Posts by manaliss:
Αξία ανεκτίμητη…
Αλήθεια τι είναι εκείνο που αξίζει άραγε σήμερα. Η υγεία πάνω απ’ όλα… κλασσικό. Τι άλλο άραγε;
Οι φίλοι. Και οι καλοί φίλοι αξίζουν ακόμα περισσότερο.
Θυμάμαι όταν ξεκινούσα κάπου το 1990 στα 29 χρόνια μου, μια μητέρα που μου έλεγε… τόσο νέος και τόσο πετυχημένος…
Και σκέφτηκα… το μόνο σίγουρο είναι ότι το “τόσο νέος” θα περάσει σίγουρα. Δεν υπάρχει περίπτωση.
Για το τόσο πετυχημένος; Άραγε τι θα πει πετυχημένος καθηγητής; Αυτός που “βάζει τους μαθητές στου στο Πανεπιστήμιο;” Αυτός που κάνει καλό μάθημα; Αυτός που καταφέρνει να “εξιτάρει” και να ανεβάσει τους μαθητές του σε άλλα επίπεδα σκέψης και δυνατοτήτων; Αυτός που κάνει όλα τα χατήρια των μαθητών του και δεν τους βάζει δουλειά να τους κουράσει; Ανάλογα το ποιος δέχεται το ερώτημα έχουμε την ανάλογη απάντηση.
Για εμένα ο καλός καθηγητής αφήνει ένα κομμάτι του εαυτού του στους μαθητές του. Αυτό οι μαθητές το γνωρίζουν και σε κάθε ευκαιρία είναι κοντά σου. Κάποτε έλεγα ότι αν οι μαθητές σου όταν σε βλέπουν δεν αλλάζουν πεζοδρόμιο τότε κάτι έχεις κάνει καλό. Πολύ περισσότερο όταν γίνονται κουμπάροι σου και ζητάνε να σου βαφτίσουν το μικρότερο σου γιο, ή σε καλούν σε δικές τους στιγμές όπως ο γάμος τους.
Κάπως έτσι έγινε και σήμερα.
Ήρθε η Έλενα στην Ελλάδα για 15 μέρες και μέσα σε 3 μέρες μια όμορφη παρέα από απόφοιτους βρεθήκαμε να πίνουμε καφέ στο DANDY στο Ψυχικό.
Μαζί με την Μαρία και την Αίμη βρεθήκαμε με τους παλιούς μας μαθητές και μιλάγαμε, μιλάγαμε, μιλάγαμε. Και αφήσαμε και κάβα. Και δώσαμε και υπόσχεση να το ξανακάνουμε. Γιατί δεν τελειώσαμε. Μάλλον ξεκινήσαμε. Και δεν είναι μόνο η Έλενα, η Μαριέττα, ο Σπύρος και ο Γιώργος που φαίνονται εδώ. Είναι και ο Νίκος που ήρθε αργότερα, αλλά και ο Σταύρος με τον Δημήτρη που συμπτωματικά έπιναν το καφέ τους εκεί αλλά και η Μυρτώ που δουλεύει εκεί. Όλοι σαν μια παρέα, μιλήσαμε, καλαμπουρίσαμε, γελάσαμε και πέρασα ένα υπέροχο απόγευμα.
Άραγε τι αξία να έχει αυτό. Να σας πω.
Αξία ανεκτίμητη. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να μετρήσει την αξία του να βρίσκεσαι με τους παλιούς σου μαθητές και τωρινούς σου φίλους, να αφήνεις να σε συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός τους, να μοιράζεσαι τα σχέδια τους και τα όνειρά τους. Και να έχεις την αίσθηση ότι σε κάποια φάση ήσουν και εσύ μέρος του σχεδίου, ότι και εσύ κάποτε βοήθησες να πετύχουν τα σχέδια τους και τα όνειρά τους. Γι’ αυτό λοιπόν η αξία της σημερινής βραδιάς ήταν απλά… ανεκτίμητη.
Τη καλημέρα μου…
Μοιράζοντας τον θησαυρό…
Η ιστορία ξεκίνησε τη Τρίτη των Τριών Ιεραρχών. Tο Σάββατο στο καφέ των αποφοίτων του Λύκειου Αρρένων Βύρωνα ( έτσι λεγόταν το 1979 που ξεσχολίσαμε), ο Κώστας μας έφερε το νέο. Κλέψανε το σχολείο μας. Καλό έτσι μετά από 35 χρόνια και ακόμα είναι το σχολείο μας. Και από ότι φαίνεται πάντα θα είναι το […]
Η διαφορά ανάμεσα στην επαιτεία… (Μέρος δεύτερο).
