Αλλαγές σε όλα
Είπα να αλλάξω λίγο την εικόνα. Αυτό μου άρεσε. Περισσότερο χρώμα. Βέβαια δεν έχει τις φωτογραφίες μου αλλά κάτι θα κάνουμε.
Η περίοδος είναι δύσκολη. Ο λόγος είναι ότι τελειώνει το τετράμηνο. Αυτό για ένα καθηγητή λυκείου σημαίνει ότι έχει περισσότερη δουλειά. Να βγουν αποτελέσματα.Να τελειώσουν τα διαγωνίσματα, και τέλος να βγουν οι βαθμολογίες για το τετράμηνο.
Εδώ έχουμε ένα άλλο θέμα πολύ κοινό επίσης. Την άγνοια των γονέων στη κατάσταση των παιδιών τους όσον αφορά τα αποτελέσματα. Συνήθως τα παιδιά ξεχνάνε να ενημερώσουν για τα γραπτά, ή δεν ξέρουν πως πήραν το τάδε βαθμό. Τα έχουμε ξαναγράψει. Δυστυχώς το θέμα είναι κοινωνικό και έχει πολλές προεκτάσεις.
Για να καταλάβετε τι εννοώ, θα σας μεταφέρω μια ιστορία όπως την άκουσα από τρίτους. Αφορά ένα περιστατικό σε αστικό λεωφορείο. Μπαμπάς μπαίνει στο λεωφορείο με το γιό του (περίπου 15-16 χρονών) και ο νεαρός πατάει πάνω στο κάθισμα του λεωφορείου. Μετά από 2-3 λεπτά και αφού δεν έκατσε “συμβατικά” ο νεαρός, γυρνάει ο πατέρας του και του λέει :
– Πως κάθεσαι έτσι, αυτά σου μαθαίνουν στο σχολείο;
Η πρώτη φράση ήταν αυτή. Και εμένα μου δημιουργείται η απορία, το σχολείο θα του τα μάθει αυτά τα στοιχειώδη; Εμείς που βλέπουμε τα παιδιά μέσα στη τάξη 2 με 4 φορές την εβδομάδα μέσα στη τάξη όπου πρέπει να μάθουν ένα σωρό καινούργια πράγματα, πρέπει να τους μάθουμε και πως θα κάθονται και θα συμπεριφέρονται σωστά. Και καλά να το πει ένας τρίτος αλλα ο ίδιος ο πατέρας του αποποιείται της ευθύνης του και μεταθέτει την ευθύνη αυτή στο σχολείο; Περίεργα μου φαίνονται όλα αυτά. Τέλος πάντων. Από τις πιο δύσκολες στο σχολείο είναι η ημέρα της ενημέρωσης γονέων. Που προσπαθείς να εξηγήσεις σε ένα γονέα για ποιο λόγο το παιδί του δεν διαβάζει και πήρε το βαθμό που πήρε. Τέλος πάντων (δεύτερη φορά).
Γίναμε διεθνείς και μάλιστα διηπειρωτικοί. ‘Ετσι τη προηγούμενη εβδομάδα έγινε το τελευταίο ΑΣΜΠΕΤΑ (το σημερινό mini δεν το μετράω – όχι ότι δεν είναι αλλά έγινε πολύ γρήγορα…) Ηπιαμε τις μπύρες μας στο CRAFT και συνδεθήκαμε με ΚΑΝΑΔΑ (!!!) που έχουμε δυο ξενιτεμένους Ασμπετιανούς, και η τεχνολογία τους έφερε στο τραπέζι μας, στην παρέα μας και τσουγκρίσαμε για μια ακόμα φορά τα ποτήρια μας. Έτσι για μια ακόμα φορά καταφέραμε να γεφυρώσουμε το πληκτρολόγιο με την πραγματικότητα. Να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία για να μικρύνουμε τον κόσμο. Και το καταφέραμε. Και φυσικά κόψαμε και πίτα. Βέβαια! Δεν είμαστε σύλλογος, δεν είμαστε φορέας, αλλά μάλλον τελικά έχουμε κάποιους δεσμούς που μας συνδέουν. Να είμαστε καλά, να περνάμε καλά και να βρισκόμαστε να τα λέμε και να τα πίνουμε. Αφιερωμένο όπως και το ΑΣΜΠΕΤΑ στη Μάνια και τον Πάρη.
