Πάμε Πολυτεχνείο…
Το διήμερο που μας πέρασε το Πολυτεχνείο γιόρταζε τα 180 χρόνια από την ίδρυση του και άνοιξε τις πόρτες του στους μαθητές, για να δουν από κοντά και να γνωρίσουν τις σχολές αλλά και τα εργαστήρια του. Φυσικά και βρήκαμε ευκαιρία και πήγαμε και εμείς.
Οι μαθητές του Θετικού προσανατολισμού της Β και της Γ Λυκείου – 48 μαθητές στο σύνολο – τη Παρασκευή το πρωί βρεθήκαμε στο πολυτεχνείο, όπου μας υποδέχτηκαν στα Εργαστήρια των Μηχανικών Ορυχείων και Μεταλλειολόγων αλλά και στα Εργαστήρια των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. Μετά επισκεφτήκαμε το κλειστό Γυμναστήριο, όπου λειτουργούσε έκθεση από όλα τα εργαστήρια παρουσιάζοντας διάφορα πειράματα και επιτεύγματα.
Εμείς ξεκινήσαμε από τα εργαστήρια των Μεταλλειολόγων και ειδικότερα από τα μικροσκόπια. Δύο ειδών, διαπερατότητας και σκέδασης. Ειδικότερα
Στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο διαπερατότητας με ανάλυση της τάξεως την nm = δισεκατομμυριοστά του μέτρου ( = 10 ^-9 m). Εκεί ο κ Γιώργος Φούρλαρης – Καθηγητής της Σχολής, μας παρουσίασε πολύ παραστατικά τον τρόπο λειτουργίας του μικροσκοπίου και κυρίως τη σημασία του στην μελέτη των πετρωμάτων.
Ο κ Φούρλαρης μιλάει στους μαθητές.
Βλέποντας δείγματα στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο.
Στη συνέχεια είχαμε το μικροσκόπιο σκέδαση ( αν θυμάμαι και καλά τους όρους) όπου ο κ Τσακιρίδης Πέτρος, Διδάκτορας στη Σχολή, μας εξήγησε τις διαφορές των δύο μικροσκοπίων αλλά κυρίως τον λόγο ύπαρξης και των δυο γιατί έχουν διαφορετικές χρήσεις και εφαρμογές.
Ο κ Τσακιρίδης μιλάει στους μαθητές.
Σε ρόλο χειριστή του μικροσκοπίου ο Θάνος αλλάζει τις παραμέτρους και οι υπόλοιποι παρατηρούμε τις αλλαγές που προκαλούνται.
Ακολούθησε το μουσείο των ορυκτών όπου σε μια αίθουσα ήταν όλος ο υπόγειος θησαυρός των ορυκτών και των μεταλλευμάτων. Ο κύριος Τριανταφυλλίδης Σταύρος, Λέκτορας της Σχολής, μας εξήγησε τι βλέπουμε αλλά και πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποια πράγματα από αυτά που βλέπουμε στα πετρώματα αλλά και τι υπάρχει που δεν βλέπουμε. 
Ο κ Τριανταφυλλίδης μιλάει στους μαθητές για τον σιδηροπυρίτη και όχι μόνο στο μουσείο πετρωμάτων.
Οι μαθητές βλέπουν τα πρώτα όργανα και μαθαίνουν για την εξέλιξη τους.
Στη συνέχεια η κυρία Λυκούδη Έφη, Διδάκτωρ της Σχολής, εξηγεί στους μαθητές για τα απολιθώματα, πως δημιουργούνται και τη σημασία τους στη δυνατότητα μας να καταλάβουμε τη μορφή του κόσμου κάποια εκατομμύρια χρόνια πριν.
Η κ Λυκούδη και οι μαθητές μπροστά από την βιτρίνα με τα απολιθώματα.
Στη συνέχεια η ομάδα μετακινήθηκε στο εργαστήριο των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών όπου επισκεφτήκαμε το εργαστήριο υψηλής τάσης και το εργαστήριο ηλεκτρικής ισχύος.
Στο εργαστήριο υψηλής τάσης ο κ Παπασταμάτης Πάνος, υποψήφιος Διδάκτωρ της Σχολής, μας παρουσίασε το εργαστήριο και μας εξήγησε τη σκοπιμότητά τους αλλά και τον ρόλο του σαν ανεξάρτητος κριτής – ερευνητής – αξιολογητής διαφόρων παραμέτρων. Το εργαστήριο μπορεί να κάνει μετρήσεις σε διάφορες παραμέτρους και έχει πιστοποιηθεί σαν ανεξάρτητος αξιολογητής.
Στη φωτογραφία έχουμε την ηλεκτρική εκκένωση που παρατηρείται όταν λόγω υπέρυψηλής τάσης ξεπερνάει το όριο προστασίας του μονωτήρα το ηλεκτρικό ρεύμα περνάει στη μεταλλική πλάκα που είναι από κάτω “πηδώντας” την ενδιάμεση απόσταση και δίνοντας τον ηλεκτρικό σπινθήρα.
Μας έγινε και επίδειξη δημιουργίας κεραυνού με δημιουργία υπερυψηλής τάσης (1.800.000 βόλτ) το οποίο μάλλον καταγράψαμε σε βίντεο. (πάντως εγώ δεν πρόλαβα να το δω).
Μετά επισκεφτήκαμε τον ανηχωικό θάλαμο (θάλαμος χωρίς ηχώ για ακριβείς μετρήσεις σε ήχο).
Μέσα στον ανηχωικό θάλαμο.
Στη συνέχεια στους κινητήρες, ο κ. Κλαδάς Αντώνιος, καθηγητής της σχολής, μας ανάπτυξε σύντομα της σημασία του ηλεκτρισμού στη ζωή μας και τη καθημερινότητά μας .
Οι μαθητές παρακολουθούν τον κύριο Κλαδά να τους παρουσιάζει… τον ηλεκτρισμό.
Ακολούθησε ο κ Παπακωνσταντίνου Απόστολος, υποψήφιος διδάκτωρ της Σχολής, που εξήγησε τη λειτουργία των φωτοβολταϊκών στοιχείων και πως αξιοποιούνται σε καθημερινή οικιακή χρήση. Μας έδειξε τα κυκλώματα, τις μπαταρίες και το σύστημα ελέγχου.
Ο κ Παπακωνσταντίνου εξηγεί τη λειτουργία των φωτοβολταϊκών στοιχείων.
Τέλος ο κ Κρασόπουλος Χρήστος, υποψήφιος διδάκτωρ, μας παρουσίασε μια μετατροπή ενός αυτοκινήτου σε ηλεκτρικό και μας εξήγησε τη σημασία της, αλλά και γενικότερα την ανάγκη της ηλεκτροκίνησης, μια και πιθανότατα οι μαθητές θα χρησιμοποιούν μια τέτοια μέθοδο στις μετακινήσεις τους.
Ο κ Κρασόπουλος παρουσιάζει το ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο.
Η επίσκεψη έκλεισε με την επίσκεψη στο κλειστό γυμναστήριο με τα πολλά εκθέματα όπου δυστυχώς δεν είχαμε όσο χρόνο θα θέλαμε για να χορτάσουμε όλα τα εκθέματα που είχαμε μπροστά μας. 
Μπροστά στα εκθέματα της ρομποτικής.
Από τη προχθεσινή μας επίσκεψη θα μπορούσα να πω, ότι πήραμε μια “μυρουδιά” από το Πολυτεχνείο. Όσο χρόνο και αν είχαμε τόσο χρόνο θα μπορούσαμε να περάσουμε στα εργαστήρια ή στο γυμναστήριο.
Υπήρξε μια μεγάλη κινητοποίηση στο ΕΜΠ για να μας υποδεχθούν και να μπορέσουν να διαχειριστούν όλο αυτό το κόσμο. Πολλοί πέρασαν “απαρατήρητοι” όπως οι συνοδοί μας στα διάφορα εργαστήρια που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα ονόματα αλλά και η φωτογράφος που ναι μεν δεν κράτησα το όνομά της αλλά την έβγαλα φωτογραφία “επί το έργον”. Μια και γνωρίζω από εμπειρία ότι οι φωτογράφοι είναι οι πιο αδικημένοι μια και σπάνια βγαίνουν φωτογραφία.
“Όπως είστε…. μισό…. έτοιμοι”
Επίσης πρέπει να αναφέρουμε την κ. Κριθινάκη Κατερίνα που μας δέχτηκε στους Ηλεκτρολόγους μηχανικούς και από ότι κατάλαβα είχε τη διαχείριση και τον συντονισμό της επίσκεψης στα εργαστήρια των ηλεκτρολόγων.
Σίγουρα θα πρέπει να ευχαριστήσουμε όλη τη κοινότητα του ΕΜΠ που μας δέχτηκε προχθές και να σας πω ότι οι μαθητές μας επέστρεψαν γεμάτοι εμπειρίες και καινούργιες εικόνες.
Σας ευχαριστούμε πολύ.
Την καλημέρα μου.
Αγαπητοί μου απόφοιτοι… ξεκινάμε.
