Ο Νίκος Γκάτσος, εμείς και οι άλλοι…
Πέρασε άλλη μια βδομάδα και Παρασκευή πρωί, πίνω το πρωινό μου καφέ πριν ξεκινήσω και γράφω πάλι εδώ. Βλέπετε Παρασκευή ξεκινάω αργά, και δεν μπορώ να κοιμηθώ παραπάνω..κάτσε να δεις….πως το είπανε….κατάθλιψη, μεγάλη ηλικία, συνήθειο από πολλά χρόνια τώρα…Δεν μπορώ να θυμηθώ αλλά και δεν μπορώ να κοιμηθώ μετά από μια ώρα. Τέλος πάντων. Τρομάζω γιατί η ίδια μέρα και η ίδια ώρα μου θυμίζει ρουτίνα και αυτό με ανησυχεί και με τρομάζει.
Τέλος πάντων. Ήταν μια βδομάδα γεμάτη και η επόμενη προβλέπεται ακόμα πιο γεμάτη.
Τα είχε όλα. Έτσι ξεκινώντας από τη προηγούμενη εγγραφή που αναφερότανε στο διαδικτυακό μάθημα – που πολύ με ενθουσίασε όπως καταλάβατε, από την αρχή της εβδομάδας, ξεκίνησε μια σειρά από πρόβες που αφορούσαν τη μουσική βραδιά, γιορτή, αφιέρωμα, πολυθέαμα, ….. ότι θέλετε βάλτε μέσα… για το Νίκο Γκάτσο. Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη…τρία τρίωρα για να δούμε αν δουλεύουν τα μικρόφωνα,αν παίζουν οι ταινίες, αν ανάβουν τα φώτα. Παρακολουθησα την πρόβα της Τρίτης την οποία βιντεογράφησα και μέρος της είδατε και εσείς. Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τι είδα, αλλά και κάποιες απορίες που μου δημιουργήθηκαν.
Οι μαθητές χωρίζονταν σε δύο ομάδες. Αυτοί που συμμετείχαν και το κοινό. Αυτοί που συμμετείχαν πάλι σε δύο ομάδες, οι μπροστά από τα φώτα και οι πίσω από τα φώτα. Ας δούμε αυτούς που δεν φαίνονται και χωρίς τη παρουσία τους δεν θα γινόταν τίποτα. Χωρίς τον Σταμάτη να περνάει μικρόφωνα στις σκάλες, τον Αλέξανδρο να ρυθμίζει τον ήχο, τον Αλέξανδρο (άλλος) να ρίχνει το προβολέα εκεί που πρέπει, αλλά και τους άλλους που “κουβαλάνε”, στήνουν, ρυθμίζουν, ανεβοκατεβάζουν το μικρόφωνο στο ύψος του εκάστοτε ομιλητή… και όλους τους άλλους, τίποτα δεν θα γινόταν. Οι μπροστά από τα φώτα, προσπαθούν να δώσουν το καλύτερο εαυτό τους και να τον ξεπεράσουν ακόμα, αλλά ξεχνάμε όλοι ότι είναι παιδιά. Θα θέλαμε να το ξεχάσουν και αυτά και να φερθούν “πιό σοβαρά” αλλά δεν μπορούν γιατί αυτά είναι παιδιά και εμείς οι μεγάλοι. Οπότε…θα τη κανουν τη σκανδαλιά, θα δουν το πιάνο και θα ορμήσουν να παίξουν ένα κοματάκι… θα ξεφύγει κανένας καπνός στο νερό (Smoke on the water) από καμιά κιθάρα, θα ξεχαστούν μιλώντας, δημιουργώντας “κενά” στη πρόβα, θα χειροκρτήσουν και θα κάνουν κερκίδα όταν ο κολλητός τους πει ένα κομάτι καλά. Γιατί τους αρέσει αυτό που κάνουν και δεν το κάνουν για εμάς. Τουλάχιστον όχι μόνο για εμάς.
