Βίντεο χημείας…
Τη βδομάδα που πέρασε έφτιαξα κάποια βίντεο σε θέματα της Οργανικής χημείας για την Γ’ Λυκείου.
Μπορείτε να τα δείτε στους συνδέσμους που ακολουθούν.
ΟΞΕΙΔΩΣΗ ΟΡΓΑΝΙΚΩΝ ΟΞΕΩΝ 1
ΟΞΕΙΔΩΣΗ ΟΡΓΑΝΙΚΩΝ ΟΞΕΩΝ – ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
ΟΞΕΙΔΩΣΗ ΑΝΑΓΩΓΗ ΓΕΝΙΚΑ
ΟΞΕΙΔΩΣΗ ΑΛΚΟΟΛΩΝ
ΟΞΕΙΔΩΣΗ ΚΑΡΒΟΝΥΛΙΚΩΝ
ΟΞΕΙΔΩΣΗ ΚΑΡΒΟΝΥΛΙΚΩΝ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
ΑΛΟΓΟΝΟΦΟΡΜΙΚΗ
ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ
Επίσης επειδή είναι ανοικτά στο διαδίκτυο μπορείτε να ενημερώσετε όλους εκείνους που πιθανόν θα μπορούσαν να τα αξιοποιήσουν. Στο κανάλι manaliss του YOU TUBE μπορείτε να βρείτε καμία εκατοστή εκπαιδευτικά βίντεο (χημείας φυσικά) από όλες τις τάξεις του Λυκείου. Επίσης μπορείτε να το πείτε σε όσους πιθανόν ενδιαφέροντα.
Οποιαδήποτε παρατήρηση, σχόλιο, πρόταση, είναι ευπρόσδεκτη.
Τη καλησπέρα μου…
Φτιάχνουμε μια ταινία; (μέρος δεύτερο…)
Πριν δυο μήνες έγραψα για μια εμπειρία μου από τα γυρίσματα μιας ταινίας. Σήμερα ήλθε το “πλήρωμα του χρόνου” και έτσι θα δούμε τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας. Η ταινία είναι έτοιμη και θα προβληθεί μεθαύριο στη Σχολή. Πριν από αυτό όμως φρόντισα και βρήκα τη καθηγήτρια πίσω από το εγχείρημα και της ζήτησα να μου πει δυο λόγια για το “πως” και το “γιατί” πίσω από αυτή τη προσπάθεια.
Ακολουθεί η απάντησή της – όπως μου ήρθε – και ταυτόχρονα αποτελεί μια απάντηση σε όλους εκείνους που λένε ότι οι καθηγητές κάθονται δυο μήνες το καλοκαίρι…Κάποιοι ίσως κάποιοι άλλοι πάλι μάλλον όχι. Διαβάστε το κείμενο:
“Je viens de là !
Όλα ξεκίνησαν όταν το καλοκαίρι αποφάσισα να κάνω στην τάξη μου ένα βιβλίο λογοτεχνίας. Το βιβλίο αυτό είχε και την κινηματογραφική του απόδοση και σχετιζόταν με τη ζωή στο σχολείο. Αυτό το βιβλίο ήταν το « Ανάμεσα στους τοίχους» (Entre les murs). Το κεντρικό του θέμα σχετίζεται με την ύπαρξη «τοίχων» σε έναν χώρο, το σχολείο, και ο στόχος είναι το γκρέμισμα των «τοίχων».
Το καλοκαίρι λοιπόν, δίπλα στη θάλασσα σκεφτόμουν το θέμα, ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο στα γαλλικά. Μπορεί να βοήθησε κι αυτό αφού οι τοίχοι κάθε τύπου ήταν πολύ μακριά λόγω των καλοκαιρινών διακοπών.
Δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ κάποια πράγματα… Άραγε οι μαθητές του Δ2 που επρόκειτο να έχω από το Σεπτέμβριο θα μπορούσαν να καταλάβουν το κείμενο; Το θέμα θα τους φαινόταν προσιτό; Θα καταλάβαιναν τους μηχανισμούς που αναπτύσονται ώστε να υψώνονται εμπόδια; Όλα εκείνα τα φράγματα, που οδηγούν σε αποκλεισμούς, που καταλήγουν σε εσωστρέφεια, που διακόπτουν την επικοινωνία; Να τι είναι οι τοίχοι. Να πώς οδηγούμαστε σε απομονώσεις. Αυτό ήταν το θέμα του βιβλίου που, μεταξύ άλλων, θα αποτελούσε το αντικείμενο της δουλειάς μου από το Σεπτέμβρη με τους μαθητές μου.
Σαν τους συνάντησα για πρωτη φορά, η ιδέα προέκυψε σχεδόν φυσικά: θα κάνουμε τη δική μας ταινία. Τους το ανακοίνωσα και η αντίδραση ήταν πάνω από το αναμενόμενο θετική. Ναι απάντησαν αμέσως, αν και ίσως το έβρισκαν «ουτοπικό», δηλαδή χωρίς τόπο και χωρίς δυνατότητα πραγματοποίησης. Η αρχή είχε γίνει αλλά έπρεπε να γίνουν κάποια βήματα.
Έτσι είδαν την ταινία του Laurent Cantet (είχε κερδίσει και το βραβείο στο φεστιβάλ των Κανών), διάβασαν το βιβλίο του François Bégaudeau και τέλος μιλήσαμε για τα εκπαιδευτικά συστήματα στη Γαλλία και στην Ελλάδα στα πλαίσια του μαθήματος και της προετοιμασίας για τις εξετάσεις του B2 DELF. Μετά από όλα αυτά, πείστηκαν πως το εγχείρημα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Οι αρμοδιότητες-εργασίες μοιράστηκαν και φτιάχτηκε το χρονοδιάγραμμα όλης της εργασίας.
Όλη αυτή η δουλειά έδωσε αποτέλεσμα και φτιάξαμε την ταινία μας. Έχουμε τη χαρά να σας καλέσουμε στην παγκόσμια πρώτη της προβολή ( ποιος ξέρει μπορεί να ακολουθήσουν κι άλλες, εμείς είμαστε έτοιμοι) την Τετάρτη 14 Μαρτίου, στις 13:00, στο CDI, του σχολείου. Εκεί θα είναι και όλοι οι άλλοι μαθητές της Α’ λυκείου με τους καθηγητές των γαλλικών και αλλά και όσοι ενδιαφέρονται.
Θα σας παρουσιάσουμε την ταινία μας και θα μιλήσουμε για τον τρόπο δουλειάς μας. Θα απαντήσουμε σε όλες ερωτήσεις σας. Η γλώσσσα της εκδήλωσης είναι τα γαλλικά αλλά αν θέλετε να συμμετέχετε μιλώντας ελληνικά είσαστε ευπρόσδεκτοι. Εξάλλου η ταινία μας μιλάει και τις δύο γλώσσες δείχνοντας με αυτό τον τρόπο πως δεν μπορεί (ή δεν πρέπει) να υπάρχουν τοίχοι στην επικοινωνία. Άλλωστε βρισκόμαστε σε ένα σχολείο που καθημερινά παλεύουμε την διγλωσσία, την διπολιτισμικότητα, τη συνύπαρξη, πράγμα όχι εύκολο, δύο κόσμων (ή και περισσότερων;)
Nous venons tous de là ! Et vous, venez nombreux !
Έφη Ραϊκοπούλου, καθηγήτρια γαλλικών στο LFH ED. “
Φυσικά και θα έιμαι εκεί…μια και έχω και ρόλο στη ταινία….Νααιιιιιι!!!! ” Όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη”. Τόσο καιρό βγάζω βίντεο, καιρός να με βιντεογραφήσει και εμένα. Τώρα τι βγήκε…δεν ξέρω. Θα σας πω πάντως.
Τα σχόλια σας ευπρόσδεκτα.