Χθες πέρασα ένα φανταστικό βράδυ με τους παλιούς μου μαθητές. Από τα ομορφότερα βράδια που έχω περάσει. Να σας εξηγήσω…
1990 Σεπτέμβρης φτάνω στη Σχολή. Με δύο χρόνια προϋπηρεσία ξεκινάω να διδάσκω σε ένα σχολείο που ακόμα δεν είχε αποφοίτους. Από τη πρώτη χρονιά, οργανώσαμε την ομάδα φωτογραφίας και βγήκαμε στη γύρα… Φωτογραφικοί περίπατοι, κάλυψη στις εκδηλώσεις του σχολείου. Όλα. Τον Ιούνιο παραδίδω στη κυρία Τσώνου, Διευθύντρια Λυκείου τότε της Σχολής, ένα φωτογραφικό λεύκωμα με φωτογραφίες από τις δραστηριότητες της Σχολής. Ο Αντώνης, η Ρεγγίνα, η Χρυσούλα, η Αναστασία, όλοι φροντίζαμε να καλύπτουμε τις δραστηριότητες της Σχολής. Όταν παρέδωσα το φωτογραφικό λεύκωμα είχα πει ότι “Το σχολείο είναι “μικρό” και πρέπει να καταγράφουμε την ιστορία του”. Και αυτό το έχω τηρήσει ακόμα και σήμερα. Το σχολείο είμαστε όλοι εμείς.
2017 Μάης και ειδικότερα… χθες. Μετά από 27 χρόνια για πρώτη φορά η Σχολή κάλεσε επισήμως όλους τους απόφοιτους κοντά του. Λέγοντας απόφοιτους μιλάμε για Ελληνικό και Γαλλικό τομέα αλλά και από το Γαλλικό Ινστιτούτο, όπου λειτουργούσε η Σχολή στα πρώιμα της χρόνια μέχρι το 1981 που μεταφέρθηκε στις σημερινές εγκαταστάσεις. Και εχθές η ταράτσα γέμισε αποφοίτους… όλων των ηλικιών. Ο καιρός μας τα χάλασε, όπως και η καθημερινή ημέρα. Περίπου 200 απόφοιτοι βρέθηκαν στο σχολείο. Πολλούς είχα να τους δω από τότε που ήταν μαθητές. Αν και εδώ που τα λέμε… και τώρα σαν μαθητές τους έβλεπα. θυμόμουν περιστατικά, καταστάσεις, εκδρομές, σκανδαλιές… όλα με γέλιο καλαμπούρια και πειράγματα.
Για εμένα ήταν σαν να έβλεπα ένα όνειρο να παίρνει σάρκα και οστά. Ένας σύλλογος αποφοίτων. Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει και τι δεν μπορεί να κάνει. Εμένα οι συμμαθητές μου αποτελούν πολύτιμο κεφάλαιο στη ζωή μου και σε κάθε ευκαιρία, βρισκόμαστε και τα λέμε. Έστω και μόνο για αυτό είναι αρκετό.
Η Γενική Διευθύντρια της Σχολής κ Renn μίλησε στους απόφοιτους καλωσορίζοντας τους και εκφράζοντας την επιθυμία της να βοηθήσει στη δημιουργία του συλλόγου των αποφοίτων. Βέβαια ο σύλλογος υπάρχει αλλά είναι ανενεργός .Ένας ενεργός σύλλογος που θα μπορέσει να συσπειρώσει γύρω του όλους τους απόφοιτους και ταυτόχρονα να γίνει μέλος των συλλόγων των αποφοίτων της AEFE, του μεγάλου δικτύου των αποφοίτων όλων των γαλλικών σχολείων σε όλο το κόσμο, είναι αυτό που είπε η Γενική διευθύντρια της Σχολής ότι είναι ο στόχος. Αυτά όμως δεν γίνονται μόνα τους ούτε με εξαγγελίες. Και ο σύλλογος – τουλάχιστον στα πρώτα βήματα του θέλει δουλειά και “τάξιμο”. Θέλει μια ηγεσία να μπορεί να οργανώσει τις υποδομές και τις δομές και να μπορέσει να συγκεντρώσει τους αποφοίτους. Έτσι θα έχουμε επανάληψη της συγκέντρωσης σε ένα μήνα περίπου (τέλη Ιουνίου είπε η κ Renn). Εσείς θα αναλάβετε να επικοινωνήσετε με τους φίλους σας από την Σχολή και να τους ενημερώσετε. Μόλις κανονιστεί η ημερομηνία και η ώρα, θα ενημερωθείτε για να ενημερώσετε. Οπότε τον νου σας στην εφημερίδα. Εν τω μεταξύ μερικές φωτό από τη χθεσινή βραδιά που μάζεψα από το διαδίκτυο που ανεβάσανε οι παλιοί μας μαθητές. Ονόματα δεν βάζω. Βρείτε τους εσείς (καλά αν θέλετε ρωτήστε). Εσείς φροντίστε να είστε στη Σχολή στα τέλη Ιούνη να βγάλετε τις δικές σας.
Ξεκινάμε με τις φωτό…
Και ένα φώτο bombing για κλείσιμο…
Μέχρι τον επόμενο γύρο.
Την καλησπέρα μου.
To 9o Πανελλήνιο Συνέδριο των εκπαιδευτικών για τη Χρήση των ΤΠΕ στην εκπαίδευση στη Σύρο
Βράδυ έξω από το ΝΕΩΡΙΟ οι ψαράδες ετοιμάζουν τα δίχτυα τους για την επόμενη ημέρα.
Θυμάμαι κάπου στο 2005, είχα αρχίσει να συμμετέχω από την μεριά των εισηγητών σε ημερίδες των σχολικών συμβούλων, με τα θέματα της εποχής : διαθεματικά προγράμματα, περιβαλλοντικά και γενικά πρότζεκτ. Σιγά σιγά η πληροφορική έμπαινε στις τάξεις με ¨πολιορκητικό κριό” το Power point, για όποια σχολεία είχαν υπολογιστή στις τάξεις. Εγώ τότε είχα τον πρόγονο του συγκεκριμένου blog, τη ΒΔΕΛΛΑ όπου έγραφα τους προβληματισμούς μου και τις εμπειρίες μου από την εκπαίδευση. Κάπου εκεί στο 2008 είδα τη πρώτη ανακοίνωση για το 5 συνέδριο της Σύρου και είπα να κάνω τη κίνηση και έστειλα την εργασία μου για το πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί το blog στην εκπαίδευση. Είχα ήδη ξεκινήσει να το χρησιμοποιώ σε εφαρμογές στη τάξη. Θυμάμαι ότι η εργασία μου πέρασε από κρίση και έγινε δεκτή. Για εμένα ήταν μια νέα φάση. Μια αναβάθμιση… θα είχα κοινό από όλη την Ελλάδα, θα βγαίναν πρακτικά που θα μένανε και θα διαβάζονταν για πολλά χρόνια σαν βιβλιογραφία αναφοράς. Είχα δουλέψει πολύ και σίγουρα είχα πολλά λάθη. Όμως με είχε απασχολήσει από τον Σεπτέμβρη που πήρα την απόφαση μέχρι και το Φλεβάρη του 2009 που τελικά παρέδωσα την εργασία. Τα γράφω αυτά για να μπορέσετε να καταλάβετε τα επόμενα.
Έρχεται η ώρα του Συνεδρίου. Μπαρκάραμε στις 7.30 στο καράβι… Ένα καράβι συνέδριο. Λες και ήταν κλεισμένο από το συνέδριο. Παντού “περίεργοι τύποι” με τους φορητούς υπολογιστές της εποχής, πολλές συζητήσεις, σχέδια, τελευταίες διορθώσεις στις παρουσιάσεις και στα κείμενα, ένα πλωτό συνέδριο. Και μετά το πρόγραμμα… το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν οι παράλληλες συνεδριάσεις. Ήταν τόσο πολλά αυτά που ήθελες να παρακολουθήσεις που έπεφτε η μία πάνω στην άλλη. Και ψάχναμε να βρούμε τον τρόπο να τις παρακολουθήσουμε όλες. Και πηγαίναμε από τη μία αίθουσα στην άλλη. Στην εναρκτήρια στο Πνευματικό κέντρο, με τις δύο αίθουσες ανοικτές και μόλις που χωρέσαμε σε δυο θέσεις με λειψή ορατότητα. (πιθανόν γι’αυτό είχαν ξεμείνει. Την επόμενη ημέρα μετά τη παρουσίαση μου που αν και ήταν δεύτερη (9.15 το πρωί τουΣαββάτου) είχα κοινό καμιά 15αριά άτομα εκτός από τους ομιλητές, δηλαδή περίπου 25-30 άτομα στη τάξη. Μετά από κάθε ομιλία είχαμε μετακίνηση πληθυσμών από αίθουσα σε αίθουσα αλλά είχε κοινό για όλους. Και το μεσημέρι στη μεγάλο διάλειμμα με το φαγητό από τις “γυναίκες της Σύρου”, έγιναν όλες οι συζητήσεις, οι γνωριμίες. Όλο το συνέδριο ήταν εκεί, συζητήσεις, ανταλλαγές τηλεφώνων, σχόλια, ιδέες, παρατηρήσεις, συνεργασίες : όλα συζητήθηκαν εκεί.
Το Δημαρχείο της Σύρου – έργο του Τσίλερ.
Και φτάσαμε στο 9ο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο τριήμερο. Η διαφορά φάνηκε από την εναρκτήριο συνεδρίαση… Η μισή αίθουσα με πολλά κενά καθίσματα. Το καράβι μάλλον τουριστικό – λόγω και Πρωτομαγιάς – σίγουρα όχι συνεδριακό. Μετά από οκτώ χρόνια μπόρεσα να αναγνωρίσω μερικούς σχολικούς συμβούλους από το συνέδριο αλλά τα δύο χέρια φτάνανε για να τους μετρήσω. Κατά μια άποψη πολλοί ήρθαν το βράδυ (11 περίπου). Αυτό εγώ δεν το είδα την επόμενη ημέρα.
