TED x Academy : Ήμουν και εγώ εκεί…
Δεν ξέρω αν ήταν το κλίμα, δεν ξέρω αν ήταν η ανάγκη μου να ακούσω ιστορίες που εμπνέουν, αλλά η πρώτη εμπειρία μου από την παρακολούθηση του TED x Academy ήταν μια μοναδική και μονο θετικές εμπειρίες άφησε.
Να εξηγήσω…
Φαινομενικά οι ιστορίες ήταν απλές βιωματικές αφηγήσεις. Όμως μέσα από αυτές έβγαινε ένα συμπέρασμα : τίποτα δεν είναι αδύνατον. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όσα προβλήματα και αν υπάρχουν πάντα υπάρχει μια λύση που θα δώσει εκείνη την ώθηση να πάνε τα πράγματα παραπέρα.
Η ιατρική του μέλλοντος όπως παρουσιάστηκς από τον Daniel Kraft, σίγουρα θα είναι διαφορετική μια και βάζει στο κέντρο τον άνθρωπο και την διάγνωση με τάμπλετ και κινητό τηλέφωνο. Χμ!!! Με φόβισε λίγο αλλά μου ανέβασε και τη φαντασία λίγο ως προς το τι θα γίνει στο μέλλον.
Ο τρισδιάστατος εκτυπωτής που παρουσάστηκε από την Πινγκ Φου, ήταν όντως εντυπωσιακός και οι προοπτικές χρήσης του μάλλον δύσκολο να προσδιοριστούν.
Ο επαναπροσδιορισμός της εκπαίδευσης και του Πανεπιστημίου από τον Δελαρόκα, που ακολούθησε μάλλον λόγω επαγγέλματος, μου άρεσε αλλά νομίζω ότι λόγω νοοτροπίας θα μας πάρει λίγο χρόνο. Είναι βλέπετε το θέμα που ασχολούμαι χρόνια τώρα, με το διαδίκτυο, την εξατομικευμένη βοήθεια, τις μαγνητοισκοπημένες διδασκαλίες ( από το 2010 έχω βιντεομαθήματα), τα διαδικτυακά σεμινάρια και πάει λέγοντας. Μου άρεσε.
Τα μέγα δεδομένα από τον Θεόδωρο Βασιλάκη, καταλάβαμε ότι είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο και η αξιολόγηση και η αξιοποίησή τους ακόμα μεγαλύτερο. Με τους ρυθμούς που παράγονται τα ψηφιακά δεδομένα σίγουρα είναι ένα θέμα με πολύ μέλλον… στο μέλλον.
Οι ωκεανοί, πόσα λίγα ξέρουμε και πόσα θα έπρεπε να ξέρουμε. Όσο μαθαίνουμε τόσο πιο έκπληκτοι μένουμε. Αυτό ήταν το θέμα της ομιλίας αυτής. Απλά καταπληκτική… και μόνο η επίσκεψη σε μέρη που δεν πρόκειται ποτέ να πάμε ήταν το κάτι άλλο. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι η Διευθύντρια του Γυμνασίου κ. Χατζηκωνσταντίνου ζήτησε για την βδομάδα περιβάλλοντος που θα έχουμε στο σχολείο σε δεκαπέντε μέρες, τη παρουσίαση του, την οποία μας παραχώρησε ευχαρίστως, και συνεννοηθήκαμε για μια συζήτηση μέσω SKYPE με τους μαθητές, μια και μένει στη Βοστώνη. Εξαιρετικά απλός και προσηνής ο κ. Gallo μας σκλάβωσε.
Η επόμενη ομιλία με τον Σταύρο Θεοδωράκη, είχε να κάνει με την ικανότητα να ονειρεύεσαι σε κάθε περίπτωση και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Μέσα από τους πρωταγωνιστές του μας έδωσε παραδείγματα που γίνεται φανερή η ανάγκη αλλά και η ικανότητα του ανθρώπου να ονειρεύεται.
Η Αγγελική Κοτταρίδη με την παρουσίαση που έκανε στην αρχαιολογία, μας έδωσε να καταλάβουμε την σημασία της αρχαιολογίας στο να κατανοήσουμε το κόσμο που έχουμε σήμερα μέσα από τα ευρήματα. Επίσης συνδύασε τις γνώσεις σε πολλές επιστήμες μέσα από παραδείγματα.
Ο ηθοποιός Νίκος Ορφανός, μας συνεπήρε με την αφήγηση του για την πορεία του στην ηθοποιία και μας έδωσε να καταλάβουμε τι σημαίνει θέλω πολύ να κάνω κάτι και δεν θα σταματήσω μέχρι να το πετύχω. Εντυπωσιακός…
Ο ψυχίατρος Δημήτρης Καραγιάννης μας μίλησε για τον ερωτικό άνθρωπο και πόσο εύκολο είναι να τον χάσουμε μέσα στη σημερινή καθημερινότητα. Χωρίς Power Point με μια ήρεμη φωνή μας οδήγησε βήμα βήμα εκεί που ήθελε… Τι δουλειά είπαμε ότι κάνει ο κύριος; Φαίνεται. Πολύ καλός.
Μετά μίλησε ο ιδρυτής του TED, Richard Wurman, που δεν λέγεται Ted, για την ιδέα του πριν 30 χρόνια, οι ιδιωτικές συζητήσεις του με ειδικούς, να γίνονται κτήμα ολονών. Σε μια εποχή χωρίς Ιντερνετ (πριν 30 χρόνια) και πως εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια. Το σημαντικότερο όμως χαρακτηριστικό του ήταν το μάτι “που γυαλίζει”… Δηλαδή στα 78 του όπως είπε, η ικανότητα του να ονειρεύεται και να έχει στήσει 2 – 3 ακόμα προγράμματα να τρέχουν.
Η Julie Meyer μας μίλησε για την επιχειρηματικότητα, τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται και πως μπορεί να εξελιχθεί.
Ο Πάνος Μητκίδης, μας μίλησε για τις σχέσεις εμπιστοσύνης μέσα στον εμπορικό κόσμο και την σπουδαιότητα που έχει να εμπιστεύεσαι τους συνεργάτες σου στο επιχειρηματικό σου περιβάλλον.
Ο Σπύρος Κιτσινέλης επίσης – σαν φυσικοχημικός – με συνεπήρε. Μίλησε για ένα θέμα πολύ σημαντικό, που είναι ο επιστημονικός εγγραμματισμός. Να μπορούμε να καταλάβουμε την επιστήμη και την σημασία που έχει στην καθημερινή μας ζωή. Πολύ καλός.
Ο Δημήτρης Κουρέτας από το Πανεπιστήμιο της Λάρισας, μας εξήγησε πως μια ιδέα, μπορεί να δώσει λύσεις. Πως ένα “σκουπίδι” όπως το τυρόγαλο, μπορεί να δώσει χρήσιμα προϊόντα. Επίσης τι σημαίνει αφοσίωση και εμμονή στο τελικό στόχο.
Ο Γιάννης Μουργής, υπότροφος από το περυσινό TED x μας περιγράφει την εμπειρία του από την υποτροφία του στη ΝΑΣΑ.
Τέλος ο Γιάννης Μπουτάρης, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση που αφορούσε όλη τη ζωή του, μας μίλησε για το φόβο. Το φόβο που προκαλεί ένα καινούργιο ξεκίνημα, και πώς η τόλμη τελικά και όχι η αδράνεια, οδηγεί στο να μπορεί να ξεπεράσει κάποιος αυτό το φόβο. Μια εκ βαθέων εξομολόγηση μπροστά σε 1500 άτομα, που έδειχνε την δύναμη του ανθρώπου να ξεπρνάει τους φόβους του και να προχωράει παρακάτω. Παρα πολύ καλός.
Όλη η μέρα γέμισε με εικόνες, παραδείγματα, ιδέες. Όλα αυτά μένει να τα επεξεργαστώ και να τα αξιολογήσω. Πήρα βέβαια τα βιβλιαράκι μου που έχω για τα συνέδρια και κρατάω σημειώσεις και τα πιο ενδιαφέροντα σημεία, αλλά με το ημίφως στην Αίθουσα Τριάντη του Μέγαρου Μουσικής Αθηνών, δεν μπόρεσα να σημειώσω – στο χαρτί – τίποτα. Στο μυαλό μου όμως… έχω πολλές σημειώσεις.
Κλείνοντας ήταν ένα Σάββατο γεμάτο και πάρα πολύ χρήσιμο. Τώρα μένει να το αξιοποιήσουμε.
ΥΓ Β’ έκδοσης : Της νύκτας τις δουλειές τις βλέπει η μέρα και γελά. Στον ενθουσιασμό μου πάνω να γράψω όλα όσα είδα και να μη ξεχάσω τίποτα, ξέχασα διάφορα… γράμματα από λέξεις. Σήμερα το ξαναδιάβασα και τα είδα. Νομίζω ότι τα συμπλήρωσα όλα. Καλημέρα.
Ας μιλήσουμε για αξιολόγηση…
Η αξιολόγηση είναι μια λέξη με φοβερά μεγάλη βαρύτητα. Συνήθως αποτελεί κόκκινο πανί. Τα συνηθισμένα ερωτήματα είναι : τι θα αξιολογήσουμε, με τι κριτήρια θα αξιολογήσουμε, ποιος θα αξιολογήσει, τι θα γίνει αυτή η αξιολόγηση (δηλαδή πως θα αξιολογηθεί και αξιοποιηθεί η αξιολόγηση).