Τη καλησπέρα μου…
Πάμε για ένα συνέδριο;
Η χθεσινή μέρα ήταν καλύτερη. Δεν το συζητάμε. Το Σάββατο τσαντίστηκα. Η αίσθηση που είχα ήταν ότι είχαμε ξεφύγει και ζούσαμε αλλού. Δεν ξέρω αν ήμουνα μόνο εγώ ή και άλλοι συνάδελφοι που είχαν την ίδια αίσθηση. Σίγουρα δεν αφορά όλο το κόσμο, ούτε η δική μου άποψη αλλά ούτε και η άποψη του συγκεκριμένου ομιλητή. Η χθεσινή μέρα όμως ήταν καλή. Είχε ενδιαφέρον, με εξαίρεση μια που ήταν “αναγνώστης” οι άλλες τρεις που παρακολούθησα ήταν καλές. Η καλύτερη ήταν του Χαράλαμπου Γούτσου, βιωματική, απλή, λειτουργική με λύσεις που μπορεί να εφαρμόσει ο καθένας προκειμένουν να δώσει στους μαθητές του κάτι καλό και λειτουργικό.
Όμως για άλλο συνέδριο θα γράψω…Αυτο της Θεσσαλονίκης που λέγεται ACSTAC. Είναι μαθητικό συνέδριο και θα είμαστε εκεί. Οι μαθητές μας έκααν μια σειρά εργασίες και θα τις παρουσιάσουν. Θέλέτε να δείτε τίτλους;
Δείτε λοιπόν :
Β΄ Λυκείου:
1. Μεταλλάξεις : ανιχνεύοντας το παρελθόν.
2. Τα μυστήρια του εγκεφάλου των εφήβων
Α΄ Λυκείου:
1. Χαρτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος και γονιδιακή διατροφολογία
2. Κιρκάδιοι ρυθμοί και σύγχρονη ζωή των εφήβων
3. Συγκριτική Μελέτη της επιρροής της καφεΐνης στις καρδιακές παθήσεις
4. Η κατάθλιψη στην εφηβεία
Γ΄ Γυμνασίου:
1. Απονέκρωση-φυτική κατάσταση εγκεφάλου
2. Φαινόμενο placebo- Αποτελέσματα, ερμηνείες, ηθικά ζητήματα
Νομίζω ότι είναι φανερό ότι οι καθηγήτριες που υποστηρίζουν τις εργασίες είναι Βιολόγοι. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Το θέμα είναι οι τίτλοι. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ έχω άγνωστες λέξεις. Και οι εργασίες τους δουλεμένες με προσοχή και όλη την αντίστοιχη υποστήριξη. Power Point, υλικό και όλα τα σχετικά.
Το θέμα είναι ότι θα βρεθούμε για ένα τριήμερο στη Θεσσαλονίκη, προσπαθώντας να δώσουμε στους μαθητές μας τη δυνατότητα να βρεθούν σε ένα περιβάλλον με άλλους συμμαθητές τους, να εκφράσουν τις απόψεις τους, να πουν και να μοιραστούν την εργασία τους και να δεχτούν και να κάνουν κριτική. Μια εμπειρία που πέρυσι συμμετείχαμε πιλοτικά και φέτος “κατεβάζουμε ομάδα”. Η περυσινή εμπειρία άφησε τις καλύτερες εμπειρίες και στους μαθητές αλλά και στο συνέδριο μια και η εργασία τους διακρίθηκε σαν η εργασία με το πιο πρωτότυπο θέμα.
Η συμμετοχή μας σε συνέδρια και ημερίδες μας βοηθάει να είμαστε ενήμεροι και να έχουμε ανά πάσα στιγμή διαθέσιμες όλες τις σχετικές πληροφορίες. Από την άλλη όμως, η συμμετοχή των μαθητών σε συνέδρια και ημερίδες είναι σχολείο. Είναι εκπαίδευση, είναι πρόκληση. είναι εμπειρία. Και όσο μπορούμε προσπαθούμε να δώσουμε στους μαθητές μας αυτή τη δυνατότητα.
Έτσι την άλλη βδομάδα θα έχετε ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη. Αν βρω χρόνο ίσως και πιο σύντομα. Φυσικά και θα έχω υπολογιστή. Αμφιβάλλατε;
Όμως δεν μας φτάνουν αυτά…Οργανώνουμε και ημερίδες. Και καλούμε κόσμο και ανοίγουμε το σχολείο μας για να έρθουν οι συνάδελφοι και να ενημερωθούνε. Έτσι το Σάββατο είχαμε στο σχολείο μια ημερίδα από τους μαθηματικούς με θέμα τα αναλυτικά προγράμματα και την διδασκαλία των Μαθηματικών. Θα εχετε και από εδώ ανταπόκριση. Μόλις έχω και εγώ.
Χθες βράδυ έγινε διαδικτυακό μάθημα στη Χημεία για ένα δίωρο ενόψει διαγωνίσματος. Όμως είχα να “ανταγωνιστώ” το θέατρο, με αποτέλεσμα, να έχω μικρή προσέλευση όμως έγινε. Ίσως καμιά φορά το δοκιμάσω εντελώς ανοικτό σε όλο το κόσμο, να δω τιανταπόκριση θα υπάρξει.
Ούτε αυτό μας φτάνει όμως… Έτσι το ΠαρασκευοΣαββατοκύριακο μια ομάδα μαθητών ήταν στο Model United Nations. Ένα μοντέλλο των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό είναι ουσιαστικά μια σμίκρυνση του μοντέλου με το οποίο δουλεύουν τα Ηνωμένα Έθνη. Έτσι οι μαθητές, αναλαμβάνουν μια χώρα, μπαίνει ένα κεντρικό θέμα, και αρχίζουν μια διαδικασία εκπροσώπησης, συμμετοχής σε επιτροπές, και τέλος καταλήγουν σε ένα ψήφισμα πάνω στο θέμα που εξετάζουν.
Να σας πω τώρα ότι ηρεμήσαμε… Μπα μάλλον όχι. Αυτή τη βδομάδα τρέχει η Εβδομάδα Τύπου στο σχολείο. Έχουμε επισκέψεις από διάφορους δημοσιογράφους στη σχολή και ομιλίες τους για τη δουλειά τους. Όλοι οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μία ή δύο ομιλίες. Μάλιστα τη Παρασκευή, η Β λυκείου θα δει τον Κυβερνητικό εκπρόσωπο. Και εδώ μόλις έχω υλικό θα σας γράψω περισσότερα…Τώρα να συνεχίσω….Μπα μάλλον όχι…Τουλάχιστονόχι τόσο αναλυτικά.
Απαριθμώντας…Χθες μια μεγάλη ομάδα μαθητών της Α΄ Λυκείου βρέθηκε στη Φαύστα, την θεατρική παράσταση. Οι περισσότεροι μίλησαν κατενθουσιασμένοι από την παράσταση.
Την Τετάρτη 14/3 έχουμε την παρουσίαση της ταινίας, που γύρισαν οι μαθητές της Β’ λυκείου στο μάθημα των Γαλλικών.
Την βδομάδα, 12 με 17 Μαρτίου μια μεγάλη ομάδα μαθητών της Β Λυκείου θα είναι Σκωτία, σε εκπαιδευτικό ταξίδι.
Στα τέλη Μαρτίου (11-24/3) δύο ομάδες, μια από την Α και μια ομάδα από την Β θα είναι Φλωρεντία. Θα εξετάζουν, η μία ομάδα το ανθρώπινο σώμα μέσα από τα γλυπτά, και η άλλη τα ψηφιδωτά και την εξέλιξή τους. Και οι δύο ομάδες έχουν κάνει εργασίες πάνω στο αντικείμενο τους και θα μπορέσουν να τα δουν μπροστά τους “ζωντανά” πλέον.
Στις 27/3 μια ομάδα της Β λυκείου θα παρακολουθήσει στο Δημόκριτο μια διάλεξη για τη ραδιοχρονολόγηση και θα μελετήσει και πείραμα σχετικό.
Δυστυχώς δεν κληρωθήκαμε στα master classes που οργανωνονται από ΕΜΠ – ΕΚΠΑ και Δημόκριτο για μάθημα πάνω στα στοιχειώδη σωμάτια. Του χρόνου θα προσπαθήσουμε πάλι να μπούμε στη κλήρωση.
