Καταγράφουμε το παρόν, δημιουργούμε τις μνήμες του μέλλοντος.

Έτσι έλεγε μια μπλούζα που φοράω τα καλοκαίρια. Είναι ένα T-shirt παλιό αλλά πολύ αγαπημένο. Κυρίως για αυτό που γράφει. Η επιγραφή πάνω στη κορυφή λέει : ΔΡΑΣΕΙΣ.  Για σκεφτείτε λιγάκι το κείμενο και ελάτε να δούμε μαζί την ιστορία του.

Όλα ξεκίνησαν το 1990. Νέος καθηγητής στο σχολείο και λάτρης της φωτογραφίας, ξεκίνησα να καταγράφω, “ό,τι κινιόταν, ό,τι μιλούσε, ό,τι πετούσε…” αν και το τελευταίο στο σχολείο ήταν λίγο δύσκολο. Τέλος πάντων. Γιατί; Μα κάθε σχολείο έχει την ιστορία του, και αυτή πρέπει να καταγράφεται για να φαίνεται το πέρασμα του στο χρόνο…Να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι. Είχαμε και μια φωτογραφική ομάδα, με πολλά αξιόλογα “μάτια” με ευαισθησία και τεχνική που εξορμούσαμε και γυρνάγαμε με υλικό. Ο Αντώνης, η Ρεγγίνα, η Χρυσούλα, η Αριστέα, η Ινώ είναι τα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό.Κάποιον έχω ξεχάσει σίγουρα αλλά πρέπει να ψάξω και δεν έχω χρόνο. Αποτέλεσμα ένα άλμπουμ με τις εκδηλώσεις του 1990 -91. Το μόνο που υπάρχει. Γιατί ποτέ δεν αξιολογήθηκε σωστά ώστε η κάθε χρονιά να έχει τα φωτογραφικά της ντοκουμέντα.

Η φωτογραφική ομάδα, διαλύθηκε, τα παιδιά προχώρησαν τη ζωή τους έξω από το σχολείο αλλά εγώ με μια φωτογραφική μηχανή κατέγραφα… Εκεί… σταθερά. Γιορτές, εκδρομές, χορευτικά, ό,τι θέλεις…Σε κάθε εκδήλωση ήταν οι συνάδελφοι που την οργανώνανε και ο Μανώλης. Τις περισσότερες γιορτές και εκδηλώσεις στο σχολείο, τις έχω δει μέσα από το προσοφθάλμιο μιας φωτογραφικής μηχανής ή μιας βιντεοκάμερας αργότερα. Πάντα “έκανα” τη δουλειά μου… αλλά κανείς δεν την έβλεπε. Θεωρούσα ότι το να μην απολαμβάνεις μια θεατρική παράσταση αλλά να τη βλέπεις μέσα από τη βιντεοκάμερα ήταν το ελάχιστο τίμημα που έπρεπε να πληρώσεις προκειμένου να αφήσεις κάτι για τους άλλους… που έρχονται.

Πέρασε ο καιρός, και η φωτογραφική μηχανή έγινε βιντεοκάμερα. Από το σχολείο ποτέ δεν κατάλαβαν τι έκανα. Πάντα ο εξοπλισμός ήταν δικός μου και πάντα ήταν επιλεγμένος έτσι ώστε να καλύπτει συγκεκριμένες ανάγκες. Όταν αγόρασα το φλας με GN 45 (δηλαδή έβγαζε και φώτιζε μέχρι 25 μέτρα απόσταση – χοντρικά για να μη μπαίνω σε λεπτομέρειες ) το πήρα για να μπορώ να καλύπτω τις εκδηλώσεις στο σχολείο. Και όταν ζήτησα να προμηθευτεί το σχολείο αντίστοιχο εξοπλισμό με συγκεκριμένες προδιαγραφές, μου πήραν μια pocket με φλας που καλύπτει ένα σαλόνι (3-4 μέτρα). Μιλάμε για απογοήτευση. Η βιντεοκάμερα είναι με υψηλή ανάλυση και αισθητήρα 3 Mp για ευκρίνεια και δυνατότητα επεξεργασίας. Αλλά αυτά είναι τεχνικές λεπτομέρειες που δεν έχουν σημασία. Τη δεύτερη πρόταση κρατείστε.