Η αξιολόγηση έχει βρεθεί στο στόμα πολλών πολιτικών τον τελευταίο καιρό και έχουν μοριοδοτήσει τα πάντα, μπερδεύοντας την αξιολόγηση με την μοριοδότηση. Δεν θα μπω στη συγκεκριμένη “αξιολόγηση” ούτε θα καταγράψω ότι έχει ακουστεί σχετικά προκειμένου να δικαιολογήσουν μερικοί το γιατί πρέπει να απολυθούν κάποιοι άλλοι.
Θα προσπαθήσω να περιγράψω την αξιολόγηση του καθηγητή προς τον μαθητή. Είναι μια δύσκολη υπόθεση και κρύβει μεγάλη ευθύνη. Τώρα με την εξαγγελία του νέου σχολείου, και την ανακοίνωση του συνυπολογισμού των βαθμών όλων των τάξεων του Λυκείου στην εισαγωγή του Πανεπιστημίου, αποκτά άλλη βαρύτητα.
Ας τα βάλουμε σε μια σειρά.
Φέτος γνώρισα περίπου 90 καινούργιους μαθητές. Αυτοί οι μαθητές περιμένουν από εμένα μια αξιολόγηση. Για να μπορέσω να αξιολογήσω πρέπει να έχω μια συνολική εικόνα. Έτσι ξεκίνησα ήδη…
Φάση πρώτη : Να τους γνωρίσω όλους. Με τα μικρά τους. Κάθε φορά διαβάζω το κατάλογο, βλέπω τα πρόσωπα και συνδέω το πρόσωπο με το όνομα. Είναι σημαντικό για την διαχείριση της τάξης αλλά και την αξιολόγηση. Να εξηγήσω το γιατί. Δημιουργεί ένα κλίμα οικειότητας όταν προσφωνείς τον μαθητή με το όνομά του (στην μορφή που ακούει όχι το βαπτιστικό του). Από την άλλη μια παρατήρηση ή ένα σχόλιο είναι προσωπικό και όχι γενικό και αόριστο. Επίσης με μια ερώτηση ή μια ματιά στο τετράδιο έχεις αμέσως μια πληροφόρηση για το τι γίνεται. Δεν είναι ανάγκη να εξετάζεις “παραδοσιακά” κάθε φορά. Ρωτώντας μέσα στη τάξη, έχεις την ανάδραση που θέλεις και μετά το μάθημα σε δυο λεπτά σημειώνεις δυο σχόλια σε κάθε μαθητή. Έτσι σε βάθος χρόνου έχεις εικόνα.
Φάση δεύτερη : Γραπτά. Τα γραπτά λένε πολλά περισσότερα από το αν ξέρει ο μαθητής την απάντηση ή όχι. Ο τρόπος που γράφει δείχνει αν έχει ξεκαθαρισμένες τις γνώσεις και τις απόψεις του. Ο τρόπος που διατυπώνει τους ορισμούς δείχνει αν οι γνώσεις υποδομής και οι έννοιες είναι ξεκαθαρισμένες. Δύο δεκαπεντάρια είναι διαφορετικά όπως συνηθίζω να λέω. Το ένα έχει ένα θέμα λάθος . Εδώ λέμε ότι κάποιο θέμα δεν το κατάλαβε και έκανε λάθος. Τα άλλα όμως είναι σωστά και ξεκαθαρισμένα. Το άλλο έχει πολλά και μικρά λάθη σε διάφορα σημεία, ορισμούς, εκφράσεις, υπολογισμούς. Αυτά δείχνουν δείχνουν μια πιο μπερδεμένη εικόνα. Δείχνουν ότι η “γνώση” δεν είναι ξεκαθαρισμένη και τακτοποιημένη. Εδώ έχουμε περισσότερη δουλειά. Το πως μαθαίνουν οι μαθητές είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο και σίγουρα δεν είναι το ίδιο για κάθε μαθητή. Μέσα από κάθε γραπτό λοιπόν παίρνουμε πληροφορίες. Η βαθμολόγηση είναι το απλό και εύκολο. Το έγραψες το θέμα πήρες το βαθμό. Δεν το έγραψες δεν τον πήρες τον βαθμό. Απλό είναι. Η αξιολόγηση όμως “βλέπει” το γραπτό αλλιώς.
Φάση τρίτη : Προφορικά. Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σύνθετα Πρώτο και κύριο. Πρέπει να εμπνεύσεις εμπιστοσύνη στο μαθητή να μιλάει. Αν δεν είναι σίγουροι ντρέπονται και φοβούνται μη κάνουν λάθος και δεν μιλάνε. Εκεί η παρουσία του καθηγητή πρέπει να είναι ενθαρρυντική και υποστηρικτική. Και στο λάθος δεν πρέπει να απαξιώνουμε – προσβάλλουμε τον μαθητή. Αλλά να διορθώνουμε το λάθος αποφεύγοντας σχόλια για το τι είπε ή το τι είχαμε πει εμείς “οι αυθεντίες”. Το κλίμα στη τάξη πρέπει να είναι υποστηρικτικό. Και όχι μόνο από εμάς. Σχόλια από συμμαθητές στο τι λέει κάποιος πρέπει να “εξουδετερώνονται” στη γέννησή τους. Εμείς έχουμε μια – δυο ώρες μάθημα τη βδομάδα. Ο συμμαθητής είναι 35 ώρες δίπλα. Θέλει πολύ προσοχή και εγρήγορση. Είναι σημαντικό ο μαθητής να αισθάνεται ασφαλής και να ξέρει ότι έχει το δικαίωμα σε μια απάντηση στην απορία του αλλά και να εκφράσει την άποψη του.
Φάση τέταρτη : Όλα μαζί και χώρια… Εδώ δεν ήξερα πως να το γράψω. Έχει να κάνει με τον τρόπο που συνδυάζονται οι γνώσεις. Η ικανότητα να δει διαθεματικά ένα ερώτημα. Να συνδέσει “άσχετα” μαθήματα μεταξύ τους. Αυτές οι ικανότητες δείχνουν – ενδεχομένως – μια ανεπτυγμένη κριτική και συνδυαστική σκέψη. Δείχνει την ικανότητα να συνδυάσει άσχετες γνώσεις προκειμένου να βρει τις απαντήσεις. Αυτό είναι σημαντικό. γιατί ακριβώς αυτό δείχνει τον βαθμό κατανόησης και εμπέδωσης της γνώσεις. Επίσης βοηθάει συνειρμικά, να συνδεθούν οι γνώσεις μεταξύ τους, κάτι που αυξάνει την διάρκεια τους. Αυτό είναι αρκετά δύσκολο να αξιολογηθεί. Αυτό που εγώ χρησιμοποιώ, όταν θέλω ακριβώς να κάνω αυτή τη διασύνδεση είναι να κάνω μια “άσχετη ερώτηση”. Εκεί οι αντιδράσεις ποικίλλουν. Η πιο συχνή είναι η έκπληξη και ο αιφνιδιασμός. Κάποιοι κάνουν και γκριμάτσες του τύπου.. “που κολλάει αυτό;” Εκεί ξέρω ότι τους “έχω”. Τους έχω τραβήξει το ενδιαφέρον και περιμένουν τη συνέχεια. Συνήθως είναι και το διάλειμμα στο μάθημα. Μετά από 4-5 λεπτά “άσχετης συζήτησης”, όπου εγώ “βλέπω και μαθαίνω”, μαζεύω όπως λέμε το θέμα και επανερχόμαστε στο μάθημα. Σε αυτή τη φάση είναι η διάθεση συμμετοχής (ερμηνεύει συνήθως την αυτοπεποίθηση του μαθητή). Επίσης η διεκδικητικότητα του στη γνώση… κν να ρωτήσει αυτό που θέλει.
Είναι κρίμα που όλη αυτή η αξιολόγηση τελικά κρύβεται σε ένα νούμερο. Δυστυχώς το σύστημα μας μόνο βαθμό “δέχεται”. Η εικόνα αυτή δίνεται στους γονείς στις ενημερώσεις. Πολλές φορές μου έχουν πει, ότι τα σχόλια που κάνω αντιπροσωπεύουν και τις δικές τους απόψεις. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον τα κριτήρια είναι σωστά και οι αισθητήρες δουλεύουν.
Τώρα για τις αλλαγές στο λύκειο, δυστυχώς δεν αξιολογείται η διάθεση, η προσπάθεια, η συνδυαστική σκέψη. Ένα βαθμό θέλουν. Και ο βαθμός αυτό πρέπει να είναι μέχρι μια μονάδα πάνω από τον μέσο όρο της βαθμολογίας που θα γράψει στη τρίτη λυκείου. Νομίζω ότι πιο εύκολα θα πιάσω το joker. Γιατί αν δεν είναι έτσι, ο βαθμός προσαρμόζεται στα γραπτά της Γ λυκείου και δεν δίνει την βαθμολογική ενίσχυση που πρέπει στον τελικό βαθμό. Λίγα είχαμε…
Γιατί τα γράφω αυτά…Έτσι, όπως κάνω συνήθως. Αυτές τις μέρες με έχει προβληματίσει πολύ η αξιολόγηση και προσπαθώ να βρω τους τρόπους εκείνους που θα μου δώσουν αξιόπιστη ανάδραση να αξιολογήσω όσο καλύτερα μπορώ. Πάντα το έψαχνα. Να προβλέψω όμως βαθμούς της Γ λυκείου!!!! Ούτε με σφαίρες. Άλλωστε όσοι διδάσκουμε σε κατευθύνσεις ξέρουμε πολύ καλά τις μεταμορφώσεις που παθαίνουν οι μαθητές περνώντας από την Α στη Β και τελικά στην Γ λυκείου.