28/3 – 2/4 μια ομάδα θα είναι στη Χάγη για το γαλλόφωνο μοντέλο των Ηνωμένων Εθνών.
Από 29/3 μέχρι 5/4 στο σχολείο θα τρέχει Εβδομάδα Γαλλόφωνου Κινηματογράφου με προβολές, προσκεκλημένους, συζητήσεις.
Βλέπετε λοιπόν ότι ο Μάρτιος είναι γεμάτος. Η αλήθεια είναι ότι στο Μάρτιο μαζεύουμε όλες τις εκδηλώσεις και τις δραστηριότητες και κυρίως τα ταξίδια. Έτσι οι μειωμένες τάξεις δεν επηρεάζουν όλο το χρόνο τα μαθήματα.
Μάλλον πρέπει να σταματήσω. Οι δραστηριότητες είναι πολλές. Προσπαθούμε να ανοίξουμε όσο το δυνατόν περισσότερους ορίζοντες στους μαθητές. Πίσω από αυτές τις δραστηριότητες όμως, είναι καθηγητές που αφιερώνουν ώρες, χάνουν Σαββατοκύριακα, εργάζονται εκτός ωραρίου.
Για παράδειγμα χθες οι μαθητές πήγαν στο θέατρο με καθηγητές που άφησαν τα παιδιά τους στο σπίτι για να πάνε στο θέατρο με τους μαθητές. Οι μαθηματικοί ήταν όλο το Σάββατο στο σχολείο. Εγώ ήμουν το Σαββατοκύριακο στη Σχολή Αυγουλέα Λιναρδάτου για την ημερίδα, και το βράδυ τρεις ώρες για το σεμινάριο. Και για όλα τα άλλα κάποιος τρέχει. Γιατί όπως λέω όλα αυτά “δεν γίνονται μόνα τους”.
Ακόμα και αυτό το κείμενο θέλει χρόνο…οπότε το σταματάω εδώ και σας το παραδίδω. Μόλις όμως έχω υλικό από κάποια από τις δραστηριότητε θα το έχετε και εσείς. Μέχρι τότε…
Καλό βράδυ….
Ρε σεις… μπας και χάσαμε το μέτρο;
Βρέθηκα σήμερα σε μια διημερίδα για τις τεχνολογίες αιχμής και άκουσα την εξής φράση… “Είναι τραγικό σήμερα ένα σπίτι να μην έχει ΙΝΤΕΡΝΕΤ…” και συνέχισε…. “Έτσι που είναι σήμερα τα πράγματα, ένας υπολογιστής κοστίζει ένα πεντακοσάρικο…(για ευρώ μιλούσε)…”
Λοιπόν να σας πω τα δικά μου δεδομένα…Εργάζομαι σε ένα σχολείο που σε κάθε αίθουσα έχω δυο γραμμές για ΙΝΤΕΡΝΕΤ, πρίζες που δουλεύουν όλες και είναι στη θέση τους, πάνω από τις μισές αίθουσες έχουν προτζέκτορα και από αυτές οι μισές έχουν και υπολογιστή συνδεδεμένο, τέσσερις έχουν διαδραστικό πίνακα… και πολλά άλλα καλούδια. Υπάρχουν δύο αίθουσες πληροφορικής, με 15 υπολογιστές η κάθε μια που δουλεύουν όλοι και ο πληροφορικάριος παραχωρεί την αίθουσα του για χρήση. Μια βιβλιοθήκη πλήρης, με βιβλιοθηκάριο και καμιά δεκαριά υπολογιστές που επίσης δουλεύουν. Και οι μαθητές μου έχουν όλοι, έχουν τουλάχιστον ένα υπολογιστή στο σπίτι. (Συνήθως ένα σταθερό και ένα φορητό). Και ρωτάω… Είναι το σχολείο που εργάζομαι, ένα σχολείο που ανήκει στο μέσο όρο για να μεταφέρω τις εμπειρίες μου σε όλους τους άλλους;
Γιατί εγώ ακούω άλλα πράγματα…Δηλαδή για αίθουσες πληροφορικής με 5-6 υπολογιστές που οι μισοί δουλεύουν και ο πληροφορικάριος δεν αφήνει άλλους να τους χρησιμοποιήσουν μη διαλύσουν το δίκτυο. (ακούστηκε κατά κόρον στην επιμόρφωση Β επιπέδου από πολλούς συναδέλφους για τις εργασίες που έπρεπε να κάνουν.) Γνωρίζω για Διευθυντές που έχουν υπολογιστές “φυλαγμένους” για να μη χαλάσουν… ενώ στην αίθουσα των εργαστηρίων ΦΕ δεν υπάρχει Η/Υ (Θα μπορούσε να φτιαχτεί για τις Ερευνητικές Εργασίες). Ξέρω για παιδιά που είναι σε χωριό στην ορεινή Αχαΐα και οι γονείς τους, αγρότες, με μόρφωση κάπου στο Γυμνάσιο και άμα…, δουλεύουν για “ένα πεντακοσάρικο”… το μήνα και τα παιδιά κάθε μέρα κάνουν 22 + 22 =44 χιλιόμετρα τη μέρα με το υπεραστικό λεωφορείο, (για τον “μεγάλο” Α γυμνασίου) για να πάνε και να έρθουν στο Αίγιο και να μορφωθούν. Και για τα Αγγλικά τους, ξανακατεβαίνουν το απόγευμα, και διαβάζουν στο αυτοκίνητο, με τη μαμά, περιμένοντας το ένα το άλλο για να τελειώσουν τα αγγλικά. Και τα δύο μικρά του δημοτικού επίσης κάνουν το ίδιο ταξίδι καθημερινά αλλά με ταξί… λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι… το “25άρι” του ΙΝΤΕΡΝΕΤ το μετράνε αλλιώς…Και αντί να πληρώσουν το “πεντακοσάρικο” του υπολογιστή, χρησιμοποιούν τον παλιό υπολογιστή των παιδιών μου που “ήταν για πέταμα” με βάση τα Αθηναϊκά δεδομένα.
Λοιπόν ας ξεφύγουμε από τον μικρόκοσμό μας και να δούμε τι γίνεται γύρω μας. Θέλουμε να βοηθήσουμε; Να σας πω εγώ μερικούς τρόπους….
1. Ψάξτε σε φίλους που δουλεύουν σε μεγάλες εταιρείες. Συχνά πυκνά κάνουν αναβάθμιση υπολογιστών και βγάζουν υπολογιστές πενταετίας – συνήθως – σε καλή κατάσταση. Βάλτε τους Διευθυντές σας στο παιγνίδι, να κάνουν μια βεβαίωση αποδοχής δωρεάς…Ας εκτεθούν και λιγάκι… Διευθυντές είναι… και να πάρουν τους υπολογιστές αυτούς και να τους κάνουν ένα σέρβις. Τι σημαίνει σέρβις…Εγκαταστείστε LINUX, φωνάξτε την ΕΛΑΚ και ζητείστε να σας φτιάξουν δίκτυο με τους υπολογιστές αυτούς. Το έχουν κάνουν πολλές φορές και δουλεύει (Thin Client λέγεται… και υποστηρίζεται πλήρως από το Linux). Αλλά και αυτόνομοι να είναι οι υπολογιστές πάλι θα δουλέψουν καλά. Με 30 ευρώ παίρνετε ένα router και κάνετε την αίθουσα ασύρματο δίκτυο.
