Καλό ταξίδι Βάλια…
Μου την δίνουν αυτές οι εγγραφές, γιατί όποτε κάνω μια τέτοια εγγραφή, πρέπει να χαιρετήσω κάποιον. Ένα φίλο που ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι απλά (ποτέ δεν είναι αλλά τώρα είναι χειρότερα) γιατί δεν είναι κάποιος απλά γνωστός, ή ένας απλός συνεργάτης. Είναι η Βάλια.
Η Βάλια με την οποία ονειρεύτηκα, σχεδιάσα, γέλασα, έκλαψα, γκρίνιαξα και εκμυστηρεύτηκα τα μύρια όσα για πάνω από δέκα χρόνια, δεν είναι πια μαζί μας. Οι εικόνες και οι μνήμες χορεύουν στο μυαλό μου και ξεπατάγονται χωρίς σειρά και χωρίς λογική. Μια, μια και όλες μαζί δικεδικούν τη θέση τους στις θύμησες μου. Θα προσπαθήσω να τα βάλω σε μια σειρά.
Η Βάλια έφυγε ξημερώματα σήμερα μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο, που κράτησε περίπου ενάμιση χρόνο. Τη μάχη αυτή την έδωσε σιωπηλά, ήσυχα και με αξιοπρέπεια όπως πάντα έλεγε, και για το περισσότερο διάστημα χωρίς κανείς να ξέρει… ή σχεδόν κανείς. Όταν της έλεγα να δώσει προτεραιότητα στον εαυτό της μου απαντούσε ότι δεν μπορεί να αφήσει “τα παιδιά” στη μέση της χρονιάς. Όσο και αν επέμενα, η απάντηση ήταν η ίδια, μάλιστα μου έλεγε ότι ήδη το κυνηγούσε. Από ότι αποδείχτηκε ο κυνηγός ήταν άλλος. Έτσι μετά από ένα εξάμηνο ουσιαστικά με έντονη μάχη έχασε από την “επάρατη” και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι.
Την είχα δει πριν 15 μέρες περίπου, όταν βρέθηκε στο νοσοκομείο για τελευταία φορά, όπου τα λέγαμε για περίπου 2 ώρες, και κάναμε πάλι σχέδια, με ρώτησε για όλα τα παιδιά, ένα προς ένα, τι κάνουν, πως πάνε, και λέγαμε τι θα κάνουμε μετά… Ηξερε δεν είναι ότι δεν ήξερε, αλλά δεν ήθελε να του αφήσει περιθώρια να αισθανθεί νικητής. Η όρεξη της για ζωή ήταν φανερή. Ήταν Πέμπτη πριν δεκαπέντε ημέρες.
Τι να θυμηθώ… την οργανωτικότητά της… την οποία πολλές φορές είχα εκμεταλλευθεί, αφήνοντας την να “παίρνει πρωτοβουλίες” και να κάνει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς. Την αποφασιστικότητα της στο να κάνει αυτό που ήθελε ή και να σε κάνει να το θέλεις και εσύ. Πόσες φορές μας είχε τραβήξει μπροστά σε προγράμματα. Υπήρξε και η “ατμομηχανή” της εργασίας για τη Σικελία, που βραβεύθηκε το 2011 τρίτη καλύτερη εργασία στα Βραβεία Αριστείας του Υπουργείου Παιδείας. Να θυμηθώ την οργάνωση στην εκδρομή της Φλορεντίας, ή την ουσιαστικότατη στήριξη στην εκδρομή του 2007 στη Κρήτη όταν έκλεισε η φωνή μου και ουσιαστικά πήρε όλη την εκδρομή πάνω της μια και εγώ απλά “ψιθύριζα”. Για τους μαθητές δεν είμαι εγώ ο κατάλληλος να πω, αλλά οι ίδιοι οι μαθητές. Εγώ αυτό που έχω να πω είναι ό τρόπος με τον οποίο οι μαθητές μαζεύονταν γύρω της. Αποκαλούσε τον εαυτό της “ο δάσκαλος” και οι μαθητές πάντα ηταν “τα παιδιά”. Και σε κάθε απόφαση πάντα έμπαινε ο παράγων… “τα παιδιά”.
Όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν μάθαινε. Πάντα να κοιτάξει, να διαβάσει, να ρωτήσει. Να σχεδιάσει πως θα μπορούσε αυτό να το βάλει στο μάθημα, να το κάνει πρότζεκτ, να το χρησιμοποιήσει στη τάξη. Ζούσε, ανάσαινε, σκεφτόταν μέσα από το μάθημα και έβλεπε μέσα από τα μάτια των παιδιών. Ένα μεγάλο παιδί και αυτή.
Το σίγουρο είναι ότι στον Παράδεισο σε λίγο θα αρχίσουν μαθήματα Βιολογίας. Και αν κάπου τα έχουν αφήσει στη τύχη τους… μάλλον κάποιος θα αναλάβει να τα μαζέψει. Σε λιγο δε θα αρχίσουμε να βλέπουμε τα αγγελάκια να συμμετέχουν σε projet και να αποδίδουν πολλαπλάσιο από αυτό που φαντάζονταν ότι μπορούσαν.
Στον σύνδεσμο που βρίσκεται εδώ είναι μια έκδοση με φωτογραφίες από διάφορες φάσεις με τη Βάλια. Δεν είναι πολλές αλλά είναι χαρακτηριστικές. Είναι κυρίως από τις εκδρομές στη Σικελία και τη Φλορεντία, και λίγες από τη Κρήτη. Δεν μπόρεσα να βρω και άλλες αν και είναι σίγουρο ότι από το 2000 που τραβάω αδιαλείπτως εκδηλώσεις του σχολείου έχω και άλλες. Όπως και να έχει αν έχετε και εσείς κάποιες φωτό, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα μεγαλύτερο λεύκωμα και να το ανεβάσουμε, μια και ώς γνωστόν, ότι ανεβαίνει στο διαδίκτυο δεν κατεβαίνει ποτέ. Βέβαια δεν το έχουμε ανάγκη, μια και η Βάλια, για εμάς που τη γνωρίσαμε θα είναι πάντα μαζί μας.
Καλό ταξίδι Βάλια.