Ο ρόλος των εκπαιδευτικών στη πορεία του μαθητή, του ανθρώπου, του επιστήμονα… είναι καθοριστική. Παρόλα αυτά κάποιοι επιμένουν να απαξιώνουν τους εκπαιδευτικούς και να βλέπουν “τρεις μήνες διακοπές”. Το ότι οι καθηγητές περνάνε περισσότερες ώρες με τα παιδιά από ότι πολλοί γονείς στα σπίτια (λόγω απασχόλησης και εργασίας) δείχνει ακριβώς το ρόλο τους.
Για σκέψη και προβληματισμό λοιπόν. Κάτι για να καταλάβουμε ποιοι είναι όλοι αυτοί που είναι στους δρόμους και τι κάνουν κάθε μέρα…
Τη καλησπέρα μου…
Ας μιλήσουμε για χημεία…
Τι είναι άραγε η χημεία; Να μια καλή ερώτηση… Οι απαντήσεις εξαρτώνται από το κόσμο στον οποίο κάνω την ερώτηση…
Στο σχολείο λένε μάθημα, επιστήμη και άλλα σχετικά
Οι “μεγάλοι” συνήθως λένε… Ωχ!!! Ποτέ δεν χώνεψα τη χημεία… Ενώ τη φυσική τη καταλάβαινα… Αυτό κυριαρχεί . Γιατί άραγε;
Όταν τους λέω ότι η χημεία είναι ζωή, και χάρη σε αυτήν κάνουμε δεκάδες πράγματα. Όταν τους λέω ότι οι καλύτεροι χημικοί είναι οι μανάδες σας και οι γιαγιάδες σας ακόμα καλύτεροι χημικοί εκεί ξαφνιάζονται. Αναφέροντας τους μερικά από όλα αυτά που γίνονται στη κουζίνα τους, καταλαβαίνουν γιατί το είπα. Όμως η σημερινή καταναλωτική μας πρακτική δεν μας αφήνει να ψάξουμε να δούμε τι γίνεται. Όλα τα βρίσκουμε στα ράφια του σούπερ μάρκετ.
Τι συμβαίνει όμως με την εκπαίδευση; Όλοι οι χημικοί δεν μπορούν να διδάξουν; Ποια είναι η διαφορά;
Η εξοικείωση και ο χρόνος ενασχόλησης… Σε όλο το γυμνάσιο η φυσική έχει διπλάσιες ώρες (μονόωρο και δίωρο, αντίστοιχα). Μετά στο Λύκειο παρόμοια η κατάσταση. Όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό αλλά σημαντικά λιγότερες… Μέχρι πριν μερικά χρόνια (5-6) η χημεία στη Β Λυκείου ήταν μονόωρο πάλι. Για όσους δεν έχουν καταλάβει το μονόωρο είναι η καταδίκη ενός μαθήματος. Οι μαθητές δεν έχουν το χρόνο να εξοικειωθούν και να εμπεδώσουν… για να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι η οποιαδήποτε απώλεια ώρες κάνει το μάθημα 15ήμερο ή και 20ήμερο από εβδομαδιαίο.
Και φτάνουμε στο 1998 όπου το νέο σύστημα εισαγωγής δίνει τη δυνατότητα να μπεις στους χημικούς, χημικούς μηχανικούς, γεωπόνους, γεωλόγους, χημικούς τροφίμων… (160 συνολικά πανεπιστημιακές σχολές) με γνώσεις χημείας Α’ Λυκείου… και έγινε το θαύμα. Οι καθηγητές χημείας της τριτοβάθμιας… δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τους φοιτητές τους… Μιλάγανε άλλη γλώσσα… δηλαδή οι Πανεπιστημιακοί μιλάγανε.. οι άλλοι ακούγανε και πιθανότατα δεν καταλαβαίνανε… Έτσι δημιουργείται μια κατάσταση που έχει σαν αποτέλεσμα να έχουμε επί 15 χρόνια κόσμο στα χημικά τμήματα, με ελάχιστες γνώσεις χημείας. Δεν έχω άποψη τι ακριβώς γίνεται στα πανεπιστήμια. Ξέρω όμως ότι οι συνάδελφοι στα πανεπιστήμια δίνουν αγώνα για να μπορούν να συνεννοηθούν.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Η χημεία μειώνεται στη Β λυκείου, μια και καταργούνται οι κατευθύνσεις στη Β λυκείου, ενώ στην Γ λυκείου μεταφέρονται οι δύο ώρες και δύο επί πλέον. Με αυτό το τρόπο δίνεται η δυνατότητα στους μαθητές να αποκτήσουν εκείνες τις γνώσεις της χημείας που τους είναι απαραίτητες για την παραπέρα πορεία τους στα Πανεπιστήμια. Έτσι θα τους δοθεί η δυνατότητα να προχωρήσουν μέσα στο πανεπιστημιο.
Αυτό όμως προκάλεσε “παρενέργειες” μια και οι σχολικές ώρες είναι συγκεκριμένες… και με το νέο Λύκειο δόθηκαν ώρες σε όλα τα μαθήματα που εξετάζονται πανελλαδικά. Έτσι ξεκίνησε μια σειρά ανακοινώσεων από τους καθηγητές της πληροφορικής, και της Ένωσης Ελλήνων Χημικών. Εδώ φαίνεται η άποψη των καθηγητών χημείας στη τριτοβάθμια εκπαίδευση…
Μπορείτε να δείτε την άποψη της Ένωσης Ελλήνων Χημικών όπως δημοισεύθηκε στο AlfaVita και αξίζει να διαβάσετε και τα σχόλια. Έχει πολλά πράγματα να διαβάσει κανείς και να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Τη καλησπέρα μου.
Και έτσι έγινα καθηγητής…
Τελευταίες ώρες του καλοκαιριού μια και επισήμως τη 1 Σεπτέμβρη ξεκινάει η καινούργια σχολική χρονιά. Εμείς Δευτέρα θα είμαστε στη θέση μας και την Τετάρτη στις τάξεις μας. Η πρώτη βδομάδα θα είναι ένας αγώνας δρόμου και αντοχής… ταυτόχρονα.
Για να κλείσει η “τριλογία”, κάτι σαν “πόλεςμος των άστρων” δηλαδή, θα προσπαθήσω να κάνω μια αναδρομή των 27 χρόνων πορείας στις τάξεις και τον προβληματισμό που υπήρξε. Και πάλι αν κάποιος δεν ενδιαφέρεται εδώ είναι ένα καλό σημείο να αλλάξει ιστοσελίδα.
Έτος 1986, φαντάρος ακόμα, ξεκίνησα να δουλεύω στο φροντιστήριο που ήμουν μαθητής. Θυμάμαι την πρώτη μέρα στη τάξη του φροντιστηρίου… Μετά την πρώτη ώρα βγαίνω τρομοκρατημένος και ρωτάω τον παλιό μου καθηγητή και νυν εργοδότη Χρήστο… Τι γίνεται εδώ πέρα; Τι έχει αλλάξει σε 10 χρόνια. Εμείς ερχόμασταν στο φροντιστήριο, γιατί θέλαμε το παραπάνω και το σχολείο δεν μας έφτανε. Αυτοί εδώ δεν κάνανε καμία προσπάθεια να ακούσουν… γιατί έρχονται; Κάναμε μια μεγάλη συζήτηση τότε και αρκετές αργότερα για να καταλάβω τι γίνεται και πως δουλεύουμε στη τάξη. Τότε δεν είχα καμία άλλη δουλειά και θυμάμαι ότι διάβαζα μετά μανίας : 5-6 ώρες για δύο ώρες μάθημα. Δεν είχα αφήσει βοήθημα της εποχής (Κορέση Ντάση – Μανωλικίδη – Μαυρόπουλο… και ότι άλλο κυκλοφορούσε και ήταν της μόδας τότε) να μη το “ξεκοκκαλίσω”. Το σκεπτικό ήταν απλό… 1000 ασκήσεις να λύσεις και μια να μη μπορείς… τότε δεν μπορείς να λύσεις ασκήσεις. Και εγώ δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να γίνει αυτό. Τότε απόκτησα και τον πρώτο μου υπολογιστή (PC γιατί οικιακό είχα από το 1983 – Spectrum 48 και Commodore 64) Αλλά PC ήταν μεγάλο βήμα…(κάποια στιγμή θα γράψω και για αυτή τη παράλληλη πορεία). Αρχίζω λοιπόν να γράφω σημειώσεις στον υπολογιστή. Φοβερή καινοτομία… τότε ήταν χειρόγραφα ή γραφομηχανής, αρα δύσκολο να ανανεωθούν και εκσυγχρονιστούν.