Το έχω ξαναγράψει… κάτι έχει αλλάξει. Όταν κάποιος σε πλησιάζει να ζητήσει βοήθεια κάτι διαφορετικό υπάρχει. Να σας εξηγήσω…. Πέμπτη πρωί στο Περιστέρι, για μια δουλειά (θα γράψω σύντομα για αυτό) απέναντι από τον Άγιο Αντώνιο. Πίνω καφέ σε ένα μαγαζί με καφέδες – σάντουιτς – παγωτά περιμένοντας το ραντεβού μου, χαζεύοντας το κόσμο. Κάποια στιγμή […]
Καλό ταξίδι “κυρ Μπάμπη”…
Κάθε φορά γίνεται και χειρότερο. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά το κάνω για εμένα. Κάπου μέσα στο μυαλό μου “δεν το βλέπω” αλλά είναι γεγονός και δεν μπορώ να το αρνηθώ. Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι αλλά σήμερα ξύπνησα από τις 5.00 οι υπηρεσίες ανοίγουν στις 9.00 και άμα και επειδή λόγω […]
Κύριε Αλισαβάκη…. τι κάνετεεεεε…
Από την σημερινή ημερίδα ΣΕΠ. Σήμερα ήταν μια καταπληκτική μέρα. Μία από τις ημέρες εκείνες που συνειδητοποιείς γιατί γίνεται κάποιος καθηγητής και τελικά τι είναι αυτό που αξίζει… Τη παραπάνω φράση άκουσα σήμερα καμιά τριανταριά φορές από παλιούς μου μαθητές. Αλλά δεν ήταν μαθητές… ήταν φίλοι. Και αυτό είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται με τίποτα. […]
“Ευ αγωνίζεσθαι” ή “Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”.
Είναι πολλές φορές που έχω προβληματιστεί στο εξής θέμα : “ποιος είναι ο ρόλος μας σαν εκπαιδευτικοί, και τι μοντέλο δίνουμε (δείχνουμε) στους μαθητές μας.” Είναι για εμένα ένα τεράστιο θέμα μια και πιστεύω ότι αποτελούμε πρότυπο για τους μαθητές μας.. Για να γίνω πιο σαφής. Έχουν υπάρξει πάρα πολλές περιπτώσεις όπου μαθητές μέσα από […]
Από την Α’ στη Β’ Λυκείου
Είναι αρκετός καιρός τώρα που έχω αποκτήσει μια απόσταση από το blog μου. Έχουν γίνει πολλά αυτό το καιρό που σίγουρα δεν είναι ούτε της στιγμής ούτε για το χώρο. Αυτό το οποίο με έχει προβληματίσει αυτό το καιρό είναι η αλλαγή στο σύστημα προαγωγής στη Α λυκείου και κυρίως κατά πόσο έχει γίνει κατανοητό […]
Με μια βόμβα στα σπλάχνα…
Μετά το ξεσκόνσμα και το άνοιγμα των παραθύρων για να πάρει λίγο αέρα (κοντά ένα μήνα κλειστό ήταν) είπα να κάνω και μια μικροανανέωση στην εικόνα. Λίγο ρετρό, λίγο χρώμα παραπάνω… έτσι να σπάσει το τετράγωνο που είχα τόσο καιρό. Είναι μια βδομάδα τώρα που είμαι αποδιοργανωμένος. Ο πατέρας μου έκανε μια πολύ σοβαρή εγχείριση […]
Μου κλέβω χρόνο…
Και μια άσχετη φωτογραφία από ένα μεγάλο φωτογράφο. Η Ακρόπολη το 1903 από τον Frederic Boissonas. Μόλις τέλειωσα ένα πολύ δύσκολο πρότζεκτ… Πάρα πολύ δύσκολο, και τώρα ακούω Neil Diamond και ξεκουράζω το μυαλό μου γράφοντας κάποιες σκέψεις όχι για κανένα άλλο λόγο, απλά για να κάνω κάτι άλλο και να ξεσκονίσω το blog μια […]
Τα φτερά του δάσκαλου…
“Οι μαθητές γεννιούνται με φτερά και οι δάσκαλοι τους μαθαίνουν να πετάνε” είχα διαβάσει κάπου. Μου άρεσε και σκέφτηκα ότι υπήρχε δίκιο σε αυτή τη φράση. Δηλαδή οι δάσκαλοι μαθαίνουν τους μαθητές να ονειρεύονται, να σχεδιάζουν να βάζουν στόχους και να πετούν. Αλλά και οι μαθητές λειτουργούν αντίστροφα. Με την σκέψη τους που δεν μπαίνει […]
