Collateral…(2) (Αλλά τώρα είναι…απώλειες)
Διότι πως αλλιώς να το πω ότι με έχουν πεθάνει τα παΐδια μου, τα πόδια μου πονάνε και τα χέρια μου μου θυμίζουν την ύπαρξή τους σε κάθε κίνηση που κάνω.
Για να εξηγήσω τι έγινε. Είπαμε σήμερα να παίξουμε ένα “μπασκετάκι” μαθητές καθηγητές. Εγώ μπάσκετ δεν παίζω. Ποτέ δεν έπαιζα, γιατί δεν μπορώ τους εκρηκτικούς ρυθμούς του. Από την άλλη είναι και η κλασσική φυσική με την “αδρανειακή μάζα”… Σε απλά ελληνικά… Μέχρι να επιταχύνω, θέλω κάποιο χρόνο, όπως και αντίστοιχα στις επιβραδύνσεις. (ο νοών νοείτω και μέχρι εκεί). Παρόλα αυτά αποδέχθηκα την πρόσκληση και βρέθηκε με πλήρη εξάρτηση στο γήπεδο.
Το ζέσταμα το κάναμε χαλαρά, για να μη καούμε και δεν μπορέσουμε να παίξουμε. Η ευστοχία μου στηριζόταν στην ευστοχία…των άλλων αλλά τι να κάνεις γιαυτό είναι ομαδικό το άθλημα. Άρα η θέση μου ήταν κάτω από το καλάθι, μήπως πάρω κάποιο ρεμπάουντ αλλά και για κάποιο σκρινάρισμα σε επίθεση. ΟΚ μέχρι εκεί το κατέχω το άθλημα. Ευτυχώς είμασταν αρκετοί και οι αλλαγές έδιναν και έπαιρναν.
Είχαμε και την κερκίδα, η οποία οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν καταπληκτική γιατί εμψυχώνανε και χειροκροτούσανε και τις δυο ομάδες, αν και οι περισσότεροι ήταν μαθητές. Όπως επίσης χειροκροτούσανε στις καλές προσπάθειες από όπου και αν προέρχονταν. Δηλαδή απλά ήταν καταπληκτική. Όπως ίσως θα έπρεπε να είναι παντού.
Ακούστηκαν πολλά σχόλια για τους καθηγητές…
Ο «κατάσκοπός μας» – που το καταδιασκέδασε από τα σχόλια – αναμεταδίδει:
Για το γενικό Διευθυντή – για παράδειγμα : Αυτός ξέρει μπάσκετ… (μάλλον δεν το περιμένανε)
Για τον θρησκευτικό και την επιτυχία του στα rebound το σχόλιο ήταν ότι : Τον σηκώνουν οι …αρχάγγελοι. (έχει υψηλά κονέ) Προς το παρόν δεν έχουμε το πλήρες κείμενο της «αναφοράς» αλλά θα ξέρουμε σύντομα.
Τα στατιστικά λένε ότι MVP (Most Valued Player) ήταν ο φυσικός μας, ο οποίος να σημειωθεί ότι είναι και ο γηραιός της ομάδας. Άμα το «έχεις» φαίνεται. Και είναι φανερό ότι ο Αντώνης το έχει. Άσχετα αν το διακωμωδήσαμε με σχόλια για στροφορμές ( όταν γυρνούσε στη στεφάνη και έβγαινε έξω…) ή όταν έξω από τη ρακέτα ακουγότανε ξαφνικά ένα «φραπ» και έμπαινε το τρίποντα. (εκεί μιλάγαμε για γωνίες βολής και άλλα τέτοια…). Η μέση ηλικία της καθηγητικής ομάδας ήταν περίπου 45.
Πάντως δεν μας λυπήθηκαν… η αλήθεια είναι. Αλλιώς πώς να εξηγήσεις ότι ο γενικός διευθυντής «μέτρησε» το γήπεδο σε μια διεκδίκηση, και ο μαθηματικός μας βρέθηκε «ιπτάμενος» να διεκδικεί την μπάλα.
Άντε να το πω… Τελικά νικήσαμε με έναν ολόκληρο πόντο διαφορά. Και για τυχόν απορίες – κακίες ο αγώνας τελείωσε με ρολόι και όχι μόλις αρχίσαμε να κερδίζουμε.
Το σίγουρο είναι ότι όλοι κερδίσαμε. Μικροί μεγάλοι. Προσωπικά το καταδιασκέδασα αλλά αν κρίνω και από τιε εκφράσεις όλων των παρισταμένων δεν ήμουνα ο μόνος. Τα ντοκουμέντα τα έχουμε έτοιμα. Τώρα θα δω τι μπορώ να εμφανίσω. Για να δω…
Νομίζω ότι γίνεται φανερή η ένταση και το πάθος.
Αυτά για σήμερα. Τη καλησπέρα μου.