Φτάνουμε στο 1988 οπότε προσλαμβάνομαι στο Ιδιωτικό Σχολείο Ι.Σ.Μπαρμπίκα. Εκεί μπαίνω σε τάξη σχολείου. Καμία σχέση με το φροντιστήριο. Και εκεί ζήτησα τη βοήθεια του μόνου ανθρώπου που σκέφτηκα και είχα κοντά μου… του παλιού μου φιλόλογου από το σχολείο του Γιώργου Χουρμέντη (που δεν είναι πια μαζί μας) και μου έδωσε απλόχερα τη βοήθεια του. Χωρίς δεύτερη σκέψη ήταν ο πρώτος μου μέντορας… Γιατί υπήρξαν πολλοί από τότε… η Κατερίνα, ο Μιχάλης, η Βάσω, ο Σπύρος, ο Γιώργης… για να αναφέρω μερικούς στα γρήγορα. Από όλους μέσα από συζητήσεις πήρα πάρα πολλά, και σε πολλούς τομείς. Βλέπετε μόλις μπήκα στη τάξη… κατάλαβα το έλλειμά μου… Μου λείπανε γνώσεις… όχι χημείας… αλλά διδακτικής, διαχείρισης τάξης, αξιολόγησης, ψυχολογίας… Τέτοιες γνώσεις… Βλέπετε η σχολή μας δεν είχε παιδαγωγικά… (τότε, τώρα δεν ξέρω). Έπρεπε να μάθω και άρχισα να ψάχνω και να ψάχνομαι…
“Ανακάλυψα” τις εκδόσεις Γρηγόρη (αν θυμάμαι καλά) με βιβλία από τα παιδαγωγικά τμήματα Ιωαννίνων και Ρεθύμνου. Φράγκος και Κασσωτάκης, έγιναν καθημερινά αναγνώσματα. Συστήματα αξιολόγησης, διαχείριση τάξης, αξιολόγηση… πολλά, πάρα πολλά. Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά… πολύ θεωρητικά και μερικά δεν δείχνανε να έχουν σχέση με αυτό που ζούσα καθημερινά εγώ. Το 1989 προσλαμβάνομαι στην Ελληνογερμανική Αγωγή και το 1990 στην Ελληνογαλλική Σχολή Αγίας Παρασκευής στην οποία εργάζομαι αποκλειστικά από το 1991. Εκεί οι παιδαγωγικές συνεδριάσεις κάθε χρόνο, βάλανε πολλά πράγματα στη θέση τους.
Παράλληλα εργαζόμουν στα φροντιστήρια ΝΕΟ και ΙΑΤΡΙΚΟ, έχοντας παράλληλες εικόνες αλλά και μια γερή δόση ανταγωνισμού.
Η μελέτη δεν σταμάτησε και εξακολουθεί να γίνεται… Άρχισα να ρίχνω βάρος στην ψυχολογία. Βλέπετε το ηλικιακό κενό με τους μαθητές μου μεγάλωνε. Πιστεύω ότι όταν φτάσει εκείνη η μέρα που δεν θα μπορώ να καταλάβω ένα έφηβο… θα αρχίσω να μετράω την έξοδο. Ξεκίνησα λοιπόν από τα “αναρχικά” βιβλία του Νηλ, για να περάσω σε διάφορους οδηγούς για ψυχολογία εφήβου, ομάδας, τάξης… και άλλα. Πάντα προσπαθούσα να καταλάβω. Και πάντα παρατηρούσα τους μαθητές μου. Ποτέ δεν μπόρεσα να είμαι απλά “διεκπεραιωτικός” στη τάξη. Να κάνω το μάθημά μου και να σηκώνομαι να φεύγω. Πάντα έβλεπα, παρατηρούσα συμπεριφορές, προσπαθούσα να καταλάβω. Πάντα οι μαθητές ήταν πρώτα άνθρωποι και μετά μαθητές. Και αυτό με έκανε να ψάχνομαι συνέχεια. Από την άλλη πάντα υπήρχε η αίσθηση ευθύνης απέναντί τους. Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια η…”Μαρία” δεν είχε γράψει καλά σε ένα διαγώνισμα χημείας (καθόλου πρωτότυπο), και έπεσε “στα μαύρα πανιά” και την έπιασε μια απογοήτευση και δήλωσε ότι δεν θα πάει Πολυτεχνείο που ήθελε αλλά Φιλολογικά… Τι σημαίνει αυτό… ότι “καθορίζω το μέλλον ενός ανθρώπου”. Δεν είναι απλό. Πόσες φορές θα έχετε ακούσει… “Μου αρέσει το Πολυτεχνείο αλλά δεν μπορώ τα μαθηματικά… “. Λέμε τώρα. Θα μπορούσε να ήταν “…τον μαθηματικό”. Το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε. Μόλις συνειδητοποιώ τι έχει γίνει, κάνω μια συζήτηση με τη Μαρία, για τα όνειρα ζωής, τις δυσκολίες που έχει η πραγματοποίησή τους και κατά πόσο αν πιστεύουμε ότι αξίζουν πρέπει να παλεύουμε για αυτά. Εγώ από τη μεριά μου δήλωσα “ανοικτός και όχι προκατειλημμένος” απέναντί της για να προσπαθήσει. Αποτέλεσμα… το όνειρο έγινε πραγματικότητα. (Ίσως η “Μαρία” να το διαβάσει και να το θυμηθεί. Τότε ήταν πρώτη Λυκείου) Δεν είναι απλά τα πράγματα μέσα στη τάξη.
Και φτάνουμε στο γύρισμα του αιώνα… όπου αρχίζουν να αναπτύσσονται οι νέες θεωρίες και οι νέες τεχνολογίες. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού αλλάζει…
Δεν μπορούν όλοι οι μαθητές να μπαίνουν στο ίδιο καλούπι. Άρα πρέπει να ενημερωθούμε για τις νέες τάσεις. Αρχίζουν να εμφανίζονται τα σεμινάρια και οι ημερίδες και δειλά – δειλά τα πρώτα συνέδρια. Το 1997 νομίζω, γίνεται ένα συνέδριο για το περιβάλλον στην Αθήνα… οι πρώτες κουβέντες για αειφόρο ανάπτυξη… Παρών στο συνέδριο. Το 2000 η σχολή μας οργανώνει μια διημερίδα με τις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση.. Εκεί παρουσίασα την ογκομέτρηση με χρήση EXCEL… Από τότε πέρασε πολύς καιρός και όπου υπήρχε ημεριδα, συνέδριο, σεμινάριο παρων εγώ. Από ένα σημείο και μετά πέρασα από το κοινό στο “πόντιουμ” και άρχισα να παρουσιάζω εργασίες… “Το Power Point και τα πιο ενοχλητικά λάθη σε μια παρουσίαση”, “Οργάνωση περιβαλλοντικών προγραμμάτων για μεγάλες ομάδες μαθητών”, “Διαθεματικό πρόγραμμα με έρευνα πεδίου”, “Αξιολόγηση μαθητών” ήταν μερικα από τα θέματα που είχα παρουσιάσει σε ημερίδες κυρίως σχολικών συμβούλων.
Μετά άρχισαν να ανεβαίνουν τα Συνέδρια. Από το 2009 παρακολουθώ διάφορα συνέδρια σχετικά με ΤΠΕ και εκπαιδευση και Projects στην εκπαίδευση. Σε πολλά από αυτά έχω συμμετάσχει με παρουσιάσεις, έχω πάρει μέρος σε στρογγυλά τραπέζια, κλπ κλπ κλπ… Πάντα το κίνητρο είναι να είμαι μέσα στα πράγματα και τις νέες εξελίξεις στην εκπαίδευση…
Το Υπουργείο Παιδείας, έδωσε πιστοποιήσεις Α και Β επιπέδου στις νέες τεχνολογίες… και εκεί έδωσα το παρόν και τις πήρα. Επί ένα χρόνο παρακολουθήσα στο ΕΚΠΑ ένα πρόγραμμα για την εκπαιδευτική Ψυχολογία, κάτι που “τακτοποίησε” πολλές γνώσεις χύμα και μερικές παρερμηνείες.
Φέτος ανακοινώθηκε το νέο πλάνο για το νέο Λύκειο… Αλλά είναι σε τεύχη. Το κακό είναι ότι δεν ξέρουμε τα επόμενα τεύχη πως θα είναι και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να προσέξω πολύ να καλύψω τους μαθητές μου της Α’ λυκείου σε ότι και αν προκύψει…Βέβαια τα τεύχη μπορούν να αλλάξουν στη πορεία οπότε… πάλι θα θέλει προσοχή και ετοιμότητα…
Η πορεία συνεχίζεται λοιπόν με μια βασική αρχή : Δεν ξέρω τίποτα και πρέπει να μάθω. Έτσι και φέτος κάποια βιβλία ( e-books αυτή τη φορά) σχετικά με τη γνώση και τη μάθηση ήταν στο μενού του καλοκαιριού. Αλλά η καλύτερη ανάδραση είναι από τους μαθητές μου. Μέσα από τις ερωτήσεις τους και τις απορίες τους εγώ καταλαβαίνω τι κάνω και τι δεν κάνω καλά. Γιατί πάντα υπάρχει περιθώριο να γίνεις καλύτερος.
Όσο έτοιμος και να είσαι…
… πάντα κάτι θα λείπει και πάντα θα υπάρχει εκείνο το καινούργιο που θα μπορέσει να παρακινήσει τους μαθητές να ρίξουν μια ματιά παραπάνω.
Γιατί αν το 1986 έπαθα σοκ όταν μπήκα στη τάξη μετά από 10 χρόνια που την είχα αφήσει σαν μαθητής και επέστρεψα σαν καθηγητής… σκεφτείτε τι σοκ θα πάθαιναν οι μαθητές μου αν έκανα το μάθημα μου, όπως πριν 30 χρόνια…
Άρα ο τίτλος είναι λάθος στην εγγραφή… Δεν έγινα καθηγητής… Προσπαθώ να γίνω… χρόνια τώρα… Αν θα το καταφέρω… θα δείξει.
