Και έτσι φτάσαμε στη Βέροια… (μέρος 1ο)
Μετά από περίπου 7 ώρες δρόμο, γύρω στη 1.30 το μεσημέρι, φάνηκε η Βέροια μπροστά και δεξιά μας. “Υπερυψωμένη” με ένα γκρεμό μπροστά της. Όπως την είδα είχε εκείνη τη διαρρύθμιση που ξέρουν οι απλοί άνθρωποι να εκμεταλλεύονται και εμείς οι άνθρωποι της πόλης έχουμε ξεχάσει πως είναι. Προσανατολισμός από ανατολή προς δύση, απλωμένη σε αυτό τον άξονα, να τη βλέπει όλη τη μέρα ο ήλιος που είναι πολύτιμος κυρίως τον χειμώνα. Με μικρό ύψος σπιτιών. Όχι πολύ φαρδείς δρόμους, αποκαλύπτοντας την παλιά της ιστορία (Καταλαβαίνετε τι εννοώ, πόλη με αυλές και το ένα σπίτι “μέσα” στο άλλο και μετά ήρθαν τα αυτοκίνητα και έπρεπε να γίνουν δρόμοι….) Κλασσικά έχουμε τον περιφερειακό δρόμο, και ένα κεντρικό δρόμο. (Δεν θυμάμαι σίγουρα το άνομα : Άνοιξης νομίζω) Πέντε έξι στενά πιο πάνω είναι ο εμπορικός δρόμος και ένας άλλος εμπορικό δρόμος κάθετα που τους συνδέει. Δεν θυμάμαι ονόματα αλλά αν ψάξετε στο χάρτη σίγουρα ξεχωρίζουν.
Περπατώντας για κανένα δίωρο στη Βέροια, Παρασκευή απόγευμα, περισσότερο χαζεύοντας – και ψάχνοντας ρεβανί… – τα είδα όλα. Δηλαδή δεν είδα να “λείπει” κάτι. Ίσως οι φίρμες των μαγαζιών να μη μου ήταν γνωστές αλλά είχε μαγαζιά κάθε είδους. Και φυσικά ρεβανί. Και έφτασα και πίσω από τον Άγ. Αντώνιο και βρήκα το ρεβανί του Χουχλιούρη ( ή κάπως έτσι). Πολύ ωραίο δεν λέω αλλά – για να πω την αλήθεια δεν το βρήκα εξαιρετικά διαφορετικό από τα άλλα ρεβανί που έφαγα στη Βέροια. (ίσως η γλώσσα μου δεν πιάνει τις μικρές διαφορές αλλά την κεντρική ιδέα : ήταν όλα φανταστικά).
Πολύ ωραίο το πάρκο που έχει το κέντρο ΕΛΙΑ μέσα. Περπατώντας το έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε “παραλία” μια και είναι στο πλάι εκείνου του βράχου που είπα γκρεμό στην αρχή, και σου δίνει μια αίσθηση άπλας κοιτώντας προς το κάμπο. Αυτή η αίσθηση επιτείνεται το βράδυ που τα χωριά φαίνονται σαν νησάκια στο βάθος. Και κόσμος στο πάρκο. Πολύς κόσμος και νεαρόκοσμος. Ωραία εικόνα. Ξεχασμένη στην Αθήνα. Το να περπατάς έτσι άσχετα και να μαζεύονται οι παρέες των παιδιών στα παγκάκια. Εδώ αν δεν έχει εμπορικό κέντρο… δεν λέει.
Η Νάουσα δεν ξέρω πως είναι, γιατί απλά δεν μπήκα καθόλου μέσα. Χωροταξικά έχει την ίδια διαρρύθμιση με τη Βέροια αλλά σε άλλο επίπεδο…πιο ψηλά. Έτσι μου φάνηκε. Δεν κοίταξα και το GPS να δω υψόμετρο. Το ίδιο στύλ πάντως. Ξανά βράχος μπροστά, ανατολικοδυτική διαρρύθμιση και κατά μήκος ανάπτυξη. Αλλά πιο πράσινη. Πολύ πιο πράσινη.
Πριν μπούμε στρίψαμε δεξιά και πήγαμε για Αγ. Νικόλαο. Όταν φτάσαμε εγώ έκανα “κοπάνα” τη πρώτη ώρα από το συνέδριο και περπάτησα στο πάρκο. Θα μπορούσα να κάθομαι ώρες…Εντάξει θα το βαριόμουνα στο τέλος αλλά τώρα δεν το χόρταινα. Για να καταλάβετε…ρίξτε μια ματιά στις φωτό που ακολουθούν – χωρίς σχόλια.
Μετά σαν να μην έφτανε αυτό πήγα για ένα καφεδάκι στο ξενοδοχείο ΒΕΡΜΙΟ (εκεί ήταν η συνεδρίαση των ΠΕ4) όπου στη καφετέρια με τη μισή γυάλινη οροφή στην άκρη και τις τεράστιες τζαμαρίες ήμουνα έξω – μέσα και ηρέμησα. Μετά πήγα “μέσα” αλλά ανανεωμένος.
Δεν μπορώ λοιπόν να σας πω πολλά για τις πόλεις.
Για το φαγητό… (φυσικά και θα υπάρχει αναφορά…)
Παρασκευή μεσημέρι… Βεργιώτικο (δίπλα στο ξενοδοχείο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – αυτό φαίνεται από τη λεωφόρο). Μου άρεσε. Χωρίς να είναι κάτι εξαιρετικό ήταν “τίμιο” φαγάδικο. Επέμεινα πολύ σε ντόπια φαγητά αλλά δεν βρήκα κάτι (- δηλαδή δεν μου προτείνανε κάτι – και έτσι κινήθηκα παραδοσιακά…).
Στη Νάουσα μπορείτε να φάτε πέστροφα ψητή. Ακριβώς απέναντι από το Ξενοδοχείο Βέρμιο αλλά και στο Βέρμιο. Και στα δύο υπάρχει πολύ καλό φαγητό.
Στην επιστροφή φάγαμε στο Καραβόμυλο…αρκετά αργά αλλά και εκεί είχε καλό φαγητό. Αν και είναι πέρασμα δεν είχε εκείνη την εικόνα της αρπαχτής του περαστικού και άντε να ξεμπερδεύουμε.
Για τον επόμενο γύρο….έμεινε η Βεργίνα και το μουσείο στους τάφους. (Θα δούμε πότε).
Τη καλημέρα μου.