Στην ομιλία του φίλου και συνάδελφου από τη Σχολή, Κώστα Σχοινά, που ήταν “τέταρτος”, οι δύο πρώτοι ομιλητές δεν εμφανίστηκαν καν. Αυτό μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Γιατί για να κατεβάσεις εργασία, πρέπει να δουλέψεις και το κάνεις γιατί το θέλεις και γιατί έχεις κάτι να πεις και να μοιραστείς. Και όταν έρχεται η “δική σου ώρα” να το κάνεις, εσύ λείπεις…(!!!!) και δεν λέω, κάτι μπορεί να τους έτυχε αλλά από ότι πληροφορήθηκα ήταν ο κανόνας… σε πάρα πολλές αίθουσες υπήρχαν “κενά” από απουσίες. Προσπαθώ να καταλάβω τη σκοπιμότητα του να δηλώσεις συμμετοχή στο συνέδριο και να μην εμφανιστ
είς. Η επόμενη ήταν με SKYPE ( που δεν υπήρχε αναφορά ) αλλά δεν έγινε δυνατή η σύνδεση (!!!!). Και περιμέναμε μήπως έρθουν… Κατά την άποψη μου κακώς. Για να μη πω ότι θα έπρεπε να “επιβληθεί” κάποια ποινή αποκλεισμού, κάτι… Όσοι ήταν παρόντες ήταν ομιλητές και περίπου 10 άτομα που δεν είχαν ομιλία αλλά ήθελαν να ακούσουν κάτι από εσένα. Και εσύ δεν ήρθες!!!! Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σε περιμένω. Τέλος πάντων…
Ο Κώστας Σχοινάς κατά τη διάρκεια της παρουσίασης της εργασίας του.
Μετά μετακινήθηκα στα εργαστήρια, που ήθελα να παρακολουθήσω. Χημικά προϊόντα με απλά μέσα. Είχαν εγγραφεί 4 να παρακολουθήσουν και ήμασταν 12. Η αλήθεια είναι ότι είχα εγγραφεί την προηγούμενη ημέρα. αλλά είχα εγγραφεί. Η συνάδελφος ανταποκρίθηκε στην αυξημένη ζήτηση αλλά το κοινό γενικά δεν βοηθούσε με αποτέλεσμα το εργαστήριο να βγει εκτός χρόνου και μετά τρέχοντας πίσω να παρακολουθήσω τη συνεδρίαση των φυσικών επιστημών. 
Το βιωματικό εργαστήριο των φυσικών επιστημών.
Και βρίσκομαι σε ένα σχεδόν άδειο αμφιθέατρο.
Η πρώτη ομιλία “απουσίαζε”, η δεύτερη ήταν με SKYPE από ένα ριψοκίνδυνο συνάδελφο που χρησιμοποίησε τους αισθητήρες που έχουν τα κινητά των μαθητών του για να πάρουν μετρήσεις φυσικής και να παρατηρήσουν τη κίνηση κάποιων σωμάτων. Ριψοκίνδυνος γιατί ως γνωστόν η “χρήση συσκευών καταγραφής εικόνας και ήχου” απαγορεύονται στα σχολεία. Να σημειωθεί ότι και οι φορητοί υπολογιστές έχουν αυτές τις δυνατότητες. Μετά ακολούθησε μια εφαρμογή που μετρούσε την διαπερατότητα ενός διαλύματος από το φως, αντί για τις φωτοχημικές αντιδράσεις ( η αλήθεια είναι ότι δεν το κατάλαβα πως γίνεται… και κυρίως πως συνδέονται). Η επόμενη έλειπε, πάλι και οι άλλες δύο ήταν πάλι με SKYPE. Στη μια ένας συνάδελφος προσπαθούσε να συνδέσει τον πυρήνα του ατόμου με τον πυρήνα του κυττάρου. Από όσο μπορώ να σκεφτώ μοιράζονται μόνο το όνομα. Πέραν τούτου ουδέν. Στην επόμενη πάλι από μακριά, δεν άντεξα και αποχώρησα διακριτικά.
Έξω βλέπω τον οργανωτή του συνεδρίου και ρωτάω αν στο διάλειμμα θα υπάρξει κάποια συγκέντρωση για φαγητό όπως γινόταν μέχρι πρόπερσι με τις γυναίκες της Σύρου (είναι ομάδα γυναικών που φροντίζει να υπάρχει μαγειρευτό φαγητό σε “οικιακές τιμές” και με δυνατότητα catering). Η απάντηση ήταν αρνητική, και γιαυτό οι συνεδριάσεις έγιναν στο κέντρο, για να δώσουν στους συνέδρους τη δυνατότητα πρόσβασης σε εστιατόρια. Και έτσι χάθηκε και η δυνατότητα να κάνεις κάποιες καλές συζητήσεις με συναδέλφους και να κάνεις κάποιες καλές κουβέντες. Ο καθένας πήρε το δρόμο του για τη πόλη.
Στα εργαστήρια της Κυριακής, δυστυχώς η απουσία του κόσμου ήταν αποκαρδιωτική. Ο εισηγητής και ένα ή δύο άτομα.
Σίγουρα η οικονομική κρίση είναι ένας σοβαρός λόγος για την εικόνα που είδαμε. Ο καθένας σκέφτεται το κόστος της παρουσίας του σε ένα τέτοιο συνέδριο, γιατί έχει ανελαστικά έξοδα. Εισιτήρια, διαμονή, μετακινήσεις. Από την άλλη – χωρίς να έχω εικόνα με αριθμητικά δεδομένα – νομίζω ότι η ανταποδοτικότητα της εγγραφής των 30 και 40 € δεν καλύπτεται με τους καφέδες στο Πνευματικό Κέντρο ή με τη τσάντα με το διαφημιστικό υλικό και το σημειωματάριο που επίσης σε κάποιες περιπτώσεις ήταν διαφημιστικό. Επιμένω πάντως ότι το συνέδριο είναι η συγκέντρωση το μεσημέρι του Σαββάτου.
Δεν ξέρω αν οι κριτές δέχθηκαν εργασίες που δεν έπρεπε. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτός που καταθέτει μια εργασία, έχει κάτι να πει, άρα καλό είναι να του δοθεί το βήμα. Αλλά να έχει κάτι να πει. Και να πληρεί κάποιες προδιαγραφές. Από την άλλη δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο να μπεις στη διαδικασία του συνεδρίου, να γράψεις εργασία, να τη περάσεις αξιολόγηση, να τη στείλεις, να εγγραφείς και τελικά να μην έρθεις καθόλου.Το βρίσκω εκτός των άλλων πολλαπλά προσβλητικό. Και στους οργανωτές του συνεδρίου, και στους κριτές που του έδωσες μια εργασία να αξιολογήσει, που εσύ δεν υποστηρίζεις – αφού δεν έρχεσαι να τη παρουσιάσεις – και φυσικά στο κοινό του συνεδρίου που έρχεται να σε ακούσει.
Είπαν ότι γίνονται πολλά συνέδρια πλέον και είναι δύσκολο να βρεθούν αξιόλογες εργασίες. Μπορεί να ισχύει, αλλά αν εσύ έχεις κάτι να πεις μπορείς να βγεις μπροστά. Και όσα συνέδρια και αν γίνονται θα μπορούσαν να βρεθούν μια χιλιάδα άνθρωποι για όλα τα συνέδρια μαζί, που να έχουν κάτι να πουν. Νομίζω ότι όλα έχουν συμβάλλει.
Προσωπικά στεναχωρήθηκα αλλά και προβληματίστηκα. Γιατί έχοντας ενεργό δράση τα τελευταία χρόνια μέσα από τις επιτροπές αξιολόγησης, που είχα τη τιμή να συμμετέχω, αλλά όντας και προσκεκλημένος εισηγητής πέρυσι στη Θεσσαλονίκη, έχω την ανάγκη να βλέπω τα αδελφά συνέδρια Σύρου και Θεσσαλονίκης, να προχωράνε και να τραβάνε κόσμο, να είναι λόγος συζήτησης και χώρος ανταλλαγής απόψεων αλλά και ιδεών. Είναι ο χώρος που γνώρισα ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες με εμένα, ονειρεύονται την ίδια τάξη με εμένα.
Τις προηγούμενες φορές στο καράβι σκεφτόμασταν τι μπορούμε να κάνουμε και εμείς για το επόμενο συνέδριο. Σχεδιάζαμε την εργασία που θα κατεβάζαμε και σχολιάζαμε όλα όσα είχαμε δει και ακούσει. Χθες στο καράβι συζητάγαμε τι είδαμε και τι ακούσαμε. Γενικά υπήρχε μια απογοήτευση.
Φυσικά και ισχύει το “οπου’ναι απ’εξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει” και φυσικά δεν μπορώ να ξέρω την δουλειά και το κόστος που έχει ένα τέτοιο συνέδριο. Όμως μπορώ να περιγράψω αυτά που είδα όπως και να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκλήθηκαν από το συνέδριο.
Η Σύρος είναι όμορφο νησί οπότε μπορείτε να δείτε και λίγες φωτό…
Και όμως είναι ανατολή… Τι να κάνω. Ξυπνάω νωρίς. Από τον Αζόλιμνο.
Και ξανά ανατολή… λίγο πιο ψηλά.
Soft skills : Το αυτονόητο που έγινε δεξιότητα.
