Τελικά αξίζει…
…κάθε στιγμή αξίζει να είσαι καθηγητής. Δεν περίμενα τη χθεσινή μέρα βέβαια να το καταλάβω. Το έχω καταλάβει χρόνια τώρα αλλά η χθεσινή μέρα απλά το επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά. Η τρυφερότητα και η αγάπη που δεχτήκαμε από όσους μαθητές ήρθαν ήταν το κάτι άλλο. Μπορώ να πω ότι η ώρα πέρασε … σαν νεράκι. Δεν καταλάβαμε πως πέρασε. Με κουβέντα, γέλια, καλαμπούρια, σχέδια, όνειρα, σκέψεις και ό,τι άλλο λένε οι φίλοι δηλαδή. Και νομίζω ότι αυτό ήταν το καλύτερο.
Αρκετοί συνάδελφοι δεν ήρθαν αλλά και πολλά από το παιδιά δεν εμφανίστηκαν. Κρίμα. Αυτό που είχε μεγάλη σημασία ήταν ότι μπόρεσαν και μίλησαν. Εγώ έκανα “τη προξενήτρα” μια και – όπως γίνεται συνήθως – βρήκε ο καθένας τους παλιούς του συμμαθητές και πιάσανε κουβεντούλα. Έτσι μόλις έβρισκα εγώ τον Α που είχε τελειώσει την Χ σχολή και υπήρχε και άλλος από την ίδια σχολή… από το χέρι και βουρ για συστάσεις. Και τους παρατούσα να τα πούνε. Υπήρχαν παιδιά που ήταν στην ιδια υπηρεσία, μιλούσαν μεταξύ τους και δεν ήξεραν ότι είχαν τελειώσει το ίδιο σχολείο. Φυσικά και μπορούσαν να ζήσουν χωρίς να το ξέρουν αλλά σίγουρα είναι καλύτερα τώρα που το ξέρουν.
Εισέπραξα και μια “κλωτσιά” μόλις είδα μια παλιά μαθήτρια και μόλις τη ρώτησα τι την έπιασε πήρε το πιο πλατύ χαμόγελο και μου απάντησε “Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό.” Τι να της πεις… Μου υποσχέθηκε όμως ότι θα φάω κουφέτα από το γάμο της. Οπότε θα πληρώσει…
Πολλά, πάρα πολλά μαζεμένα. Φανταστικά. Προσωπικά τη καταβρήκα. Βέβαια το γεγονός ότι άρχισαν να έρχονται παιδιά μαθητών μας στο Γυμνάσιο σημαίνει δυο πράγματα. Πρώτο ότι οι αναμνήσεις από το σχολείο είναι καλές και μετά… ότι μεγαλώσαμε (αλλά ποιος μετράει).
Πάντως είναι γεγονός ότι εμφανίστηκαν περισσότερο παλιοί μαθητές. Οι νέοι μαθητές φαίνεται έχουν “νωπές” μνήμες. Μπορεί να γκρινιάζουμε όταν τους έχουμε μαθητές αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για τα παιδιά, το παρελθόν δεν έχει νόημα γιατί πέρασε και το μέλλον είναι πολύ μακριά. Κάτι που για εμάς τους μεγάλους δεν ισχύει. Το παρελθόν μας σημαδεύει και το μέλλον μας φοβίζει. Αν θυμόμαστε πάντα πως είναι παιδιά, αυτοί οι άνθρωποι που έχουμε μπροστά μας δεν μπορείς να συγχυστείς αλλά και δεν μπορείς να κακιώνεις. Αργότερα θα καταλάβουν. Και τότε θα θυμηθούν αυτά που πρέπει.
Έτσι χθες μου λεει μια μαθήτρια θεωρητικής κατεύθυνσης… μετά από 12-13 χρόνια που τελείωσε.
– Δεν φανταζόμουνα ότι είστε έτσι …
– Δηλαδή… πως; τη ρωτάω.
– Να! Μέσα στη τάξη κάνατε το μάθημα σοβαρός, δεν αφήνατε πολλά περιθώρια και γενικά φαινόσασταν πολύ σοβαρός…
– Χμ… Ενώ τώρα τι έγινε έχασα τη σοβαρότητά μου….
-Όχι αλλά να το γεγονός ότι μας μαζεύετε τόσο συχνά και προσπαθείτε να μας μαζέψετε …. Δεν το περίμενα.
Η αλήθεια είναι ότι πίσω από την εκδήλωση δεν ήμουν εγώ αλλά “χρησιμοποιήθηκα” (και καλά κάνανε) για να τους μαζέψουν.
– (και συνεχίζει) ενώ άλλοι που ήταν πιο χαλαροί και άνετοι στη τάξη… μετά χαθήκανε.
Και τότε ξυπνάει το “καθηγητικό” μέσα μου και της λέω…
-Άρα ο καθένας δείχνει αυτό που θέλει … και … τα πράγματα τελικά δεν είναι όπως φαίνονται.
