των Ερευνητικών εργασιών. Αναφέρθηκα σε γενικά θέματα και όχι σε λεπτομέρειες. Είχαν αρκετή αγωνία όσον αφορά την αξιολόγηση, και έβαλαν αρκετά θέματα. Είχαν να κάνουν με πρακτικά πράγματα όπως που θα βρουν πληροφορίες, πως θα γράφουν τις εργασίες, τι θα παραδώσουν στο τέλος, τι σημαίνει δημόσια παρουσίαση…κλπ κλπ κλπ. Προσπάθησα να τους ηρεμήσω λίγο, και να τους εξηγήσω ότι είναι μια διαδικασία καινούργια, την οποία θα τη μάθουν σιγά σιγά με προσεκτικά βήματα και δεν είναι ανάγκη να τους πιάνει η αγωνία.
Πάντως οι απορίες τους μας ενίσχυσαν στο σχέδιο που είχαμε για τις δυο πρώτες εβδομάδες. Δηλαδή. Μέχρι να περάσουν από το σύλλογο οι εργασίες και να ανακοινωθούν στους μαθητές ώστε να χωριστούν σε τμήματα ενδιαφέροντος και να δουλεύουν την εργασία, σε ολομέλεια θα ενημερωθούν στα παρακάτω : Χρήση μηχανών αναζήτησης, από το ΙΝΤΕΡΝΕΤ (από τον καθηγητή πληροφορικής). Κριτήρια επιλογής πληροφοριών (από καθηγήτρια φιλόλογο). Δημιουργία ερωτηματολογίων (από καθηγήτρια φιλόλογο). Πως κάνουμε μια εργασία από τους καθηγητές βιολογίας και φυσικής. Όλοι αυτοί είναι μέλη της ομάδας, μαζί με τη καθηγήτρια των καλλιτεχνικών και δυο καθηγητές αγγλικής και γαλλικής φιλολογίας (σύνολο 8). Αναφέρω την ποικιλία γιατί ακούω περίεργες ποσοστώσεις σε σχολεία υπέρ της μιας ή της άλλης ειδικότητας…(!!!περίεργα μου φαίνονται). Με αυτό το τρόπο όλοι οι μαθητές έχουν αποκτήσει κάποιες γνώσεις υποδομής, και θα φροντίσουμε σιγά σιγά να αποκτήσουν και άλλες.
Έτσι την Δευτέρα αποφασίζουμε τις εργασίες και τη Πέμπτη στη μονόωρη και τελευταία ολομέλεια – πριν τις εργασίες (γιατί μετά θα ακολουθήσουν και άλλες ολομέλειες) – θα επιλέξουν τμήμα ενδιαφέροντος κατά σειρά επιλογής για όλα τα θέματα. Το Σαββατοκύριακο εγώ θα φτιάξω τα τμήματα ενδιαφέροντος με την διαδικασία που περιγράφεται στην εγκύκλιο και μετά θα αρχίσει η δουλειά. Σε κάθε τμήμα οι ομάδες θα βγούν με κλήρωση από “σακκούλι” (χωρίς διαπραγμάτευση ή μεταβολές) ώστε να είναι τυχαίες και να αποφύγουμε ομάδες κολλητών συμμαθητών και πρακτικές απομόνωσης μεταξύ τους.
Τα μη διαπραγματεύσιμα είναι η κλήρωση και το πλήθος των μελών της ομάδας (4). Δηλαδή εμείς με 17 παιδάκια έχουμε 3Χ4 + 1Χ5 (18 = 3Χ4 + 2Χ3 ή 2Χ4 + 2Χ5 κλπ κλπ). Γενικά προσπαθούμε όσο πιο κοντά στο 4.
Έτσι λοιπόν ξεκινάμε σιγά σιγά, και οργανωνόμαστε. Αν έχετε καμία ιδέα, ευπρόσδεκτη. Αν έχετε καμία απορία και αυτή ευπρόσδεκτη. Ο καθένας μας βλέπει τα πράγματα διαφορετικά και μέσα από αυτή τη διαφορετικότητα προχωράμε…ως γνωστόν.
