Η επέτειος του Πολυτεχνείου… (μέρος πρώτο)

Μια σχολική γιορτή τόσο μοναδική όσο και οι συμμετέχοντες…

Αλήθεια πόσες φορές έχω αναρωτηθεί, τι θα γινόταν αν αφήναμε τα παιδιά να δημιουργήσουν, να εκφραστούν όπως αυτά θέλουνε, χωρίς να τα βάζουμε στο κανάλι του καθωσπρεπισμού και του έτσι γίνεται. Να τα αφήσουμε να μας πουν αυτά που θέλουν χωρίς να τα περιορίζουμε και να τα καναλιζάρουμε. Η εμπειρία μου 23 χρόνια μαζί τους είναι ότι όποτε έχει γίνει αυτό, έχουν “δώσει” εντυπωσιακά πράγματα. Μια τέτοια γιορτή ήταν και η φετεινή στο σχολείο.

Είχε τα πάντα…μα εντελώς τα πάντα. Μουσική, θέατρο σκιών (και μη πάει το μυαλό σας στο Καραγκιόζη… καμία σχέση), θεατρικό, χορευτικό, αφήγηση, ντοκυμαντέρ, τα πάντα… και όλα φτιαγμένα από αυτά. Εγώ έδωσα ένα χαρακτηρισμό σε αυτή τη γιορτή… “ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ”. Αλλά υπερπαραγωγή, όχι σε εφέ ή σε εξοπλισμό… υπερπαραγωγή σε δημιουργία, σε έκφραση, σε συναίσθημα.

Έχω ξαναγράψει ότι η συγκεκριμένη γιορτή έχει μια ιδιαίτερη σημασία για μένα, γιατί ζώντας στο Βύρωνα, (στα 12 μου τότε), άκουγα στο μαγαζί του πατέρα μου – δημόσια – (μπακάλικο της γειτονιάς που πάντα είχε τη μουσική του από ένα παλιό ραδιοκασετοφωνο) τον σταθμό του Πολυτεχνείου. Εκείνες τις μέρες ακούγαμε χαμηλόφωνα μεν αλλά στο μαγαζί δε το σταθμό του Πολυτεχνείου μαζί με το ξερό κρτοάλισμα των πολυβόλων, κάπου από την μεριά του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής. (Το πατρικό μου είναι 200 μ από το Σκοπευτήριο). Δεν είμαι σίγουρος ότι καταλάβαινα τι γίνεται αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να ξεχάσω εκείνες τις μέρες. Έτσι πάντα στη συγκεκριμένη επέτειο έχω μια συναισθηματική φόρτιση. Και γιαυτό είμαι πάντα πίσω από μια βιντεοκάμερα, θες πληρώνοντας ένα άγραφο τάμα, να αφήνω αυτές τις εκδηλώσεις μνήμης ντοκουμέντο στους επόμενους.

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Από την τεράστια λευκή οθόνη που πίσω του προβάλλονταν τα περιγράμματα των παιδιών σε ένα παιγνίδι με τις σκιές, που έδιναν όλη την έννοια του Πολυτεχνείου. Χωρίς ούτε μια λέξη. Χωρίς μια εικόνα…μόνο με τη σκιά τους. Ήταν τόσο η απορρόφησή μου που κυριολεκτικά αφέθηκα… και δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία. Κυριεύθηκα από αυτό που έβλεπα και έχασα την “επαγγελματική μου” ευσυνειδησία. Θα σας το δείξω όμως…Αυτή τη στιγμή περνάει στον υπολογιστή στο παρασκήνιο και έτσι δεν μπορώ. Όμως θα το κόψω και θα το ανεβάσω για να καταλάβετε τι εννοώ.

Μετά η αφήγηση πίσω από το ριζόχαρτο, σίγουρα έδινε μια άλλη διάσταση. Η σκιά “από το πουθενά” που ορθονότανε μπροστά σου άφηνε το μυαλό να ταξιδέψει και η φωνή του Κωνσταντίνου ήταν ένας μοναδικός καπετάνιος για αυτό.  Εδώ πρόλαβα και έβγαλα μια φωτό (κν ξύπνησα και θυμήθηκα ότι βγάζω και φωτό). Δείτε την…

Η εικόνα σε υποβάλλει. Και τα φώτα καταφέρνουν να εντοπίζουν το ενδιαφέρον εκεί που πρέπει.

