Η συνωμοσία του Σαββατοκύριακου.
Ήταν 6 Αυγούστου όταν έφυγα το καλοκαίρι από το Αίγιο. Πρώτη φορά έφευγα τόσο νωρίς. Ήταν ότι ο τότε φαντάρος γιος έπρεπε να πάρει το απολυτήριο (10/8), η Κεφαλλονιά περίμενε (17/8) οπότε “ξεκουβαλήσαμε” και μαζευτήκαμε Αθήνα.
Από τότε δεν ξαναπήγα στο Αίγιο αλλά θα πάω αύριο. Και πάνω που το αποφάσισα θα γίνει ο κακός χαμός στο καιρό αρχίζοντας από τα ορεινά στς δυτικά (οποία ευτυχία για τα βουνά μου λεει).
Όμως δεν το βάζω κάτω. Θα πάω, να μαζέψω το καρύδια μου (ξέρετε τι γυμναστική είναι αυτή και τι επικύψεις θα κάνω… Αχ η μεσούλα μου… και μόνο στη σκέψη), τα ακτινίδια μου (ναι φέτος έχω περισσότερα από ένα (καμιά δεκαριά κομμάτια, μη φανταστείτε καμιά τεράστια παραγωγή…) αλλά έχω καλό γείτονα που δεν τρώει τα δικά του ακτινίδια… (χε χε!!!)) Εδώ η γυμναστική είναι ακροστασία, πρόταση, τέντωμα (stretch επί το ελληνικότερον). Μετά θα κάνω δοκιμή καύσης στη σόμπα (ναι πρέπει να γίνει και αυτό γιατί την επόμενη φορά που θα πάω σίγουρα πρέπει να είναι έτοιμη). Θα βάλω τα χαλάκια (τα βασικότερα, εκεί που έχει πολύ πράμα θα … προσπεράσω).
Αλλά με πουλήσαν όλοι… μικροί – μεγάλη… Όμως δεν μασάμε. Έχω δουλειά να κάνω, να σκεφτώ να προγραμματίσω. Αν και γενικά μου τη δίνει μόνος. Έχω μάθει σε γεμάτο σπίτι, έστω και να δεν είμαστε συνέχεια όλοι μαζί αλλά ο καθένας “στη φωλιά” του. Οταν είμαι μόνος δεν το φχαριστιέμαι. Τέλος πάντων εγώ θα τη κάνω.
Αν έχει και κανένα τριανταφυλλάκι ακόμα – δεν αποκλείεται γιατί δεν έχει κάνει ακόμα κρύα, θα σας φέρω τουλάχιστον μία φωτογραφία, έτσι για να πάρει λίγο χρώμα το blog.
Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν τη καλησπέρα μου.
Πάρε προκαταβολικά κάνα Nοrgesic γιατί σε βλέπω να γυρνάς κοψομεσιασμένος 🙂
Καλές δουλειές! 🙂