Τη καλησπέρα μου….
Καλημέρα και καλό μήνα…
– Γυναίκαααα (καλό έτσι; δυναμικό ακούγεται…)….. Που είναι η σάκα μου…
– Όπου την παράτησες τον Ιούνιο…
– Μα που την παράτησα…
– Ξέρω γω…Μα δεν ξέρεις που αφήνεις τα πράγματα σου…
– Και εσύ γιατί τα μαζεύεις….
– Έλα τώρα…Μην αρχίσουμε τα ίδια….
– Μα εγώ την είχα αφήσει εδώ… Α!!!! Νάτη…
– Που είναι η κασετίνα μου…
– Α!!!! Πας γυρεύοντας…
– Αύριο θα αργήσω… στο σχολείο…αν δεν τη βρω… έχω τα στυλό μου μέσα…Καλά θα τη βρω….
Πω πω τι άγχος και αυτό… Αύριο πρέπει να βρω τι ρούχα θα φορέσω…Μάλλον παντελόνι θα φορέσω…και πουκάμισο… Α!!! ναι και παπούτσια…Μένει να διαλέξω το χρώμα… Τζιν, πάει… Μετά το πουκάμισο… χμ θα δω. Δεν θέλω ακόμα σκούρα χρώματα…Μάλλον κάτι φωτεινό και ζωηρό. Πωπω… άμα έχεις τόσες επιλογές, κουράζεσαι…
Τι άγχος και αυτό… 44 χρόνια σχολείο… Το ακούτε οι μαθητές… πάτε 12 και κουράζεστε… Εντάξει είχε ένα διάλειμμα αλλά ήμουνα στρατό… και κάνα δυο χρόνια φροντιστήριο (μόνο) αλλά μετά όλα τα άλλα χρόνια σχολείο. Από έξι χρονών…
Πρώτη μέρα σχολείο… Τι χαρά…Θα δω τους φίλους μου… (έτσι δεν λέμε συνήθως…) Τώρα γιατί κανείς δεν παίρνει τηλέφωνο τον άλλο μέσα στο δίμηνο… μάλλον είναι ψυχολογικό το θέμα… κάτσε να δεις….πως το λένε…Α!!!! Τάσεις φυγής…(μπορεί και Αλτσχάιμερ για μερικούς). Θα πούμε πως περάσαμε το καλοκαίρι…(Θα μαζέψω καμιά 40αριά “καλά” χωρίς πολλές λεπτομέρειες). Θα πούμε τι κάναμε…(Εντάξει… τίποτα το ιδιαίτερο… καλά ήταν… στο εξοχικό μου… στο πατρικό μου…) Οι γνωστές γενικότητες που με δυο λέξεις λένε τέλος πάντων… καλά πέρασα αλλά τελείωσε…Θα ξαναμπώ στις τάξεις μου…και θα ξαναδώ τους μαθητές μου… Άραγε θα είναι οι ίδιοι… Μάλλον, αλλά έχουμε και τους καινούργιους της Α Λυκείου. Εντάξει κάθε χρόνο έτσι γίνεται…
– Να σου πω…Να βάλω γραβάτα;
– Καλά μαζοχιστής είσαι… αύριο θα έχει ζέστη… δεν βλέπεις πως είναι το βράδυ σήμερα…
– Καλά…Άντε να δω πως θα κοιμηθώ σήμερα…Τέτοια αγωνία…
Καλημέρα…
Χαρίστε…Συγγνώμη να ανοίξω τα παράθυρα…
να αεριστεί λίγο το blog… Έπιασε σκόνη και μυρίζει “κλεισούρα”. Αρχίζω να μη γράφω πια τόσο συχνά. Δεν είναι ότι έχω δουλειά, εντάξει όλο και κάτι βρίσκεται, αλλά κυρίως είναι η νέα ενασχόληση μου σαν εκδότης. Δεν μπορώ να βρω τη φόρμουλα εκείνη που θα φροντίζει να φέρνει την κατάλληλη πληροφορία στην εφημερίδα. Θέλω θέματα σχετικά με εκπαίδευση, τεχνολογίες, καινοτομίες στην εκπαίδευση, τρόπους διδασκαλίας και ότι άλλο θα μπορούσε να ενδιαφέρει εκπαιδευτικούς που το ψάχνουν και ψάχνονται.