Αυτό ήταν Ματ!. Πολύ το διασκέδασα. Συμφώνησε και συνεχίσαμε…
Όμορφα ήταν. Ας προσέχαν οι απόντες…γιατί θα πρέπει να περιμένουν την επόμενη φορά, όποτε και αν είναι αυτή.
Τη καλημέρα μου.
χαίρομαι πολύ που περασατε καλά και βρεθήκατε και πάλι! Ηθελα κι εγω να είμαι εκεί αλλα ως εκπαιδευτικός κι εγω και κατά κάποιο τρόπο συνάδελφος βρίσκομαι διορισμένη εκτός Αθηνών και πρέπει να κλείσουν τα σχολεία για να επιστρέψω στην Αθήνα για τις γιορτές!Θα ήθελα πολύ να σας δω και να βρεθω στον αγαπημενο για μενα χωρο του σχολείου….
πολλα πολλά φιλια!!!!!!!
Μανώλη καλησπέρα!
Συγχαρητήρια για το site, τα blogs, για τις “μαζώξεις” που οργανώνεις και για όλα τα “απίστευτα” που έχει καταφέρει ένας άνθρωπος με τον οποίο ο κοινός μας παρονομαστής ήταν – δυστυχώς – μόνο η κατανόηση της οξεοβασικής ισορροπίας και των λοιπών χημικών όρων. Στόχος απαραίτητος τότε βέβαια αλλά σαφώς περιοριστικός της δυναμικής σου.
Δυό πράγματα για το “καλώς σας βρήκα”:
1. Απολογούμαι για τον ενικό αλλά, όντας 30 πλέον, με προσγειώνει στην πραγματικότητα.
2. Θα ήθελα πολύ να είμαι στη συνάντησή μας χθες, αλλά θέλει μια “προετοιμασία” όλο αυτό. Να εξηγήσω τι εννοώ. Η χαρά του να βρεθείς στον ίδιο χώρο μετά από χρόνια με γνωστά ή / και αγαπημένα πρόσωπα είναι αδιαμφισβήτητη αλλά από την άλλη μεριά υποσεινήδητα μπαίνεις στη διαδικασία ενός απολογισμού. Ωραία, πέρασαν 12 χρόνια από την αποφοίτηση και πού είμαι σήμερα; Πόσο έχω αποκλίνει από τους εφηβικούς μου στόχους; Πόσο έχω αλλάξει;
Όχι, δεν είμαι τόσο ανασφαλής όσο δείχνω ωστόσο με αφορμή αυτή τη συνάντηση εκθέτω τον προβληματισμό μου. Κι ελπίζω στην προσεχή συνάντηση να είμαι πιό έτοιμη.
Και πάλι συγχαρητήρια!
Σε φιλώ!
Βρε βρε καλώς τες. Τώρα που μάθατε το δρόμο θα σας βλέπω και από εδώ.
Έλενα κατά τα φαινόμενα θα γίνουν και άλλες μαζώξεις και πιθανότατα σε καλύτερες χρονικές στιγμές, οπότε θα έχεις την ευκαιρία.
Ιωάννα αν εσύ τα λες αυτά μετά από 12 χρόνια εμείς που ξαναβρεθήκαμε μετά από 30 χρόνια στα Γιάννενα, τι να πούμε ( Δες εδώ : http://alisavakis.gr/?p=331 ). Θα σου πω ένα όμως. Αυτές οι συγκεντρώσεις δεν είναι “εκλογο – απολογιστικές” αλλά είναι για να ξαναδείς γνωστούς και φίλους (ή και όχι τόσο φίλους). Να πεις ψέμματα (Πω πω δεν άλλαξες καθόλου…) και άλλα τέτοια καλά. Να γελάσεις και να πεις στους καθηγητές σου τι έκανες στις τάξεις που τότε δεν έλεγες. Αυτό μου το είχαν κάνει δυο κολλητές όταν μετά από 8-10 χρόνια μου είχαν εξηγήσει γιατί οι κόλλες αναφοράς του διαγωνίσματός τους σε ένα τεστ είχαν διαφορετικό μέγεθος. (Γιατί είχα την εντύπωση ότι το φχαριστήθηκαν…Πάντως καλό ήταν).
Βρήκα αυτό που μπορεί να σε ενδιαφέρει
http://techblog.gr/internet/book-gr-e-book-reader-6432/
Φιλιά και ελπίζω να τα πουμε μες την γιορτές
Ευχαριστώ Μαλίνα. Καλό είναι. Για τα Χριστούγεννα μετά τις 29 παίζω… αν κανονιστεί κάτι.Καλές γιορτές…
Μανώλη καλησπέρα!
Να διευκρινίσω μόνο ότι το “εκλογο-απολογιστικό” που αναφέρεις έχει να κάνει με τον απολογισμό που κάνεις εσύ ο ίδιος και όχι με το τι θα πεις σε όλους τους υπόλοιπους…….
Φιλιά!!!