Πω πω ρεζίλια… ούτε το blog μου δεν με θυμάται πλέον. Με τα πολλά με θυμήθηκε. Του έδειξα φωτογραφίες, του είπα ιστορίες, του έδειξα παλιά άρθρα και τελικά μου επέτρεψε να μπω να ξαναγράψω. Αυτή τη στιγμή κλέβω χρόνο από τον εαυτό μου, χρόνο που θα τον πληρώσω μάλλον το βράδυ με “καθυστερημένη κατάκλιση” ( κοινώς θα πάω αργά για ύπνο). Αλλά δεν πειράζει… έχω ανάγκη να βρω χρόνο να κάνω κάτι για εμένα.
Αφορμή για το άρθρο αυτό πήρα από το διαγωνισμό επιχειρηματολογίας αντιλογίας στον οποίο συμμετείχαμε σήμερα σαν σχολείο. Σε αυτό το διαγωνισμό δεκαεξάχρονοι μαθητές χρησιμοποιούν επιχειρήματα για να πείσουν ότι έχουν δίκιο, να παρακολουθήσουν τα επιχειρήματα των συμμαθητών τους και να τα αντικρούσουν, να δουλέψουν ομαδικά και να παρουσιάσουν τις θέσεις τους, να ψάξουν και να μαζέψουν υλικό το οποίο θα συνδυάσουν για να επιχειρηματολογήσουν.
Παρακάτω φαίνεται ένας πίνακας που εμφανίζονται οι”ήπιες” δεξιότητες και μπορεί κάποιος να δει “περίεργα πράγματα”.
Για παράδειγμα οι εργοδότες θέλουν, λέει, οι υπάλληλοί τους :
1. Να επικοινωνούν αποτελεσματικά.
2. Να είναι τίμιοι και ακέραιοι.
3. Να δουλεύουν ομαδικά.
4. Να προσαρμόζονται
5. Να είναι αφοσιωμένοι στη δουλειά
6. Να θέλουν να μάθουν περισσότερα.
7. Να έχουν κίνητρα και να είναι καινοτόμοι
8. Να αναπτύσσουν διαπροσωπικές σχέσεις.
9. Να παίρνουν αποφάσεις.
10 Να διαθέτουν αναλυτική σκέψη
11. Να δείχνουν ευελιξία
12. Να έχουν οργανωτικές ικανότητες.
13. Να μπορούν να λειτουργήσουν σαν αρχηγοί
14. Να αναπτύσσεται μέσα στην εργασία του.
15. Ικανότητα να διαχειρίζονται προσωπικά προβλήματα.
16. Να αποδέχονται υπευθυνότητες.
Τα περισσότερα από αυτά πριν 10 χρόνια ήταν δεδομένα. Να μπαίνεις σε μια δουλειά και να μπορείς να επικοινωνήσεις, να μπορείς να συνεργαστείς με τους συναδέλφου σου, να εκπαιδεύεσαι και να μαθαίνεις περισσότερα για τη δουλειά σου, να έχεις καινούργιες ιδέες και να τις προωθείς.
Δεν ξέρω αν φταίει η απομόνωση, αν φταίει το διαδίκτυο ή τα κινητά με τις πολλές δυνατότητες αλλά είναι φανερό ότι η ικανότητα ομιλίας και επικοινωνίας έχει μάλλον χαθεί ώστε πλέον να θεωρείτε προσόν αν το έχεις. Η δυνατότητα να κατεβάζεις καινούργιες ιδέες και να μη τις βρίσκεις έτοιμες από το Γούγλη, έχει μειωθεί, οπότε το να έχεις καινούργιες ιδέες στη δουλειά σου να θεωρείται προσόν. Αυτό με τις διαπροσωπικές σχέσεις πάλι τι σας λέει. Είναι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων(!!!). Να μπορούν να μιλάνε, να συζητάνε, να βγαίνουν μαζί να διασκεδάζουν.Η παλιά “φιλοδοξία” που έσπρωχνε τους υπαλλήλους να θέλουν να προχωρήσουν και να πάρουν θέσεις προϊσταμένων φαίνεται ότι δεν υπάρχει πλέον και όλοι θέλουν απλά να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να έχουν παραπάνω ευθύνες και να φεύγουν να πηγαίνουν σπίτι τους. Οι οργανωτικές ικανότητες επίσης έχουν γίνει ζητούμενο. Να μπορείς να προβλέψεις, και να φροντίσεις να βρεις τι χρειάζεσαι για τη δουλειά σου, να κανονίσεις ποιος θα κάνει τι, να κάνεις χρονοδιάγραμμα των εργασιών σου, και να τελειώνεις τις εργασίες που αναλαμβάνεις και αυτό έχει γίνει δεξιότητα.
Πάντα πίστευα ότι όλα αυτά είναι ιδιότητες που τις έχει γενικά ο μέσος άνθρωπος και φυσικά στη δουλειά του θέλει να προχωράει και να προοδεύει. Από ότι φαίνεται δεν ισχύει. Και έχουν γίνει δεξιότητες που πρέπει κάποιος να τις αποκτήσει…ξανά.
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου βλέπω τους διαγωνισμούς επιχειρηματολογίας αντιλογίας αλλά και άλλου παρόμοιους διαγωνισμούς μοναδικούς. Δίνουν τη δυνατότητα στους μαθητές να εκφραστούν, να βγουν μπροστά, να μιλήσουν, να ερωτηθούν να απαντήσουν. Αυτά σίγουρα είναι εμπειρίες και δεξιότητες που θα τους είναι πολύτιμες στο μέλλον.Το βλέπω κάθε φορά που παρακολουθώ τις ερευνητικές εργασίες. Το βλέπω στα μαθητικά συνέδρια που παρακολουθώ. Το βλέπω στους μαθητικούς διαγωνισμούς που συμμετέχουν οι μαθητές.
Άρα πρέπει να ωθούμε τους μαθητές μας να επικοινωνούν.Γιατί απλά αυτοί που θα ξέρουν να επικοινωνήσουν, είναι αυτοί που θα καταφέρουν να προχωρήσουν.
Την καλησπέρα μου.
Συνέδριο για τις ΤΠΕ στην Εκπαίδευση – Ιωάννινα – Σεπτέμβρης 2016
Η καλύτερη μου. Κριτική σε όλα, χωρίς να έχω κουνήσει το δακτυλάκι μου σε κάτι. Πήγα άσχετος και άσκησα “αντικειμενική κριτική¨σε ότι είδα. Μια κριτική που τη μεταφέρω εδώ, χωρίς στρογγυλέματα. Ξεκινάμε λοιπόν την αντικειμενική κριτική…
Γιάννενα… Ένας δεσμός άρρηκτος. Εδώ και σαράντα χρόνια περίπου. Από το 1979 που πρωτοβρέθηκα σαν πρωτοετής φοιτητής στη Δόμπολη. Σε αυτό το ερειπωμένο κουφάρι που όποτε περνάω τα τελευταία χρόνια από μπροστά του δεν μπορώ να το βλέπω σκελετωμένο στα μπετά και να μη θυμηθώ όλα όσα έζησα μέσα στην αυλή του. Καλά και κακά. Πόσα πέρασα στον όροφο του Χημικού και στα προκάτ, πόσες φορές πέρασα τη πόρτα της λέσχης και πόσες ατελείωτες ώρες επένδυσα διαβάζοντας στον περιστερώνα βιβλιοθήκη του. Και από όλα αυτά το μόνο που βλέπεις σήμερα είναι ένας σκελετός στα “μπετά” που κάθε φορά που το βλέπω είναι και πιο γερασμένος.
Γιάννενα σήμερα, στη Δουρούτη ( περιοχή ονομασμένη από την ομώνυμη μονή ) μια σύγχρονη πανεπιστημιούπολη με μοντέρνες υποδομές και δυνατότητες επέκτασης όσο και όπως απαιτήσουν τα επόμενα χρόνια. Μια πανεπιστημιούπολη που υπάρχει και λειτουργεί χάρη στην αγωνία και το τρέξιμο ορισμένων – όπως γίνεται συνήθως – που πονάνε το χώρο της δουλειάς τους και προσπαθούν να “ξεχειλώσουν” στις πενιχρές κρατικές χορηγίες για να φτάσουν όσο πιο μακριά μπορούν. Η αλήθεια είναι ότι όταν είχα ξαναπάει στο πανεπιστήμιο είχα πάει μόνο στο Χημικό για μια “προσυγκέντρωση” των αποφοίτων της χρονιάς μου. Πέραν τούτου ουδέν. Όμως φέτος είπα να γυρίσω λίγο το πανεπιστήμιο και έτσι είδα τις σχολές θετικού προσανατολισμού. Από τις φιλοσοφικές δεν πέρασα. Έστω και το μισό όμως είδα όμορφα πράγματα.
Συνεδριακό κέντρο “Κάρολος Παπούλιας”. Ένα κόσμημα. Όσο πιο πολύ το χρησιμοποιούν τόσο πιο γνωστό θα κάνει όλο το πανεπιστήμιο. Η κεντρική του αίθουσα με περίπου 350 θέσεις ( χοντρικό μέτρημα) πανέμορφη.
Έχει και 5-6 ακόμα “δορυφορικές” αίθουσες με χωρητικότητες από 35 – 40 μέχρι 60-70 θέσεις. και μια δυο αίθουσες συσκέψεων (τραπέζι και 10-12 καρέκλες). Όλες οι παρουσιάσεις έγιναν εκεί και τουλάχιστον δεν είχες να “γράψεις χιλιόμετρα” περνώντας από τη μία αίθουσα στην άλλη. ( Θυμάμαι συνέδριο Βέροια – Νάουσα όπου δυο πολύ ενδιαφέρουσες παρουσιάσεις ήταν η μία στη Βιβλιοθήκη της Βέροιας και η άλλη στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Βέρμιον στην Νάουσα. Και κοντά χρονικά… και ναι τις πρόλαβα και τις δύο). Εδώ μαζεμένα και νοικοκυρεμένα.
