Ρώτησα τους μαθητές μου… (μέρος 3ο)

Μερικές φορές απορώ με εμάς τους μεγάλους. Πόσο και πόσα νομίζουμε ότι ξέρουμε και πόσο εύκολα ξεχνάμε. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Είναι γνωστό ότι μέσα από τα διαγωνίσματα προσπαθούμε να αξιολογήσουμε τους μαθητές μας και να πάρουμε πληροφορίες για το τι μάθανε και τι δεν μάθανε. Συνήθως τους επιστρέφουμε τα διαγωνίσματα, απαντάμε στις απορίες τους πάνω στο βαθμό που πήρανε. Και μετά τους καλούμε να δούνε τι θα κάνουνε.

Μέσα από τα σεμινάρια που κάναμε με τον Γιάννη Βλάχο – πάνω στην αξιολόγηση – συνειδητοποίησα μια παράμετρο, την παράμετρο της αυτοαξιολόγησης. Δηλαδή εντάξει τα λέμε στα παιδιά, εμείς όμως τι συμπεράσματα βγάζουμε για τη δικιά μας δουλειά; Πώς μέσα από τα διαγωνίσματα αξιολογούμε τη δική μας δουλειά. Αυτά τα ήξερα -φυσικά – και μετά από κάθε διαγώνισμα κάτι προσπαθούσα να κάνω αλλά πάλι κάτι δεν έκαναν καλά.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ρωτήσω τους άμεσα ενδιαφερόμενους… τους μαθητές μου. Μετά από ένα διαγώνισμα στην Β’ λυκείου κατεύθυνσης που δεν πήγαν καλά, απροσδόκητα κατά την άποψή μου, τους ρώτησα τι γίνεται… και μου είπαν…πολλά.

Να σας τα πω λοιπόν και εσάς, μια και γνωρίζω ότι αρκετοί συνάδελφοι με διαβάζουν περισσότερο για να σκεφτείτε.

1. Πλάνο μαθήματος. Εδώ έγινε αρκετή συζήτηση. Το πιο σημαντικό σημείο που έμειναν ήταν να μη τους λέω πολλά. Όταν προσπάθησα να δικαιολογήσω το συγκεκριμένο φαινόμενο, ότι μέσα από την αλληλεπίδραση μέσα στη τάξη, πολλές φορές “βγαίνω” εκτός προκειμένου να μπορέσω να ερμηνεύσω κάποια ερώτηση. Αυτό όμως όπως μου είπαν τους μπερδεύει. Θέλουν συγκεκριμένα πράγματα.

2. Δεν τα καταλαβαίνουν όλα. Αυτό είναι ένα πολύ κοινό λάθος. Νομίζουμε ότι το κοινό μας μπορεί να καταλάβει αυτά που λέμε και να παρακολουθήσει. Αλλά είναι πολλά που δεν ξέρουν και έτσι μερικές φορές “χάνονται” προσπαθώντας να συνδέσουν τα κομμάτια και τα κενά.Αυτό το έχω βιώσει και εγώ, από την πλευρά του μαθητή. Όχι από τότε αλλά πολύ πιο πρόσφατα. Όταν για παράδειγμα στο σεμινάριο της Ψυχολογίας, παρά την εξοικείωση μου με τους υπολογιστές δεν μπορούσα να καταλάβω πως δουλεύει το σύστημα της από μακριά εκπαίδευσης και ο εκπαιδευτής μου, μου μιλούσε λες και ήμουν καθυστερημένος λέγοντας μου ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα. Τα πήρα φυσικά αλλά δεν σκέφτηκα ποτέ ότι μπορεί να κάνω τα ίδια όταν είμαι από την άλλη μεριά. Και αρκετές φορές σε σεμινάρια, έχει συμβεί οι επιμορφωτές να θεωρούν δεδομένο, ότι γνωρίζουμε κάποια πράγματα και μετά μέσα από Power Point  μας βομβαρδίζουν με πληροφορίες και δεδομένα και φυσικά διαβάζουν τις διαφάνειες. Αυτά αν έχετε διάθεση μπορείτε να τα δείτε εδώ μια και τα παρουσίασα σε μια ημερίδα το 2004.

3. Ασκήσεις δύσκολες. Εδώ με μπερδέψανε γιατί ακόμα και σε απλές εφαρμογές μπερδεύονται και σκέφτομαι μήπως πρέπει να ξεκινήσω από τα δύσκολα; Αλλά αν δεν κάνεις τα πρώτα μικρά βήματα, πώς θα πας παραπάνω;  Θα το δοκιμάσω.