2. Παψτε να ψάχνετε στο διαδίκτυο για την δουλειά των άλλων. Φτιάξτε τη δική σας…τη καλύτερη δυνατή και ανεβάστε την. Και κάντε την και κοινόχρηστη. Όλοι ψάχνουμε την δουλειά των άλλων και ξεχνάμε να δείξουμε την δουλειά τη δική μας. Γιατί η δική μας μας πήρε πολύ χρόνο, είναι δική μας και είναι πολύτιμη. Χρησιμοποιείστε δημοφιλείς σελίδες όπως το Slideshare για τις παρουσιάσεις σας, το Scribd για τα κείμενά σας, ή το Calameo ή κάποιο αντίστοιχο για τις ηλεκτρονικές σας εκδόσεις. Και διαλέξτε τα καλύτερα κομμάτια και στείλτε τα “πάνω” (UPLOAD). Φτιάξτε τα βιντεάκια σας και ανεβάστε τα σε κοινή θέα στο YOU TUBE για να τα αξιοποιήσουν όσοι θέλουν. Και μη νομίζετε ότι είμαι μόνο λόγια. Αν σε οποιοδήποτε από αυτά τα site ζητήσετε manaliss θα με βρείτε. Άρα μη περιμένετε από το Υπουργείο ή κανένα άλλο να κάνει την δουλειά. Τη δουλειά θα τη κάνετε εσείς. Και αν χρησιμοποιήσατε “πρώτη ύλη” από το διαδίκτυο, μη ξεχάσετε να δηλώσετε τη πηγή.
Το συζήτησα το “περιστατικό” με τη παρέα του καφέ του Σαββάτου… (τους συμμαθητές μου). Η άποψή τους ήταν διπλή… Από την μια η θέση για το Ίντερνετ χαρακτηρίστηκε ακραία και μη αντιπροσωπευτική. Από την άλλη όμως αυτή η ακραία άποψη, ίσως μπορέσει να αποτελέσει κινητήρια δύναμη, για να αλλάξουν κάποια πράγματα. Μπορεί σήμερα να μας φαίνονται ακραία, αλλά σε βάθος χρόνου, μπορεί να είναι μια πραγματικότητα. Δεν ξέρω.
Πάντως νομίζω ότι όλοι όσοι ασχολούμαστε με την εκπαίδευση “και την ψάχνουμε” τη δουλειά, όσον αφορά τις δυνατότητες που δίνουν οι νέες τεχνολογίες, καλό είναι να αρχίσουμε να παράγουμε υλικό, πρωτότυπο, καλό, και κυρίως χρήσιμο. Από όλους. Ανοίξτε ένα site στο διαδίκτυο (τα 100 MB είναι ο χώρος που δίνουν τα περισσότερα sites δωρεάν) και βάλτε τη δουλειά σας εκεί. (Δείτε το chemallfh που αφορά τη Χημεία Α λυκείου. Δεν έχει ανανεωθεί εδώ και τρία χρόνια όμως ακόμα το βλέπουν 1000 άτομα το μήνα – προφανώς μαθητές Α λυκείου ή/και καθηγητές).
Ξανά τέλος πάντων. Μη κρίνουμε τα πάντα με τα δεδομένα που έχουμε. Δεν είναι σίγουρο ότι είναι ο κανόνας. Να κοιτάξουμε να εμπνεύσουμε τους μαθητές μας, να αξιοποιήσουμε όσο μπορούμε καλύτερα τις κλασσικές μεθόδους διδασκαλίας και να ενισχύσουμε όσο μπορούμε αυτές τις μεθόδους με τις νέες τεχνολογίες.
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και πράξτε ανάλογα. Αλλά μη χάσουμε το μέτρο. Εμείς οι “Αθηναίοι” έχουμε άλλα δεδομένα. Μη τα γενικεύουμε.
Αχ!!! Τα είπα πάλι. Σκεφτείτε τα.
Τη καλησπέρα μου…
Η παρουσίαση των Ερευνητικών Εργασιών…
Παρασκευή πάλι…και ο καφές και το μόνιτορ ζεστά να περιμένουν.
Πριν ξεκινήσω να σας δείξω μια φωτό πάνω στο τί γίνεται μέσα σε μια τάξη. Είναι περίπου η άποψη που έχουν για την Χημεία, και όχι μόνο από όσο μπορώ να ξέρω.
Δείτε την και μου λέτε.
Οι ερευνητικές εργασίες του πρώτου τετραμήνου τελειώσαν στις 20 του Γενάρη. Παρόλα αυτά ο απόηχος τους εξακολουθεί να υπάρχει. Έτσι πριν δεκαπέντε μέρες βρεθήκαμε στα Εκπαιδευτήρια ΔΟΥΚΑ για μια ημερίδα, όπως έχω ξαναγράψει.
Η ημερίδα αυτή για εμένα ήταν πολύτιμη γιατί μέσα από τις εργασίες, είδαμε πως δουλεύουν “τα άλλα σχολεία” και πήραμε μια γενικότερη ιδέα για το μάθημα. Αυτή η κίνηση δεν είναι κάτι πολύπλοκο, και ίσως θα ήταν καλή ιδέα να γίνεται και γενικότερα μεταξύ των σχολείων. Πολλά σχολεία είναι στη δίπλα γειτονιά. Θα μπορούσαν πολύ εύκολα να βρεθούν οι μαθητές του ενός στο άλλο και να ακούσουν οι μεν τις εργασίες των δε. Απλό και εύκολο. Μια απόφαση χρειάζεται.
Εμείς πήγαμε φιλοξενούμενοι και είδαμε τι γίνεται. Μιλήσαμε και ανταλλάξαμε απόψεις. Και σίγουρα η εμπειρία ήταν πολύτιμη.
Οι μαθητές μας είχαν άγχος και ήταν φανερό αυτό στην ομιλία τους. Όμως ανταποκριθήκαν στη πρόκληση και τόσο οι εισηγητές όσο και το κοινό από κάτω αποχωρήσαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Για να αποκτήσετε και εσείς εμπειρία για το τι έγινε, μπορείτε να δείτε τα αποσπάσματα από τον δικό μου χαιρετισμό αλλά και από την παρουσίαση των μαθητών.
Στους συνδέσμους λοιπόν έχουμε :
Χαιρετισμός από εμένα στην Ημερίδα.
Παρουσίαση των μαθητών με θέμα : Γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα : Σωτηρία ή Κίνδυνος;
Μερικά πρακτικά. Όταν συνδεθείτε για να δείτε το βίντεο χρειάζεται απλά ο INTERNET Explorer ή ο Mozilla χωρίς κάποιο πρόγραμμα προβολής. Επιλέξτε το μέγεθος του παραθύρου, ώστε να είναι αρκετά μεγάλο και να φαίνεται καλά και όχι στοσομεγάλο, ώστε να χαθεί η ανάλυση. Η διάρκεια είναι 3 και 20 λεπτά αντίστoιχα. A! και κάτι σημαντικό…Όταν αρχίσει δεν σταματάει, Το βλέπετε όλο ή κλείνετε το παράθυρο. (Το κόστος του μικρού όγκου δεδομένων είναι αυτό).
Να πηγαίνουμε σιγά σιγά να κάνουμε καμία δουλειά….
Καλό Σαββατοκύριακο. Τη καλημέρα μου…
Επί του πληκτρολογίου : Αν θέλετε να τα κατεβάσετε θα χρησιμοποιήσετε τους συνδέσμους :
Τι είναι η εκπαίδευση;
Παρασκευή πρωί, όπως συνήθως το τελευταίο καιρό, ο καφές μπροστά, και πάλι ξεκλέβω χρόνο για να γράψω “κάτι”. Θα έλεγα ότι είναι η ώρα μου.
Αφορμή για όσα θα διαβάσετε είναι όσα έκανα το τελευταίο δεκαήμερο… όπως έγραψα στην προηγούμενη εγγραφή.
Εκπαίδευση… σε ένα κόσμο που αλλάζει όχι με τα χρόνια, αλλά με την ημέρα, για να μη πω με την ώρα. Και έχεις μπροστά σου παιδιά, που έχουν μάθει να σκέφτονται με ένα τρόπο, που εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Η επεξεργασία των πληροφοριών που δέχονται γίνονται με ρυθμούς πολύ πιο γρήγορους από ότι μάθαμε να κανουμε εμείς. (Το “εμείς” εδώ ερμηνεύεται σαν όλοι όσοι μετράμε την ηλικία βάζοντας – άντα (μη πω και – ήντα ) μπροστά. ) Οι ρυθμοί με τους οποίους έρχονται οι πληροφορίες είναι τέτοιοι που είναι απαραίτητο να φιλτράρονται στην “είσοδο” για να περάσουν στην “επεξεργασία” και να δώσουν αποτέλεσμα (= ” έξοδος”). Για να μιλήσουμε σε μια καθημερινή γλώσσα.