Και μετά η μουσική…Πάντα ζωντανή και πάντα να σε τυλίγει και να σε ξεσηκώνει. Ο Μάρκος και ο Νίκος με την εκφραστική φωνή τους καταφέρνουν και δίνουν μια άλλη διάσταση σε γνωστά τραγούδια. Οι κιθάρες του Γιώργου, του Νίκου και του Μάκη, το μπάσσο και το μπαγλαμαδάκι του Χάρη, η ντράμς του Μιχάλη που αν και ξεσχόλισε πριν δυο χρόνια, δεν λέει να “ξεκολήσει” και μαζί με τον Θανάση πάντα είναι κοντά μας στο σχολείο σε εκδηλώσεις. Μια γενική φωτό – προς το παρόν – αλλά και εδώ να περιμένετε απόσπασμα.

Μετά το χορευτικό…Άλλη εμπειρία. Σε δυο “δόσεις”, μια μικρή με την Ειρήνη και τη Βασιλική και μια μεγάλη με…(εδώ δεν πρέπει να ξεχάσω καμία…8 ήταν : ) Θαλασσινή, Χριστίνα, Μαρία, Ανδριανή, Αθηνά, Ίρια, Μυρτώ και Ξένη…(νομίζω τις έγραψα όλες) και εδώ πάλι φωτό και σε αναμονή…

Και εδώ το παιγνίδι με το άσπρο – μαύρο και τα φώτα.

Και τα θεατρικά… Δύο στον αριθμό το εξής ένα με την Νταϊανα και την Κατερίνα… και τα δυο. Σε διαφορετικές φάσεις πριν και τώρα. Δεν ξέρω αν το κατάλαβαν ότι ήταν οι ίδιοι χαρακτήρες, και έδειχναν τις διαφορετικές πορείες τους μέσα στο χρόνο… Με ερμηνείες που σε έκαναν να σκεφτείς και να γυρίσεις πίσω… εσύ που έχεις “πίσω” για να γυρίσεις…και να “αναστοχαστείς”…όπως λένε τώρα τελευταία στην εκπαίδευση. Και εδώ μία από τα ίδια… αρκεστείτε στη φωτό… και μπείτε στην αναμονή…

Δεν πρέπει να ξεχάσω τη διακριτική αφήγηση της Φαίδρας… στην αρχή της εκδήλωσης αλλά δυστυχώς πρέπει να ζητήσω βοήθεια από το κοινό να μου πουν ποια ήταν η δεύτερη αφηγήτρια μαζί με τον Κωνσταντίνο πίσω από το ριζόχαρτο…Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να θυμηθώ αλλά ούτε και να ακούσω το βίντεο, μπας και τη βγάλω από τη φωνή. Οπότε μια συγνώμη και μια αναμονή και μόλις μάθω…αμέσως “επί του πιεστηρίου” θα το δώσω και αυτό. μόλις μου το είπαν : η Ιωάννα ήταν…Επίσης εντυπωσιακή.

Και φυσικά οι αφανείς, ο Γιώργος και ο Δημήτρης στη δημιουργία του ντοκυμαντέρ, η Αλεξάνδρα στην συγγραφή της ιστορικής αναδρομής, η Λίλα στην αφήγηση του ντοκυμαντέρ. Ο Αλέξανδρος και ο Θάνος στον ήχο αλλά και αρκετοί άλλοι που δεν φαίνονται. Από τους χειριστές των φώτων μέχρι τα παιδιά που βοηθάγανε στο σκηνικό. Όλοι είχαν το ρόλο τους και τη συμμετοχή τους, που αν έλειπε, κάτι δεν θα γινότανε.

Πίσω από όλα αυτά λειτουργώντας σαν σύνδεσμοι με το σχολείο και συντονιστές έξι συνάδελφοι : η Ειρήνη Αντωνοπούλου (φιλόλογος), η Σοφία Ένγελμαν (καλλιτεχνικών), η Λίλα Κούβακα (μουσικός) και οι έχουσες το γενικό πρόσταγμα Άννα Τζίμα (φυσικός), Κλαίρα Σιάκκα (μαθηματικός) και Σοφία Καραβιώτη (βιολόγος)  οι οποίες έμπρακτα απέδειξαν ότι γιορτές μπορούν να κάνουν και άλλες ειδικότητες εκτός των φιλολόγων. Φήμες ότι ανατέθηκε σε μόνιμη βάση η οργάνωση της γιορτής στις συναδέλφους εξετάζονται ως αναληθείς.

Αυτή ήταν η επέτειος του Πολυτεχνείου, όπως την είδαμε εμείς. Αφήστε τα παιδιά να εκφραστούν. Είναι δική τους γιορτή άλλωστε. Έχουν ιδέες, άποψη και τεχνογνωσία. Δώστε τους τον χώρο που θέλουν να τα εφαρμόσουν. Εγώ το μόνο που μπορώ να πω… είναι να είστε όλοι καλά και να μη δοθεί ποτέ άλλη αφορμή για τέτοια επέτειο.

Τη καλησπέρα μου…