Πάμε στην εποχή του βίντεο. Όλα στη κασέτα. Μόνο κασέτα. Ούτε DVD ούτε σκληρό δίσκο στη βιντεοκάμερα. Μόνο η κασέτα κρατάει όλες εκείνες τις πληροφορίες που είναι απαραίτητες για σωστή επεξεργασία. Τα άλλα είναι ερασιτεχνικά. (Δείτε πόσοι επαγγελματίες σε γάμους και βαπτίσεις έχουν βιντεοκάμερα με… DVD). Αποτέλεσμα..περίπου 170 ταινίες με σχεδόν τα πάντα από το 2003 και μέχρι το 2008… και γύρω στα 50 DVD επεξεργασμένα.  Εκεί γεννήθηκαν οι δράσεις… Μια σειρά DVD  με καταγραφή όλων των εκδηλώσεων της χρονιάς και αποσπάσματα 2-3 λεπτών. Ένα ψηφιακό χρονικό με όσα γίνονταν στο σχολείο. Έβγαιναν για 4 χρόνια και η αξιολόγηση ήταν τέτοια που όταν σταμάτησε κανείς δεν το πρόσεξε. Οι συνάδελφοι τις ζητάγανε για να τις ξεχνάνε στις αίθουσες και τα αμφιθέατρα. Και έτσι σταμάτησαν να βγαίνουν. Στις εκδηλώσεις πλέον κάθομαι σε καρέκλα και παρακολουθώ. Όμως έχω το κινητό μου… (Το χούι που λέει ο λαός) και θα βγάλω σίγουρα κάποιες φωτό, αλλά και βίντεο μια και το διάλεξα να έχει τη δυνατότητα να γράφει σε υψηλή ανάλυση… (είπαμε τίποτα δεν είναι τυχαίο…).

Στα 30χρονα του σχολείου, παραδόθηκαν 2500 φωτογραφίες σε ψηφιακή μορφή και 50 ταινίες από εκδηλώσεις (γύρω στα 350 GB) Τις ταινίες δεν τις άγγιξαν… που χρόνος. Οι φωτογραφίες όμως κατέγραψαν την ιστορία του σχολείου…επειδή έτσι έτυχε να βρεθούν από μόνες τους… (δεν υπήρξε απολύτως καμία αναφορά στη πηγή πουθενά).

Και φτάνουμε στο σήμερα. Στη ψηφιακή εποχή. Είπαμε το χούι δεν χάνεται… Έτσι με τα παιδάκια μου, στο τμήμα που είμαι υπεύθυνος, ανάμεσα στα άλλα, είπαμε να κρατήσουμε κάποια στοιχεία και να αφήσουμε το ίχνος μας στο σχολείο και το πέρασμά μας από αυτό. Έτσι σε κάποιες άλλες εποχές όταν βλέπουμε αυτά τα πράγματα θα θυμόμαστε και θα τα συζητάμε.

Φτιάξαμε λοιπόν δημοσιογραφική ομάδα… και αρχίσαμε τις συνεντεύξεις μεταξύ μας… διότι το πρώτο που δεν γνωρίζουμε είναι ο ένας τον άλλο. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι λέγαμε σήμερα μετά από….κάποια χρόνια. Μετά θα περάσουμε στη καταγραφή… των γεγονότων. Η ομάδα είναι πολύ καλή… και έχουν δει πολύ ζεστά όλη τη προσπάθεια, αλλά και οι συμμαθητές τους επίσης τη πλαισιώνουν με ενδιαφέρον και την υποστηρίζουν θερμά. Οπότε για μια ακόμα φορά… “Καταγράφουμε το παρόν και δημιουργούμε τις μνήμες του μέλλοντος”.

“Παλιοδουλειά αλλά κάποιος πρέπει να τη κάνει…” που λέγανε και σε μια ταινία.

Έβγαλα πίκρα σήμερα… αλλά κάποτε πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα πράγματα δεν γίνονται μόνα τους. Υπάρχουν άνθρωποι από πίσω που δεν είναι αόρατοι… αλλά δουλεύουν με ένα στόχο. Και φυσικά δεν είναι δεδομένοι. Κάπου “τσαντίζονται” και μαζεύονται….

Το καινούργιο blog φιλοξενείται στο σχολικό δίκτυο, και προς το παρόν η μόνη συνέντευξη είναι η δική μου, γιατί πρέπει να ενημερωθούν οι γονείς, οπότε αν και ήδη υπάρχουν 6 συνεντεύξεις… δεν έχουν ανέβει. Αν θέλετε περάστε και ρίξτε μια ματιά… είναι ΕΔΩ. Προς το παρόν δεν ανοίξαμε κανονικά, οπότε δεν δεχόμαστε σχόλια, αλλά εδώ ευχαρίστως να μου πείτε ό,τι θέλετε.

Αυτά… Πάω να κάνω καμία δουλειά…που λένε.

Τη καλημέρα μου… και καλό Σαββατοκύριακο.