Πω πω κρύοοοοοο…..
Το είδαμε και αυτό.
Τη προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα συνοδεύοντας μία “πενταήμερη” εκδρομή Γ’ λυκείου στο Βερολίνο. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Όμως ένα σημείο είναι που έχει ενδιαφέρον.Όλη την εβδομάδα η θερμοκρασία δεν ξεπέρασε πάνω από 2 βαθμούς το μηδέν. “Έπαιζε” από -3 μέχρι +2 βαθμούς Κελσίου και από χιόνι… άλλο τίποτα .Έφυγα με πουκαμισάκι τη Δευτέρα και τα υπόλοιπα στη τσάντα και μόλις βγήκα Βερολίνο τα φόρεσα. Όχι υπερβολές μη νομίζετε… φουτεράκι βαμβακερό, σκουφί και γάντια. Και ήμουν μια χαρά. Αυτά τα οποία ευγνωμονούσα όλο το πενθήμερο, ήταν τα μποτάκια και οι μάλλινες κάλτσες. Τελικά το μυστικό είναι στα ζεστά πόδια.
Τώρα για τα υπόλοιπα θα γράψουμε κάποια πράγματα σε επόμενη φάση. Κάποια γενικά σχόλια…
Το Βερολίνο είναι πολύ όμορφο – τουλάχιστον όσο είδαμε. Από χρώμα δεν μπορώ να πω μια και ήταν όλο άσπρο. Από την άλλη έχει πάρα πολλά και όμορφα κτίρια για να δει κανείς και χωρίς υπερβολή είναι ένα ατελείωτο μουσείο. Σε κάθε γωνία είναι και ένα μουσείο. Πολύ άπλα…
Αν πιστέψουμε το ξεναγό – έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε για την ακρίβεια των δεδομένων που μας είπε – η έκταση του Βερολίνου είναι όσο όλη η Αττική (!) και σε κάθε Βερολινέζο (4.000.000 ) αντιστοιχούν 10.000 δέντρα (!). Υπερβολικά τα βρίσκω πάντως οι αποστάσεις ήταν μεγάλες μέσα στην πόλη και τα πάρκα τεράστια.
Για το Potsdam τι να πω… Μια βίλα είδαμε και μια περασάδα κάναμε. Οι λίμνες έξω από το Βερολίνο, πανέμορφες. Και οι διαδρομή μέσα από τα δάση πολύ όμορφη. Το μνημείο του Γουλιέλμου… ανακαινιζόταν και έτσι βοηθήσαμε στην ανακαίνιση μετακινώντας μεγάλες ποσότητες χιονιού από το χώρο γύρω. Ήταν μια μοναδική εμπειρία, και το συνολικό αποτέλεσμα μοναδικό. Χρησιμοποιήσαμε την τεχνική του “χιονοπόλεμου”. Πολύ καλή για μεγάλες ποσότητες χιονιού.
Η Δρέσδη… άλλη πόλη μουσείο. Και εδώ πολύ πράμα. Τι να πρωτοδείς και που να πρωτοσταθείς. Είχαμε συνεχή χιονόπτωση στο δρόμο, που μας έριξε πίσω από χρόνο, και μετά είχαμε και την αγωνία της επιστροφής και όχι άδικα… Σε κάποια φάση γυρνώντας… μέσα σε πέντε λεπτά – κυριολεκτικά – ο πεντακάθαρος δρόμος έγινε άσπρος και τρέχαμε με 80 Κμ πάνω στο χιόνι… (δεν είχε κάτσει ακόμα, με το πέρασμα έλιωνε αλλά σίγουρα 10 λεπτά ακόμα φτάνανε να μη λιώνει πλέον).
Από οργάνωση πάντως καλά κάνουν και είναι φημισμένοι. Μιλάμε σε κάποια φάση στο αντίθετο ρεύμα δυο εκχιονιστικά με διαφορά πέντε μέτρων μπρος πίσω είχαν πάρει από μια λωρίδα και τρέχανε με 70- 80 Κμ και αδειάζανε το δρόμο και από πίσω όλα τα αυτοκίνητα ακολουθούσαν. Στις τρεισήμισι μετά τα μεσάνυχτα τα φορτηγάκια περνούσαν από όλους τους πεζόδρομους και ξύνανε, σκουπίζανε, αλατίζανε όλες τις διαδρομές. (κάτι σαν ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε). Το βράδυ οι δρόμοι ήταν κατάλευκοι και το άλλο πρωί κατάμαυροι.
Τώρα για τους Γερμανούς… και τις Γερμανίδες… αγέλαστοι !!! Σοβαρό θέμα… Ούτε ένα χαμόγελο… μιλάμε. Μικροί, μεγάλοι.Κανείς. Μάλιστα όταν καταλάβαιναν ότι είμασταν Έλληνες είχαμε μια αυξημένη δόση αυστηρότητας. Βλέπετε θεωρούν ότι οι Γερμανοί πληρώνουν τα χρέη μας. Και δεν μας χωνεύουν καθόλου για αυτό. Πολλοί μιλάνε Ελληνικά και φυσικά υπάρχουν πολλοί Έλληνες.
Το ξενοδοχείο – σαν ξενοδοχείο – καλό. Το προσωπικό γενικά καλό. Πάρα πολλοί Έλληνες. Ο μάνατζερ όμως είναι σίγουρα μια υπόθεση που θα μπορούσε να δώσει δουλειά σε κάποιον ψυχολόγο για αρκετό χρόνο, προκειμένου να αναλύσει τις εμμονές του περί ιδιοκτησίας, ενδυματολογικού κώδικα, κατηγορίες ανθρώπων, σοβινιστικών απόψεων και φυσικά Χανίου της Γραβιάς… Τέλος πάντων – και πολλά έγραψα και πολύ ασχολήθηκα με τον κύριο.
Συνολικά. Το Βερολίνο αξίζει… Πολύ αξίζει… αλλά να έχεις χρόνο. Και έναν καλό οδηγό. Όχι ξεναγό αλλά βιβλιαράκι. Τουλάχιστον εσύ που θα το επισκεφτείς θα το διαβάσεις, γιατί κάποιοι ξεναγοί νομίζουν ότι τα γνωρίζουν όλα για τον Αίσχυλο (ο τονισμός δικός του) και όλα όσα παρουσιάζουν. Τέλος πάντων. Στο αεροπλάνο είναι μια καλή ιδέα για λίγο διάβασμα.
Και ενώ όλη τη βδομάδα ήμουν μια χαρά στην Γερμανία, μόλις έφτασα Ελλάδα, ψόφησα στο κρύο. Τι πράμα είναι αυτό!!!! Μέχρι να μοιράσουμε τους μαθητές στο σχολείο και να φύγουν με τους γονείς τους… ξύλιασα. Εδώ το κρύο είναι διαπεραστικό. Στο Βερολίνο όχι. Πάντως αν πάτε τέτοια εποχή χρειάζεται “ευέλικτο” ντύσιμο. Γιατί μέσα έχει πολύ υψηλές θερμοκρασίες και έξω πολύ χαμηλές.
Στην επιστροφή μπαίνοντας στο αεροπλάνο, μόλις βγήκαμε πάνω από τα σύννεφα… είδα τον γαλάζιο ουρανό και ένα ολόλαμπρο ήλιο. Αφέθηκα στον ήλιο και χάζευα τα σύννεφα. Τότε κατάλαβα πραγματικά τι αξίζει… Μου είχε λείψει…το χάδι του.
Τη καλησπέρα μου…