Η οργανωτική επιτροπή : μια λέξη ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ – dream team θα την έλεγα. Να σας τους δείξω γιατί αξίζουν…
Πανταχού παρόντες, αεικίνητοι, γελαστοί όπως τους βλέπετε, λιώσανε τρεις μέρες στο τρέξιμο. Όμως τίποτα δεν έλειψε και όλα δούλεψαν ρολόι. Άλλοι φανεροί και άλλοι λιγότερο φανεροί όλοι συντέλεσαν στο τελικό αποτέλεσμα.
Υπήρχε διεθνής συμμετοχή από τον Καναδά και την Πορτογαλία. Δεν ξέρω αν είχαν ξανάρθε αλλά σίγουρα θα θέλουν να ξαναέρθουν. Βίωσαν την Ελληνική φιλοξενία και θα φύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις για τη χώρα μας που σίγουρα θα μεταφέρουν αυτές τις εμπειρίες στις δικές τους χώρες. Κάτι που μου άρεσε : δύο αυτοκίνητα AUDI από τα αυτοκίνητα test drive είχαν παραχωρηθεί από γνωστό ( προφανώς) έμπορο των Ιωαννίνων, για τις ανάγκες του συνεδρίου. Έτσι μετά από τις κεντρικές ομιλίες που συμμετείχαν οι φιλοξενούμενοι, κάποιοι από την οργανωτική ανέλαβαν να τους ξεναγήσουν στις ομορφιές της Ηπείρου και φτάσανε μέχρι τα Σύβοττα για να “μυρίσουν” και θάλασσα. Πάντα μέλη της επιτροπής όπως και ο Συντονιστής του Συνεδρίου ήταν συνέχεια δίπλα τους ώστε να μη τους λείψει τίποτα. Οπότε ναι θα τους πουν να ξαναέρθουν και σίγουρα θα έρθουν πάλι. Οι εργασίες τους – για να περάσουμε και στις εργασίες – τουλάχιστον αυτές που άκουσα είχαν σαν θέμα τις νέες τεχνολογίες και τα ΑΜΕΑ,είτε με επίκτητα προβλήματα είτε εκ γενετής, και πως θα μπορούσαν οι νέες τεχνολογίες να τους βοηθήσουν.
Και μιλώντας για νέες τεχνολογίες, υπήρξε ένας προβληματισμός σε συζητήσεις πάνω στο αν πρέπει να τις λέμε “νέες”… Νέες για ποιους; Πάντως όχι για τους μαθητές μας… για αυτούς είναι καθημερινότητα. Μάλλον για εμάς. Που όσος χρόνος και αν περάσει πάντα νέες θα είναι.
Πάμε στις παρουσιάσεις. Κάτι πρέπει να γίνει. Θα ήθελα πολύ να δω ένα συνέδριο που να απαγορεύεται το Power Point. Ναι να απαγορεύεται. Να βρουν άλλο τρόπο να πουν και να δείξουν αυτά που θέλουν. Πολύ θα το ήθελα. Τέτοια εξάρτηση πια, δεν πάει άλλο. Πάμε πάλι… Μία από τα ίδια
Οι αναγνώστες… ξαναχτύπησαν. Όλα από “μέσα”. Ότι είχε το ΡΡ. Τιποτε παραπάνω. Και φυσικά το ΡΡ μασίφ, ογκόλιθος και γεμάτο… κείμενο. Που φυσικά δεν διαβαζόταν.
Οι επιλογές των χρωμάτων… κόλαση. Καλά το “ποντικί” ( = σκούρο γκρι) με ποιο τρόπο συνδυάζεται με το μωβάκι (!!!!). Μπορεί να φαινόταν όμορφο στο μόνιτορ από τα 40 εκατοστά αλλά σίγουρα στην οθόνη, δεν φαινόταν και δεν διαβαζόταν τίποτα. Αμ το άλλο!!! Μπλε φόντο με κάποιες λεπτές γαλάζιες πινελιές,και γενικά ευανάγνωστα κείμενα και ξαφνικά κάποιοι πίνακες μπλε ( ελάχιστα διαφορετική απόχρωση από το κυρίαρχο χρώμα” όπου φυσικά ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΤΑΝ τίποτα. Πραγματικά μου κάνει εντύπωση… δεν το δείξανε σε ένα φίλο για να τους πει μια γνώμη… Δηλαδή έκανε ΜΠΑΜ ότι ο συνδυασμός ήταν λάθος. Άπειρα άρθρα έχουν γραφτεί… ας διαβάσουν κανένα. Ο πρόεδρος στις ακραίες περιπτώσεις έκανε τα σχόλια του με σαφήνεια…
Από την άλλη αυτή η σκέψη… “για να δούμε αν θα δουλέψει” που λένε πολλοί δυνατά, με ενοχλεί. Θα δουλέψει γιατί το θέλω εγώ. Δεν έχει δική του βούληση ο υπολογιστής. Αλίμονο μας αν θέλουμε να κάνουμε χρήση των νέων τεχνολογιών και να περιμένουμε αν θα αποφασίσει ο υπολογιστής “να δουλέψει”. Και μάλιστα σε συνέδριο νέων τεχνολογιών. Ή το άλλο… “ωχ τι έγινε τώρα;”Τι πάει να πει αυτό. Από μόνη της μια παρουσίαση μπροστά σε κοινό έχει την αγωνία της. Φροντίστε τουλάχιστον η εργασία σας να τρέξει. Εγώ την έστελνα με mail στον εαυτό μου, την είχα σε στικάκι σε Power Point 97, 2007, PDF. Δεν μπορεί κάποιο θα έτρεχε. Και αν το είχα ξεχάσει ή έχανα το στικάκι, θα το κατέβαζα επί τόπου. Ότι και να γινόταν παρουσίαση θα έκανα…. Ή το χιουμορίστικο… “για να δούμε αν η τεχνολογία μας κάνει τη χάρη”… Τίποτα από αυτά δεν πρέπει να ακούγονται σε ένα συνέδριο για ΤΠΕ στην εκπαίδευση. Όταν βρεθείτε στη τάξη (το λέω γιατι οι περισσότεροι ομιλητές δεν είχαν τέτοια εμπειρία) τα πάντα πρέπει να δουλεύουν αλλιώς τη χάσατε τη τάξη.
Το περιεχόμενο γενικά ήταν αξιόλογο αλλά έχανε από τους παρουσιαστές. Για παράδειγμα… μαι εφαρμογή δόθηκε για μελέτη σε 11 μαθητές και στη στατιστική ανάλυση έδωσε ένα ποσοστό 13% (δηλαδή ενάμιση μαθητής !!!!).Αργότερα σε διευκρινιστική ερώτηση είπε ότι είχε και μια ομάδα 12 ακόμα μαθητών σαν δείγμα αναφοράς. Και έτσι καταλάβαμε ότι δεν έκοψε κανένα αλλά ήταν τρεις μαθητές που είχαν απαντήσει έτσι. Μια άλλη εργασία αφορούσε έρευνα που δόθηκε σε πέντε (5) εκπαιδευτικούς και έγινε στατιστική με 5 απαντήσεις. Εμένα στην εργασία μου “Κατά πόσο είμαστε έτοιμοι για το Νέο Σχολείο” ( επί Διαμαντοπούλου ) με 283 ερωτηματολόγια συμπληρωμένα και (τυχαία) με κατανομή περίπου μισοί εκπαιδευτικοί και μισοί μαθητές, πήρα σχόλιο ότι είχα μικρό δείγμα. Επίσης ο πρόεδρος έκανε παρέμβαση ότι η συγκεκριμένη μελέτη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί στατιστική με 5 ερωτηματολόγια. Ήταν και άλλα…
Κυκλοφόρησε μια “ιστιοσελίδα” αλλά και μια “μελότητα” ( = membership). Δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ από τις ερευνητικές εργασίες των μαθητών μου μια ερευνήτρια Joan Meadow που μου την παρουσίασαν σαν Ιωάννα Λιβάδι (!!!). Αυτά είναι τα παραλειπόμενα. Φυσικά και υπήρχαν άψογες παρουσιάσεις αλλά και παρουσιαστές ( τα περισσότερα), μερικές φορές ταυτόχρονα αλλά και χώρια. Μπόρεσα να παρακολουθήσω περίπου 15 ομιλίες αυτά που γράφω αναφέρονται σε τρεις.
Κλείνοντας και συμπεραίνοντας, δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ κάτι που είχα ακούσει το 2009 στο πρώτο συνέδριο που είχα συμμετάσχει με εισήγηση : “είναι 15 χρόνια που λέμε τα ίδια. Να δούμε πότε θα αλλάξει κάτι.” Να προσθέσω και άλλα έξι χρόνια και φτάσαμε στα 21. Ακόμα ψαχνόμαστε. Κάθε χρόνο παρακολουθώ 4-5 συνέδρια με συναφή θέματα. Όλα μου αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται, αλλά η αίσθηση που έχω είναι ότι πάλι στα ίδια είμαστε.
Πάντως θα ήθελα να δω ένα συνέδριο με τους ομιλητές να έχουν μόνο μαρκαδόρους και ασπροπίνακα… Αυτά από το συνέδριο των Ιωαννίνων. Περιμένω να ανακοινωθούν τα πρακτικά που θα βγουν στην ιστοσελίδα του συνεδρίου. Και επειδή κάποιοι τα ψάχνουν δίνω των σύνδεσμο.
http://hcicte2016.etpe.gr/el/proceedings-el/
Τη καλησπέρα μου μετά από αρκετό καιρό.
