Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή…

Μπορώ να το πω πια με βεβαιότητα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή για ένα καθηγητή από την αναγνώριση από τους απόφοιτους μαθητές του. Έχω αναφερθεί και άλλες φορές, για τους απόφοιτους μαθητές μου.

Χθες όμως ήταν το κάτι άλλο. Στο σχολείο γιορτάζαμε τα 30 χρόνια από ιδρύσεως του στο συγκεκριμένο χώρο και οι εκδηλώσεις ήταν εντυπωσιακές.  Δεν θα ασχοληθώ με τις εκδηλώσεις. Αυτές θα τις διαβάσετε στα ΝΕΑ ΤΟΥ LFH. Εδώ θα ασχοληθώ με συναισθήματα. Συναισθήματα έντονα και καθαρά, που βίωσα χθες όταν βρέθηκα ανάμεσα σε παλιούς μου μαθητές με ένα εύρος αποφοίτησης από το 1992 μέχρι το 2010. Θα έλεγα ότι έπαθα ένα “αποφοιτιστικό” (αν υπάρχει τέτοια λέξη) σοκ.

Να σας εξηγήσω.

Οι πρώτοι απόφοιτοι της σχολής μας βγήκαν το 1992. Τότε εγώ μετρούσα τέσσερα χρόνια υπηρεσίας. Τα παιδιά αυτά όταν τα είδα χθες ήταν η πιο έντονη εικόνα.

Τα περισσότερα να έχουν προχωρήσει στη ζωή τους, οικογενειάρχες, με παιδιά – μερικά σε αρκετά μεγάλη ηλικία – ήρθαν στο γήπεδο που γίνονταν οι εκδηλώσεις. Και η κατάσταση περίεργη. Να προσπαθούν να μιλήσουν και να μη μπορούν να ξεκαθαρίσουν αν μπορούν να μιλήσουν στον ενικό ή τον πληθυντικό. Και να γίνει μια περίεργη αλλά υπέροχη κατάσταση. Εντύπωση μου έκανε, η ανάγκη τους να απολογηθούν για τις επιδόσεις τους στην χημεία “τότε”. Είπαμε “μια φορά μαθητής…- πάντα μαθητής”. Προσπάθησα αρκετά να τους εξηγήσω ότι αυτό πλέον δεν έχει καμία σημασία αλλά σημασία έχουν οι επιδόσεις τους στη ζωή.

Εκεί λοιπόν απλά… καταλαβαίνεις πόσο μεγάλωσες. Όταν έρχονται και σε ρωτάνε αν έχουμε νηπιαγωγείο για τα παιδιά τους. Όταν συζητάνε για τις αγωνίες τους για τα παιδιά και το τι θα κάνουν σαν μεγαλώσουν. (!!!) Και πάλι βλέπεις ότι τη γνώμη σου τη μετράνε και περιμένουν να την ακούσουν, όχι γιατί θα πάρουν βαθμό από εσένα, αλλά γιατί σε θεωρούν ένα άνθρωπο του οποίου η γνώμη έχει αξία, και αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Προσπαθείς να καταλάβεις τις αγωνίες τους, και να τους περάσεις κάποια από τις εμπειρίες σου, όχι πια σαν καθηγητής αλλά σαν φίλος, που έχει κάποια εμπειρία μεγαλύτερη την οποία όπως πάντα μοιράζονται μεταξύ τους.

Το καλύτερο όμως είναι όταν – όπως γίνεται στα κείμενα τα κρατικά που έχουν διαβαθμιστεί σαν “εμπιστευτικά” που απελευθερώνονται μετά από κάποιο χρόνο – τους λέω τι θυμάμαι από αυτούς και της πορεία τους μαζί μέσα από τις τάξεις.  Το γέλιο που κάναμε όταν τους θύμιζα κάποιες φάσεις και περιστατικά που θυμάμαι. Τους έκανε μεγάλη εντύπωση – είπαν – ότι μπορούσα να θυμηθώ τόσα πράγματα. Είναι φανερό πως δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει “αλληλεπίδραση”. Ότι δηλαδή έχουν επιδράσει και αυτοί πάνω μας. Ότι δηλαδή το πέρασμά τους μας έχει αφήσει ίχνη. Συνήθως τη λέμε εμπειρία. Εκεί μέσα κρύβουμε όλα όσα έχουμε αποκομίσει εμείς σαν καθηγητές από τους μαθητές μας.

Μεγαλύτερη ανταμοιβή από το ευχαριστώ της Κατερίνας, τα βουρκωμένα μάτια της Ασπασώς, τη χαρά και το καμάρι του Αποστόλη όταν μου σύστησε τη γυναίκα του, και τη χαρά του Παναγιώτη όταν μου δήλωσε ότι μέσα στο καλοκαίρι παντρεύεται. Το καλύτερο όμως το άφησα για το τέλος. Η Μιρέλλα με το μόλις 42 μερών μωράκι της να κουρνιάζει στην αγκαλιά της να έχει έρθει στο σχολείο, για να μας δει και να ξαναβρεθεί μαζί μας. Οι αγκαλιές από σχεδόν όλα τα παιδιά και το φιλί, όπως αγκαλιάζονται οι φίλοι. Μια ζεστή άδολη αγκαλιά, που σίγουρα σου αφήνει τη βεβαιότητα ότι ναι, είσαι σε καλό δρόμο. Έχεις κάνει “κάτι” και αυτό το κάτι, έχει βοηθήσει “κάποιους” να πάνε ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρά τους. Όποια και αν είναι αυτά, από μια φωτογραφική μηχανή και μια καριέρα στη φωτογραφία, μέχρι το τι κρύβεται κάτω από το καπό ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου. Εδώ είναι που θέλω ανταμοιβή… μια φωτογραφία με αφιέρωση… εις ανάμνηση της πρώτης φωτογραφικής εξόδου της ομάδας φωτογραφίας, στο Μοναστηράκι και την Αρχαία Αγορά, ένα πρωινό των Τριών Ιεραρχών του 1991.  (μνήμη ελέφαντα).  Η άλλη μου ανταμοιβή είναι μια βόλτα με Ferrari… που θα μου πάει… θα τη κάνω. Αν θα μπορέσω να χωθώ στο backet  και μετά να βγω – αυτό είναι το δύσκολο – είναι ένα άλλο θέμα. (Αυτοί ξέρουν…)

Το μεγάλο “γέλιο” έγινε όταν μία ομάδα αποφοίτων του 2008 “αντιμετώπισε” μια απόφοιτη του 1992. Το σχόλιο των “μικρών” ήταν… “όταν αποφοίτησες εσύ, εμείς είμασταν 2 ετών (!!!). Και το σχόλιο της “μεγάλης” ήταν “πω, πω…υπάρχουν και απόφοιτοι σε τέτοιες ηλικίες!!!”.

Σε αυτή τη περίπτωση έγιναν δύο πράγματα φανερά…. : “Το χάσμα των γενεών.” και η ανάγκη δημιουργίας μητρώου των αποφοίτων. Που θα πάει… θα γίνει κάποια στιγμή. Θα το κάνω…

Αρκετά…Δεν συνεχίζω. Κάποια στιγμή θα γράψω στο άλλο blog αναλυτικό ρεπορτάζ… και θα ανεβάσω πολλές φωτό και βίντεο. Αυτό όμως θα γίνει μετά τη Δευτέρα, μια και προς το παρόν… έχουμε Σύρο και εισήγηση στο Συνέδριο. Με την επιστροφή θα έχουμε πολλά. Και για Σύρο αλλά και για το σχολείο.

Μέχρι τότε τη καλησπέρα μου…