Το κοινό και αυτό χωρίζεται σε δύο ομάδες. Είναι οι περαστικοί, οι οποίοι συνήθως δεν παίρνουν γρήγορα “χαμπάρι” τι γίνεται και μιλάνε δυνατά, φωνάζουν,…και μετά μαζεύονται. Και είναι οι “υπόλοιπο” από το τμήμα που έχουν οι συνάδελφοι που συντονίζουν τα της εκδήλωσης. Αυτοί γενικά έχουν δεί τη γιορτή καλά, μια και έχουν παρακολουθήσει τις πρόβες. Γενικά προσπαθούμε να μην είναι συνέχεια τα ίδια παιδιά στις πρόβες, ώστε να μη χάνονται πολλές ώρες από το ίδιο τμήμα. Εννιά ώρες πρόβες συνολικά, αλλά και πολλές άλλες ώρες δουλειάς στο σπίτι ή και μερικές διάσπαρτες μέσα στις τάξεις, (κατανομή ρόλων, επιλογή θεμάτων – τραγουδιών κλπ κλπ κλπ)
Ομως… δεν μπορώ να σκεφτώ και το “ψυχρό” καθηγητικό ερώτημα. Τα παιδιά μπροστά από τα φώτα, έχουν αφιερώσει πολλές ώρες στην εκδήλωση. Ώρες μέσα από τη τάξη και το μάθημα…που δεν κάνανε. Αυτές τις ώρες, πως θα τις αναπληρώσουν; Στις σκέψεις αυτές με έβαλε ο Αλέξανδρος και ο γιόκας μου (το μπάσσο της γιορτής). Ο Αλέξανδρος όταν μου είπε ότι στη παράδοση τη συγκεκριμένη, έλειπε γιατί ήταν στις πρόβες (του Πολυτεχνείου), και ο γιόκας μου ο μικρός όταν δήλωσε ότι πάλι θα χάσει γενική παιδεία και κατεύθυνση λόγω πρόβας (τον έχω και στα δύο). Και εκεί συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ένα κόστος, άλλου τύπου. Το οποίο εμείς οι καθηγητές πρέπει να αντιμετωπίσουμε με κάποιο τρόπο. Ποιος θα είναι αυτός; Η κατανόηση, η ενίσχυση, να δώσουμε λίγο χρόνο παραπάνω για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε και μια δεύτερη φορά αυτό που δεν κατάλαβε ο όποιος Αλέξανδρος, ήταν στους αγώνες μπάσκετ του σχολείου (άσχετο άλλά έγινε και αυτό), στις πρόβες ή στην εκδήλωση. Δηλαδή πρέπει να βοηθήσουμε όλοι σε κάθε εκδήλωση, να αναπληρώσουμε αυτή την απώλεια. Ώστε όλοι αυτοί οι μαθητές που συμμετέχουν να μη βγαίνουν “χαμένοι” από την προσπάθεια τους να δώσουν το καλύτερο, στην εκδήλωση. Από την άλλοι και οι ίδιοι οι μαθητές πρέπει να δουλέψουν λίγο παραπάνω (πόσο δεν ξέρω και που θα το χωρέσουν επίσης αυτό το “παραπάνω”).
Μετά είναι και ένα άλλο, το οποίο με προβληματίζει…Μετά την λήξη της γιορτής δίνουμε συγχαρητήρια στους καθηγητές που την οργάνωσαν και ένα γενικά μπράβο, στα παιδιά, και συνήθως ξεχνάμε τους πίσω από τα φώτα. Μήπως όμως κάνουμε κάτι λάθος; Η ψυχή που έχει η κάθε γιορτή οφείλεται στα παιδιά και στη διάθεση τους. Αυτό που μόνο ένας καθηγητής καταλαβαίνει μέσα σε μια τάξη. Ότι δηλαδή “δεν θα γεράσει ποτέ” μια και ορμή των παιδιών τον κρατάει μέσα στα πράγματα. Αν αφεθεί θα “γεράσει” όπως τόσοι καθηγητές που ξέρουμε όλοι. Αν όμως αφεθεί στα παιδιά θα τον παρασύρουν στον καινούργιο κόσμο. Οφείλω να ομολογήσω ότι η φράση του Βασίλη στη τεχνολογική κατεύθυνση κάπου το 2006-7 δεν θυμάμαι όταν τους έλεγα ότι ο κόσμος αλλάζει και εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε (μάθημα τεχνολογίας επικοινωνιών συγγραφή 87!!!! και μιλούσαμε για νέες τεχνολογίες μέσα από το μάθημα της “αρχαίας ιστορίας” τους) ήταν το κλικ. Ποια ήταν η φράση; “Κύριε ο κόσμος άλλαξε δεν αλλάζει”. (Βασίλη αν το διαβάζεις για να μη νομίζεις ότι δεν σε πρόσεχα). Εκεί καταλαβαινεις ότι το χάνεις το τραίνο. (βλέπεις Ευανθια ότι δεν είναι όλα βαθμοί).
Κάποιες σκέψεις χύμα, όλες στο χαρτί. Όσοι έρθετε να μας παρακολουθήσετε σήμερα στην εκδήλωση – αφιέρωμα για το Νίκο Γκάτσο, να τα σκεφτείτε αυτά. Και ίσως η γιορτή πάρει μια άλλη διάσταση. Το λάθος ή το φάλτσο στο τραγούδι, θα εξαφανιστεί και η ατμόσφαιρα θα μας παρασύρει αλλού… όπως άλλωστε είναι και ο στόχος. Και βλέποντας τα παιδιά “επί σκηνής” ψάξτε και όλους του άλλους γύρω γύρω που όλο αγωνία κοιτάνε αν όλα πάνε καλά, και τρέχουνε για να διορθώσουν αν κάτι ξεφύγει. Είναι οι μαθητές οι πίσω από τα φώτα, που έχουν και αυτοί τη δική τους αγωνία. Και στο τέλος μη τους ξεχάσετε.
Εγώ θα είμαι εκεί, πληρώνοντας το τίμημα μου. Να βλέπω τις γιορτές μέσα από την οθόνη της βιντεοκάμερας. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να μπορέσουμε κάποτε να τα δούμε και να μπορέσουμε να θυμηθούμε όλα όσα γίνανε. Όπως έγινε με τη χρονιά του 95 και την πενθήμερή της.
Αυτά. Μεγάλη εγγραφή σήμερα. Αλλά νομίζω ότι μπορούμε να σκεφτούμε κάποια πράγματα. Τα λέμε το βράδυ.
Τη καλημέρα μου…Ώρα να πηγαίνω.
