Πως να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις…

Στη Σικελία στην Αίτνα το έδαφος είχε θερμοκρασία 40-50 β Κελσίου και από πάνω το χιόνι… ήταν χιόνι ( 0 β Κελσίου τουλάχιστον ). Άρα υπήρχαν κενά από κάτω ανάμεσα στο χιόνι και το έδαφος. Και φυσικά δεν χάσαμε ευκαιρία… όλοι…

Σήμερα έκανα πολλά πράγματα που δεν ηθελα.

Βρέθηκα στο πρώτο Νεκροταφείο για τη Βάλια ενώ ήθελα να είμαι στο Ψυχικό στο καφέ απέναντι από το Public με τη Βάλια. Να πίνουμε το καφεδάκι εκεί κάτω από τις ομπρέλλες που πολύ της άρεσε.

Παρακολούθησα την ακολουθία για τη Βάλια ενώ ήθελα να είμαι στην Αγία Παρασκευή να πινουμε τις μπύρες μας στη Beer Academy στην Αγίου Ιωάννου, όπως κάναμε κάθε λήξη σχολικού έτους, συνήθειο που μας “επέβαλλε” η Βάσω και εμείς κρατήσαμε με θρησκευτική ευλάβεια, εκτός από φέτος.

Η μόνη απαίτηση που έβαζε στο πρόγραμμα ήταν να κάνει μάθημα στην 154 Β  γιατί… ήταν κοντά στο γραφείο και σαν υποδιευθύντρια που ήταν τότε, ήθελε τον ελάχιστο χρόνο μετακίνησης. Δεν νομίζω άλλος συνάδελφος να κάνει την διαδρομή γραφείο – 154 Β σε μικρότερο χρόνο. Σκεφτόμουνα συνέχεια την εικόνα της να τρέχει από το γραφείο στην 154Β αγκαλιά με όλα εκείνα τα ντοσιέ πάντα σε διάφορα χρώματα, ταξινομημένα και τακτοποιημένα. Και φτάνοντας στην αίθουσα τα άπλωνε στην έδρα και ξεκινούσε “εργασία και χαρά”.

Είχα συνέχεια στο μυαλό μου την εικόνα της Βάλιας με την πορτοκαλί εσάρπα ή την μωβ. Χρώματα που σχεδόν πάντα υπήρχαν στο ενδυματικό της χρωματολόγιο.

Είδα την Βάλια να φεύγει μέσα σε χειροκρότημα αλλά και απορία. Δεν είχε γίνει γνωστό ότι δεν θα υπήρχε ταφή. Και όλοι αιφνιδιάστηκαν βλέποντας την πορεία προς την έξοδο του νεκροταφείου και όχι προς την πλευρά που είναι οι τάφοι. Εγώ προσπαθούσα να κρατήσω την εικόνα, μια και αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που θα είχα.

Έτσι έκλεισε ένας κύκλος που δεν είχα καμία διάθεση να κλείσει. Αυτό που ήθελα είναι να παραμείνει ανοικτός αυτός ο κύκλος και να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε εκείνα τα σχέδια που κάναμε, για πρότζεκτς και δραστηριότητες.

Οι παλιοί μαθητές ήταν όλοι εκεί. Και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς είχε γίνει. Η απώλεια της Βάλιας ήταν μια δυσάρεστη είδηση και έκπληξη για την αρχή του χρόνου. Πολλοί την χαρακτήρισαν “μαμά – δασκάλα” γιατί αυτό ήταν η Βάλια. Μια μαμά που έδινε αφειδώς ό,τι μπορούσε, γνώσεις, συμβουλές, ένα αυτί να ακούσει, αλλά ήταν και σκληρή, αυστηρή, πιεστική… τουλάχιστον σε έπειθε ότι έτσι ήταν. Το παράπονό της ήταν ότι εμείς έχοντας συνηθίσει να ψάχνουμε πάντα τι υπάρχει πίσω από το “χέρι που δίνει” ψάχναμε να βρούμε τί έκρυβε αυτή η συνεχής και ατελείωτη προσφορά. Και απλά δεν έκρυβε τίποτα. Εμείς δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε. Ήταν η χαρά της προσφοράς.

Θυμάμαι το καμάρι με το οποίο μου έλεγε για τις εργασίες στο ACSTAC, ή τις εργασίες για το Tous Checheurs ή για τις ερευντηικές εργασίες. Και πόσο χαιρόταν όταν τα “παιδάκια της”, όπως έλεγε, προχωρούσαν και διακρίνονταν.

Έτσι σήμερα η Βάλια έφυγε… και δεν άφησε πίσω της μνήμα… γιατί δεν ήθελε να αφήσει θλίψη και στεναχώρια, ή “άγκυρες” να κρατάνε ανθρώπους δεμένους. Αυτό που θα ήθελε σίγουρα είναι να μας βλέπει από εκεί πάνω, να προχωράμε και να προοδεύουμε. Μικροί μεγάλοι, γιατί δεν ήταν “μαμά” μόνο για τους μαθητές, αλλά για όλο το κόσμο. Είχε εκείνη τη μοναδική αίσθηση που έχουν οι μαμάδες και πιάνουν το πρόβλημα στον αέρα, στην αλλαγή της “αίγλης” του προσώπου και σε ρωτούσε απλά και στα ίσα : Τι έχεις… και φυσικά κάτι είχες και απλά σε διάβαζε. Και φυσικά δεν μπορούσες να αρνηθείς. Κλείνοντας νομίζω ότι αυτό που είπε μια μαθήτρια τα λέει όλα : “νομίζω ότι χρωστάμε κάτι… φέτος”. Με ένα ύφος ανάμεικτο. Στεναχωρημένο και τσαντισμένο συνάμα κάπου ανάμεσα στα κόκκινα μάτια από το κλάμμα αλλά και το “σκληρό” πρόσωπο της αποφασιστικότητας. Δηλαδή τι ρώτησα… “Τα φετεινά αποτελέσματα έχουμε ένα λόγο παραπάνω να είναι καλά.”Νομίζω ότι αυτό θα είναι η καλύτερη ανάμνηση για τη Βάλια.

Έτσι εδώ σταματάω. Εμείς ξέρουμε και όλοι όσοι γνωρίσαμε τη Βάλια, επίσης ξέρουμε.

Καινούργια χρονιά ξεκινάει, με τις απαιτήσεις της και τις υποσχέσεις της. Εμείς καλούμαστε να κρατήσουμε μέσα στη καρδιά μας τη Βάλια και να προχωρήσουμε.

Καλή μας χρονιά λοιπόν, για μια ακόμα φορά, με υγεία, ευτυχία, δημιουργικότητα και επιτυχίες.