Δεν ήξερα τι να κάνω και έτσι έβγαλα δύο εφημερίδες. Τη γενική έκδοση, που είναι συνδεδεμένη, με όλους όσους ακολουθώ, μέσω Twitter. Όσοι έχουν κάποιο σύνδεσμο εμφανίζονται στη γενική έκδοση. Στην περιορισμένη έκδοση, έχω βάλει σχετικές λέξεις κλειδιά αλλά αν δεν προωθήσω κάποια μνήματα τα άρθρα είναι πολύ λίγα. Ακόμα δεν έχω βρει εκείνες τις λέξεις κλειδιά αλλά που θα πάει…
Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι στο Twitter. Από το twitter έρχονται συνέχεια πληροφορίες. Όση ώρα σας γράφω έχω ήδη πάρει 15 tweets – και μου έχει σπάσει το νεύρα ο υπολογιστής που γράφει με υστέρηση περίπου 1 δευτερολέπτου. Το Τwitter είναι για να λες σε όλους που είσαι και τι κάνεις. Ωραία. Γιατί να το κάνεις αυτό…δεν ξέρω. Αν όμως είσαι σε ένα μέρος με ωραίο περιβάλλον. Τότε το μήνυμα σου, κάνει μια διαφήμιση στο χώρο και το κάνει γνωστό παραέξω. Αλλά αν βρεις ένα ωραίο site που πιθανόν να ενδιαφέρει και κάποιον άλλο, τότε στέλνεις τον σύνδεσμο και το μοιράζονται όλοι. Καλό; Εμένα μου αρέσει. Η εφημερίδα μου δημοσιεύει ό,τι στέλνω εγώ, αλλά και αυτοί που ακολουθώ (απαραίτητη προϋπόθεση, να περιέχουν σύνδεσμο). Έτσι λοιπόν, μαθαίνω όλα όσα στέλνουν αυτοί που παρακολουθώ και εκεί το είδα. Ξεκίνησε από τη βιβλιοθήκη Λιβαδειάς. Το είδα εδώ. Διαβάστε το λιγάκι προσεκτικά και πείτε μου τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για αυτό…
Το σκέφτηκα πολύ και έχω κάποιες ιδέες. Θα σας τις παρουσιάσω μία μία…
Ξεκινάμε από την βασική αρχή ότι ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία. Εντάξει είμαστε σε περίοδο λιτότητας αλλά νομίζω ότι αυτά που θα πω κάτι θα σας θυμίζουν…
Λοιπόν
1. Έχουμε αγώνες ποδοσφαίρου…Νομίζω ότι πολλοί από εμάς πήρανε καινούργιες τηλεοράσεις. Τις παλιές τι τις κάνατε; Να σας δώσω μερικές λύσεις….Δωρίστε τις σε ένα σχολείο. Συνήθως οι τηλεοράσεις που έχουμε στα σπίτια μας είναι αρκετά μεγάλες ώστε να δείχνουν σωστά σε μια τάξη. Με ένα τραπεζάκι με ρόδες και ένα DVD player των 30 € έχουμε ένα συστηματάκι που μπορεί να δείξει σε μια τάξη ένα εκπαιδευτικό βίντεο. Δωρίστε την σε ένα φορέα – εστία – οίκο ή όπως αλλιώς λέγεται. Δωρίστε το σε ένα ορφανοτροφείο.
