Ο μισθός που δεν τελειώνει ποτέ…
Το όνειρο κάθε μισθωτού. Θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει. Και όμως υπάρχει… αλλά πληρώνεται αργά και με τρόπο μη σταθερό. Όποτε προκύψουν οι συνθήκες.
Για παράδειγμα σήμερα πήρα μια δόση. Μια διπλή δόση. Σίγουρα θα με κρατήσει για μεγάλο διάστημα και θα μπορέσει να συμπληρώσει τις ανάγκες μου όποτε μου χρειαστεί. Αλλά οι ανάγκες αυτές δεν αγοράζουν κάτι. Είναι οι ανάγκες που έχει κάθε άνθρωπός να του πούνε ότι κάνει καλά τη δουλειά του και ότι αυτό που κάνει είναι καλό.
Αρκετά με τους γρίφους.
Σήμερα στο σχολείο είχαμε μια ημερίδα για τους μαθητές του δημοτικού και το πέρασμα από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Και σήμερα είδα δύο παλιούς μου μαθητές. Τον ένα σαν εισηγητή σε μια από τις ομιλίες για τους γονείς, και τον άλλο, σαν μελλοντικό γονέα μαθητή του σχολείου μας.
Τον Γεράσιμο Γερολυμάτο από το 1998 που έφυγε από το σχολείο δεν τον είχα ξαναδεί. Είχα χάσει τα ίχνη του και από τους συμμαθητές του που έβλεπα κανείς δεν ήξερε. Και σήμερα εμφανίζεται στη Σχολή σαν εκπρόσωπος του ΚΕΛΠΝΟ για να μιλήσει για θέματα υγιεινής και μετάδοσης ασθενειών. Τότε στην δεύτερη δέσμη ( 6 ή 7 παιδάκια ) κάναμε σε μια από τις μικρότερες αίθουσες του σχολείου ( εμείς τη λέγαμε τηλεφωνικό θάλαμο). Ο Γεράσιμος από τα πιο ατίθασα μυαλά, το πιο πειραχτήρι σίγουρα… Για να καταλάβετε του είπα να προσέχει μη δαγκωθεί μη δηλητηριαστεί… Δεν υπήρχε περίπτωση να μιλήσει και να μη πειράξει κάποιον. Το δώρο του για τα γενέθλια μου ήταν ένα καρφί και το άλμπουμ, Living in the past των Jethro Tull. ( Τα σχόλια δικά σας). Τώρα στα 34 του η διαφορά δεν φαίνεται τόσο μεγάλη όσο πριν 17 χρόνια. Η χαρά μου ήταν μεγάλη. Και έγινε μεγαλύτερη όταν μου σύστησε τη γυναίκα του. Είναι αυτό το συναίσθημα που δύσκολα περιγράφεται όταν ο παλιός σου μαθητής, σε πλησιάζει σαν φίλος πια, να σου μιλήσει να σου δείξει την οικογένεια του. Και κάθεσαι και μοιράζεσαι αναμνήσεις και πληροφορίες για τους συμμαθητές. Αξία ανεκτίμητη. Οι σχέσεις μας “ψυχράνθηκαν” όταν μου απήγαγε το “πολύτιμο” κομπιουτεράκι μου, και πέρασα δύσκολες μέρες, μέχρι να γίνουν οι διαπραγματεύσεις για τα λύτρα ( που ήταν βαθμολογικά) και να καταλήξουμε σε συμφωνία. Με είχε “προειδοποιήσει να μην ανακατέψω… τη διεύθυνση… γιατί δεν θα ξαναέβλεπα το κομπιουτεράκι. Μιλάμε για σενάριο ολόκληρο. Αυτός ήταν ο Γεράσιμος και από ότι καταλαβαίνω, ακόμα το χιούμορ υπάρχει μια και εκείνο το χαμόγελο της σκανδαλιάς εξακολουθεί να φωτίζει το πρόσωπό του, στη σκέψη ότι… κάτι θα πει… και εκεί αν ξέρεις… λες “τώρα έρχεται…”. Κυρίες και κύριοι ο Τζέρι… ( για εμένα πάντα Τζέρι θα παραμένει).
Ο Γεράσιμος Γερολυμάτος μιλάει στους γονείς για την υγιεινή και την προστασία από τις λοιμώξεις.
Ο άλλος μισθός ήταν ακόμα μεγαλύτερος. Ο Χρήστος Κυριακόπουλος εμφανίστηκε με τη γυναίκα του και το παιδάκι τους. Με τον Χρήστο έχουμε ξαναβρεθεί, μια και οι απόφοιτοι του 1995 είναι από εκείνους που βρίσκονται συχνά και δεν ξεχνούν να μας φωνάζουν, τη Μαρία Τριανταφύλλου και εμένα. Και φυσικά πάμε τρέχοντας.
Έτσι και ο Χρήστος, αφού με βρήκε, με ρώτησε για τη Τριανταφύλλου φυσικά, όπου βρεθήκανε φυσικά στο γήπεδο.
Νομίζω ότι η φωτογραφία μιλάει μόνη της.
Ο Χρήστος και η σύζυγος του με την Χαρά ( τη κορούλα τους…όνομα και πράγμα) μαζί με τη Μαρία Τριανταφύλλου στα γήπεδα.
Όταν λοιπόν μετά από 15 και είκοσι χρόνια, οι μαθητές σου σε ψάχνουν και έρχονται με τις οικογένειες τους να σε δουν… δεν μπορεί… κάτι καλό κάνεις. Και όταν κάθεσαι να πιεις το καφέ μαζί τους ( παλαιότερη εγγραφή : Αξία ανεκτίμητη ) σαν φίλοι πια, και βλέπεις ότι όποτε χρειαστεί είναι εκεί με ένα τηλέφωνο ή μια εγγραφή στο φατσοβιβλίο ( όπως έγινε όταν χρειάστηκα αίμα για τον πατέρα μου ), καταλαβαίνεις ότι δεν είναι πια μια σχέση μαθητή – καθηγητή, αλλά κάτι πολύ παραπάνω.
Και αυτό κυρίες και κύριοι, είναι κάτι που λίγοι το καταλαβαίνουν. Είναι ένας μισθός μυστικός και ταυτόχρονα ένας μισθός που δεν τελειώνει ποτέ.
Εγώ απλά να πω ευχαριστώ σε όλους τους μαθητές μου από το 1986 και μετά, που με κρατάνε νέο με τις ιδέες τους, με κρατάνε σε εγρήγορση με τις αμφισβητήσεις τους, με κρατάνε μέσα στην εποχή με την καθημερινότητα τους και με βοηθάνε να μη μείνω να ξεχαστώ κάπου περιμένοντας την.. ημερομηνία λήξης.
Τη καλησπέρα μου…
