Ο κρινόμενος κρίνει…
Σήμερα όπως και κάθε Δευτέρα από τις αρχές του Δεκέμβρη και μέχρι το τέλος του Μαΐου ήταν μια Δευτέρα δύσκολη. Εκτός από το πλήρες πρόγραμμα του σχολείου που τελειώνει στις 3.30, καπάκι ακολουθεί το ενημερωτικό σεμινάριο για την πιστοποίηση Β επιπέδου χρήσης των ΤΠΕ στην Εκπαίδευση.
Σήμερα λοιπόν μετά από μια Δευτέρα είπα να γράψω δυο λόγια…μια και δεν ξέρω πότε θα ξαναγράψω. Ο τίτλος δείχνει κάποια πράγματα.Να τα πάρουμε από την αρχή.
Πέρυσι τέτοιο καιρό… περιέγραφα όλες τις φάσεις συναισθημάτων που μου είχε προκαλέσει η μη αποδοχή της εργασίας μου σαν εισήγηση στο συνέδριο της Ημαθίας. Το πρόβλημα δεν αφορούσε την κριτική επιτροπή και το πόρισμά της αλλά τον τρόπο που το αντιμετώπισα. Αν δεν βαριέστε δείτε τα εδώ.
Στην αρχή του Σεπτέμβρη απάντησα καταφατικά σε ένα αίτημα για κριτές του Συνεδρίου του 2011 στη Σύρο. Και πριν μια βδομάδα… μου ήρθε μια εργασία για κρίση… Άλλα συναισθήματα τώρα…
Πρώτα απ’ όλα είχα μια αγωνία, για το αν θα κρίνω σωστά. Βέβαια τόσα χρόνια ενασχόληση με τα των υπολογιστών έχουν αφήσει τα ίχνη τους αλλά και πάλι η αγωνία υπήρχε. Στη συνέχεια το θεώρησα εξαιρετικά τιμητικό. Βλέπετε σαν ιδιωτικός εκπαιδευτικός έχω συνηθίσει να “τρώω” πόρτα σε διαδικασίες επιμορφωτών, ή κριτών. Εδώ πρέπει να πω ένα μπράβο στους συναδέλφους της οργανωτικής επιτροπής που κάνανε την υπέρβαση και φυσικά ένα ευχαριστώ που μου δώσανε αυτή τη δυνατότητα.
Πάμε τώρα στη κρίση… Είχα μεγάλη αγωνία να το κάνω σωστά. Έτσι τύπωσα δυο φορές την εργασία και το φύλλο αξιολόγησης. Διάβασα την εργασία προσεκτικά για να καταλάβω τι έλεγε, διασταύρωσα την μορφή της εργασίας με τις προδιαγραφές των οργανωτών, βαθμολόγησα με βάση τη κλίμακα και έγραψα τις παρατηρήσεις όπως μου ήρθαν. Άφησα να περάσει ένα διήμερο και μετά πήρα το άλλο αντίγραφο και ξαναέκανα το ίδιο. Πιο προσεκτικά αυτή τη φορά και με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Κράτησα ξανά τις σημειώσεις μου και έγραψα ξανά τα σχόλια μου. Μετά σύγκρινα τις δυο απόψεις μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαν και τη φοβερή διαφορά. Στα ίδια σημεία είχα κολλήσει και στα ίδια σημεία είχα προβληματιστεί. Τα μάζεψα – τα σχόλια – τους έδωσα μια λεπτομερειακή μορφή και τα κατέγραψα για τον/τους συγγραφείς. Ναι δεν γνωρίζω ποιος/ποια/ποιοι/ποιες είναι.Και είναι καλύτερα έτσι. Έστειλα την απάντηση μου όσο πιο νωρίς μπορούσα, ώστε να έχουν οι συγγραφείς όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο για να μπορέσει να κάνει τις διορθώσεις και να υποβάλλει ξανά την εργασία του.
Γνωρίζω καλά την προσπάθεια που έχει κάνει όποιος προσπαθεί αν συγγράψει μια εργασία για ένα συνέδριο. Όπως και την αγωνία να φτιάξει μια πλήρη εργασία με την οποία θα μοιραστούν τις εμπειρίες τους μέσα από τις τάξεις. Και είναι δύσκολο να φτιάξεις μια εργασία σωστή. Βλέπετε τώρα που μιλάμε έχω και εγώ μια εργασία για κρίση. Και εγώ έχω καταθέσει μια εργασία, την οποία δουλέψαμε με μια συνάδελφοι από τον Σεπτέμβρη, και πήρε μορφή στις διακοπές των Χριστουγέννων. Και εδώ πρέπει να ευχαριστήσω τον Γιώργο, συμμαθητή μου και συνάδελφο φιλόλογο, ο οποίος εδώ και τρία χρόνια, περνάει “ένα χέρι” όλες τις εργασίες μου και φυσικά και την τελευταία. Και το βασικό ερώτημα που βάζω στο Γιώργο, είναι…”βγάζει νόημα; – Έχει αρχή μέση και τέλος;”Γιατί αυτή η ερώτηση… Γιατί πολύ συχνά έχοντας εγώ κάτι στο μυαλό μου, γράφω νομίζοντας ότι και ο άλλος καταλαβαίνει τι διαβάζει. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει…
Έτσι φέτος παίζω διπλό ρόλο… Είμαι κρινόμενος που κρίνει…
Τη καλησπέρα μου.
