Όχι πια …αντα. Μόνο…ήντα…

Εδώ και αρκετές ώρες πλέον είμαι πενηντάρης. Μέχρι χθες έλεγα 49 αλλά σήμερα πια λέω… 49 και κάτι ψιλά.

Το πρωί λοιπόν πήγα στο σχολείο με… αλμυρά. Τα γλυκά πρωί πρωί δεν λένε, ενώ ένα κρουασανάκι ή τυροπιτάκι με το πρωινό καφέ τραβιέται καλύτερα.Το κουτί έγραφε… “Τα ωραία τα χρόνια τι γρήγορα που περνούν… 50 και συνεχίζουμε….” Το θέμα είναι ότι εντάξει μου ευχήθηκαν όλοι αλλά ξαφνικά αισθάνθηκα ότι τους δημιουργήθηκε η ανάγκη να με παρηγορήσουν. Έτσι νεαρή συνάδελφος αφού μου ευχήθηκε, με χτύπησε φιλικά στη πλάτη… με νόημα… Εγώ φυσικά δεν κατάλαβα τίποτα…Ένας άλλος συνάδελφος προσπαθούσε να θυμηθεί ποιος είχε πει ότι η ζωή του άντρα ξεκινάει στα πενήντα. Όταν του είπα ο Κωνσταντάρας, δεν το δέχτηκε… γιατί άραγε; Μετά κάποια συνάδελφος με ρώτησε αν είχα σκοπό να αποδείξω ότι δεν έχω γεράσει. Δεν κατάλαβα γιατί θα έπρεπε… Μια άλλη συνάδελφος είπε ότι τώρα είμαι πολύ μεγάλος. Χθες δεν την είχα ρωτήσει πως με βλέπει… Πως μεγαλώνει κανείς μέρα με τη μέρα…(κυριολεκτικά).

Προσωπικά θεωρώ ότι είναι μια ακόμα χρονολογία. Κοιτάζοντας πίσω μπορώ να δω μια πορεία γεμάτη. Γεμάτη με ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους. Ανθρώπους που άφησα το ίχνος μου αλλά μου άφησαν και το δικό τους. Για εμένα αυτό είναι ίσως όλη η ουσία αυτής της πορείας. Δεν θα μετρήσω τι έχω ή τι θα είχα, τι έκανα ή τι θα μπορούσα να κάνω. Δεν έχει νόημα. Ο χρόνος πάει μπροστά και ότι πέρασε μόνο όμορφες εμπειρίες, γλυκές αναμνήσεις, ζεστές στιγμές και ανθρώπινες σχέσεις. Οι κακές έφυγαν. Άφησαν τα σημάδια τους, δώσανε τα διδάγματά τους και ξεχάστηκαν.

Βέβαια η γενιά μας είχε τις ιδιαιτερότητες της, όπως άλλωστε κάθε γενιά. Έχουμε μνήμες από ιστορικά γεγονότα, που άλλοι τα γνώρισαν μέσα από τα βιβλία. Έχουμε πολλά όνειρα που δεν έγιναν πραγματικότητα. Δηλαδή έχουμε απωθημένα. Έτσι μέσα από την σημερινή πραγματικότητα, αισθανόμαστε παραγκωνισμένοι αν και δεν θα έπρεπε. Τι θέλω να πω…

Σήμερα έκανα μια αίτηση για επιμορφωτής σε θέματα project ενόψει του καινούργιου σχολείου που ξεκινάει από Σεπτέμβρη. Γιατί;Μα από το 1992 στο σχολείο οργανώνουμε projects  (πολλά κάθε χρόνο) και σε πολλά από αυτά είμαι στην οργανωτική ομάδα. Εκεί λοιπόν τη φόρμα έλεγε…

Μεταπτυχιακό : – (βλέπετε στον καιρό το δικό μας ούτε πολλά μεταπτυχιακά υπήρχαν αλλά και το κυριότερο δεν υπήρχαν χρήματα).

Ξένες Γλώσσες : Αγγλικά Επίπεδο Lower. (βλέπετε στο καιρό το δικά μας οι ξένες γλώσσες είχαν διαζευκτικό : Αγγλικά ή Γαλλικά όχι και). Άσχετο αν η εμπειρία και η πρακτική μας έχει φέρει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Το Proficiency ήταν για τους καθηγητές αγγλικών.

Είναι ένα θέμα όμως πρέπει να το παραδεχτούμε. Ο κόσμος έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια και εμείς χαμένοι μέσα στον βιοπορισμό και “στην ανατροφή των παιδιών”, μείναμε πίσω. Και όποτε πάω να κάνω μια αίτηση, πληγώνομαι (που λέει ο λόγος). Αλλά δεν το βάζω κάτω…Και όπως είπα στην αρχή… μισός αιώνας γνωστοί και φίλοι, σχέσεις ανθρώπινες, όλων των επιπέδων, είναι ο καλύτερος απολογισμός.

Από την άλλη… Πενήντα και συνεχίζουμε… και έχουμε πολλά να πούμε, και να κάνουμε. Να μάθουμε και να μοιραστούμε. Προσωπικά θεωρώ εαυτόν προνομιούχο, για τη δουλειά μου. Έχω ξαναγράψει γι’ αυτήν και φυσικά δεν παίρνω λέξη πίσω. Μέσα από τους μαθητές μου όμως βλέπω τον καινούργιο κόσμο. Δεν με αφήνουν να “γεράσω”, γιατί είμαι πάντα μέσα στις εξελίξεις.

Λοιπόν αυτά… Για να μη ξεχνιόμαστε πάρτε τρία τραγουδάκια με νόημα…και προσέξτε τους στίχους… είναι όλα τα λεφτά.

Απολαύστε τα…
(τη πάτησα… δεν μπορώ να βρω τον κώδικα για embedding… Κάθε βοήθεια δεκτή.)

ΤΟ ΒΡΗΚΑ!!!!!

1ο Βίντεο : POLL – Η γενιά μας…

2ο Βίντεο : JOE COCKER – N’oubliez jamais

3o Βίντεο : THE WHO – My generation

Τη καλησπέρα μου…