2. Έχουμε παιδάκια; Μάλλον. Δύο πράγματα εδώ… έχουμε το συνήθειο στα παιδιά μας να τα φορτώνουμε με δώρα, παιδικά βιβλία, παιγνίδια επιτραπέζια, ή άλλα. Τα παιδιά μεγαλώσανε και τα πράγματα αυτά ακόμα γεμίζουν ντουλάπια ή σέρνονται δεξιά αριστερά. Εδώ λοιπόν μπορούμε να τα στείλουμε σε κάποιο χωριό ή απομακρυσμένο νησί. Μη ψάχνετε πολύ… προ καιρού έγινε μια κίνηση με το Καστελλόριζο…για βιβλία, ή κάρτες κλπ κλπ για να δείξουμε σε αυτούς τους ανθρώπους ότι δεν είναι ξεχασμένοι τουλάχιστον από τους απλούς ανθρώπους γιατί από τους κρατούντες δεν είμαι σίγουρος. Τα κατεβάζετε, τα ξεσκονίζετε, τα ελέγχετε αν είναι σωστά (είναι σπάσιμο να ξεσηκωθεί ένα παιδάκι με ένα επιτραπέζιο και μετά να μη μπορεί να παίξει…Αν δεν είναι πλήρες πετάξτε το… δεν το παίζει κανείς. Μη το στείλετε λειψό). Μετά σκεφτείτε τις διάφορες στέγες κακοποιημένου παιδιού ή προστασίας της οικογένειας. Εκεί μερικοί από αυτούς που διαχειρίζονται τα ιδρύματα αυτά είναι διεκπεραιωτικοί απλά που σημαίνει ότι πιθανά να σας αντιμετωπίσουν με αδιαφορία. Μην απογοητευτείτε. Προσπαθείστε λίγο πριν καταλήξουν στην ανακύκλωση ή στα σκουπίδια.
Το ίδιο ισχύει και για τα βιβλία. Παλιά παιδικά βιβλία ή σχολικά βοηθήματα – τα περισσότερα αχρησιμοποίητα – σίγουρα θα μπορούσαν να βοηθήσουν κάποιο παιδάκι.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την τεχνολογία. Πολλοί γονείς θα πάρουν ή πήραν υπολογιστή για τα παιδάκια τους για το “σχολείο” όπως θέλουν να λένε… Το θέμα είναι πολύ συχνά έχουμε ας πούμε παλιά CD – Player, MP3 – player με μικρή μνήμη που πια δεν μας κάνουν, η φωτογραφικές μηχανές με πολύ μικρή ανάλυση που επίσης δεν μας κάνουν πια. Και αυτές είναι πάλι σε κάποιο ντουλάπι και σκονίζονται και αραχνιάζουν. Ξέρετε πόσα σχολεία θα εκτιμούσαν μια απλή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή…Δεν ξέρω πόσα έχουν αλλά και μόνο μια μηχανή για να τη δώσουν στα παιδιά χωρίς το φόβο της φθοράς, θα ήταν χρήσιμη. Το ίδιο και οι παλιές βιντεοκάμερες. Να μη συνεχίσω…Πολλά από αυτά που έχουμε στο σπίτι μας μπορούν να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία να αξιοποιηθούν.
Και συνεχίζω με τους υπολογιστές. Παλιά κάναμε αναβαθμίσεις. Τώρα με τους ρυθμούς ανανέωσης δεν έχει νόημα να κάνουμε αναβάθμιση. Θα έχουμε πάντα ένα λειψό μηχάνημα. Και δεν θα λειτουργεί σωστά… Έτσι παίρνουμε ολοκληρωμένο καινούργια. Και το παλιό τι το κάνετε; Χαρίστε το. Βάλτε του ένα Linux ελληνικότατο και χαρίστε το. Θα τρέχει μια χαρά και τσάμπα. Για πολύ γερασμένα συστήματα…. υπάρχει ένα (αγγλικό ) σκυλάκι. Αλλά έχω την αίσθηση ότι πολύ σύντομα θα μάθει Ελληνικά.
