Και έτσι φύγαμε από Βέροια…(μέρος 2ο)
Το ξέρω ότι άργησα να γράψω το τελευταίο κομμάτι αλλά… όπως ίσως περιμένατε δεν το ξέχασα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν τη Κυριακή λίγο νωρίτερα ομολογώ. Πριν τη λήξη. Ο λόγος ήταν ότι ήθελα οπωσδήποτε να περάσω από Βεργίνα. Εμ πως…Έφτασα μέχρι εδώ πάνω…Έκανα 1400 χιλιόμετρα σε δυο μέρες και να μη δω τους τάφους του Φιλίππου…(καλά ένας είναι ο τάφος του Φιλίππου αλλά λέμε τώρα. Αυτά δεν τα έχει πολλά κανείς….).
Και έτσι κινήσαμε και φτάσαμε.. μετά από μισή ώρα, περίπου. Δεν θέλω να το λέω, γιατί δημιουργώ άσχημη εντύπωση αλλά… να κάπου μπερδεύτηκα στην έξοδο από τη πόλη… Όχι πολύ αλλά …εντάξει το βρήκα το δρόμο τελικά. Και έτσι φτάσαμε… Είχε και ράλλυ εκείνη τη μέρα. Ναι… Όχι δεν τρέξαμε εμείς…αλλά να… είχε ράλλυ. (Σταματάω.. δεν έχω άλλες δικαιολογίες γιατί χάθηκα…)
Ακολουθήσαμε τις καφέ ταμπέλες των αρχαιολογικών χώρων και φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο. Φτάνοντας βρήκαμε πολλά πάρκινγκ αλλά κανένας δεν είπε πόσο χρέωνε τη στάθμευση… Όλοι λέγανε ότι ήταν 100 μέτρα από τον Αρχαιολογικό χώρο. Τέλος πάντων το πάρκινγκ θα το έψαχνα αφού έφτανα στον αρχαιολογικό χώρο. Και έφτασα… και ακριβώς δίπλα είχε αλάνα. Και φυσικά πήγα εκεί. Δωρεάν και άπλα και δίπλα. Και ψάχνοντας βλέπω το χώρο… Να δείτε και εσείς…
Και πάρα πολύ κόσμος. Πολύς κόσμος… Και σχολεία. Εκδρομές…Μπήκαμε πληρώσαμε 8 € (δεν θα έλεγα λίγα. Αν πάει κανένας με την οικογένειά του 32 €… δεν είναι λίγα…(για μένα 40 €)). Και εκεί κατάλαβα τη γκάφα…Φορούσα τα γυαλιά ηλίου για την οδήγηση που έχουν και τη “μυωπία μου μέσα”. Και κατέβηκα όλο άνεση τη ράμπα… και μπήκα στο μουσείο… και ξαφνικά σκοτάδια. Μα σκοτάδια… εντελώς και εγώ με τα γυαλιά ηλίου. Καλά λέω να τα βγάλω… έλα που δεν έβλεπα τίποτα…Τα έβαζα… σκοτάδια…
Τι να κάνω λοιπόν… Πήγαινα κολλούσα τη μύτη μου στα κείμενα για να διαβάσω… και μετά τραβιόμουν παραπίσω έβαζα τα γυαλιά (Κάτι σαν Stevie Wonder δηλαδή…) για να δω το έκθεμα και άντε πάλι τα ίδια… στο επόμενο έκθεμα. Αφού να σκεφτείτε μπέρδεψα τον τάφο του Φιλίππου με τον τάφο του γιου του Αλέξανδρου. Ευτυχώς με άκουσε μια φύλακας ξεναγός και μου εξήγησε τις διαφορές… (μιλάμε… αόμματος)Και το πήρα ανάποδα… έβαλα τα “γυαλάκια μου” και ναι κατάλαβα ότι ήταν δυο οι τάφοι… Ρεζίλια….Το ηθικό δίδαγμα… Το μουσείο είναι φανταστικό αλλά πολύ σκοτεινό. Αν φοράτε γυαλιά ηλίου με μυωπία… πάρτε τα άλλα. Τα άσπρα. Θα έχετε πρόβλημα. Επίσης θέλει χρόνο. Και καλύτερα να ξεκινήσετε ανάποδα. Πίσω από τον τύμβο είναι το μαγαζάκι με τα βιβλία και τα σουβενίρ. Ξεκινήστε από εκεί αγοράζοντας το βιβλίο. Ναι έχει και “ελλήνικος”. (Μου τη σπάνε όταν δεν έχουν τις ελληνικές εκδόσεις σε τέτοια τουριστικά μέρη… Εδώ το σώσανε). Ρίξτε μια ματιά και μετά περάστε μέσα. Θα καταλάβετε πολλά περισσότερα. Και μην έχετε κανονίσει πολλά για μετά. Μπορεί να αργήσετε.
