Πάμε Ευαγγελισμό;
Κάποτε το σλόγκαν ήταν…”πάμε πλατεία;” από τους 10 μικρούς Μήτσους. Εμείς είπαμε να πάμε μια βόλτα στον Ευαγγελισμό, μια και ήταν ωραία μέρα και… δεν είχαμε τι να κάνουμε.
Φυσικά και δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Στον Ευαγγελισμό δεν πας για βόλτα. Βασικά δεν πας καθόλου. Σε πάνε. Έτσι έγινε και με εμάς.
Πρωί πρωί λοιπόν η μητέρα μου με ενημερώνει ότι ο πατέρας μου πέρασε “άσχημα”. Είναι η κωδική λέξη που σημαίνει ότι μάλλον πάμε νοσοκομείο. Σήμανε οικογενειακός συναγερμός. Ενημερώθηκε ο αδελφός μου, ο ανηψιός μου και ο μεγάλος μου γιος, να έχουν υπόψη τους ότι ίσως χρειαστεί να αναλάβουν μετακινήσεις ή τρέξιμο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν, ο αδελφός μου με ταξί και εγώ με μηχανάκι. Βλέπετε τη ξέρουμε τη δουλειά. Αν χρειαστεί κάποιος να φέρει κάτι στα γρήγορα, άλλη λύση από το μηχανάκι δεν υπάρχει. Κοιτάξαμε τα εφημερεύοντα και είδαμε καρδιοχειρουργικό : Ευαγγελισμός. Το σύμπτωμα ήταν ένας πόνος περίπου στο στέρνο και πλάι και πίσω και με ιστορικό ένα τετραπλό bypass νομίζω είχαμε ένα καλό λόγο να πάμε τρέχοντας. Όπερ και εγένετο.
Μπήκαμε κατευθείαν και πήγαμε καρδιοχειρουργικό. Εξηγήσαμε τι και πως και μας παραπέμψανε καρδιολογικό, το οποίο αν και δεν είχε εφημερία, μας δέχτηκε και έκανε μια εξέταση στο πατέρα μου. Δεν βρήκε κάτι άξιο λόγου και μας έστειλε ξανά στο χειρουργικό. Εκεί μας έδωσε ένα πλήρες πακέτο εξετάσεων ψάχνοντας να δούνε την αιτία. Βέβαια σχολίασε ότι σήμερα ΔΕΝ ΕΙΧΕ εφημερία και παρόλα αυτά ξεκίνησε τη διαδικασία. Κάναμε όλες τις εξετάσεις και πήραμε γνωμάτευση που ευτυχώς ήταν καλή.
Δηλαδή μια “λαμπρή” μετριότης στις τιμές των εξετάσεων. Κανένα εύρημα και πήραμε το δρόμο για το σπίτι.
Βέβαια βιώσαμε τα κακά του ελληνικού συστήματος Υγείας, που σημαίνει, άπειρες ώρες καθυστέρησης ΑΛΛΑ (προσέξτε το) δεν είναι επειδή κάθονταν αλλά επειδή τα μηχανήματα δεν επαρκούσαν. Ήταν γεμάτα κόσμο και κόσμος πήγαινε και ερχότανε.
Όταν πήγαμε στα εξωτερικά είχανε τρία φορεία. Όταν έφυγα είχε πάνω από 15 φορεία. Πολλά τροχαία, χτυπήματα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Νομίζω ότι για άλλη μια φορά θα πρέπει να πω ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους πρώτα και μετά γιατρούς, που θα μπορούσαν κάλλιστα να μας στείλουν σε εφημερεύον νοσοκομείο, αλλά αντίθετα έσκυψαν πάνω στο πρόβλημα και ασχολήθηκαν. Οι τραυματιοφορείς (τρεις όλοι όλοι) πήγαιναν και φέρνανε φορεία συνέχεια. Συνέχεια όλοι σε κίνηση και τρέξιμο. Μακάρι να μπορέσουν να φτιάξουν κάποια πράγματα (εδώ μπαίνουμε στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας) και να τους δοθούν οι δυνατότητες να δουλέψουν σωστά.
Αν πιστέψουμε ότι δεν είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου, τότε πολλά πράγματα θα αλλάξουν.
Τη καλησπέρα μου.