Εμείς λοιπόν οι εκπαιδευτικοί έχουμε αυτό το κοινό. Πριν προχωρήσω δείτε μια φωτογραφία με αρκετό χιούμορ…
Όμως στη τελευταία φωτογραφία έχω ένσταση. Θα έπρεπε να αλλάξει. Εγώ θα έβαζα αντί για το θηρίο, μια ορχήστρα και εμένα στο πόντιουμ. Για τα άλλα δεν έχω αντίρρηση. Γιατί το κάθε παιδί παίζει το δικό του όργανο στην ορχήστρα, και εγώ πρέπει να το συντονίσω και συγχρονίσω. Και να σας εξηγήσω γιατί.
Πήγαμε στον FLASH την προηγούμενη εβδομάδα…και είδα μαθητές μου να ξεδιπλώνουν ένα ενδιαφέρον, μια συμμετοχή υπέροχα απροσδόκητη. Είδα να μπαίνουν, όπως λέμε, στα βαθιά, και να ρωτάνε, να συμμετέχουν να αλληλεπιδρούν. Θέλω να πιστεύω ότι όντως αναστατώσαμε ευχάριστα το σταθμό και ότι δεν ήταν απλά μια “ευγενική αποφώνηση” που μας είπαν όταν φεύγαμε. Και όταν γίνανε δημοσιογράφοι, τα δώσαν όλα και “στριμώξανε” διευθυντές, ιδιοκτήτες, δημοσιογράφους… δεν αφήσανε κανένα…Όμως το χαμόγελο και η συνέχεια της συζήτησης μετά στο λεωφορείο, ήταν για εμένα η καλύτερη επιβεβαίωση ότι ήταν μια επιτυχημένη έξοδος. Και σίγουρα εκπαιδευτική.
Την επόμενη μέρα, βρεθήκαμε στα Εκπαιδευτήρια ΔΟΥΚΑ για τις ερευνητικές εργασίες. Και για αυτό έγραψα…αλλά υπάρχουν και κάποια πράγματα που δεν έγραψα…Οι μαθητές που παρουσίασαν, “έπαιξαν” εκτός έδρας. Μίλησαν σε άγνωστο κοινό που τους έκρινε. Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ την πρώτη φορά που μίλησα σε συνέδριο (στα σαράντα μου περίπου) το κομπλάρισμα που είχα μόλις ανέβηκα “πάνω”. Η αίσθηση του “χάους” μπροστά μου στην αίθουσα, που έβλεπα πολλά και τίποτα. Που προσπαθούσα να θυμηθώ τι ήθελα να πω και να μη ξεχάσω κάτι. Τη δύναμη που πήρα από το “fan club” που λέω όταν έβλεπα τα πρόσωπα των γνωστών μου στο κοινό και μέσα από το χαμόγελό τους έπαιρνα τη δύναμη και την επιβεβαίωση ότι πάω καλά. Είπαμε… στα σαράντα. Όχι στα δεκαεπτά…Αντιληπτό το άγχος των παιδιών, αντιληπτή η κερκίδα που φτιάξανε οι συμμαθητές τους όταν αναγγέλθηκε η ομιλία τους. (Κρατώντας τα προσχήματα…είπαμε να τους ησυχάσουμε…αλλά μάλλον αργήσαμε να το κάνουμε….”μας ξεφύγανε λιγάκι….”). Ήταν απαραίτητο για να πάρουν την δύναμη να σταθούνε όρθιοι μπροστά στους συμμαθητές τους. Αν αυτό δεν είναι εκπαίδευση, τότε τι είναι;
Προχθές βρέθηκα σε μια μουσική βραδιά. Και γι αυτό έγραψα. Πάλι όμως υπάρχουν πράγματα που δεν έγραψα. Δεν έγραψα δηλαδή για 10 παιδιά στα 16 – 17 που κράτησαν ένα πρόγραμμα μουσικό για τρεις ώρες… με την ψυχή τους. Τα δώσαν όλα. Τα είπαν όλα. Ξεσηκώσαν το κόσμο με τη ζωντάνια τους και την ορμή τους. Γιατί; Γιατί βρέθηκε κάποιος που πίστεψε σε αυτά. Γιατί κάποιος άφησε την οικογένεια του, τα παιδιά του και σε δύσκολους καιρούς δεν έκανε ότι έκανε με βάση τα λεφτά που του δίνουν. Έκανε πράγματα από την καρδιά του. Και έτρεξε, και φώναξε, και κουβάλησε, και έπλυνε. Δεν κοίταξε τι έλεγε το job description και αν προβλεπόταν να τα κάνει. Πόσες φορές έχετε ακούσει το ” Για τα λεφτά που μου δίνουν και πολλά κάνω…” Για τα παιδιά ποτέ δεν υπάρχουν “πολλά”. Τα παιδια δώσαν αυτό που δίνουν πάντα… την ψυχή τους σε αυτούς που τα στηρίζουν. Το κορίτσια γίνανε γυναίκες σε μια στιγμή, και τα αγόρια άντρες. Και πήρανε τη κατάσταση πάνω τους… αλλά πάντα ψάχνανε τη “κυρία” τους μέσα στο κόσμο. Τη “κυρία” τους που τα έδωσε όλα. Επιβράβευε τους πάντες, χειροκροτούσε δυνατότερα από όλους, φώναζε και “χτυπιότανε” στις δυνατές ερμηνείες…Αλλά και τα παιδιά, κατεβαίνοντας σχεδόν όλα… πηγαίνανε πρώτα στη “κυρία” τους, που τα αγκάλιαζε, τα φιλούσε και τους έδινε τα μπράβο τους που δίκαια θέλανε, και πάντα μα πάντα, έσκυβε στο αυτί τους και τους ψιθύριζε κάτι “δικό” τους και μετά αποχωρούσανε για να πάνε στους δικούς τους. Με θάρρος και με το καμάρι του νικητή. Και το βλέμμα καθάριο, γεμάτο ευχαριστώ. Και η κυρία τους “εκεί” άσχετα αν ίσα που στεκόταν στα πόδια της από τη κούραση. Να παίρνει δύναμη από όλη την θετική ενέργεια του χώρου. Αν αυτό δεν είναι εκπαίδευση (για εκπαιδευτικούς κυρίως) τότε τι είναι;
Χθες βρέθηκα στη Βαλαωρίτου στα εγκαίνια μια έκθεσης ενός παλιού μου μαθητή, του Δημήτρη Ρόκου. Εκεί λοιπόν είδα τους παλιούς μου μαθητές και πολύ χάρηκαν και πολύ χάρηκα που τους είδα…Και μιλήσαμε σαν φίλοι πια… κάποιοι “παίζανε” αναποφάσιστοι ανάμεσα στον ενικό και τον πληθυντικό (μια φορά μαθητής, πάντα μαθητής….) αλλά τα είπαμε, γελάσαμε, μιλήσαμε, θυμηθήκαμε. Κάποιοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να απολογηθούν…γιατί δεν διαβάζανε Χημεία, μετά από 15 χρόνια…γιατί έτσι το αισθάνθηκαν. Μου φαίνεται ότι τους προκαλώ άγχος…ακόμα. Το καλύτερο όμως μου το είπε μια “μαμά” η οποία με το που με είδε, με θυμήθηκε και αφού με χαιρέτησε πολύ εγκάρδια μου είπε…”Τα παιδιά μιλάνε για εσάς…με πολύ αγάπη σαν ένα καλό τους φίλο…” Και εγώ φούσκωσα ακόμα περισσότερο…από υπερηφάνεια αυτή τη φορά. Και της απάντησα με κάτι που είχα πει…πολύ παλιά που με είχαν ρωτήσει…Πως θα καταλάβετε αν είστε καλός καθηγητής; Και είχα απαντήσει ότι “Όταν βλέπω τους παλιούς μου μαθητές και έρχονται προς τα εμένα αντι να αλλάζουν πεζοδρόμιο, τότε θα θεωρήσω ότι έχω πετύχει”. Με δεδομένη την μέχρι τώρα πορεία, μάλλον καλά πάω. Βλέπετε η εκπαίδευση, δεν μένει μέσα στη τάξη. Αν αύριο ρωτήσουν τον Δημήτρη αν είχε κόσμο στα εγκαίνεια, θα πει…Ναι…α!!! ήρθαν και παλιοί καθηγητές μου…από το σχολείο. (Δεν πήγα μόνος μου και είχαν περάσει και άλλοι πριν). Άρα και εδώ η εκπαίδευση δεν έχει ελεύθερο χρόνο.