4. Σημειώσεις. Εδώ το βάλανε στη βάση της περίληψης. Δηλαδή δεν θέλουν το βιβλίο ακόμα μια φορά σε σημειώσεις. Ζήτησαν συνοπτική θεωρία και πολλές ασκήσεις. Και μέσα στη τάξη, πολλές ασκήσεις. Εδώ αντικειμενικά ο χρόνος δεν επαρκεί. Και μπαίνει το θέμα πως “αυξάνεται ο χρόνος” της τάξης;

Εδώ μπήκε το θέμα της αξιοποίησης του ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Μου ζητήσανε παραδόσεις όπως αυτές που έχω ήδη ανεβάσει στο ΣΥ-ΣΩΛΗΝ (πολύ μου αρέσει αυτό για το YOU TUBE). Επίσης  πολλές ερωτήσεις θεωρίας για εμπέδωση της θεωρίας.

Η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα, γιατί όταν δίνω πολλές ερωτήσεις για το σπίτι, έχω γκρίνια και αντιδράσεις.  Επίσης όταν δίνω πολλές ασκήσεις έχω αντίστοιχες αντιδράσεις. Στο θέμα του ότι ξεφεύγω, ναι το κάνω στη προσπάθεια μου να εξηγήσω όσο γίνεται καλύτερα κάποια θέματα και όταν μέσα από τις ερωτήσεις καταλαβαίνω ότι υπάρχουν κάποια κενά από προηγούμενα χρόνια ή κάποιες έννοιες που έχουν παρερμηνευθεί. Το κακό είναι ότι αυτό αφορά κάποιους λίγους μαθητές, ενώ οι άλλοι “χάνονται”. Και μπαίνει το θέμα του “κοπαδιού” και του “ενός προβάτου”.

Τέλος πάντων… πρώτη μέρα διακοπών σήμερα και ήδη  νομίζω ότι βρήκα τι θα κάνω το επόμενο δεκαπενθήμερο. Σίγουρα θα αναδιοργανώσω την ύλη και τις σημειώσεις μου που ήδη υπάρχουν όλα αυτά τα χρόνια – σελίδα σελίδα έχουν γραφτεί εκατοντάδες – να φτιάξω βιντεάκια, γιατί και αυτά τα ζήτησαν, και να δω με ποιο τρόπο το τετράμηνο που έχει μείνει να γίνει όσο γίνεται πιο εποικοδομητικό.

Και όλα αυτά εν μέσω επιμόρφωσης Β επιπέδου, η οποία εξελίσσεται σε απαιτητική – από άποψη χρόνου – της καθημερινότητας του σχολείου, τα συνέδρια και τις παρουσιάσεις.  Αλλά και διάφορες άλλες εκδηλώσεις, που έρχονται, όπως για παράδειγμα οι εκδηλώσεις για τα τριάντα χρόνια από της ιδρύσεως του σχολείου και… και … και…

Και μη ξεχνάτε ότι ήρθαν τα Χριστούγεννα. Μοιράστε δώρα. Δεν είναι ανάγκη να είναι μεγάλα. Δώστε τα με χαμόγελο. Δείξτε υπομονή στους μεγάλους… μικρά παιδιά είναι. Ξεχάστε αυτούς που σας “την έσπασαν” μέσα στη χρονιά και ευχηθείτε τους τα καλύτερα.  Απλά πράγματα για να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας.

Ελπίζω να μη τα πούμε… του χρόνου.  Όπως και να έχει, χρωστάω έναν απολογισμό και έναν προγραμματισμό. (Σιγά που θα μου γλιτώνατε 🙂 ).

Μέχρι τότε την καλησπέρα μου και Καλά Χριστούγεννα.

Μη ξεχνάτε τις Ευγενίες (24/12) και τους Στέφανους (27/12). Συνήθως “χάνονται” μέσα στο πνεύμα των ημερών.

ΥΓ : Είπα να ανεβάσω και μια καρτούλα για τα Χριστούγεννα. Δεν είμαι ιδιαίτερα θιασώτης. Προτιμώ το τηλέφωνο και τη προσωπική επικοινωνία. Αλλά έτσι για να πάρει χρώμα… Με τις καλύτερες ευχές μου λοιπόν…