Για σήμερα καλά είναι…
Σταματάω γιατί πρέπει να τελειώσω μια εργασία… για τα forum. Βέβαια. Μου άρεσε η Σύρος και χτυπάω τώρα Βέροια. Τον Απρίλη. Θα σας ενημερώσω και θα τα πούμε.
Τη καλησπέρα μου…
Με γεια το look! Ωραίο, ανανεωμένο και καλά οργανωμένο. Ελπίζω να βρεις τρόπο να βάλεις και τις φωτογραφίες, Γιαβας γιαβας…
Ευχαριστώ Αμαλία
Θα το κοιτάξω σιγά σιγά αν και λοξοκοιτάζω σε άλλα προφίλ. Θα δω τελικά τι θα βρω και τι θα κρατήσω.
Υπέροχες οι νεες αλλαγες σου!
Καλησπερα
Πολύ επίκαιρο το θέμα του ποιά είναι η ευθύνη του σχολείου ως προς την εκπαίδευση των παιδιών. Από μία πρόσφατη έρευνα [0, 1], φαίνεται πως γονείς από διαφορετικές κοινωνικό-οικονομικές τάξεις έχουν και διαφορετικές απαιτήσεις από την σχολική εκπαίδευση. Άλλο ένα αποτέλεσμα ήταν πως η κοινωνική τάξη των γονέων επηρεάζει τελικά την εξέλιξη της ζωής των παιδιών ίσως περισσότερο από την ευφυία τους.
[0] Unequal Childhoods, by Annette Lareau — http://www.ucpress.edu/books/pages/9987.php
[1] Outliers, by Malcom Gladwell — http://www.gladwell.com/outliers/index.html
Γειά σου Θοδωρή. Ευχαριστώ. Δεν έχω τελειώσει ακόμα αλλά προς το παρόν…διορθώνω διαγωνίσματα. Μετά όμως….
Η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη που σε βλέπω εδώ Μάνο. (εγώ έτσι σε θυμάμαι – ελπίζω να μην είναι συνωνυμία (αν και το βλέπω απίθανο))Και φυσικά σε “ψαχούλεψα” και φυσικά βρήκα το blog σου, και φυσικά χάρηκα (δεύτερη φορά)
Θα τα ψάξω και θα σου πω. Σε πρώτη φάση θα συμφωνήσω. Για τα links δεν προλαβαίνω τώρα αλλά θα τα δω.Αν θες στείλε μου στο mail μου νέα σου.
Μάνο επανέρχομαι. Διάβασα τον πρώτο σύνδεσμό σου και νομίζω ότι θα συμφωνήσω σε όσα γράφει η συγγραφέας. Τελικά όμως δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Γιατί με βάση τα γραφόμενα η μια μεσοαστική οικογένεια προετοιμάζει τα παιδιά της για τον ανταγωνισμό ” εκεί έξω” ενώ η άλλη πιο ανθρώπινη και απλή αλλά και με περιορισμένες δυνατότητες αφήνει περισσότερο ελεύθερα τα παιδιά να πάρουν πρωτοβουλίες αλλά σίγουρα δεν τα κάνει να ξεχωρίσουν. Η αγωνία των νεοελλήνων γονέων – εμού μη εξαιρουμένου – οδηγεί τους γονείς σε διαδικασίες αντίστοιχες αυτών των μεσοαστικών οικογενειών της Αμερικής. Βάζει κάποια ερωτήματα στα οποία δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω.
Εννοείται “κύριε μαθητά” ότι τώρα ξέρω ότι δεν είναι συνωνυμία, μαι και είδα και φωτό και διάβασα και το (τα) blog (στο Ελληνικό κατάλαβα – στο αγγλικό δεν παίρνω όρκο)