Η αυθεντία του άσχετου…
Η εξεταστική περίοδος συνεχίζεται και στις εξετάσεις της Χημείας βρέθηκα να εξετάζω μαθητές που εξετάζονται προφορικά σαν «Φυσικώς Αδύνατοι» ή ΦΑ όπως τους λέμε. Μας ενημέρωσαν σχετικά για τη συμπεριφορά μας και μας είπαν ότι υπήρχαν μαθητές στα όρια του αυτισμού ενώ άλλοι βρίσκονται στα όρια πανικού. Υπάρχουν και αρκετοί – οι περισσότεροι – που έχουν δυσλεξία. Οι μαθητές έρχονταν μπροστά μας εμφανώς αγχωμένοι, τους λέγαμε δυο κουβέντες «άσχετες» για να ηρεμήσουν, να κάτσουν να πάρουν δυο ανάσες και να τους φύγει το άγχος. Και μετά αρχίζανε και μας λέγανε τι γράφανε. Γενικά δεν πήγανε άσχημα. Αλλά το άγχος και η αγωνία ήταν ολοφάνερα.
Αλλά και μέσα στο σχολείο έχουμε μαθητές «Φυσικώς Αδύνατους». Διαβάζουν τα θέματα στη τάξη κατά τη διάρκεια του διαγωνίσματος και όταν είναι έτοιμοι ζητάνε να εξεταστούν προφορικά από το καθηγητή τους και έναν συνάδελφο της ίδιας ειδικότητας. Όταν κάνεις επιτήρηση οι μαθητές ολοκληρώνουν το γραπτό τους και αποχωρούν. Σε μια περίπτωση λοιπόν είχαν αποχωρήσει όλοι οι υπόλοιποι μαθητές είχαν μείνει μόνο οι μαθητές που περίμεναν την προφορική εξέταση μια και είχαν ολοκληρώσει τη μελέτη. Εκεί λοιπόν είχα λίγο το χρόνο και ρώτησα μια απορία που είχα από προηγούμενη ημέρα…
Είχα παρατηρήσει ότι μια μαθήτρια που εξετάζεται προφορικά διάβαζε μέσα από μια μπλε ζελατίνα. Στην αρχή, νόμιζα ότι το έκανε “έτσι”, σήμερα όμως παρατηρώντας την σε όλη τη διάρκεια της επιτήρησης είδα ότι μόνο έτσι διάβαζε… και φυσικά τώρα που είχε τελειώσει και περιμέναμε, ρώτησα γιατί.
Και έτσι έμαθα ότι η…”Μαρία” εξετάζεται προφορικά, γιατί δυσκολεύεται να επεξεργαστεί τις εικόνες που βλέπουν τα μάτια της. Η λάμπα φθορισμού τη ζαλίζει και της προκαλεί φοβερό πονοκέφαλο, ενώ ο άσπρος πίνακας της προκαλεί ζαλάδα και αν είναι είναι πολύ φωτεινή μέρα… τα γράμματα χάνονται. Στο εννιάωρο έχει βγει εκτός μάχης με φοβερό πονοκέφαλο, δακρυσμένα – πρησμένα μάτια και δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Σπίτι διαβάζει με κίτρινο φως και της παίρνει πολλαπλάσιο χρόνο για να μπορέσει να διαβάσει αυτά που πρέπει. Φοράει γυαλιά με μια γκρίζα απόχρωση για να μπορεί να “κόψει” το παραπανίσιο φως και φυσικά διαβάζει μέσα από μπλε ζελατίνα. Το καλύτερο για αυτή από ότι μου είπε, είναι οι σημειώσεις να είναι σε μπλε χαρτί, για να μπορέσει να τις διαβάσει.
Αμέσως το μυαλό μου πήγε στη περυσινή χρονιά όπου δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ τη “Μαρία” να χαζεύει και να μιλάει, (τουλάχιστον εγώ έτσι το έβλεπα), εμένα να της κάνω παρατηρήσεις ότι δεν συγκεντρώνεται και ότι μιλάει συνέχεια. Όταν μου είπε ότι γυρνώντας σπίτι είχε τέτοιο πονοκέφαλο που έπρεπε να κοιμηθεί τουλάχιστον ένα δίωρο για να συνέλθει, κατάλαβα τι έβλεπα την προηγούμενη χρονιά.
Ρώτησα και την “άλλη Μαρία” γιατί εξετάζεται προφορικά… Μου είπε ότι έχει διάσπαση προσοχής, δυσκολία στην ορθογραφία και ότι δυσκολεύεται να καταλάβει κάτι διαβάζοντας. Τα καταλαβαίνει πολύ καλύτερα αν τα ακούσει. Το διάβασμα, της είναι πολύ κουραστικό, και δύσκολα καταλαβαίνει, οπότε πρέπει να διαβάσει ξανά και ξανά για να μπορέσει να έχει κάποιο αποτέλεσμα.
Πάλι δεν μπόρεσα να μη κάνω αναδρομή στη προηγούμενη χρονιά και στην εικόνα που είχα από την “άλλη Μαρία” μέσα στην τάξη. Χαμηλών τόνων, να μη σηκώνει χέρι και μόνο όταν την ρωτούσα εγώ να απαντάει…
Όλα τα κομμάτια “κούμπωσαν στη θέση τους” και μπόρεσα να καταλάβω συμπεριφορές και εικόνες. Μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα κάποιες ενοχές θεωρώντας ότι σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξα προκατειλημμένος και άδικος.
Συνδυάζοντας όλες αυτές τις εμπειρίες συνειδητοποίησα ότι το να εξετάζεται ένας μαθητής σαν «Φυσικώς Αδύνατος» είναι πιθανόν ένα πολύ σύνθετο πρόβλημα. Και πολλές φορές εμείς «οι καθηγητές» δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε. Χαρακτηρίζουμε όλους τους μαθητές σαν ΦΑ και ίσως σε πολλές περιπτώσεις «τους παρκάρουμε» χωρίς να τους δίνουμε σημασία, μια και τις περισσότερες φορές νομίζουμε ότι το να τους εξετάζουμε προφορικά λύνει το πρόβλημα.
Μιλώντας για εμένα και συνειδητοποιώντας ότι μόλις σήμερα μετά από δύο χρόνια που τις είχα μαθήτριες, ρώτησα και έμαθα τι ακριβώς συμβαίνει – τώρα που και οι δύο φεύγουν και θα συνεχίσουν σε άλλες κατευθύνσεις – θα έλεγα ότι μόλις σήμερα κατάλαβα τι γίνεται.
Αλλά, από την άλλη μεριά, εννοείται ότι γνωρίζω καλά πως γίνεται η προφορική εξέταση και ήμουν δεκάδες φορές μέλος σε λυκειακές επιτροπές για ΦΑ στις εξετάσεις. Χαρακτηρίζομαι λοιπόν “ειδικός”, όντας κατ’ ουσία άσχετος με το τι πραγματικά συμβαίνει με τους μαθητές που έχουν μαθησιακές δυσκολίες και εντάσσονται στους ΦΑ και εξετάζονται προφορικά.
Κλείνοντας θέλω να πω, ότι αν είναι να ξεχωρίζουμε από τα κασετόφωνα, μάλλον αντί να μιλάμε μόνο, θα πρέπει να ακούμε κιόλας. Πολλές φορές από διακριτικότητα, δεν ρωτάμε τι ακριβώς σημαίνει γιατί “δεν κάνει” όμως από τη σημερινή αντίδραση νομίζω ότι είναι λάθος. Για κάθε παιδί υπάρχει μια ειδική περίπτωση. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να βρούμε λύση σε όλα και για όλα τα παιδιά. Στο λύκειο τουλάχιστον, υπάρχει πίεση και από το αναλυτικό πρόγραμμα με την ύλη να πιέζει και τον χρόνο να είναι λίγος. Σίγουρα όμως αν ρωτήσουμε τον κάθε μαθητή τι ακριβώς γίνεται, θα μπορούσαμε να καταλάβουμε καλύτερα τι συμβαίνει και τι βλέπουμε μέσα στη τάξη. Εγώ πάντως σήμερα έμαθα κάτι καινούργιο πάλι.
Τη καλησπέρα μου…
Αναδρομές…
Σήμερα είδα την προκήρυξη στο ΕΚΠΑ για το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών σχετικά με τις Φυσικές Επιστήμες στην Εκπαίδευση.
Διάβασα προσεκτικά τις οδηγίες και τα “χαρτιά” που πρέπει να μαζέψω… και δεν μπόρεσα παρά να κάνω μια αναδρομή περίπου 33 χρόνια πίσω όταν τελείωνα το χημικό στα Γιάννενα. Θυμάμαι ότι τότε το μεταπτυχιακό ήταν διδακτορικό… Δεν υπήρχαν πολλά πράγματα που υπάρχουν σήμερα.