Στις αρχές του Μάρτη θα βρεθούμε στη Θεσσαλονίκη σε ένα συνέδριο μαθητών. Οι μαθητές μας θα πάρουν μέρος στο συνέδριο και θα παρουσιάσουν έναν αριθμό εργασιών σε ένα πανελλήνιο συνέδριο μαθητών. Θα βρεθούν με συμμαθητές τους από όλη την Ελλάδα. Θα συνεργαστούν, θα συζητήσουν, θα ανταλλάξουν απόψεις και θα “εκτεθούν” μπροστά σε κοινό. Εργάστηκαν και έφτιαξαν μια εργασία, με βάση πρότυπα συνεδρίων, έφτιαξαν τις υποδομές τους, τις παρουσιάσεις τους και είναι έτοιμοι να ξεκινήουν. Και αυτό μέσα στην εκπαίδευση είναι.
Και άλλα πολλά…αλλά και η Φυσική και η Χημεία, και όλα εκείνα που πρέπει να μάθουν για να μπορέσουν να καταλάβουν το κόσμο γύρω τους. Αλλά μήπως εμείς πρέπει κάπως αλλιώς να το δούμε το θέμα; Μήπως πρέπει να εμπιστευθούμε και ίσως να εμπνεύσουμε τα παιδιά; Περνάνε τη μισή τους μέρα μαζί μας. Η εικόνα που πρέπει να παίρνουν είναι η εικόνα του ανθρώπου που πιστεύει, εμπιστεύεται, εμπνέει. Όχι του “τόσα μου δίνουν, τόσα κάνω”. Δεν μετριούνται όλα με το μισθό. Υπάρχει και η ικανοποίηση, ότι κάποιοι άνθρωποι “από κάτω” που πρέπει να τους δούμε σαν ανθρώπους και όχι σαν “αντικείμενο” προς εκπαίδευση. Και μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε λίγο μέσα από τα μάτια τους. Αλλά και αυτοί να έρθουν λίγο προς τη δική μας μεριά. Να βρεθούμε επιτέλους…κάπου στη μέση. Να κλείσει το “χάσμα των γενεών”.
Ωχ..Πάλι ξέφυγα και πέρασε και η ώρα….Πρέπει να το κλείσω…και να πάω για δουλειά…
Καλό Παρασκευο Σαββατο Κυριακο Δεύτερο…Κόσμια με τα θαλασσινά…Είπαμε Καθαρή Δευτέρα βράδυ, η μισή Ελλάδα κοιλοπονάει….Και είναι και νηστεία…
Τη καλημέρα μου…
Μερικές ώρες ακόμα μπορώ να έχω;
Έχετε αναρωτηθεί γιατί το εικοσιτετράωρο είναι εικοσιτετράωρο; Μάλλον όχι… Εμένα με απασχολεί πολύ τώρα τελευταία. Θα ήθελα να έχω τρεις τέσσερις ώρες ακόμα μέσα στη μέρα. Αν τις είχα θα ήξερα τι να τις κάνω. Δηλαδή έτσι για να σας αγχώσω λίγο, να σας περιγράψω τι έκανα το τελευταίο δεκαήμερο…
Βρέθηκα στον FLASH, τον ραδιοφωνικό σταθμό…Μια επίσκεψη που πολύ την ευχαριστηθήκαμε. Πήραμε συνεντεύξεις, μας πήρανε συνεντεύξεις, μάθαμε, ρωτήσαμε, είδαμε συμμετείχαμε σε διαδικασίες που δεν νομίζω ότι θα είχαμε αλλιώς. Έτσι με τον τεχνικό ήχου όλο δικό μας, ένα επαγγελματικό στούντι σε κατάληψη και τον Διευθυντή του σταθμού στο ανακριτικό τραπέζι… Μια μοναδική εμπειρία…Μέχρι και τον ιδιοκτήτη ρωτήσαμε…Ήθελε να μας μιλήσει και εμείς του πήραμε συνέντευξη…Κανείς δεν γλύτωσε…Μπορείτε να τις ακούσετε εδώ…(στο άλλο blog). Μετά περάσαμε σε ένα στούντιο σε λειτουργία, ενώ γινόταν εκπομπή. Ο Σπύρος Χαριτάτος, ξαφνικά βρέθηκε στη γιάφκα του, με ένα μεγάλο πλήθος μαθητών… και από όλους βρήκε εμένα να ρωτήσει… και έτσι βρέθηκα συνεντευξιαζόμενος. Μπορείτε να τη ακούσετε και αυτήν εδώ… Μετά ξεμοναχιάσαμε τον Αργύρη Κωστάκη, δημοσιογράφο και… του πήραμε συνέντευξη. Αντιστρέψαμε τους ρόλους, και τους περάσαμε από τη δοκιμασία του μικορφώνου. Αυτή την συνέντευξη δεν μπορείτε να την ακούσετε ακόμα, γιατί δεν πρόλαβα…(δουλειά για τις παραπάνω ώρες…) Τη Πέμπτη πήγαμε από τα Εκπαιδευτήρια Δούκα με δύο από τα τρία τμήματα της Α’ Λυκείου και παρουσιάσαμε μια από τις Ερευνητικές Εργασίες, μαζί με άλλα πέντε σχολεία. Είδαμε πως γίνονται οι Ερευντητικές Εργασίες σε άλλα σχολεία, ανταλλάξαμε απόψεις, συζητήσαμε, σχολιάσαμε και γνωριστήκαμε… Η εκδήλωση βιντεογραφήθηκε, αλλά ακόμα δεν πρόλαβα να κόψω τα κομμάτια εκείνα που αναφέρονται στις εκδηλώσεις και να τα ανεβάσω για να τις δείτε…(βάλτε το και αυτό στις παραπάνω ώρες). Σαββατοκύριακο βρέθηκα στο Αίγιο, για κλάδεμα των δέντρων. Δεν το έκανα γιατί είχε παγετό τα βράδια (δείτε προηγούμενη εγγραφή) οπότε και αυτή η δουλειά έμεινε στο περίμενε. Είναι και ο τοίχος που τον πέταξε ο πάγος… (βάλτε και αυτές τις δουλειές στο σωρό).
Δευτέρα – Τρίτη πρωί προετοιμάζω μια εργασία για να παρουσιάσω, για μια δουλειά που έχω κάνει πέρυσι, στο site του σχολείου. Τρίτη απόγευμα, ήμουνα στις πρόβες μιας μουσικής βραδιάς στο 2ο Λύκειο Αχαρνών, και την Τετάρτη το απόγευμα ήμουν στην εκδήλωση… Ακόμα δεν έχω επεξεργαστεί το υλικό (βάλε το και αυτό στον εξτρα χρόνο…). Την Τετάρτη το πρωί παρακολούθησα στο Μεγάλη Βρεττανία μια ημερίδα για τη χρήση του σύννεφου… (cloud computing). Σε δυο τρία χρόνια (και πολλά έβαλα…)όλα έτσι θα γίνονται. Το χορό σέρνει η Apple και οι άλλοι έρχονται…
Κάπου στα ενδιάμεσα, ενημέρωσα το site με το μάθημα της πρώτης Λυκείου, για την Χημεία. Ανέβασα βιντεάκια, έβγαλα σημειώσεις και όλα τα καλά.Ετοίμασα τις ερευνητικές εργασίες των μαθητών σε ψηφιακή έκδοση και μπορείτε να τη δείτε εδώ… μόνο να έχετε χρόνο, μια και τον χρειαστείτε γιατί ειναι μολις 330 σελίδες. Έκανα μοντάζ στον αποκριάτικο χορό του σχολείου με τα συγκροτήματα, αλλά ακόμα δεν έφτιαξα το βίντεο …(στο σωρό). Σήμερα ήμουν το πρωινό στο Υπουργείο Παιδείας, παρουσιάζοντος τις εργασίες των μαθητών και το βράδυ έχω τα εγκαίνεια του Δημήτρη Ρόκου…..Όλο και κάτι μου έχει ξεφύγει… αλλά δεν θυμάμαι…Που θα μου πάει…
ΑΛΛΛΛΛΛΛΑΑΑΑΑΑ!!!!! Έρχεται τετραήμερο και θα ξεκουραστώ….Χα χα…
Τι ζήτησα… 3-4 ώρες παραπάνω στη μέρα μπορώ να έχω;
Τη καλησπέρα μου….
