Ένα Facebook γεμάτο αναμνήσεις…
Σήμερα το πρωί μου την έδωσε. Κοιτούσα το προφίλ μου στο facebook και πρόσεξα το κουμπάκι που έλεγε “άτομα που πιθανόν να γνωρίζετε”. Γενικά δεν το είχα ψαχουλέψει γιατί πάντα περίμενα να μου στείλουν πρόσκληση οι γνωστοί και φίλοι και εγώ να την αποδεχτώ. Πολύ περισσότερο από παλιούς μου μαθητές, οι οποίοι σε τελική ανάλυση μετά από τόσα χρόνια πιθανόν να μην είχαν καμία διάθεση να ξανακούσουν για σχολείο ή για καθηγητές.
Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν δεν έστελνα προσκλήσεις σε παλιούς μαθητές. Σήμερα λοιπόν είπα να το κάνω. Πάτησα το κουμπάκι λοιπόν και άρχισε το κατεβατό… Και όσο έφτανα στο πάτο τόσο ξανανέβαινε και έβγαζε και άλλα. Και έβλεπα και έβλεπα… σε κάποια φάση αρχίζει “ο πανικός”. Ο ένας μετά τον άλλο οι παλιοί μου μαθητές… αγόρια – κορίτσια ή πιο σωστά άνδρες – γυναίκες. Κάποιοι αλλαγμένοι, πιο μεγάλοι, με “ηλιακό” πολλοί, (φαλακρίτσα κοινώς), με τα παιδιά τους πολλοί, οι γυναίκες πολλές με διπλά επώνυμα, ενδεικτικό της αλλαγής της οικογενειακής τους κατάστασης, άλλες με τα παιδάκια τους αλλά εδώ θα το πω… όλες αναγνωρίσιμες… ίσως με άλλο χρώμα μαλλιών αλλά αναγνωρίσιμες. Τελικά αλλιώς περνάει ο χρόνος για τους άνδρες και αλλιώς για τις γυναίκες. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με κοινωνικά πρότυπα ή ανασφάλεια των γυναικών απέναντι σε μια κοινωνία που τις θέλει με ένα “χ τρόπο”, αλλά ο χρόνος περνάει αλλιώς (sorry guys – μην αφήνεστε όμως, γιατί νομίζω ότι παίζει και αυτό).
Έτσι λοιπόν άρχισα να στέλνω requests και έστειλα δεν ξέρω πόσα, και κάπου βαρέθηκα… και άφησα μερικά και “για αύριο”. Ίσως δεν το έκανα τόσο καιρό, γιατί δεν ήθελα να ενοχλήσω, ή ίσως γιατί φοβόμουνα την “απόρριψη”… κάτι που θα σήμαινε ότι σαν καθηγητής δεν άφησα το σωστό ίχνος… δεν ξέρω. Πολλοί μιλάνε για την κρίση των πενήντα και ίσως αυτό να με μάζεψε.
Τέλος πάντων όπως και να έχει μου άρεσαν αυτά που είδα… αν και δεν έψαξα προφίλ. Που χρόνος…Ίσως σε άλλη φάση. Η αλήθεια είναι ότι βλέπεις νέους ανθρώπους να προχωράνε και να προοδεύουν και αισθάνεσαι ότι και εσύ κάπου σε αυτή τη πορεία, υπήρξες. Δεν σχολιάζω τον τρόπο… αλλά υπήρξες.
Να είστε όλοι καλά… να περνάτε καλύτερα… και θα το ξανακάνω… οπότε να είστε προετοιμασμένοι…
Τη καλημέρα μου…
ΥΓ : Μένει να δω πως φτιάχνουν γκρουπ να “τους βάλω όλους μαζί μέσα” μπας και αρχίσουν να γνωρίζονται… Θα δω τι θα κάνω… Αργότερα.