Νομίζω ότι το πιάσατε το νόημα. Και για να κάνουμε τα λόγια πράξη… :
Χαρίζεται σιντιέρα (σύστημα αλλαγής CD) 10άρα. μοντέλο CDX 601 της SONY. Δουλεύει…Τουλάχιστον δούλευε. Αλλά λείπει το καλώδιο επικοινωνίας με τη μονάδα αναπαραγωγής. Το έχουμε χάσει. Αν κανείς ενδιαφέρεται ας μου γράψει… Κυριολεκτικά. Είμαι σε φάση αδειάσματος. Θα ψάξω και θα βρω και άλλα. Σιγά σιγά. Θα ψάξω και θα ξαναβγάλω ανακοίνωση. Μέχρι τότε, ψάξτε τα συρτάρια και τα ντουλάπια σας. Μη φοβηθείτε να χαρίσετε. Αν τυχόν είστε σε εταιρεία και κάνετε αλλαγή μηχανογραφικού εξοπλισμού, τολμήστε να προτείνετε να χαρίσουν τους υπολογιστές σε κάποιο σχολείο. Μη φοβηθείτε την “ηλικία” τους.
Τη καλησπέρα μου σε όλους…
Ζημιά και άγχος…ο καλύτερος συνδυασμός.
Και ξαφνικά μέσα στη μέση του καλοκαιριού, το κλιματιστικό του αυτοκινήτου αποφάσισε να μη δουλεύει. Και οι αναδουλειές έκαναν ένα συνδυασμό εκρηκτικό. Ευτυχώς η κατάσταση εκτονώθηκε με 500 ευρώπουλα. Τόσα είχαν πέσει μέσα και τόσα ακριβώς μου περίσσευαν… Δυο μέρες έτρεχα. Να βρω ένα συνεργείο, να μπορέσει να βρει τον συμπιεστή και να αναλάβει την αλλαγή. Τελικά σήμερα το πήρα το παιγνίδι μου…σαν καινούργιο.
Και γυρνώντας το τηλέφωνο,” Η μαμά δεν είναι καλά”… Μαρούσι – Βύρωνας : 17 λεπτά. Με σκούτερ. Μια χαρά…και φτάνοντας είχαμε false alarm. Γμτ γιατί να παίρνουν τη πρώτη φορά και να ξεχνάνε τη δεύτερη… Τον άλλο δεν τον σκέφτονται; Μια ζάλη ήταν…που έφερε την καταστροφή. Φοβάμαι ότι θα την πατήσουμε σαν τον Πέτρο και τον Λύκο. Κάποια στιγμή δεν θα είναι ζάλη και δεν θα το αξιολογήσουμε καλά. Άσχημο πιάτο και δεν μπορείς να είσαι συνέχεια στη τσίτα…
Μετά έχουμε το νέο σχολείο. Τα νέα είναι πολλά και όλα…δεν είναι τα καλύτερα… Άλλαξε η ύλη, αλλά δεν ξέρουμε τελικά τι θα διδάξουμε, γιατί δεν έχουν βγει τα βιβλία. Α!!! Ναι τα σημαντικότερα βιβλία θα είναι στα σχολεία στις 12 Σεπτέμβρη. Αλλά ποια είναι τα σημαντικότερα; Και με ποιο κριτήριο. Μπορώ να σας πω ότι Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία μάλλον δεν θα είναι μια και είναι τα μαθήματα με τις περισσότερες αλλαγές στην ύλη και πιθανότατα τα καινούργια βιβλία, μια και θα είναι “κοπτοραφή” Α’ και Β’ λυκείου (τουλάχιστον της Χημείας), μάλλον θα αργήσουν.
Οι ερευνητικές εργασίες είναι…ακόμα ασαφείς. Και το πλαίσιο, και το αν θα μετρήσουν στο τέλος και πως… και όλα αυτά…
Μετά είναι η προετοιμασία, για δύο σεμινάρια, στην αρχή της χρονιάς. 2 και 3 Σεπτέμβρη. Θέμα οι ερευνητικές εργασίες και οι νέες τεχνολογίες στην διδασκαλία των ξένων γλωσσών. Στη μία έχω εισήγηση, το άλλο είναι εργαστήριο και θα είμαι μαζί με τη Μπρισίμη τη Ρένα .