Το ήξερα ότι κάτι είχα ξεχάσει…Εγκατέστησα σε δυο υπολογιστές με CELERON 1,4 UBUNTU και λειτούργησα και αναθάρρησαν. Μια αναβάθμιση στο 11.10 και είμαστε έτοιμοι… (και αυτό στο σωρό). Κάτι άλλο θα σκεφτώ πάλι… αλλά ό,τι και να είναι μάλλον θα το προσπεράσω…
Καλησπέρα και πάλι….
Το γρυλλορούτερ ζει…
Η σημερινή εγγραφή είναι ευγενική προσφορά του καλού γείτονα. Προσφάτως έβαλε ΙΝΤΕΡΝΕΤ και αποφάσισε την ασύρματη σύνδεση. Έτσι βρέθηκα με ΙΝΤΕΡΝΕΤ συνεχές και απεριόριστο, μια και τα παιδάκια του δεν το αξιοποιούν, με φροντιστήρια και άλλα τρεχάματα και έτσι “για να μη πηγαίνει χαμένο” το χρησιμοποιώ όποτε βρίσκομαι Αίγιο. Ετσι τακτοποιήσαμε και το θέμα της επικοινωνίας.
Εδώ μέχρι και χθες χιόνιζε κανονικά. Σήμερα είχε μια εντυπωσιακή μέρα αλλά έχει ξαστεριά. Αυτό σημαίνει ότι μόλις πέσει λίγο το βραδάκι θα βρεθούμε κάτω από το μηδέν άρα θα παγώσει το σύμπαν. Να φτιάξω λοιπόν βρύσες, υαλοκαθαριστήρες, να κλείσω πατζούρια και να αφήσω μια βρύση να χάνει. Να ρυθμίσω και τι σόμπες (3 τον αριθμό). Αλλιώς δεν παίζει εδώ πάνω. Πάντως η καλύτερη είναι η στόφα – ξυλόσομπα – με το φούρνο.
Ανεβαίνοντας, όλα τα βουνά είναι ολόλευκα και αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε νερό και φέτος. Η βροχή δεν γεμίζει τις πηγές, Το χιόνι όμως μένει και περνάει σιγά σιγά κάτω και γεμίζει τους υδροφόρους ορίζοντες. Άρα είμαστε καλά.
Εδώ το σπίτι έχει πάντα δουλειές να κάνεις. Έτσι ο πάγος των προηγούμενων ημερών, δυστυχώς μου φούσκωσε τους τοίχους. Ετσι η περυσινή δουλειά με το βάψιμο, πήγε όλη άχρηστη, μια και σχεδόν όσα έβαψα φουσκώσανε και ξεφλουδίσανε. Έτσι κλείσαμε μια δουλειά για το καλοκαίρι. Μετά το κλάδεμα. Με τέτοιο καιρό δεν είναι καλή ιδέα, γιατί με το παγετό θα τα κάψει το φρεσκοκλαδεμένα και μετά θα πεθάνει το φυτό. Άρα πάει μια δουλειά πίσω.
Για καθαρίσματα τι να πω.Μπορώ να πω ότι είχε πολύ αέρα αλλά και νερό, αν κρίνω από τα φύλλα. Τώρα για τριήμερο, μόνο τα βασικά και απαραίτητα και μέχρι εκεί. Μετά βλέπουμε. Όταν είναι για κάτι παραπάνω, το καλοκαίρι ας πούμε, εκεί θέλει “σήκωμα” το σπίτι.
Τέλος πάντων. Πάω να κάνω τις δουλειές μου μην έχω συντριβανάκια αύριο το πρωί, από σπασμένους σωλήνες. Και μετά καφέ με φίλους, κλασσικά.
Χαιρετώ και τα λέμε….
Τη καλησπέρα μου…
Γιορτάσαμε και φέτος…
Μεγάλη μέρα σήμερα. Του Αγ. Χαράλαμπου σήμερα και έχουμε τρεις στην οικογένεια. Τον παππού, το ανηψιό και τον γιο. Σήμερα θα σταθώ στον παππού, γράφοντας κάποιες σκέψεις, που καλό θα ήταν να τις κάνουμε όλοι, αν έχουμε αντίστοιχη “περίπτωση”.
Ο παππους λοιπόν βλέπει τα ογδόντα να έρχονται, και δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο από το να περιμένει. Είναι όμως μια κατάσταση περίεργη. Με αρκετά κινητικά προβλήματα, είναι σχεδόν εγκλωβισμένος στο σπίτι. Η διάθεση του είναι για πολλά. Οι δυνατότητες του όμως πλέον δεν είναι για πολλά.
Πέρασα σήμερα να τον δω, για λίγο και μου ανάπτυξε τα σχέδια του για τη σημερινή βραδιά. Όλα σε πρώτο πρόσωπο, ακόμα και τα ψώνια όταν ξέρει πολύ καλά ότι έστω και το ένα σκαλί τον ταλαιπωρεί, πόσο μάλλον τα 23 για να βγει από το σπίτι και άλλα 23 για την επιστροφή. Τον άκουγα για τα ψώνια και τις επιλογές και μόνο να συμφωνήσω μπορούσα. Και στα λόγια του υπήρχε κάτι περίεργο.
Μιλούσε μόνο για σήμερα. Δεν υπήρχε κάποιος σχεδιασμός για αύριο. Ηταν μια πίκρα του τύπου, φέτος τα θέλω όλα άψογα, γιατί δεν ξέρω αν θα είμαι του χρόνου…Πολύ σκληρό και σαν σκέψη, όμως σε κάποια στιγμή το είπε ότι τους θέλει όλους στο σπίτι γιατί…
Μετά η μητέρα μου, μου είπε 2-3 φορές τα σχέδια της για το βράδυ, το τι θέλει να κάνει και να μη κάνει. Και εδώ στον αέρα πλανιόταν το ίδιο πράμα. Τα πράματα είναι πιο αισιόδοξα μια και έχουμε λιγότερα προβλήματα στη κίνηση. Μπορεί η δεξιά μεριά να είναι σχεδόν όλη “σιδερένια” (αστράγαλος – κεφαλή μηριαίου και ώμος…), αλλά τα κάνουμε όλα.
Όμως καλό είναι να το σκεφτόμαστε κάθε φορά που έχουμε έναν ηλικιωμένο. Δηλαδή πως περνάει η μέρα; Μέσα από την τηλεόραση, ενημερώνονται, ακούνε καθημερινά όλα τα αισιόδοξα, έχουν τα εγγόνια τους και τα παιδιά τους και την αγωνία τους για το μέλλον τους, (αυτό δεν αλλάζει ό,τι και να γίνει). Λοιπόν βλέποντας συνέχεια τηλεόραση από μόνο του φτάνει. Αν το σκεφτούμε λίγο, θα καταλάβουμε. Μετά είναι η συζήτηση…μετά από 55 χρόνια έγγαμου βίου, δεν νομίζω ότι υπάρχει θέμα για συζήτηση…Η μοναξιά επιτείνεται. Σε μεγάλο βαθμό. Παίρνοντας ένα τηλέφωνο, γίνεται φανερή η χαρά και η διάθεση για ομιλία. Και πάντα υπάρχει κάτι να πεις και να ακούσεις. Έχει και τις επαναλήψεις του βέβαια, αλλά ποιος μετράει.
