Το συνέδριο, ο καλός γείτονας και άλλες ιστορίες…

Posted by manaliss on Apr 30, 2011 in Γενικά, Εκπαιδευτικά, Ιντερνετ, Ταξιδιωτικά |

Σήμερα γύρισα από τη Πάτρα. Είχα πάει εκεί για το Συνέδριο στις ΤΠΕ. Το συνέδριο έγινε στο Συνεδριακό και πολιτιστικό κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών. Πολύ όμορφο και λειτουργικό, ό,τι πρέπει να για συνέδρια. Και μαζεμένο Οι τέσσερις αίθουσες του Συνεδρίου ήταν κοντά κοντά και μπορούσες ανάλογα με το πρόγραμμα να πεταχτείς από τη μια στην άλλη.

Το κεντρικό αμφιθέατρο (όχι το μεγάλο αλλά ένα μικρό…) ήταν σχεδόν γεμάτο. Ορίστε και η απόδειξη…

Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη μέρα και η εναρκτήρια συνεδρίαση με τους “χαιρετισμούς” που κατά κανόνα δεν “τραβάει” κόσμο. Την επόμενη μέρα στα εργαστήρια είχε πολύ περισσότερο κόσμο.

Η εικόνα, λίγο έως πολύ η ίδια. Ξανά οι γενιές των εισηγητών όλες παρούσες. Και ο προβληματισμός έντονος αλλά πάλι στα ίδια είχαμε κολλήσει. Γιατί λέμε και δεν κάνουμε… Γιατί δεν υπάρχει ένας κεντρικός σχεδιασμός, που σε βάθος χρόνου θα δώσει αποτελέσματα…γιατί… γιατί… γιατί… Και καλά εγώ είμαι “μικρός” σε αυτό το τομέα με τα Συνέδρια. Είναι περί΄που 5-6 χρόνια που τα κυνηγάω. Αλλά ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής κ. Χρήστος Παναγιωτακόπουλος, είπε ότι μόλις 26 χρόνια θυμάται τον ίδιο προβληματισμό… “άντε παιδιά…” αρκετά με τον προβληματισμό…. Ας κάνουμε το πρώτο βήμα. Μικρό αλλά ας γίνει.

Αυτό το οποίο αξίζει να αναφερθεί, μια και αναφέρθηκε τουλάχιστον σε τρεις παρουσιάσεις που άκουσα εγώ, ήταν ότι “από όσους έχουν περάσει την πιστοποίηση Α επιπέδου το 80 % περίπου δηλώνει ότι γνωρίζει πολύ λίγο την χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Αντιφατικό δεδομένο και για αυτό ακριβώς το λόγο σχολιάστηκε. Είναι ενδεικτικό της αυτοεκτίμησής μας; Έχει να κάνει με την εξοικείωσή μας με τις νέες τεχνολογίες; Έχει να κάνει με το ότι φοβόμαστε να εκτεθούμε και να πάρουμε πρωτοβουλίες; Ίσως όλα μαζί και χώρια.

Ένα άλλο σημείο που σχολιάστηκε, ήταν η παραγωγή ψηφιακού υλικού, απλού στη σύλληψη και την λογική, από μια εγγραφή σε ένα blog, μέχρι ένα σχόλιο σε ένα κείμενο ή μια συμμετοχή σε ένα forum. Αυτό το ξέρω και από πρώτο χέρι, μια και συζητώντας το με τον Γιώργο Παναγιωτακόπουλο, έναν από τους δημιουργούς και διαχειρστές του δικτύου Διδάσκοντα Φυσικές Επιστήμες, υπάρχουν μεν 1637 εγγεγραμμένοι αλλά ελάχιστοι “ενεργοί”. Και αυτό δείχνει να είναι ο κανόνας.Όμως με αυτό το τρόπο δεν προάγεται ο προβληματισμός. Μερικοί προεδρεύοντες, επειδή είχαν χρόνο, μας “προκαλούσαν” να κάνουμε ερωτήσεις, προκειμένου να ξεκινήσει συζήτηση. Και καλά κάνανε κατά τη γνώμη μου. Και πάλι βέβαια το “εγγενές” πρόβλημα των συνεδρίων, υπήρχε : Ο χρόνος. Οι πλήρεις εισηγήσεις είχαν 20 λεπτά δικά τους που σχεδόν ποτέ δεν φτάνανε. Και οι ερωτήσεις, στο τέλος όλες μαζί… και όποιος θυμόταν, ότι θυμόταν και αν είχε διάθεση να ρωτήσει. Πολλά και πολλές προϋποθέσεις.

