Μύρισαν Χριστούγεννα…

…Δηλαδή τι μύρισαν, εδώ είναι έφτασαν…τα βλέπω. Τα τριγωνα ξεσκονίζονται και γυαλίζονται, για να ορμήσουν αύριο στους δρόμους με τα παιδιά που θα τα κρατάνε. Ίσως τους το χαλάσει ο καιρός… (7 βαθμούς αυτή τη στιγμή στο Καρέα) αλλά τη διάθεση δεν πρέπει να τους την χαλάσει κανείς. Σε κανένα μας.

Για τρεις μέρες, ασχοληθείτε με τα σημαντικά και κλείστε τη τηλεόραση που μας έχει κάνει καταθλιπτικούς. Δεν θα αλλάξει κάτι. Ούτως η άλλως δενθα άλλαζε. Τώρα αρχίζουν και συζητάνε λέει νομοσχέδια, και βγαίνουν οι αντιθέσεις στην επιφάνεια. Κοινώς…Χ…καμε και η βάρκα γέρνει. Αν το κλείσουμε το μαγαζί στις 19 Γενάρη μια και στις 19 Φλεβάρη θα κάνουμε εκλογές, καταλάβατε τι θα έχουν προλάβει να ψηφίσουν. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή τη κυβέρνηση που μας κυβερνάει με εντολή “άλλων” θα την έχουμε πολύ καιρό. Αλλά είπαμε κλείνουμε τη τηλεόραση όχι για να τα γράφουμε απλά κάνουμε αποχή…για 4 μέρες.

Έτσι τα σημαντικά είναι :

1. Να μιλήσετε. Να μιλήσετε με τους ανθρώπους που πάντα θέλατε (ακόμα και εκείνη την άγνωστη ή εκείνο τον άγνωστο στο γραφείο). Να πείτε μια καλημέρα, να ανταλλάξετε ένα χαμόγελο, ανοιχτό από καρδιάς όχι “ξινό”. Να πείτε τη καλημέρα και να ακουστεί καθαρά, γιατί θα την εννοείτε, όχι μέσα από τα δόντια που θα ακουστεί σαν γρύλλισμα. Δε νομίζω ότι κοστίζει κάτι και θα δείτε το κόσμο γύρω σας να αλλάζει και να φωτίζεται.

2. Να θυμηθείτε. Να θυμηθείτε όλους εκείνους που κάποτε είσασταν πολύ μαζί, και να πάρετε ένα τηλέφωνο για ευχές. (Ψιτ…δεν είναι ανάγκη να είναι η παλιά σας γκ…ή ό παλιός σας γκ…)Ένας φίλος, ένας παλιός συμμαθητής, ένας γείτονας παλιός. Εντάξει και τα παλιά σας ταίρια….(δεν μπορώ τη γκρίνια χρονιάρες μέρες). Αλλά κυρίως θυμηθείτε τους γηραιούς της κοινωνίας μας…Δεν λέω τους γέρους γιατί πλέον ο “γέρος” σαν λέξη σημαίνει το “τελειωμένο”. Οι γηραιοί λοιπόν αυτές τις μέρες έχουν τη πιο βαθιά κατάθλιψη που θα μπορούσαν να έχουν. Μόνοι στο σπίτι, με τις ατελείωτες 24 ώρες να μη περνάνε. Βλέποντας την τηλεόραση, να αιτιολογεί, γιατί θα πρέπει να πληρώσουν ακόμα μια φορά αυτά που πληρώνανε μια ζωή, γιατί θα πρέπει το ήδη περιορισμένο επίδομα επιβίωσης, που παίρνουν να περιοριστεί περισσότερο. Να τους εξηγούν ότι μια από τις ελάχιστες χαρές που έχουν οι παραδοσιακοί παππούδες, να δίνουν χαρτζηλίκι στα εγγόνια τους δεν θα μπορέσουν να το κάνουν φέτος… γιατί πρέπει να φάνε, να πληρώσουν τη ΔΕΗ, να πάρουν τα φάρμακά τους και δεν φτάνουν. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι το ελάχιστο που μπορούν να έχουν από εμάς είναι ένα τηλέφωνο για μια “καλημέρα” και ένα “γεια τι κάνεις.” Δεν είναι ανάγκη να είναι μόνο ο παππούς και η γιαγιά. Στην οικογένεια υπάρχουν και άλλοι μεγάλης ηλικίας. Ένα τηλέφωνο μάκριά είναι. Και συνήθως είναι και προπληρωμένο “απεριόριστο” όπως λέμε. Άρα και εδώ δεν έχουμε κόστος.