Τη καλησπέρα μου και φυσικά καλή σχολική χρονιά σε όλους μικρούς μεγάλους…μαθητές.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ : Ξέχασα τα δύο βιβλία Χημείας που έγραψα με τη φίλη και συνάδελφο Φιλλένια. Άλλη μεγάλη εμπειρία… Το πρώτο κυρίως που βγήκε όλο “από τα ακροδάκτυλά μου” με έμαθε πολλά για τα βιβλία. Τα δεύτερο το έβγαλαν τα πάλαι ποτέ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Εκεί έμαθα τη βιβλιογραφική έρευνα, και το πως γράφεις ένα βιβλίο, πάνω σε ένα αναλυτικό πρόγραμμα, που να έχει ότι και όλα τα άλλα βιβλία αλλά να είναι διαφορετικό. Δεν είναι εύκολο. Πολύ διάβασμα, πολύ ξενύχτι, πολύ δουλειά… Το είδα και αυτό.
Τι θα κάνεις σαν μεγαλώσεις;
Μια ερώτηση που συνήθως κάνουμε στα παιδιά κάθε ηλικίας. Και το παιδάκι απαντά… Θα γίνω αστροναύτης, κομμώτρια, μπαμπάς, μαμά… ανάλογα ποιο είναι το πρότυπο της ηλικίας. Βέβαια υπάρχει και η άλλη προσέγγιση… “Πω πωωωωω πόσο πολύ μιλάς… Δικηγόρος θα γίνεις;” ‘η το άλλο… Εσύ θα γίνεις μηχανικός… γιατί διαλύεις όλα τα παιγνίδια σου… (τι πρωτότυπο για ένα παιδί…)
Σε αυτή την ερώτηση το παιδί έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπο με την ομολογία των ονείρων του… αν έχει κάνει κάποια. Έτσι αρχίζει και το ίδιο να απαντάει και ταυτόχρονα να αποκτά μια εικόνα για το τι θα κάνει σαν μεγαλώσει. Το πιο συνηθισμένο είναι ότι θα πει… αυτό που του λένε και μετά να αρχίσει να το πιστεύει και το ίδιο…Έτσι η πρώτη απάντηση είναι… Δικηγόρος, Μηχανικός. Αν ο ερωτών είναι και πλεονέκτης και ρωτήσει το γιατί, πιθανότατα θα πάρει την απάντηση “μου αρέσει” και ας μη ξέρει το παιδί καν τι είναι κάθε επάγγελμα.
Μια άλλη περίπτωση είναι το παιδί να απαντήσει με το επάγγελμα του μπαμπά ή της μαμάς ( το πιο κοινό) ή κάποιου από το κοντινό οικογενειακό περιβάλλον, που θαυμάζει για το επάγγελμά του.
Εμένα με ρώτησαν αρκετά αργά “Τι θα κάνω σαν μεγαλώσω” και έτσι είχα τι να απαντήσω. Όμως μέχρι τότε είχα μια επαγγελματική πορεία και εμπειρία, η οποία σε κάθε περίπτωση μου έμαθε πολλά. Μια λοιπόν και σε κάποια φάση η Κατερίνα με ρώτησε αν είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου να γίνω εκτός από καθηγητής (με αφορμή τις ξυλοκατασκευές μου) είπα να σας περιγράψω την επαγγελματική μου πορεία. Μπορεί να μην ενδιαφέρει κανένα, οπότε εδώ είναι ένα καλό σημείο να σταματήσει να διαβάζει, κάποιοι όμως μπορεί μέσα από τη δική μου πορεία να θυμηθούν ή να βγάλουν δικά τους συμπεράσματα.
Στα πέντε μου λοιπόν ο θείος μου ο Γιώργος με πήγε στο “εργοστάσιο” ένα μεγάλο ξυλουργείο, στο οποίο δούλευε. Το πρώτο πράγμα που ακόμα θυμάμαι ήταν η μυρωδιά του ξύλου. Χαρακτηριστική, με τη μυρωδιά από το ρετσίνι να είναι διάχυτη στον αέρα. Μου έδειξε τα μηχανήματα και μου είπε για τους κινδύνους αλλά και τα όμορφα πράγματα που μπορείς να κάνεις… Από εκεί αγάπησα το ξύλο… Ένα μοναδικό υλικό, με υψηλό βαθμό ανακύκλωσης και πολλές χρήσεις… τελική το καυσόξυλο. Αυτή η αγάπη μου έδωσε πέργκολες, γκαράζ, βιβλιοθήκες, κουκέτες, γραφεία, καρέκλες… και άλλα.
Τελειώνοντας την Α’ γυμνασίου, πήγα στο θείο μου τον Βασίλη. Τότε είχε ένα τυπογραφείο. Εκεί έμαθα πολλά και φυσικά αγάπησα το χαρτί. Έμαθα για τις γραμματοσειρές, πως γίνεται η στοιχειοθεσία (να μπουν τα μικρά γραμματάκια, το ένα δίπλα στο άλλα και να σχηματίσουν τα κείμενα… ) Εννοείται ότι δεν είχαμε υπολογιστές ή άλλα “τέτοια” που έχουμε σήμερα. Είμαστε στο 1973. Τα είδη του χαρτιού, τα γραμμάρια τους (πόσοι ξέρουν τι σημαίνει το 80 γραμμάρια που γράφει το φωτοτυπικό;), τις διαστάσεις του. Τα μελάνια, οι συνδυασμοί χρωμάτων και ο τρόπος που φτιάχνεις ένα κείμενο με τα κενά που βάζεις (kerning λέγεται σήμερα) έπαψαν να είναι μυστικά. Στο θείο μου δούλεψα και το καλοκαίρι της Β’ Γυμνασίου. Εκεί έμαθα για τις αποδείξεις και τα διπλότυπα, τριπλότυπα και πως να τα φτιάχνω.
Το καλοκαίρι της Γ’ γυμνασίου βρέθηκα στο θείο μου τον Μάκη. Είχε ένα εργαστήριο φωτεινών επιγραφών. Εκεί η πρώτη δουλειά που έμαθα ήταν να σκουπίζω… ναι παραδοσιακό σκούπισμα με σκούπα, χωρίς να σηκώνω σκόνη και αποτελεσματικά. Σας φαίνεται εύκολο αλλά δεν είναι. Εκεί τσαντίστηκα, αν και αυτή τη γνώση την έχω χρησιμοποιήσει άπειρες φορές από τότε.Έμαθα όμως και πολλά άλλα… Στο πρακτικό κομμάτι έμαθα να φτιάχνω κυκλώματα που να δουλεύουν. Έχω συνδέσει δεκάδες φωτεινές επιγραφές, και έχω κάνει την καλωδίωσή τους. Ένα δεύτερο που έμαθα είναι να βάφω. Κάτι σαν Mr Miyaki (hand in…hand out) αλλά στο πιο απλοϊκό. Δεκάδες φωτεινές επιγραφές είναι βαμμένες από τα χεράκια μου ( αν λειτουργούν ακόμα). Ένα άλλο σημαντικό είναι η βαφή με αεροπίστολο… Φοβερό. Ο συμπιεστής αερίου είναι στα βασικά εργαλεία του σπιτιού και έχω βάψει τοίχους, έχω περάσει βερνίκια… και πολλά άλλα τέτοια. Και το τελευταίο είναι ότι έμαθα να σχεδιάζω. Ο σχεδιαστής και συνεταίρος Αριστείδης, με έμαθε τα βασικά στο σχέδιο, στις γραμματοσειρές, πως κάνεις αφίσες, πως αφήνεις κενά για να φαίνεται καλύτερα ένα κείμενο, και άλλα τέτοια όμορφα.
Εκεί ολοκληρώνεται ο κύκλος των θείων… Ξεφεύγουμε από τον κύκλο των συγγενών, και βγαίνουμε στην ελεύθερη αγορά εργασίας. Πριν από αυτό όμως ένα άλλο μεγάλο σχολείο. Η δουλειά του πατέρα μου.
Είχε ένα μανάβικο συνοικιακό και πολλές ώρες βρισκόμουν εκεί μια και ήταν ακριβώς κάτω από το σπίτι. Εκεί βρέθηκα πρώτη φορά αντιμέτωπος με πελάτες… και σε πολλές περιπτώσεις με τον παραλογισμό που έχουν. Επίσης έμαθα για τα φρούτα και τα τρόφιμα. Να διαλέγω τα καλά και να βλέπω τα σκάρτα. Ένα άλλο σημείο ήταν η Κεντρική Λαχαναγορά του Ρέντη. Ένα άλλο τεράστιο σχολείο. Ένας άλλος κόσμος. Πηγαίνοντας τα χαράματα (4-5 το πρωί) προμηθευόμασταν τα φρέσκα φρούτα…Είπαμε άλλος κόσμος.
Φτάνουμε τις εξετάσεις που τότε δίναμε Σεπτέμβριο, και στο μεσοδιάστημα εργάστηκα σαν πωλητής σε ένα κατάστημα ανοξείδωτων σκευών στη Κάνιγγος. Εκεί έμαθα τα εργασιακά, ΙΚΑ, ένσημα, δώρα, επιδόματα. Ο κ. Σταύρος, τυπικότατος εργοδότης, με έβαλε στα μυστικά του εργοδότη και του εργαζομένου. Φυσικά έμαθα και για τις κατσαρόλες, τα είδη και τις ποιότητες τους.
