Αξία ανεκτίμητη…
Αλήθεια τι είναι εκείνο που αξίζει άραγε σήμερα. Η υγεία πάνω απ’ όλα… κλασσικό. Τι άλλο άραγε;
Οι φίλοι. Και οι καλοί φίλοι αξίζουν ακόμα περισσότερο.
Θυμάμαι όταν ξεκινούσα κάπου το 1990 στα 29 χρόνια μου, μια μητέρα που μου έλεγε… τόσο νέος και τόσο πετυχημένος…
Και σκέφτηκα… το μόνο σίγουρο είναι ότι το “τόσο νέος” θα περάσει σίγουρα. Δεν υπάρχει περίπτωση.
Για το τόσο πετυχημένος; Άραγε τι θα πει πετυχημένος καθηγητής; Αυτός που “βάζει τους μαθητές στου στο Πανεπιστήμιο;” Αυτός που κάνει καλό μάθημα; Αυτός που καταφέρνει να “εξιτάρει” και να ανεβάσει τους μαθητές του σε άλλα επίπεδα σκέψης και δυνατοτήτων; Αυτός που κάνει όλα τα χατήρια των μαθητών του και δεν τους βάζει δουλειά να τους κουράσει; Ανάλογα το ποιος δέχεται το ερώτημα έχουμε την ανάλογη απάντηση.
Για εμένα ο καλός καθηγητής αφήνει ένα κομμάτι του εαυτού του στους μαθητές του. Αυτό οι μαθητές το γνωρίζουν και σε κάθε ευκαιρία είναι κοντά σου. Κάποτε έλεγα ότι αν οι μαθητές σου όταν σε βλέπουν δεν αλλάζουν πεζοδρόμιο τότε κάτι έχεις κάνει καλό. Πολύ περισσότερο όταν γίνονται κουμπάροι σου και ζητάνε να σου βαφτίσουν το μικρότερο σου γιο, ή σε καλούν σε δικές τους στιγμές όπως ο γάμος τους.
Κάπως έτσι έγινε και σήμερα.
Ήρθε η Έλενα στην Ελλάδα για 15 μέρες και μέσα σε 3 μέρες μια όμορφη παρέα από απόφοιτους βρεθήκαμε να πίνουμε καφέ στο DANDY στο Ψυχικό.
Μαζί με την Μαρία και την Αίμη βρεθήκαμε με τους παλιούς μας μαθητές και μιλάγαμε, μιλάγαμε, μιλάγαμε. Και αφήσαμε και κάβα. Και δώσαμε και υπόσχεση να το ξανακάνουμε. Γιατί δεν τελειώσαμε. Μάλλον ξεκινήσαμε. Και δεν είναι μόνο η Έλενα, η Μαριέττα, ο Σπύρος και ο Γιώργος που φαίνονται εδώ. Είναι και ο Νίκος που ήρθε αργότερα, αλλά και ο Σταύρος με τον Δημήτρη που συμπτωματικά έπιναν το καφέ τους εκεί αλλά και η Μυρτώ που δουλεύει εκεί. Όλοι σαν μια παρέα, μιλήσαμε, καλαμπουρίσαμε, γελάσαμε και πέρασα ένα υπέροχο απόγευμα.
Άραγε τι αξία να έχει αυτό. Να σας πω.
Αξία ανεκτίμητη. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να μετρήσει την αξία του να βρίσκεσαι με τους παλιούς σου μαθητές και τωρινούς σου φίλους, να αφήνεις να σε συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός τους, να μοιράζεσαι τα σχέδια τους και τα όνειρά τους. Και να έχεις την αίσθηση ότι σε κάποια φάση ήσουν και εσύ μέρος του σχεδίου, ότι και εσύ κάποτε βοήθησες να πετύχουν τα σχέδια τους και τα όνειρά τους. Γι’ αυτό λοιπόν η αξία της σημερινής βραδιάς ήταν απλά… ανεκτίμητη.
Τη καλημέρα μου…