Θυμάμαι τον Τριαντάφυλλο να μου λέει ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα της ΕΟΚ (τότε) για τον ευτροφισμό και τη πορεία των λιπασμάτων μετά από τα χωράφια. Μου ακουγόταν πολύ ενδιαφέρον. Μετά ο Γιώργος μου πρότεινε ένα πρόγραμμα πάνω στη θεωρητική Χημεία (κβαντική). Εκείνη την εποχή με είχε κουράσει και ήταν το πρόγραμμα που είδα με το μικρότερο ενδιαφέρον. Τέλος ο Γιάννης μου πρότεινε ένα πρόγραμμα για τα LCD που το καιρό εκείνο είχαν μόλις εμφανιστεί… Θυμάμαι χαρακτηριστικά την φράση του : σε λίγα χρόνια θα έχουν κατακτήσει το κόσμο… ήταν 1984… 32 χρόνια πριν… Δείχνει κιόλας πως σκέπτονταν κάποιοι από τους καθηγητές μου και πόσο μπροστά ήταν. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν μπόρεσα να το δω. Παρόλα αυτά δεν έκανα τίποτα…
Ο λόγος ; το χρήμα. Τον καιρό εκείνο, τα ανερχόμενα σούπερ μάρκετ και η αύξηση του καταναλωτισμού είχε σαν αποτέλεσμα το μπακάλικο του πατέρα μου να πληγεί άμεσα με μείωση της πελατείας και του εισοδήματος. Και αν και τα προγράμματα ήταν επιδοτούμενα τα πρώτα χρήματα θα έρχονταν μετά από 1+ χρόνια οπότε για κάποιο διάστημα θα έπρεπε να με πληρώνει ο πατήρ… και τα 15 € το μήνα ( ναι 5.000 δρχ το μήνα ήταν το κόστος ) ήταν ένα μεγάλο κομμάτι του οικογενειακού εισοδήματος.Οπότε έκοψα και την αναβολή και πήρα το πτυχίο από το στρατό και το έριξα στη δουλειά, μη κοιτάζοντας πίσω και προχώρησα.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε… Οικογένεια, παιδιά, σχολείο ( κάπου 30 χρόνια ) και όλα τα άλλα με τις νέες τεχνολογίες κλπ κλπ…
Κάπου στα σαράντα μου ανακάλυψα ξανά το διάβασμα… Ποιο διάβασμα θα μου πείτε. Πάντα διάβαζα… Χημείες. Το διάβασμα του μυθιστορήματος, το διάβασμα του βιβλίου που μου αρέσει, το διάβασμα το χαλαρό στη καρέκλα στο μπαλκόνι… Και εκεί μου ήρθε πάλι το “κουσούρι” της επιμόρφωσης…
Ξεκίνησα με σεμινάρια, όπου υπήρχαν και από όπου και αν προέρχονταν. Τότε ήταν της μόδας τα “περιβαλλοντολογικά” και τα “διαθεματικά” προγράμματα. Εκεί και εγώ… 98 ώρες περιβαλλοντική ενημέρωση στο Πολυτεχνείο, ημερίδες και διημερίδες από τους Σχολικούς συμβούλους σε κάθε θέμα… και εγώ μέσα.
Πολύ σύντομα πέρασα από την απέναντι πλευρά της αίθουσας. Αισθανόμουν ότι είχα να πω και έτσι άρχισαν να καταθέτω εργασίες και να μιλάω σε κόσμο… Δεν ήταν εύκολο… ακόμα δεν είναι. Αλλά βγήκα μπροστά.
Προχώρησα παρακολουθώντας ένα πρόγραμμα e-learning στο ΕΚΠΑ με θέμα την Εκπαιδευτική Ψυχολογία, κάνοντας ταυτόχρονα “κατασκοπία” για το πως δουλεύει ένα πρόγραμμα e-learning. Πήρα και από εκεί το δίπλωμα μετά από την τελική εργασία που κατέθεσα…
Με τον Γιώργο Παναγιωτακόπουλο και τον Γιάννη Βλάχο κάναμε τέσσερα τρίωρα σεμινάρια e-learning με θέμα την αξιολόγηση. Με κεντρικό ομιλητή τον Γιάννη και τον Γιώργο και εμένα στο “προεδρείο” πολύ μπροστά από άλλα σεμινάρια μπορέσαμε και μαζέψαμε συναδέλφους από όλη την Ελλάδα, σε ένα από τα πρώτα webinars.
Το 2009 “ανακάλυψα” τα Πανελλήνια Συνέδρια, δειλά δειλά κατέθεσα τη πρώτη εργασία μου και από εκεί ξεκίνησαν όλα…
Παρουσίασα εργασίες για :
1. Το blog στην εκπαίδευση
2. Ψηφιακή επιμέλεια αρχείων
3. Το e-learning στην ενισχυτική διδασκαλία.
4. Το “νέφος” θα μπορούσε να αποτελέσει λύση στην εκπαίδευση;
και άλλες… πάνω στο power point, στην οργάνωση διαθεματικών προγραμμάτων για μεγάλες ομάδες μαθητών…
Μετά ήρθαν οι ερευνητικές εργασίες όπου παρακολουθώντας την εισαγωγική επιμόρφωση ασχολήθηκα διεξοδικά και έκανα παρουσιάσεις σε συναδέλφους στο Λύκειο Ψυχικού αλλά και στο Λύκειο Κρανιδίου (!). Παρουσίασα πόστερ στο συνέδριο των Σχολικών Συμβούλων στη Κόρινθο με θέμα τον ρόλο του συντονιστή των Ερευνητικών Εργασιών.
Στην Ένωση Ελλήνων Χημικών στο έτος Χημείας, είχα εισήγηση για την Χημεία και την χρήση των ΤΠΕ στη διδασκαλία της…
Μετά από πολλή γκρίνια και παρεμβάσεις κατάφερα και γράφτηκα στο Σχολικό Δίκτυο αν και ιδιωτικός εκπαιδευτικός ( δεν υπήρχε αρχικά πρόβλεψη). Εδώ οφείλω να ευχαριστήσω τον Μιχάλη Παρασκευά από το ΙΤΙΕ Διόφαντος, ο οποίος με άκουσε και βρήκε μια λύση ώστε να μπορέσουμε αν εγγραφούμε μια και δεν είχαμε Αριθμό Μητρώου υπαλλήλου ( απαραίτητο πεδίο στη κάρτα). Και με το που εγγράφηκα ξεκίνησε άλλος γύρος…
Αρχικά από τον Βασίλη Νταλούκα η επιμόρφωση με e-learning πάνω στις νέες τεχνολογίες. Καταπληκτική δουλειά – εθελοντική – για όποιον θέλει να πάθει για τις νέες τεχνολογίες. Αλλά προσοχή… θέλει δουλειά. Αν δεν προλαβαίνετε πάρτε το ανοικτό πρόγραμμα – χωρίς βεβαίωση για να δείτε τι γίνεται. Εγώ “το πήρα” με τη δεύτερη μια και τη πρώτη φορά τη πάτησα και δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του προγράμματος. Όσοι έχετε λογαριασμό στο Σχολικό δίκτυο, αξίζει. Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί δε, καιρός να εγγραφείτε στο σχολικό δίκτυο και να το ψάξετε.
Συνεχίσαμε με επιμόρφωση Α’ Επιπέδου και Β Επιπέδου. Την μείζονα επιμόρφωση τη χάσαμε γιατί δεν δέχονταν ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς και παρά τις πιέσεις δεν έγινε τίποτα.
Και φτάνουμε πριν 2-3 χρόνια που ο φίλος μου ο Τάσος μου λέει : “Αφού ασχολείσαι τόσα χρόνια με όλα αυτά γιατί δεν παίρνεις ένα μεταπτυχιακό;” και εκεί μου έκανε “κλικ”.Και θυμήθηκα τα νιάτα μου και το γιατί δεν είχα πάρει μεταπτυχιακό… Τα μέτρησα και είπα… και γιατί όχι… Τα παιδιά μεγάλωσαν, εγώ μπορώ να ελέγξω το χρόνο μου καλύτερα… θα το κάνω…
Αρχίζω λοιπόν από τα συνέδρια, να προσεγγίζω τα μεταπτυχιακά που είχαν σχέση με ΤΠΕ και φυσικές επιστήμες. Βρήκα διάφορα, και με διάφορα κόστη, Αθήνα Πειραιά, Κόρινθο, Πάτρα… Όλα τα μέτρησα… Χρόνους βενζίνες διόδια, διαμονή, διατροφή, δίδακτρα… Όταν αποφάσισα και κοίταξα στη γραμματεία τι γίνεται, μου είπαν Αγγλικά επιπέδου C1 ή C2… με χαρτί. Μα αφού ξέρω… Χαρτί έχεις;…Τότε είχα ξεκινήσει τα Γαλλικά. Τελείωσα το Β2 στα Γαλλικά τον Ιούνη και τον Δεκέμβρη έδωσα C2 στα Αγγλικά. Οπότε αφού μαζέψαμε τα προαπαιτούμενα διπλώματα… απλά περίμενα… τη προκήρυξη…
Και να που ήρθε… Διάβασα τα προαπαιτούμενα και σε λίγο θα αρχίσω να μαζεύω το φάκελλο. Αλλά μάλλον θα είναι χοντρός… Θέλουν τις εισηγήσεις από τα συνέδρια…
Οπότε όπως έλεγα νωρίτερα… ΕΚΠΑ σού ‘ρχομαι…
Τη καλησπέρα μου…
Είναι της ηλικίας άραγε;
Παραμονή εθνικής εορτής σήμερα… δεν ξέρω τι έλεγε το μήνυμα που διαβάστηκε στα σχολεία, αλλά εγώ ξέρω ότι απελευθερωθήκαμε από τους Τούρκους μετά από 400 χρόνια υποδούλωσης…
Στο σχολείο είχαμε την σχολική γιορτή. Μια πολύ όμορφη γιορτή με τον ζωντανό Καραγκιόζη να μιλάει με το Κολοκοτρώνη και να μιλάνε για τους αγώνες του Έθνους.