Πριν από αυτό όμως είχα ήδη αποφασίσει να γίνω χημικός. Από ένα καθηγητή που είχα. Με είχε συνεπάρει και είχα αποφασίσει να γίνω χημικός. Φυσικά και δεν ήξερα τι ήταν αλλά εγώ το είχα αποφασίσει. Και δίνοντας εξετάσεις, έδινα για να γίνω χημικός. Και όταν βγήκαν τα αποτελέσματα πέρασα Χημικό Ιωαννίνων αν και ήταν η 32 η επιλογή μου στο μηχανογραφικό. Μάλλον και το Χημικό με ήθελε, γιατί ήταν εξαιρετική συγκυρία ανάμεσα στις άλλες επιλογές να μπω εκεί που ήθελα. ( Τα καθηγητικά σε άλλη φάση… γιατί είναι πολλά).
Σαν φοιτητής έκανα δύο δουλειές. Η μια ήταν πλασιέ, αλλά θα έλεγα ότι εκεί δεν τα πήγα καλά. Αλλά έμαθα… Έμαθα να μιλάω σε κοινό και να έχω σωστή συμπεριφορά, απέναντι του. Μια εμπειρία μοναδική αν σκεφτεί κανείς την παραπέρα πορεία μου και μέσα στη τάξη αλλά και σε συνέδρια και παρουσιάσεις στο σχολείο. Δεν πούλησα τίποτα αλλά πήρα πολλά.
Η δεύτερη δουλειά ήταν βιομηχανικός εργάτης (στο καλοκαίρι του 3 ου έτους) Ήθελα να πάω βοηθός Χημικού αλλά δεν ήταν δυνατόν και έτσι βρέθηκα στη γραμμή παραγωγής του φρέσκου γάλακτος της ΑΣΤΥ. Και εκεί έμαθα πολλά για τα γάλατα, τις συσκευασίες, τις συνθήκες παραγωγής, αλλά και τον συνδικαλισμό, την συμμετοχή και τη συλλογική προσπάθεια.
Τελειώνω με τις σπουδές και έχουμε δύο χρόνια στρατό στη γωνία. Πρέπει να φύγει και αυτό. Ειδικότητα εφοδιαστής. Άλλο σχολείο. Έμαθα για τα υφάσματα, τα μεγέθη των ρούχων (στον ιματισμό ήμουνα), τις ποιότητες των υφασμάτων, των παπουτσιών… Έμαθα για τη λογιστική παρακολούθηση του υλικού, τις παραγγελίες, εισερχόμενα, εξερχόμενα… μια χαρά… και τελείωσε και αυτό.
Ολοκληρώνοντας τον στρατό ξεκίνησα με τα μαθήματα. Αρχής, εξαρχής. Η βιομηχανία που τότε (1986) τραβούσε τους περισσότερους χημικούς δεν με απασχόλησε καθόλου. Ούτε καν κοίταξα. Εκεί είναι ένα άλλο τεράστιο κεφάλαιο, το οποίο εξακολουθεί να ισχύει και να εξελίσσεται. Και εκεί οι επιρροές είναι πάρα πολλές. Αλλά αυτό σε επόμενη φάση – εγγραφή.
Τη καλημέρα μου.
ΥΓ : Ίσως λύθηκαν κάποιες απορίες. Νομίζω ότι το βασικότερο σημείο είναι ότι σε όλες τις περιπτώσεις μπορείς να μάθεις. Δεν υπάρχει βαρετή και άχαρη δουλειά. Όλες δίνουν κάτι που κάποια στιγμή θα είναι εκεί όταν το χρειαστείς.
Μα καλά δεν βαριέσαι στη τάξη;
Είμαστε στο 1986. μόλις έχω τελειώσει το στρατιωτικό, 23 μήνες γεμάτους, και ξεκινάω την επαγγελματική μου σταδιοδρομία…
Όταν πέρασα το 1979 στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων χημικός, είχα ξεκαθαρίσει ότι δεν θα ασχοληθώ με την εκπαίδευση και μάλιστα από τη πρώτη μέρα είχα ψάξει για μεταπτυχιακά και είχα ένα σχέδιο για το πως θα συνεχίσω. Στο πρώτο έτος σε μια εκπαιδευτική εκδρομή στη δυτική Ελλάδα και στις βιομηχανίες της περιοχής, έπαθα ένα “σοκ”. Δεν μπορώ εγώ να δουλεύω μια ζωή στη βιομηχανία…Θα πάω στην εκπαίδευση. Αυτή ήταν η πρώτη και καθοριστική αλλαγή πλεύσης… Υπήρξαν και άλλες σε θέματα μικρότερης σημασίας, αλλά αυτή ήταν η πιο σημαντική. Τελειώνοντας λοιπόν δεν κοίταξα καν στη βιομηχανία, αλλά πήγα κατευθείαν στην εκπαίδευση. Πέρασα διάφορες φάσεις (σε άλλη εγγραφή ίσως αναφερθώ) . Εκεί λοιπόν σε συζητήσεις με συναδέλφους για το τι θα κάνουμε στη συνέχεια, μπήκε το ερώτημα…
” Μα καλά λες ότι δεν μπορείς τη μονοτονία της βιομηχανίας… και στο σχολείο που θα λες τα ίδια και τα ίδια δεν θα βαριέσαι στη τάξη;”
Υπήρχε πάντα μια ανησυχία. Ξεκίνησα λοιπόν το 1986 και μετά από 26 χρόνια μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν υπήρξε ούτε μια μέρα (από όσο μπορώ να θυμηθώ, γιατί ξεχνάω κιόλας 😉 ) που να βαριέμαι στη τάξη. Πάντα υπήρχε η πρόκληση του να τραβήξεις τη τάξη, να τους ξυπνήσεις όπως Δευτέρα πρώτη ώρα με κατεύθυνση… “πιο σιγά κύριε… πρωί, πρωί,… που την βρίσκεται την όρεξη… τι παίρνετ ε για πρωινό… και άλλα τέτοια όμορφα. Δηλώσεις του τύπου “Μα έχω μάθημα μαζί σας… πως να μην έχω κέφια… δεν έπιαναν πάντα. Αυτό που έπιανε πάντα είναι τα “σοκοφρετάκια” με το καλημέρα… Μιλάμε, ξυπνάγανε αμέσως… Ανέβαινε και το “ζάχαρο” στο αίμα ξυπνούσε και ο εγκέφαλος … και σε 5 λεπτάκια είμασταν όλοι έτοιμοι και ξεκινούσαμε το μάθημα. Η Παρασκευή τελευταία ώρα… άλλη ιστορία… με τη τσάντα στο χέρι και το ρολόι στο μυαλό. Εκεί το αντίστροφο… πρόβλημα. Να τους κρατήσω να μη κοιμηθούν… θέατρο ολόκληρο. Τι caveman μου λέτε (Θεατρικό έργο με που παίζεται επί σειρά ετών στο Παγκράτι με ένα ηθοποιό). Chem-man θα το λέω εγώ και λίγο είναι γιατί παίζεται πολύ περισσότερα χρόνια. Και άντε ερωτήσεις και άντε συμμετοχή, και ένα σχολιάκι για να ξεξυπνήσουν οι ορεινοί, (έτσι λέω αυτούς που κάθονται πίσω στο Αμφιθέατρο και συνήθως ξεφεύγουν εύκολα από εκεί πάνω). Και ξανά στο μάθημα.