3. Να δείτε. Να δείτε τι συμβαίνει γύρω σας. Να καταλάβετε ότι αν εσεις ειστε καλά, δεν είναι όλοι. Κάποιοι ζορίζονται. Τι μπορύμε να κανουμε για αυτούς; Ίσως τίποτα. Ίσως πολλά. Δεν το ξέρω. Ξέρω όμως ότι εκείνα τα σεντόνια που είχα από τα παιδιά μου (22, 19, 16 σήμερα) με τα αρκουδάκια και τα ελαφάκια δεν επρόκειτο να τα χρησιμοποιήσουν ποτέ, ενώ στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης θα τα χρησιμοποιήσουν. Μπορεί να είναι “δουλεμένα” αλλά έχουν αρκετή ζωή μπροστά τους μια και έχουμε το συνήθειο “για τα παιδιά μας να παίρνουμε το καλύτερο”. Ο παλιός υπολογιστής που κλωτσούσα δεξιά αριστερά, μια και ο Άγιος Βασίλης έφερε νωρίτερα φέτος το καινούργιο υπολογιστή, αν τον φυλάξω μόνο παλιότερος θα γίνει και άχρηστότερος ( αν υπάρχει η λέξη ). Ένα φορμά λοιπόν, ένα UBUNTU μέσα και όλα τα απαραίτητα προγράμματα από το ΕΛ/ΛΑΚ και χάρισμα. Όσο και αν τον πληρώσατε τότε τώρα δεν παίρνετε μία. Πάρτε τουλάχιστον την εικόνα ενός φωτισμένου προσώπου ενός παιδιού σε ένα χωριό, ή στην διπλανή σας πόρτα. Εκείνο το DISCMAN που κάπου το είχατε και σκονίζεται…αν είστε συλλέκτης σκόνης αφείστε το εκεί. Αν όμως δεν το ξαναγγίξετε (το πιθανότερο, λόγω MP3), ξεσκονίστε το, γράψτε και 2-3 CD και δώστε το. Κάποιος θα περάσει πολλές ώρες ακούγοντας μουσική. Φυσικά μπορείτε και να αγοράσετε, αλλά εγώ ψάχνω για “φτηνές λύσεις”.

4. Να δώσετε χρόνο στους ανθρώπους σας. Είπαμε…άλλο ανατρέφω και άλλο διατρέφω. Τα παιδιά μας, έχουν ανάγκη μια κουβέντα. Να βγούμε μια βόλτα έτσι όλοι μαζί  και να μιλήσουμε λιγάκι. Όχι στη διαδρομή…την έχετε δει την εικόνα…Ο πατήρ οδηγός “κοιτάζει μπροστά”, ή μητηρ συνοδηγός “κοιτάζει από το παράθυρο” της προς τα έξω, τα βλαστάρια στα πίσω καθίσματα “καλωδιωμένα” κοιτάζουν…γενικώς. Αυτή είναι η εμπρακτη εικόνα του “Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν” που έχουν τα λεωφορεία. Επικοινωνία αλά “παντρεμένοι με παιδιά” με βάση εκείνο το σήριαλ Αμερικάνικης προέλευσης που γελάγαμε πριν δέκα χρόνια και ζούμε σήμερα.

Αυτά τα ολίγα για σήμερα. Πάλι Παρασκευή γράφω. Πρέπει επειγόντως να γράψω μια άλλη μέρα…να αλλάξω.

Πάρτε και ένα Χριστουγεννιάτικο τοπίο…

Θυμηθείτε ότι η ποιότητα ζωής δεν μετριέται από το μήκος του αυτοκινήτου ή τις ίντσες της τηλεόρασης. Το με τι μετριέται το ξέρει ο καθένας μας. Το έχουμε ξεχάσει όμως.

Τις καλύτερες ευχές μου σε όλους σας. Δεν θέλω να αρχίσω να απαριθμώ…θα κουραστώ. Ελπίζοντας σε ένα χαμογελαστό 2012, ξέρω ότι έτσι θα είναι μόνο αν το κάνουμε εμείς χαμογελαστό. Κανείς άλλος.  Οπότε ας το κάνουμε πραγματικότητα.

Τη καλημέρα μου και Καλά Χριστούγεννα.