Συνδεδεμένος…(για μια ακόμα φορά).
Χθες μέρα της γιορτής μου, βρέθηκα σε μια μάζωξη αποφοίτων. Οι απόφοιτοι του 2001 αποφάσισαν μετά από 10 χρόνια να βρεθούν για ένα ποτάκι στο Αμπάριζα στη Λέκκα. Είπα λοιπόν να πάω και εγώ να”δω” τι γίνεται. Και πήγα.. και είδα.
Είδα μια μεγάλη παρέα με καμιά 25-αριά νέους να μιλάνε ασταμάτητα. Να λένε, να λένε… να λένε.Είχαν πάρα πολλά να πούνε. Πολλοί είχαν να βρεθούνε από τότε. Και φυσικά έπρεπε να γεμίσουν τα κενά. Εκεί και εγώ λοιπόν ο μόνος καθηγητής μεταξύ τους. Αυτό ακόμα δεν μπόρεσα να το καταλάβω.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Κάποιοι το χάρηκαν που με είδαν, κάποιοι τυπικά με χαιρέτησαν και κάποιοι “δεν με είδαν”. Λογικό είναι. Εγώ όμως χάρηκα που τους είδα όλους. Άσχετο αν δεν μπόρεσα να θυμηθώ σχεδόν κανένα. Μα κανένα… (ρεζίλια…) Δικαιολογήθηκα ότι ντε και καλά ήταν θεωρητική ή τεχνολογική κατεύθυνση. Ναι αλλά και τα παιδιά της θετικής… πάλι δεν τα βρήκα. Νομίζω ότι πρέπει να μελετάω την επετηρίδα πριν πάω σε τέτοιες συγκεντρώσεις.
Έτσι μια μεγάλη παρέα γύρω στα 27 τους, έχοντας κλείσει οι περισσότεροι τον κύκλο των σπουδών τους, ετοιμάζονται να ανοίξουν τα φτερά τους στον επαγγελματικό χώρο. Κάνοντας μια συζήτηση με τη Μαρία, όπως γίνεται συνήθως έξω από μαθητο-καθηγητικές εξαρτήσεις και σχέσεις εφ’ όλης της ύλης ειπώθηκαν οι γνωστές αλήθειες. Πόση μεγάλη ανάγκη σήμερα υπάρχει στο να επικοινωνούν οι απόφοιτοι και να συνεργάζονται. Πόση μεγάλη σημασία έχει για το σχολείο να έχει κοντά του τους απόφοιτους του. Πολύ περισσότερο όταν οι απόφοιτοί μας είναι πλέον σε όλο το κόσμο. Από όσα μπορώ να γνωρίζω η Ευρώπη έχει “κατακτηθεί” αλλά και μεγάλο μέρος της Αμερικής – Ανατολική και Δυτική Ακτή αλλά και από Ασία καλά πάμε. Σε όλες τις θέσεις μικρές μεγάλες. Ελεύθεροι επαγγελματίες αλλά και “μισθωτοί” από όλα έχει. Και είναι κρίμα να μη γνωρίζονται. Εδώ έχουμε απόφοιτους του σχολείου μας στην ίδια εταιρεία και δεν γνωρίζονται. Για να μη πω για ίδια επαγγέλματα ή επαγγέλματα στον ίδιο χώρο. Θα μπορούσαν κάλλιστα να συνεργάζονται και να είναι όλοι κερδισμένοι.Αυτές είναι σχέσεις win-win που λένε τα εγγλεζάκια. Τέλος πάντων. Να δω πότε θα το καταλάβουν αυτό όλοι όσοι πρέπει να κάνουν επιτέλους κάτι.
Το καλύτερο όμως ήταν το feedback που πήρα. Μπορεί όλοι να σχολιάζανε το χιούμορ μου τότε ότι ήταν “θανατηφόρο” αλλά στους περισσότερους υπήρχε μια γλυκιά ανάμνηση από το σχολείο και μια διάθεση επανασύνδεσης. Όμως από αρκετούς άκουσα τη σημασία που είχε στη πορεία τους το σχολειό που αποφοίτησαν. Και πολλοί αναφέρθηκαν όχι στα μαθήματα αλλά μαθήματα ζωής που τους δώσαμε όταν ήταν μαθητές και μας καταλογίσανε “ευθύνες” στο γεγονός ότι η πρόοδος τους και ο τρόπος που δουλεύουν και αντιμετωπίζουν καταστάσεις οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε εμάς που είχανε καθηγητές. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό ισχύει πάντως δεν είχαν λόγο να μου “χαϊδέψουνε” τα αυτιά. Δεν τα είπανε “εν χορώ” αλλά το άκουσα από 2-3 άτομα και οι άλλοι έδειχναν να συμφωνούν. Έτσι για μια ακόμα φορά “φούσκωσα” από υπερηφάνεια.
Αυτό το θέμα με τους απόφοιτους το έζησα για πρώτη φορά το 2000 όταν πρωτοβρεθήκαμε οι απόφοιτοι του Χημικού Ιωαννίνων στα Γιάννενα για τα εικοσάχρονα της εισαγωγής μας. Και εκεί μέσα από ένα από τα πιο έντονα συναισθηματικά Σαββατοκύριακα που έχω περάσει συνειδητοποίησα αυτό που είπε η φίλη μου η Φιλλένια γυρνώντας… “τελικά κατάλαβα ότι έχω κάποιους πολύ καλούς φίλους που δεν ήξερα ότι έχω”.
Και μετά με τους συμμαθητές μου, που πίνω καφέ κάθε Σάββατο, εκεί πάλι βλέπω τον δεσμό που δημιουργείται ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν σπουδάσει μαζί. Είτε είναι σχολείο, είτε πανεπιστήμιο, είτε φροντιστήριο. Σήμερα για παράδειγμα μου έστειλε ένα μήνυμα ένας παλιός μου συμμαθητής από το φροντιστήριο – τότε που δίναμε εξετάσεις…Με βρήκε μέσω γνωστού και διαδικτύου κλπ κλπ κλπ… Το θέμα είναι ότι βρεθήκαμε… και ίσως η επόμενη συνάντηση να αφορά τους συμμαθητές από το φροντιστήριο.
Μέχρι λοιπόν να καταλάβουν οι νεότεροι τη δύναμη των συμμαθητών θα πορεύονται μόνοι τους. Η ευθύνη είναι “συλλογική” αλλά όχι με την κοινοβουλευτική έννοια, που σημαίνει ότι δεν φταίει κανείς. Πρέπει ο καθένας που διαβάζει αυτές τις γραμμές να δει τι θα κάνει με τη χρονιά του και όχι μόνο. Πρέπει να αρχίσουν να συνεννοούνται και μεταξύ των ετών. Μπας και γνωριστούν επιτέλους.
Αχχχ! Γκρίνιαξα πάλι και το φχαριστήθηκα. Έχω τριήμερο εργασίας από αύριο. Άρα μη περιμένετε απαντήσεις ή σχόλια. Από Παρασκευή και βλέπουμε. Ελπίζω να κατέβω με την εργασία έτοιμη για τη Σύρο, γιατί πλέον δεν έχω άλλ3α περιθώρια.
Μέχρι τότε… τη καλησπέρα μου. Δεν λέω για καλή χρονιά… αυτό θα το γράψω τη Παρασκευή.
Όμως φωτογραφία θα βάλω…
Δεν φαντάζομαι να περιμένατε Χριστουγεννιάτικη…
