Το “ΑΒΕΡΩΦ” και η πενθήμερη του 1992…
Όλοι πια μάθαμε που είναι αγκυροβολημένο το ΑΒΕΡΩΦ, τι είναι και κυρίως το ποιος ήταν ο ρόλος του στην ιστορία της Ελλάδας μας. Αυτό είναι η μόνη παράπλευρη συνέπεια από το περίφημο γαμήλιο πάρτι πάνω στο κατάστρωμα του. Το κακό είναι ότι ένα ένα, τα σημεία ορόσημα, στην ιστορία μας, χάνουν τη σημασία τους και αποκτούν… άλλη. Για θυμηθείτε τον θόρυβο που είχε ξεσηκωθεί όταν μάθαμε ότι η αίθουσα με τα “Μάρμαρα” μπορούσε να παραχωρηθεί για δεξιώσεις από το Βρετανικό Μουσείο έναντι αδράς αμοιβής, και τι σχόλια κάναμε για τον σεβασμό των Βρετανών στον πολιτισμό και την ιστορία. Α! το ξεχάσατε… Ναι καλά, γιαυτό τώρα είπαμε να κάνουμε μια δεξιωσούλα έτσι για το κάτι τις, πάνω στο κατάστρωμα που αν μπορούσαν τα ξύλα του να μιλήσουν θα έλεγαν άπειρες ιστορίες.
Ακούγοντας αυτή την ιστορία δεν μπόρεσα να μη γυρίσω πίσω… στο 1992. Τότε μόλις 4 χρονών καθηγητής, είχα δεσμευθεί “δια λόγου” ότι θα συνοδεύσω στην πενθήμερη εκδρομή, την πρώτη τρίτη λυκείου του σχολείου μας, μια και ήταν η πρώτη χρονιά που βγάζαμε αποφοίτους. Στην συνεδρίαση λοιπόν της εκδρομής και στην ερώτηση ποιος θα συνοδέψει τα “παιδιά” στην εκδρομή, έπεσε μια “βαριά” σιωπή. Όλοι κοιταζόμασταν…και κανείς δεν έλεγε το ΝΑΙ. Σηκώνω λοιπόν το χέρι και λέω “Εγώ” και τότε καμιά εκατοστή μάτια με καρφώσανε περιμένοντας το γιατί… Και είπα ότι αφ’ ενός η εκδρομή είναι – κατά τη γνώμη μου – ένα απαραίτητο συστατικό της εκπαιδευτικής διαδικασίας και αφ’ ετέρου γιατί είχα δεσμευθεί ότι θα τους συνοδεύσω. Βλέπετε η μπέσα ήταν πάντοτε στα δεδομένα μου.
Και έτσι βρεθήκαμε στη Κρήτη όπου μέσα στο πρόγραμμα είχε και ξενάγηση στη Κνωσσό. Εκεί λοιπόν που είχαμε χωριστεί σε γκρουπ με τους ξεναγούς να μας λένε τι είναι το κάθε μέρος, ξαφνικά επικρατεί αναστάτωση “στο πίσω μέρος της ομάδας”. Κάποιοι έχουν φύγει και μιλάνε σε πολύ έντονους τόνους με έναν τουρίστα. Του λένε διάφορα αλλά το σώμα τους λέει περισσότερα. Τρέχω προς τα εκεί φοβούμενος “σύρραξη” για άγνωστους λόγους και με άγνωστες συνέπειες. Η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μου είχα να μαζέψω “τα παιδιά” να μην ενοχλούν τους τουρίστες. Φτάνοντας εκεί μαθαίνω ότι ο Βρετανός τουρίστας (τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο) είχε βολευτεί σαν στα σπίτι του και καθόταν στα τεράστια κέρατα του μινώταυρου που κοσμούν την κεντρική πλατεία της Κνωσσού. Και αυτό θεωρήθηκε από τα “παιδιά” προσβλητικό για την ιστορία μας και τον έδιωξαν από τον “θρόνο” του δίνοντας του να καταλάβει ότι είναι φιλοξενούμενος και οφείλει σεβασμό στο χώρο που βρίσκεται. Οφείλω να ομολογήσω ότι ντράπηκα για την προκατάληψή μου. Αλλά και χάρηκα που τα “παιδιά” αυτά δεν προσπέρασαν την εικόνα, όπως έκαναν οι φύλακες του χώρου, που δεν αντιδρούσαν. (Το “παιδιά” είναι σε εισαγωγικά γιατί κάθε άλλο παρά παιδική ήταν η συμπεριφορά τους και η αντίδρασή τους. )
Μη τα γενικεύουμε όλα. Αυτά τα παιδιά σήμερα έχουν την ηλικία των νεόνυμφων αλλά δεν νομίζω ότι θα τους περνούσε από το μυαλό να χρησιμοποιήσουν ένα ιστορικό μνημείο σαν ντεκόρ μια κοινωνικής τους εκδήλωσης όσα χρήματα και αν είχαν. Αυτά τα παιδιά όμως είχαν από πίσω κάποιους γονείς με συγκεκριμένες αξίες που φρόντισαν να τους τις περάσουν.
Μπορείτε λοιπόν να καταλάβετε γιατί προχθές δεν δίστασα λεπτό να πάω στα εγκαίνια μιας έκθεσης φωτογραφίας ενός από αυτά τα παιδιά (Γκαλερί Ζουμπουλάκη στο Κολωνάκι… ακόμα τρέχει). Και μετά δεν δίστασα καθόλου να πάμε για μπύρες με τρεις συμμαθητές της και πρώην μαθητές. Και είχαμε πολλά να πούμε. Όχι για χημεία πια, αλλά για οικογένειες, φίλους, παιδιά, και ότι άλλο μπορεί να συζητηθεί μεταξύ φίλων που γνωρίζονται από παλιά.
Σε κάποια φάση η Θεοδώρα σχολίασε όταν λέγαμε τα διάφορα, ότι “πάνω σε εμάς μαθαίνατε…” Πόση αλήθεια είχε αυτή η φράση. Πάντα έτσι γίνεται απλά δεν το ομολογάμε. Μέσα από την αλληλεπίδραση μαθαίνουμε. Αλίμονο στον καθηγητή που δεν μπορεί να μάθει. Σαφώς μέσα από τα παιδιά και την εμπειρία μαθαίνουμε. Τέλος πάντων. Αυτό θα το σχολιάσω σε κάποια άλλη φάση.
Μέχρι τότε την καλησπέρα μου.