Μετά η εφημερίδα…Δεν μου βγαίνει όπως τη θέλω…Που θα μου πάει όμως…θα τη πετύχω.Θα βρω εκείνο το συνδυασμό, που θα δίνει αξιόλογα αποτελέσματα. Υπομονή…Θέλει λίγο ψάξιμο.
Ακολουθεί η επιμόρφωση Β’ επιπέδου… κάπου τέλη Οκτώβρη, με Νοέμβρη… Πρέπει να δώσω εξετάσεις μετά για να πάρω τη πιστοποίηση…
Σας άγχωσα; Εγώ να δείτε…Η καταγραφή βασικά έχει σκοπό να μη ξεχάσω τίποτα… Αλλά όλο έχω την αίσθηση ότι κάτι ξέχασα… και συνήθως έτσι είναι … Που θα πάει όμως…Θα το θυμηθώ… Και μέχρι τότε να μη σας αγχώνω άλλο…
Τη καλησπέρα μου λοιπόν…
Την είδατε την εφημερίδα;
Αυτή ντε, Αριστερά που λέει “Τα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ του Μανώλη Αλισαβάκη”…Ναι αυτή.
Λοιπόν θα σας εξηγήσω λιγάκι τι είναι (ή τι θα γίνει μόλις την σταντάρω γιατί ακόμα το ψάχνω). Είναι μια εφημερίδα που βγαίνει σχεδόν μόνη της…εκμεταλλευόμενη τις αναζητήσεις μου, το Twitter και κάποιες λέξεις κλειδιά.
Πως λειτουργεί. Αν σε κάποια από τις περιηγήσεις μου βρω κάτι ενδιαφέρον, για εμένα, με ένα tweet εξασφαλίζω ότι το βράδυ θα είναι στην εφημερίδα. Και μόνο τον σύνδεσμο να βάλω, αυτό θα κόψει μια μικρή εισαγωγή και θα εμφανιστεί στο πρωτοσέλιδο. Δουλεύει αποκλειστικά με το Twitter που όπως έγραφα προχθές είναι η νέα μου αγάπη, μετά το Linux. Αυτό μπορεί να δώσει και μεγάλη δημοσιότητα στην εφημερίδα. Προς το παρόν έχει 38 αναγνώστες (από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς).
Στόχος της εφημερίδας είναι να υπάρχει μια ενημέρωση σε θέματα που έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση, τις νέες τεχνολογίες, τις καινοτομίες και γενικά ότι μπορεί να ενδιαφέρει τον καθένα. Μπορείτε να το κάνετε για δική σας χρήση ή να αποφασίσετε να το βγάλετε στον αέρα, όπως εγώ. Μέσα από το blog βλέπετε τις κύριες ειδήσεις. Αν θέλετε να έχετε ενημέρωση θα πρέπει να συνδεθείτε μέσω Twitter μαζί μου. Αν από την άλλη θέλετε να δημοσιευθεί ένα δικό σας Tweet θα πρέπει να βάλετε το tag #manaliss στο tweet σας και να είστε “follower” δικός μου. Αν σας μπέρδεψα, δεν πειράζει υπομονή, Και εγώ το ψάχνω. Οπότε θα επανέλθω.
Προς το παρόν, προσπαθώ να βρω εκείνους τους συνδέσμους που θα μου δώσουν περισσότερα άρθρα ελληνικά, πάνω στο ανοικτό λογισμικό και τα εκπαιδευτικά θέματα. Θα το καταφέρω… σιγά σιγά.
Προς το παρόν, ξεφυλλίστε την εφημερίδα, δείτε τι έχει, κάνετε προώθηση με Re-Tweet (RT) και αν δείτε κάτι καλό στείλτε το με το #manaliss μέσα στο tweet.
Περιμένω τα νέα σας και την άποψη σας.
Τη καλησπέρα μου…
