Τελικά γερνάω;…
Μακάρι και να ήξερα. Έχω ξαναγράψει για τη κρίση των πενήντα, των τριάντα, των σαράντα, των 15 και δεν ξέρω και εγώ ποια άλλη κρίση ποιας ηλικίας. Έχω όμως μερικά δείγματα που με ξενίζουν. Να αναφέρω δυο πρόσφατα…
Όταν ξεκίνησα εκείνο το σεμινάριο πάνω στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία, είχε ένα στατιστικό για τους συμμετέχοντες, και έπρεπε να το συμπληρώσω. Εκεί λοιπόν στο έτος γεννήσεως είχε από το 1970 και μετά. Δηλαδή μετά τα σαράντα δεν μαθαίνει κανείς τίποτα; Όταν ρώτησα τον διαχειριστή και του είπα τι γίνεται; μου απάντησε ότι δεν έχει καμία σημασία αλλά έτσι το ρωτάνε (!!!!) ( τι σκ…. στατιστική κάνουνε τότε… δεν κατάλαβα). Πήγα να του πω κάτι για κοινωνικό ρατσισμό και αποκλεισμό αλλά κρατήθηκα… και δεν έκανα κουβέντα και έτσι είμαι εννέα χρόνια μικρότερος για το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το άλλο έγινε προ ημερών… όταν στο σεμινάριο για τις ΤΠΕ που παρακολουθώ, μέσα στη λογική του να γνωριστούμε καλύτερα, αρχίσαμε να μιλάμε για τις σπουδές μας και τον τρόπο που βρεθήκαμε στην εκπαίδευση. Εκεί λοιπόν μιλώντας για διαβάσματα και εξετάσεις και εισαγωγικές, η Έφη σχολίασε ότι τότε που δίναμε εμείς τον Σεπτέμβρη έπρεπε να διαβάσουμε όλα τα μαθήματα όλου του Λυκείου και χωρίς τον “ευαγγελισμό” του ενός και μοναδικού σχολικού βιβλίου” αλλά από κάποια εγκεκριμένα από το Υπουργείο βιβλία αλλά διαβάζαμε και όλα τα άλλα μαθήματα και όχι μόνο αυτά που εξεταζόμασταν τότε.
Και εκεί ακούστηκε ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ : “Καλά δίνανε ποτέ εξετάσεις Σεπτέμβριο;;;;;!!!!!!” Εκεί πλέον το καταλάβαμε… ότι είμασταν γηραιοί (!!!) Όταν δεν γνωρίζουν καν τι γινόταν τότε (θα μου πείτε και γιατί να το γνωρίζουν; Εμείς ανεβάζουμε τον μέσο όρο του τμήματος), σημαίνει ότι κινούμαστε σε άλλα χρονικά όρια… Μια άλλη ένδειξη είχαμε όταν στις ειδικότητες δεν είχαμε φυσιογνώστες… (Τμήμα της Φυσικομαθηματικής με “κατεύθυνση” κυρίως εκπαιδευτική αλλά το τελευταίο φυσιογνωστικό ήταν της Θεσσαλονίκης και έκλεισε το 1981… Λογικά κάποιοι λίγοι φυσιογνώστες διδάσκουν ακόμα.)
Φαίνεται περίεργο αλλά βρίσκομαι σε μια “σύγχυση”. Από τη μια ας πούμε, τα κόκαλα πονάνε, κουράζομαι πιο εύκολα, (φταίει και το σακί πατάτες σε αυτό) και σε μερικές φάσεις χάνω εύκολα τη ψυχραιμία μου. Τα παιδιά μου είναι πλέον ενήλικοι οι δύο στους τρεις και δεν ζητάνε άδεια…απλά ανακοινώνουν τις κινήσεις τους. Έχουν αρχίσει να αυτονομούνται, όσο τους επιτρέπουν οι συνθήκες, και εγώ έχω την ανάγκη να “κάνω” πράγματα, και να μάθω. Η αλήθεια είναι ότι έχω ξεμάθει να διαβάζω. Πέρυσι έκανα ολόκληρη προσαρμογή με διάφορα βιβλία λογοτεχνικά, τα οποία διάβαζα σωρηδόν, και έτσι έμαθα να κάθομαι μπροστά από ένα βιβλίο και να διαβάζω – πάλι -. Πήρα την πολυπόθητη πιστοποίηση Α’ επιπέδου στην πληροφορική. Είναι κάτι που χρόνιζε και επιτέλους άνοιξαν οι διαδικασίες και έτσι μπορούν να συμμετάσχουν και οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί. Φέτος έχουμε την πιστοποίηση του Β επιπέδου και έχει αρκετό διάβασμα αλλά φέτος μου φαίνεται πιο εύκολο. Αυτό γιατί προβλέπεται ότι θα έχουμε μελέτη και στο σεμινάριο για την πιστοποίηση αλλά και για τα άλλα που έχω αναλάβει… και δεν είναι λίγα.
Τελικά γερνάω; Δεν ξέρω. Νομίζω όχι. Τουλάχιστον δεν θέλω. Η ταυτότητα λέει σχεδόν μισός αιώνας… Ε και ; Γιατί με κοιτάνε περίεργα όταν γελάω ή κάνω πλάκα; Δεν είμαι αρκετά σοβαρός “για την ηλικία μου”. Ε και; Τι πάει να πει αυτό… ότι πρέπει να μπω στη γυάλα και να περιμένω “την ημερομηνία λήξης;” Δεν νομίζω…
Τέλος πάντων… Τα λέω για να τα “ξορκίσω”. Πάντως κάθε ηλικία είναι φανταστική. Αυτό το λέω για τους “μικρούς” που βλέπουν τα τριάντα να έρχονται και αρχίζουν να αγχώνονται.
Κλείνοντας νομίζω ότι δεν θα δώσω καμία απάντηση. Εγώ περνάω καλά, και ευχαριστιέμαι κάθε μέρα. Τι λέει η ταυτότητα το αφήνω για αυτούς που έχουν αγωνία με την ηλικία. Και όσο μπορώ να μαθαίνω, θα μαθαίνω, και μαζί με την ωριμότητα της ηλικίας (γιατί ως γνωστόν κάποιοι δεν γερνάνε… ωριμάζουν) σκοπεύω να φτιάξω ένα “δυναμικό σύνολο”. Οι άλλοι ας μετράνε χρόνια κάνοντας προσθεσο-αφαιρέσεις.
Τη καλημέρα μου… και είπαμε…Να χαμογελάτε κάνει τους άλλους να ανησυχούν (αθάνατο Παρά πέντε).