Πολύ όμορφο. Το είδαμε και αυτό. Και πήραμε το δρόμο για κάτω…και… ωραία η Εγνατία… το ξαναείπα αυτό. Και πολλά ζούζουνα… Πάρα πολλά ζούζουνα. Πρέπει να έχει να κάνει με τη βλάστηση και τα πολλά νερά. Και πρέπει να είναι και θρεμμένα. Δυνατός θόρυβος και μεγάλο σημάδι στο παρμπρίζ… και μείωση στην ορατότητα… και που να βάλω τους υαλοκαθαριστήρες μόνο άπλωμα θα είχε…σε κίτρινα πράσινα και κοκκινωπά ζουμάκια… Και δώστου να πηγαίνουμε… και μετά τσουπ… δεξιά στην εθνική για Κατερίνη, και βουρ…και άντε πάλι η ανισόπεδη της Κατερίνης (το είπα ότι είναι ωραίο πράμα…) και φτάσαμε στα Τέμπη… και ΣΤΟΠ… Δεν περνάει κανείς. Μα αφού είπαν ότι θα ανοίξουν… Τι έγινε πάλι…
Άντε πάλι… κοινωνικές σχέσεις…
Έδεσα χειρόφρενο κατέβηκα… γνωρίστηκα με τους φίλους συνοδοιπόρους… συζήτησα για τα τρέχοντα θέματα και μετά κατά τις 2.40 άνοιξε… ο δρόμος… και φύγαμε…
Τι ωραία διαδρομή… τα δέντρα… τα βραχάκια καρφωμένα με δίχτυ και κάτι ωραία κρικάκια, και καρφάκια και σημαιάκια και ένα χοντρό κοτετσόσυρμα… λέω εγώ τώρα για το πλέγμα. Και σε όλη τη διαδρομή… 10 μέτρα που είχαν χώματα και έκλειναν το ένα ρεύμα… Δεν ξέρω τι άλλο είχαν να κάνουν αλλά όντως 10 μέτρα ήταν. Άντε δώδεκα. Δεν ήταν παραπάνω. Δεν ξέρω γιατί ήθελε τόσο καιρό αυτή η δουλειά. Προφανώς και δεν ξέρω αλλά να… δεν μου φάνηκε και τόσο πολύπλοκη… Για να το πω όπως μου έρχεται… μου θύμισε εκείνους τους τύπους που την δουλειά της μισής ώρας την τραβάνε μια βδομάδα και με υπερωρίες… και κάθε μέρα διαδίδουν πόσο ταλαιπωρούνται για την δουλειά που κάνουν και πόσο πολύπλοκη είναι… Δεν ξέρω.
Το τελευταίο το άκουσα σήμερα. Ανοίγουν λέει και επειδή κάνανε πολύ καλή δουλειά. ανοίξανε και οι τέσσερις σταθμοί διοδίων… που θα είναι ακριβότερα… για να καλύψουν ό,τι δεν πήρανε τους 4 μήνες που ήταν κλειστά και τα στραβά έξοδα από τους Ελβετούς αλπινιστές που δούλεψαν 10 με 30 μέτρα πάνω από το δρόμο για να βάλουν τα καρφιά. Τώρα γιατί έπρεπε να είναι Ελβετοί και αλπινιστές για να δουλέψουν σε αυτά τα “ύψη…”, και όχι ένας γερανός με ένα καλαθάκι όπως αυτά που έχουν για να αλλάζουν τις λάμπες στους δρόμους… δεν το κατάλαβα…
Επίσης δεν κατάλαβα γιατί η αύξηση στα διόδια θα παραμείνει και για όλα τα υπόλοιπα χρόνια…γιατί δεν έχω ακούσει για μείωση διοδίων ποτέ… Τέλος πάντων…
Πάντως η διαδρομή ήταν…κουραστική λόγω συνέχειας….Αυτές οι ευθείες…Αλλά δεν έβρισκα εύκολα να σταματήσω για φαγητό. Και όπως έχω ήδη πει εκεί που σταμάτησε η νέα εθνική οδός και μπήκα στο παραλιακό κομμάτι…βρήκα όπως ήδη είπα στο Καραβόμυλο. Να μη τα ξαναλέμε…
Τη καλησπέρα μου…