Η ένταση της τάξης είναι κάτι που πρέπει να το ζήσεις. Η πρόκληση της απορίας, που πρέπει να εντοπίσεις τι δεν έχει καταλάβει ο μαθητής και να μπορέσεις να το εξηγήσεις με τέτοιο τρόπο που να μπορέσει να καταλάβει τι γίνεται. Όχι να το ξαναπείς… αυτό δεν έχει νόημα εκτός αν δεν πρόλαβε να σημειώσει κάτι. Η απορία είναι να πεις κάτι με ένα τρόπο κοντά στα ήδη γνωστά θέματα των μαθητών, σε απλή γλώσσα. Να φτιάξεις ένα πρόβλημα στα γρήγορα με θέμα την ερώτηση ( οι γνωστές στους μαθητές μου αυτοκόλλητες ασκήσεις ή “ασκησόνια” όπως τις λέω εγώ) … για να δει πως δουλεύει ή πως γίνεται. Και αν πάλι δεν καταλαβαίνει, να ψάξεις μια άλλη προσέγγιση και τελευταίο οχυρό… το διάλειμμα… όπου προσπαθείς να καταλάβεις τι δεν κατάλαβε μέσα στο διάλειμμα και μετά να του το εξηγήσεις. Δεν μπορείς να ασχολείσαι με ένα μαθητή στη τάξη όλη την ώρα. Έχεις χάσει τη τάξη. Μπορεί να βάλεις και τους άλλους μαθητές στο παιγνίδι, μεταφέροντας την ερώτηση σε αυτούς αλλά προσοχή… όχι να μειώσεις αυτόν που ρωτάει με την λογική όλοι το κατάλαβαν εσύ τι δεν κατάλαβες; Εκεί έχασες τον μαθητή. Ισορροπίες σε όλα. Αν πάει κάποιος μαθητής να σχολιάσει υποτιμητικά την ερώτηση του συμμαθητή του πρέπει να είσαι σε ετοιμότητα, να παρέμβεις… αλλιώς ο μαθητής που ρώτησε δεν θα ξαναρωτήσει. Είναι πολλά… θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες περιπτώσεις που οι “ξύπνιοι” (συνήθως και καλοί ) μαθητές μέσα από τα σχόλια τους δημιουργούν ένα κλίμα ελέγχου και εποπτείας στη τάξη για το ποιος θα μιλήσει. Εκεί ο ρόλος του καθηγητή είναι καθοριστικός. Δεν τα προσπερνάμε…
Το θέμα της τάξης…στην τάξη είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο. Βλέπετε 25 έφηβοι δεν είναι απλή υπόθεση. Πάντα υπάρχει κάποιος να κάνει κάτι… Εκεί αν αντιδράς σε κάθε αφορμή θα κάνεις το “τροχονόμο” όπως λέω: Μη μιλάς εσύ, μίλα εσύ, μη γράφεις εσύ, τι γράφεις εσύ… και πάει λέγοντας. Πότε θα κάνεις μάθημα; Είναι μάλλον δύσκολο. Εκεί λοιπόν πρέπει να πιάσεις το “κοινό” σου με το που θα μπεις. Να τους εξιτάρεις για το τι θα πεις και τι θα κάνουν. Καταλαβαίνετε ότι στη χημεία, όπως και σε άλλα μαθήματα, αυτό δεν είναι εύκολο. Σημασία έχει πόσο τη “βρίσκεις” εσύ. Αν εσύ είσαι μέσα στη βαρεμάρα, πώς θα εξιτάρεις το κοινό σου. Στη διατήρηση της τάξης, το χιούμορ σώζει… αλλά προσοχή γιατί η απόσταση από την ειρωνεία είναι πολύ μικρή. Είναι πιο εύκολο σε μια φάση “κρίσης” να πετάξεις μια ατάκα, έστω και τετριμμένη, ώστε να αποφορτίσεις την ατμόσφαιρα, να κερδίσεις λίγο χρόνο, να σκεφτείς πως θα το διαχειριστείς και μετά να συνεχίσεις. Είπαμε τρία πράγματα δεν γυρίζουν πίσω αφού φύγουν : ο χρόνος, η πέτρα και … τα λόγια. Αν έχω βάλει τις φωνές στη τάξη; Νααιιιιιι !!! δεν το συζητάμε. Και αν κρίνω από την εικόνα μετά, πρέπει να τους έχω κατατρομάξει. Αλλά δεν γίνεται πάντα να το παίζεις ψύχραιμος… Υπάρχουν πολλά για να σε “ανεβάσουν”. Αν κατά λάθος δοθεί η αφορμή μέσα στη τάξη… σκάει το καζάνι, βγάζει τον παραπανίσιο ατμό, για να ηρεμήσει λίγο και μετά ξανά ηρεμία.
Λοιπόν με αυτά που σας περιέγραψα, νομίζετε ότι μπορώ να βαρεθώ στη τάξη; Γίνεται φανερό νομίζω ότι είναι καλό κάθε 3 ώρες το πολύ να έχω και μια ώρα κενό, για να ηρεμώ λιγάκι και να σχεδιάζω τις επόμενες ώρες. Πάντα υπάρχει η ανάγκη για διάβασμα και ανασυγκρότηση.
Τα τελευταία χρόνια έχω και ένα άλλο λόγο να μη βαριέμαι. Είναι η έκπληξη της καινούργιας χρονιάς. Βλέπετε κάθε Αύγουστο ανακοινώνονται τα νέα μέτρα του Σεπτεμβρίου. Και αυτό δίνει ένα παραπάνω λόγο να μη βαριέσαι. Βλέπετε δεν μπορείς να πεις ότι ξέρεις τι γίνεται ή τι θα γίνει στην αρχή του χρόνου. Ενισχύεται ο αυτοσχεδιασμός, η πρωτοβουλία… Οι προκλήσεις είναι συνεχείς.
Κλείνοντας λοιπόν θα έλεγα ότι θεωρώ “προβοκατόρικο” το μπλουζάκι που λέει ότι “Έγινα καθηγητής για τρεις λόγους : Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος”. Μπορείτε να καταλάβετε γιατί… Δεν έχει μετρήσει Χριστούγεννα και Πάσχα…. ( 🙂 )
Τη καλημέρα μου…
Ο Βραζιλιάνος και ο…καφές.
Είμαστε στο 1966… εσωτερικός μετανάστης βρέθηκα στην Αθήνα από τα Χανιά από όπου μετακινηθήκαμε για λόγους υγείας. Βλέπετε παρά το γεγονός ότι τα Χανιά είναι ένα πολύ ωραίο μέρος για να μένεις, έχει πολύ μεγάλη υγρασία, κάτι που προκαλούσε πρόβλημα…
Και νάμαστε στο ξηρό κλίμα των Αθηνών, στο Βύρωνα, σε μια περιοχή που το ένα οικοδομικό τετράγωνο είχε ένα σπίτι – το δικό μας – στο άλλο οικοδομικό τετράγωνο άλλο ένα και μετά ήταν το Αλεποβούνι…για προφανείς λόγους το όνομα. Εκεί λοιπόν κάπου στο 1970, σε κάποια από τα σπίτια τα καινούργια έφτασε μια καινούργια οικογένεια… ο κυρ Βαγγέλης, η κυρία Ιλντα (τι περίεργο όνομα… από που να είναι άραγε…), ο Νίκος και η Ρόζι-Μέιρι (και αυτό περίεργο ήταν… εμείς μείναμε στο Ρόζι). Και από που ήρθανε; Από τη Βραζιλία !!!! Εξωτικό μέρος κάπου από κάτω. Αν ανοίξω μια τρύπα και βγω από την άλλη κάπου κοντά θα πέσω… Δεν είμαι και σίγουρος. Έτσι πολύ γρήγορα… ο Νίκος έγινε… ο Βραζιλιάνος. Τις περισσότερες φορές αυτό ήταν και το όνομά του…
Πέρασε ο καιρός και μαζί μεγαλώναμε στη γειτονιά… όλοι μαζί. Περάσαμε όλες τις φάσεις, μεγαλώνοντας πάντα μαζί και παρέα. Αγόρια – κορίτσια. Είχαμε το προνόμιο της γειτονιάς, να παίζουμε στο δρόμο, χωρίς περιορισμό, να κάνουμε τις βόλτες μας και όλα όσα σήμερα έχουν χαθεί και άλλα έχουν πάρει τη θέση τους. Κάπου στο Γυμνάσιο ο Νίκος πήγε σε τεχνική σχολή και ταυτόχρονα μετακόμισε στα Ιλίσια. Τεράστια απόσταση αν και είναι δίπλα στο Βύρωνα… Μετά εγώ βρέθηκα στα Γιάννενα για σπουδές, ο Νίκος άρχισε να δουλεύει και… χαθήκαμε. Τον βρήκα πριν 4-5 χρόνια στη… Σουηδία οικογενειάρχη να έχει δική του επιχείρηση… Τα λέγαμε συχνά πυκνά και ξαφνικά πριν μια βδομάδα ανεβάζει μια φωτό από Ελληνικό νησί… και εκεί μαθαίνω ότι κυκλοφορεί στην Ελλάδα… Αμέσως στενό μαρκάρισμα, γίνανε οι συνεννοήσεις και κανονίστηκε το ραντεβού – μια και έτυχε να περνάει από Αίγιο – (θα τον πετύχαινα, δεν το συζητάμε) – και έτσι σήμερα μετά από 35 και χρόνια βρεθήκαμε πάνω στην Εθνική οδό, και τα είπαμε…
Τι να πεις σε μια ώρα και τι να καλύψεις από 35 χρόνια. Όμως αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η φιλία είναι ζωντανή, ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια έχουν περάσει και πόσα χιλιόμετρα μεσολαβούν. Ας είναι καλά και το Ιντερνέτ που μας έδωσε τη δυνατότητα να έχουμε καλύψει κάποιο δρόμο…
Σήμερα το πρωί λοιπόν πάνω από ένα καφέ, βρέθηκα με το παιδικό μου φίλο τον Νίκο τον “Βραζιλιάνο”, και τα λέγαμε, σαν να μη πέρασε μια μέρα, θυμηθήκαμε τα νιάτα μας και τις τρέλες μας, μοιραστήκαμε τα σχέδια μας και δώσαμε υπόσχεση να ξαναβρεθούμε. Δεν βάλαμε περιορισμό στο χρόνο και τον τόπο. Το αφήσαμε ανοικτό.
Για μια ακόμα φορά κατάλαβα πόσο πλούσιος είμαι και έβαλα ακόμα ένα χρυσό νόμισμα στο σακούλι, αυτό της φιλίας μου με τον Νίκο.
Αύριο πετάει για Σουηδία και έτσι για κάποιο διάστημα το διαδίκτυο θα έχει το ρόλο που του αρμόζει… να μικρύνει το κόσμο, για να μπορέσουμε να είμαστε πιο κοντά με τους φίλους μας.
Τη καλησπέρα μου.
(Θυμάμαι ότι τον τσάντιζε να τον λένε Βραζιλιάνο… αλλά μετά από τόσα χρόνια μπορώ να τον συγχίσω λίγο…)
Διακοπές και άλλα σχετικά και άσχετα…
Περίοδος διακοπών. Έτσι έχουμε συνηθίσει να λέμε. Έτσι ήταν συνήθως το καλοκαίρι. Ο καιρός της ξεκούρασης και της ανάπαυσης. Με δεδομένο ότι είχες δουλειά όλο το προηγούμενο χρόνο, κάποτε έπρεπε να ξεκουραστείς και να φορτίσεις τις μπαταρίες σου. Σε συνεννόηση με τους συναδέλφους έβρισκες εκείνο το δεκαήμερο ή δεκαπενθήμερο που μπορούσες να ξεκλέψεις για να μπορέσεις να φύγεις. Και μετά που γυρνούσες είχες να ξεπεράσεις την κατάθλιψη της επιστροφής όπως όλοι λένε, και να μπεις σε μια σειρά.