Πάντως οι βιωματικές εισηγήσεις, ξεχωρίζαν. Οι εισηγητές, ξέραν τι λέγανε και στέκονταν στα σημεία ενδιαφέροντος. Και είχαν και ουσία και νόημα. Οι περισσότεροι θεωρούσαν ότι δεν λέγανε κάτι σημαντικό, αλλά η ουσία είναι εντελώς διαφορετική. Αυτό περιμένουμε σε ένα συνέδριο. Να παραδειγματιστούμε, να δούμε πράγματα που γίνονται στην πράξη και όχι θεωρητικολογίες που δεν σίγουρα αν μπορούν ποτέ να γίνουν στη τάξη. Για δε τους αναγνώστες, τι να πω… Για πολλοστή φορά θα γκρινιάξω. Εντάξει θες να πεις κάποια πράγματα, αλλά μείνε στα κύρια σημεία στις διαφάνειες. Και αν θες τέλος πάντων να διαβάσεις ολόκληρες σελίδες, χρησιμοποίησε τις σημειώσεις που δίνει το Power Point για τον εισηγητή. Δεν είναι ανάγκη να γεμίζει η οθόνη κείμενα και να περνάμε αξέχαστα ακούγοντας μια ανάγνωση…

Όλα αυτά ήδη με προβλημάτισαν μια και την άλλη βδομάδα θα είμαι εγώ που θα κάνω εισήγηση και θα έχω κοινό από κάτω. Και το θέμα είναι και δύσκολο γιατί έχει να κάνει με έρευνα και στατιστική. Θα δω με ποιο τρόπο θα μπορέσω να αποφύγω την ατελείωτη καταγραφή πινάκων και δεδομένων. Θα τους κοιμίσω όλους… και κανείς δεν θα θυμάται τίποτα. Πρέπει να βρω ένα τρόπο στη παρουσίαση, να πω μερικά στοιχεία και τελικά να προκαλέσω συζήτηση και προβληματισμό. Αν παραμείνει το πρόγραμμα που μου έχουν δώσει, τότε είμαι σε καλή θέση. Είμαι νωρίς το πρωί, και μόλις πριν το διάλειμμα για συζήτηση. Οπότε θα πρέπει να βρω μια φόρμουλα, να παρουσιάσω την εργασία, αλλά να προκαλέσω και κάποιες συζητήσεις. Θα δω τι θα κάνω. Πάντως ήδη άλλαξα τη δομή της παρουσίασης. Και όχι τίποτα άλλα…νόμιζα ότι είχα τελειώσει και με την εργασία.

Έμεινα στο Αίγιο και εκεί με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη…Δείτε και εσείς…

Δεν καταλαβαίνετε τι βλέπετε; Να σας εξηγήσω. Είναι η πλαϊνή και πίσω αυλή του σπιτιού, η οποία είναι “χαρτί”. Καθαρισμένη από χόρτα, σκουπισμένη από κλαδιά, χωρίς τίποτα από την αγριάδα όλου του χειμώνα. Συνήθως έχει αγριόχορτα ύψους μισού με ένα μέτρο και διάφορα άλλα. Τι έγινε;

Ο καλός γείτονας, δυο για την ακρίβεια, φρόντισαν και κλάδεψαν και καθάρισαν την αυλή ώστε αν έρθω το Πάσχα, όπως συνήθως ερχόμουνα, να βρω την αυλή καθαρή και έτοιμη μόνο για τη σούβλα. Να μη παιδευτώ να τη καθαρίσω τις τρεις μέρες που θα έρθω. Και ρωτώ πως μπορείς να ευχαριστήσεις ποτέ αρκετά τέτοιους γείτονες. Τα λόγια είναι λίγα. Αλλά δυστυχώς σε αυτή τη φάση μόνο αυτά είχα. Δεν μπορώ να πω όμως ότι δεν με συγκίνησαν.

Να σας δείξω και μερικές φωτό από την φύση της Αιγιάλειας. Μη ψάχνετε για τα φοβερά τοπία. Λίγο να προσέξετε τι βλέπετε. Και θα δείτε άλλες εικόνες. Και όλες με το κινητό.