Κλείνοντας, γιατί σήμερα έχω μια αμηχανία…και αδυναμία συγκέντρωσης…δεν μου βγαίνει καλά. Ένα τηλεφωνάκι με λίγο χρόνο στη διάθεση μας για κουβεντούλα, ένας καφές έτσι με επίσκεψη για να τα πούμε. Μια αγορά που άκουσες ότι θέλουν, σαν αφορμή να πας μια επίσκεψη…Όλα αυτά είναι αφορμές για γιορτή. Απλές μικρές καθημερινές γιορτές, που βγάζουν τον άνθρωπό μας, από τη μοναξιά του και την απομόνωσή του. Μη λυπηθείτε το χρόνο σας…δεν κοστίζει και αξίζει κάθε δευτερόλεπτο.
Κλείνω…Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες, και να είστε καλά.
Τη καλησπέρα μου…
Αξιολόγηση…
Ένα τεράστιο θέμα… με μια περιοδικότητα τρίμηνη ή τετράμηνη ανάλογα το άν διδάσκεις σε γυμνάσιο ή λύκειο. Έτσι φύγαν οι βαθμοί του πρώτου τετραμήνου από τα χέρια μου και αρχίζουν να εμφανίζονται οι βαθμοί του δεύτερου τετραμήνου.
Αφορμή για την εγγραφή αυτή είναι η “γκρίνια” που ακούω όποτε βάζω διαγώνισμα. Η αίσθηση που έχω είναι ότι, ό,τι και να βάλω…είναι δύσκολα. Και μπαίνει το ερώτημα…Πως βάζει κάποιος θέματα; Δηλαδή, τι ζητάς, πως τα ζητάς και τι περιμένεις από τους μαθητές να γράψουν.
Η ύλη είναι πάντα προκαθορισμένη και δηλωμένη από πριν…ότι είναι ύλη διαγωνίσματος. Άρα δεν γίνονται δεκτές δικαιολογίες του τύπου δεν πρόλαβα όταν το μάθημα γίνεται εδώ και τρεις βδομάδες συνήθως…Όμως προτιμάνε κάποιοι να δώσουν λευκή κόλλα επειδή δεν “προλαβαν να διαβάσουν” από το να προσπαθήσουν να θυμηθούν όλα όσα έχουν ακούσει σε όλα τα μαθήματα. (Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα!!!).
Πάμε στα θέματα αυτά καθεαυτά. Πρέπει να υπάρχει διαβάθμιση. Δεν είναι δυνατόν να είναι “αστεία” αλλά και “από άλλο κόσμο”. Τα αστεία θέματα, υποτιμούν τους μαθητές με συνεχή προσπάθεια και εργασία, γιατί απλά βρίσκονται όλοι στο είκοσι και έτσι αδικούνται οι μαθητές που δουλέουν συνέχεια. Από την άλλη τα πολύ δύσκολα θέματα, δεν εξυπηρετούν κανένα. Οι αδύναμοι μαθητές δεν έχουν τη δυνατότητα να γράψουν κάτι, ενώ οι καλοί μαθητές δεν γράφουν συνήθως με συνέπεια να αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα της δουλειάς τους.
Χρειαζόμαστε λοιπόν μια διαβάθμιση. Βασικά θέματα, που εξετάζουν απαραίτητες γνώσεις υποδομής, γνώσεις που πρέπει να γνωρίζουν όλοι. Στη συνέχεια έχουμε τα θέματα που οι μαθητές χρειάζεται να έχουν καταλάβει κάποια πράγματα και να μπορούν να συνδυάσουν γνώσεις από όλο το κεφάλαιο. Ακολουθούν τα πιο σύνθετα θέματα και τέλος έχουμε τις ερωτήσεις που “κάνουν τη διαφορά.” Αυτές οι τελευταίες είναι 3-4 μονάδες για να ξεχωρίσουν οι μαθητές που έχουν κατανοήσει πλήρως το αντικείμενο και έχουν τη δυνατότητα να συνδυάσουν συνολικά τις γνώσεις πάνω στο αντικείμενο. Έτσι έχουμε μια διαβάθμιση που θα μπορέσουν οι μαθητές να αξιοποιήσουν αλλά και να ξεχωρίσουν.
Και πάμε στις τελευταίες μονάδες που έχουν συνήθως και τη γκρίνια. Οι μονάδες αυτές δεν είναι “άγραφτες” αλλά σίγουρα δεν είναι για όλους. Έτσι λοιπόν ήταν και τα τελευταία διαγωνίσματα στην Χημική Κινητική. Δεν τα έχω διορθώσει ακόμα…για να δω αν η γκρίνια είναι δικαιολογημένη, αλλά θα γίνει σύντομα. Το ερώτημα είναι…τι κάνουμε;
Αυτό πάντα είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα. Ξεκινώντας από τη διδασκαλία, τις απορίες, την εμπέδωση, όλα όσα πρέπει να γίνουν. Έχοντας ένα αναλύτικό πρόγραμμα κλειστό, με αυστηρο χρονοδιάγραμμα και ένα αντικείμενο που στηρίζεται στις προαπαιτούμενες γνώσεις, δεν έχεις πολλά περιθώρια από το να προχωράς.
Μετά από 24 χρόνια και άπειρες ώρες πάνω από βιβλία και γραπτά, ακόμα το θέμα της αξιολόγησης φαντάζει από τα πιό δύσκολα που έχεις να αντιμετωπίσεις. Τι είναι ο βαθμός…επιβράβευση, παρότρυνση, τιμωρία (!!!), κριτήριο κατάταξης, βραβείο και αναγνώριση, σπουδές στο σπίτι ή στην επαρχία, αποδοχή σε πανεπιστήμιο εξωτερικού, οικογενειακή γαλήνη; Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο για την βαθμολογία και την αξιολόγηση. Όλα αυτά τα χρόνια, όλα τα έχω ακούσει. Και προσπαθείς να μετρήσεις την βαθμολογία, που είναι ψυχρή (γράφεις : παίρνεις μονάδες – δεν γράφεις : χάνεις μονάδες ) με την αξιολόγηση, που θα μετρήσεις, προσπάθεια, παρουσία, συνέπεια, επίδοση, κοινωνικούς παράγοντες (όσο και αν θέλουμε να πούμε ότι είναι άσχετοι με το μάθημα – ξέρουμε ότι δεν είναι), και να βγάλεις ένα νούμερο…Και μαθαίνεις μετά από δέκα και δώδεκα χρόνια, από παλιούς σου μαθητές ότι ακόμα θυμούνται “εκείνο το 6άρι ή 7άρι στο διαγώνισμα…” και αναρωτιέσαι αν μετά από τόσα χρόνια είναι μόνο αυτό που μένει; Αν μένει η αίσθηση της αδικίας ή της δίκαιης βαθμολογίας. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε; Πείτε μου όμως, όσοι βαθμολογείτε, πόσοι βάζετε βαθμό από το μέρο όρο των γραπτών και των προφορικών μόνο… και δεν ψάχνετε να θυμηθείτε ποιος είναι ο μαθητής για να φέρετε “την εικόνα του μέσα στη τάξη”; Δεν ξέρω αν είπε κανένας ΝΑΙ.
Για εμένα οι δυο βδομάδες συνήθως που προηγούνται του κλεισίματος είναι αρκετά αγχωτικοί μια και πρέπει να ανακαλέσω όλο τον “πρότερο βίο” στην τάξη και να σταθμίσω “τα αστάθμητα”.
Μη με ρωτήσετε γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Είπαμε εκτός των άλλων ο χώρος αυτός είναι “η βαλβίδα ασφαλείας” για φεύγει λίγο πίεση και να ηρεμούν κάποια πράγματα. Έτσι επειδή τις βδομάδες που προηγήθηκαν είδα ξανά το ίδιο έργο…απλά τα είπα.
Τη καλημέρα μου….