με μια ιστορική αναδρομή και δύο τραγούδια και το τέλος της γιορτής έκλεισε με το χορευτικό της Γ Λυκείου.
Να σας εξηγήσω. Αποτελεί παράδοση στο σχολείο μας, κάθε γιορτή 25ης Μαρτίου η Γ Λυκείου να χορεύει παραδοσιακούς χορούς.Οι χοροί αυτοί είναι η τελευταία σχολική εκδήλωση που συμμετέχουν οι τελειόφοιτοι μας, οπότε οριοθετεί και τη λήξη μιας μεγάλης περιόδου της ζωής τους… της σχολικής.
Στους χορούς συμμετέχει σχεδόν όλη η Γ Λυκείου και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Και εγώ κάθε φορά που τους βλέπω συγκινούμαι. Και αναρωτιέμαι… είναι της ηλικίας άραγε;
Σήμερα τους έβλεπα να μπαίνουν στον χώρο για να χορέψουν, όλοι γελαστοί, με τις παραδοσιακές τους στολές, και να παίρνουν θέση. Να ζυγιάζονται και να ξεκινάνε…
Τελειώσαν παραδοσιακά με τον Ικαριώτικο όπου αποχώρησαν από τον χώρο, και εκεί εγώ συνειδητοποίησα ότι άλλη μια “σειρά” η 25η του σχολείου μας οδεύει “προς την έξοδο”. Με τέσσερις μόλις εβδομάδες σχολικό χρόνο, και τάξεις που έχουν μεταβαλλόμενο κοινό, και σε πληθυσμό αλλά και στο ποιοι είναι κάθε φορά, το σχολικό έτος οδεύει γρήγορα προς την ολοκλήρωσή του. Και εγώ κοιτούσα να κολλήσω το μάτι μου στο προσοφθάλμιο της μηχανής για να μη φανεί ότι είναι βουρκωμένο.
Και όταν τελειώσουν τον χορό μέσα στις βαριές τους στολές, κουρασμένοι αλλά και ευχαριστημένοι βγάζουν την αναμνηστική φωτογραφία. Όταν βλέπεις όλα αυτά τα γελαστά πρόσωπα μαζεμένα μόνο χαρά και αισιοδοξία για το μέλλον, μπορούν να σου δώσουν.
Και μην νομίζετε ότι είναι εύκολη δουλειά αυτά τα τέσσερα τραγούδια που χόρεψαν. Όλοι δούλεψαν και φέτος μου επιτρέψανε να μπω στα παρασκήνια και είδα τι γίνεται… Για να πάρετε και εσείς μια ιδέα…
Η κοτσίδα τελικά αποδεικνύεται δύσκολη υπόθεση.
Μα πως μπαίνει αυτό το ζωνάρι…
Και έτσι μια ακόμα σειρά της Ελληνογαλλικής ολοκλήρωσε τη σχολική της ζωή και είναι έτοιμη να προχωρήσει στην επόμενη φάση. Μετά θα τους κάνω φίλους στο φατσοβιβλίο και θα μαθαίνω νέα τους από τις σπουδές τους, την πρόοδό τους, τη δουλειά τους και αργότερα από την οικογένεια τους…
Καλή συνέχεια σειρά του 2016… και να περνάτε να μας βλέπετε να τα λέμε…
Τη καλησπέρα μου και πολλές ευχές σε όσους γιορτάζουν αύριο.
Μια φορά μαθητής – πάντα μαθητής αλλά και πάντα καθηγητής…
Από εδώ και μετά δικό σας…
Από εμένα καλά Κούλουμα και τη καλημέρα μου από μια συννεφιασμένη αλλά πάντα ζεστή Αθήνα.
Κουζινοχημεία
Πραγματοποιήθηκε σήμερα η δεύτερη κουζινοχημεία σε αντίξοες συνθήκες μια και με “φλερτάρει” ένα αγριο κρύωμα και η φωνούλα μου ζορίζεται να βγει. Παρόλα αυτά τα κατάφερα. Τώρα με εκείνα τα εκνευριστικά “δέκατα” που σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν κοτόπουλο και σε φάση “αλαλίας” προσπαθώ να συνέλθω για να μπορέσω να ανταποκριθώ στις ανάγκες της ερχόμενης εβδομάδας.
Σήμερα στη δεύτερη κουζινοχημεία, βγήκαν πολύτιμα συμπεράσματα τα οποία θα αξιοποιηθούν στη επόμενη παρουσίαση που θα γίνει 9 Απριλίου 2016 στη Θεσσαλονίκη σε ένα διπλό εργαστήριο ( μεσημέρι και απόγευμα ) για το οποίο μπορείτε να βρείτε πληροφορίες ΕΔΩ.
Αλλά τι είναι η Κουζινοχημεία… Δεν είναι μαγείρεμα… οπότε να έρθετε φαγωμένοι… Γιατί αν έρθετε νηστικοί θα μείνετε νηστικοί. Η ιδέα ξεκίνησε απλά ( όπως συνήθως ). Πως μπορούμε να κάνουμε χημικές αντιδράσεις με μικρό κόστος, να δείξουμε πράγματα στους μαθητές μας που κάνουμε καθημερινά, και να απομυθοποιήσουμε τη χημεία από την εικόνα της με τα πολύπλοκα εργαστήρια, έναν τύπο με άσπρη ποδιά και ενίοτε με το μάτι να γυαλίζει… Ξεκινάμε λοιπόν με πλαστικά σφηνοπότηρα αντί για δοκιμαστικούς σωλήνες, πλαστικά ποτήρια ( κατά προτίμηση διαφανή) αντί για ποτήρια ζέσεως, φίλτρα καφέ για διηθητικό χαρτί και χαρτί χρωματογραφίας…
Εννοείται ότι σε “δύσκολες αντιδράσεις” πρέπει να λαμβάνονται μέτρα ασφαλείας αλλά μπορούν κάλλιστα να δούνε πολλά πράγματα χωρίς κίνδυνο.
Έτσι στην εξουδετέρωση με κοκκινολάχανο, μπορούν να δουν το ρόλο των δεικτών, την αντιστρεπτότητα της αλλαγής του χρώματος, παίζοντας ανάμεσα σε οξέα και βάσεις, Μπορούν να δουν την ανάμειξη και πως μπορούμε να δημιουργήσουμε στιβάδες οξέος ( κόκκινο) και βάσης ( πράσινο ) από πάνω ή ανάποδα. Με ανακάτεμα μπορούμε να δούμε τους ενδιάμεσους χρωματισμούς περνώντας από όξινο σε βασικό διάλυμα ή αντίστροφα. Επίσης βλέπουν ότι τα οξέα δεν είναι εκείνες οι ουσίες που λιώνουν τα πάντα αλλά οξύ είναι και το λεμονάκι, το ξύδι, η βιταμίνη C. Οι βάσεις γενικά δεν έχουν “τόσο κακό όνομα” όσο τα οξέα. Παρόλα αυτά είναι και αυτές παρούσες στο υγρό για τα τζάμια, στο TUB O FLO (Προσοχή : δεν το δίνουμε στα παιδιά είναι καυστικό νάτριο – και βρίσκουμε και ευκαιρία να τους διαβάσουμε τα σύμβολα που έχουν οι συσκευασίες για την ασφάλεια ), στο μαλόξ και στη σόδα… αλλά και αλλού. Δεν θα προχωρήσω παρακάτω γιατί θα γίνει κουραστικό. Όμως θα κάνω μια καταγραφή των πειραμάτων που μπορούν να γίνουν :
1. Εξουδετέρωση – Χρήση δεικτών
2. Δυναμικό οξειδοαναγωγής – Παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από φρούτα.
3. Χρωματογραφία – Ανερχόμενη αλλά και διασταυρούμενη ( αν έχετε χρόνο )
4. Επιφανειακή τάση – Χρήση απορρυπαντικών
5. Άμυλο και ιώδιο.
6. Διάχυση μορίων
7. Διαλυτότητα αλάτων οξικού οξέος
Μπορούν να γίνουν πολλές παραλλαγές ώστε να γίνουν πιο θελκτικές για τους μαθητές.
Θέλω να ενσωματώσω τη στάχτη στα πειράματα, τον αποχρωματισμό την απόσμηση, την προσρόφηση, την εκχύλιση και αρκετές άλλες εργαστηριακές τεχνικές…
Τώρα πως θα γίνουν αυτά…ψάξτε το δεν είναι μυστικά. Οι γιαγιάδες τα ξέρουν. Δεν ξέρουν τι γίνεται ( φυσικοχημικά ) αλλά τα ξέρουν.
Για παράδειγμα ξέρουν καλά ότι ο φούρνος πρέπει να είναι “καλά καμένος” για να γίνει σωστά το κέικ. Εμείς πρέπει να “κάτσουμε” μερικά για να καταλάβουμε ότι δεν ανοίγουμε το φούρνο και δεν βουτάμε συνέχεια το μαχαίρι για να δούμε αν ψήθηκε. Το να περάσουμε αυγό πάνω στα λαμπριάτικα κουλουράκια εκτός από ομορφιά τα κάνει και πιο τραγανά… ( εμποδίζει τα αέρια να φύγουν και έτσι φουσκώνουν τα κουλουράκια…) αλλά και πολλά άλλα που απλά πρέπει να καταγραφούν.
Όπως λέω – και σε πολύ υψηλό ποσοστό ισχύει – Ό,τι γίνεται στη κουζίνα, είναι χημεία.
Ας δούμε το κόσμο λίγο διαφορετικά, θετικά και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς.
Τη καλησπέρα μου…