Αυτά μέχρι πριν 3-4 χρόνια. Από τότε σταδιακά τα πράγματα έχουν αλλάξει. Αρχικά μειώθηκαν τα χρήματα, και αυτό έφερε τη μείωση στις μέρες. Μετά… μειώθηκαν οι προορισμοί, γιατί τα χρήματα εξακολουθούσαν να μειώνονται. Οι συνήθεις προορισμοί, περιορίστηκαν στα συγγενικά πρόσωπα, και στα πατρικά… Αν κάποιος είχε ένα εξοχικό, συνήθως αποκτημένο σε άλλες εποχές αυτομάτως έγινε ο τελικός προορισμός αλλά και αντικείμενο “διαμοιρασμού” μεταξύ των φίλων (πολλοί δεν το σκέφτονται ή αν το έχουν σκεφτεί δεν το λένε μη προσβάλλουν τους φίλους τους αν τους καλέσουν). Και φτάσαμε στο τελευταίο στάδιο… τις αθέλητες… υποχρεωτικές “διακοπές” της απόλυσης. Σίγουρα την απόλυση την έχουν αποκαλέσει με διαφορετικούς τρόπους αλλά διακοπές σίγουρα όχι. Και αυτοί που βιώνουν αυτή τη κατάσταση, μάλλον δεν είναι ευχαριστημένοι με αυτή τη κατάσταση.
Μετά από όλη αυτή την εισαγωγή, φτάσαμε στην αφορμή της εγγραφής. Η αφορμή ήταν το φατσοβιβλίο και ότι ανεβαίνει αυτές τις μέρες. Επίσης μια εγγραφή φίλου για το τι τον χαλάει – από άλλη σκοπιά – έδωσε τα παραπάνω ερεθίσματα.
Στο φατσοβιβλίο έχω περίπου 1000+ παλιούς μου μαθητές, φίλους. Βλέποντας τις εγγραφές τους θα μπορούσα να τις χωρίσω σε τρεις κατηγορίες.
1. Οι καινούργιοι απόφοιτοι (1 μ2 3 χρόνια) έχουν ανεβάσει όλες τις φάσεις των διακοπών τους. Σε όλα τα μέρη με όλες τις εκδοχές… πρωινές (εννοούμε μετά μεσονύκτιο), βραδινές, θαλασσινές, εκδρομικές… και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς. Αν και πάντα έλεγα μέσα στη τάξη ότι ό,τι ανεβαίνει στο διαδίκτυο… δεν κατεβαίνει ποτέ… παρόλα αυτά έχουν ανέβει τα πάντα.
2. Οι “μεσαίοι” απόφοιτοι, μέχρι 10-12 χρόνια, οι περισσότεροι σε φάση σπουδών και πανεπιστημιακών διακοπών, αλλά και με έντονο προβληματισμό για τα τεκταινόμενα, ανεβάζουν συνδέσμους με κοινωνικά, θέματα, ειδήσεις που έχουν αποκλειστεί, συγκεντρώσεις και άλλα. Επίσης βέβαια έχουν και φωτό από τις διακοπές αλλά “άλλου τύπου”.
3. Οι “μεγάλοι”, περί τα 30+ χρόνια σε ηλικία, πολλοί “οικογενειακά αποκαταστημένοι” όπως θα λέγαμε, εμφανίζουν φωτό από οικογενειακές διακοπές, με τα παιδάκια τους σε διάφορες φάσεις, να μοιράζονται οικογενειακές φάσεις.
Συνήθως οι φίλοι τους στο φατσοβιβλίο, ανήκουν στην ίδια “ηλικιακή ομάδα” με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας άτυπος διαγωνισμός – ανταγωνισμός, πάνω στο ποιος περνάει καλύτερα. Αντίθετα εγώ καλύπτοντας ένα μεγάλο ηλικιακό φάσμα (από 17 μέχρι 40 για τους απόφοιτους μου αλλά και παραπάνω για τους φίλους μου) μπορώ να έχω μια συνολική εικόνα, που γενικά μοιάζει με τη παραπάνω.
Οι μεγαλύτερης ηλικίας, γενικά ασκούν κριτική και στάση αναμονής. Παρατηρούν, σχολιάζουν λίγο, και σπανίως “εκτίθενται” γράφοντας εκτενώς την άποψή τους. Βλέπετε το διαδίκτυο δεν είναι ο χώρος μας. Για εμένα η παρέα είναι να έχω το φίλο απέναντι, να τον βλέπω και να τον ακούω. Αν μοιράζομαι και το καφεδάκι, εκεί η παρέα αποκτά άλλη διάσταση.
Επανερχόμενος στην αρχή της εγγραφής. Καλοκαίρι λοιπόν. Μια εποχή για σκέψη ανασυγκρότηση και κανένα μπανάκι πότε πότε. Σε όποια φάση και αν είστε… το καλοκαίρι μπορεί να γίνει αφορμή για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Και το βασικό. Το Ιντερνετ δεν είναι το σπίτι μας. Αυτό είναι και το νόημα της εικόνας.
Τη καλησπέρα μου.
Ήθελα να ακούσω τη φωνή σου…
…και να δω αν είσαι καλά.
Για σκεφτείτε τη παραπάνω φράση. Πόσες φορές την έχετε πει; Φοβάμαι καμία. Τουλάχιστον για εμένα ισχύει. Δεν είναι όμως περίεργο… Στον αιώνα της επικοινωνίας, που έχουν μηδενιστεί οι αποστάσεις, που στην τσέπη μας έχουμε μια ράβδο “σοκολάτας”, (bar) που με ένα “χάδι” (μια και τα περισσότερα έχουν touchscreen) μπορούν να μας πάνε στα πέρατα του κόσμου ή να μιλήσουμε με όποιον θέλουμε όπου και αν είναι.
Μια και έχω ζήσει την εξέλιξη αυτή σας πληροφορώ ότι πριν 20 χρόνια όλα αυτά τα βλέπαμε στο Star Trek με τα communicators (τι ωραίο όνομα… ) που είχαν μια εντυπωσιακή ομοιότητα με το Ericsson 768 αλλά και άλλα τηλέφωνα της γενιάς εκείνης.
Δείτε τι εννοώ.
Καλό έτσι… Και μιλάγαμε για “επικοινωνιοποιητές!!!”
Έτσι σήμερα που μπορούμε δεν το κάνουμε. Πρέπει να έχουμε αφορμή για να πάρουμε τηλέφωνο και να ζητήσουμε κάτι… συνήθως.
Θυμάμαι προ ημερών έπινα καφέ και θυμήθηκα ένα φίλο – σε παρόμοια φάση – και σήκωσα το τηλέφωνο… και έστειλα μήνυμα!!!. Δεν πήρα τηλέφωνο. Τι κακό και αυτό. Ψάχνουμε να βρούμε αφορμή για να μιλήσουμε με κάποιον. Προσωπικά θα μου άρεσε πολύ να με πάρει κάποιος φίλος έτσι άσχετα και να μου πει : “Γεια σε σκεφτόμουν και ήθελα να δω τι κάνεις… είσαι καλά”. Τι όμορφο.
Αφορμή για την εγγραφή αυτή είναι ο χθεσινός καφές με τον Δημήτρη.Τον Δημήτρη είχα να τον δω μόλις 30 χρόνια. Δηλαδή από όταν τελειώσαμε το Πανεπιστήμιο στα Γιάννενα. Είχαμε λοιπόν πολλά να πούμε. Και είπαμε… για ένα περίπου τρίωρο λέγαμε. Μέχρι που έδυσε ο ήλιος στο Καβούρι και τη κάναμε…
Δείτε τι εννοώ…
Έτσι πριν ξεκινήσετε για διακοπές… για σκεφτείτε… ποιον έχετε καιρό να ακούσετε..
Σηκώστε το ακουστικό, σχηματίστε το νούμερο, και αφού επιβεβαιώσετε ότι μιλάτε με το σωστό άτομο πείτε : “Γεια, είμαι ο……. και πήρα να δω τι κάνεις.” Τα άλλα θα γίνουν μόνα τους…
Τη καλησπέρα μου.
Μου τη δίνουν οι εκβιασμοί…
Όχι ρε φίλε… δεν πρόκειται να πατήσω like για να διαβάσω το άρθρο σου. Αν έχεις να πει κάτι πες το. Αν έχεις άποψη, βγες μπροστά και τόλμα να μιλήσεις. Βαρέθηκα αυτό το “νέο τροπάρι” : Πάτα like για να διαβάσεις τη συνέχεια. Σκοτίστηκα για τη συνέχεια. Ποτέ και σε κανένα. Έτσι πετυχαίνουν δηλαδή την “κυκλοφορία που θέλουν” στο διαδίκτυο.
Όχι ρε φίλε δεν θα σου δώσω πρόσβαση στις επαφές μου, για να συνδεθώ στη σελίδα σου. Γιατί τους φίλους μου τους σέβομαι και δεν θα τους κάνω πάσα σε εσένα, για να στέλνεις ότι εσύ θέλεις μετά στα γραμματοκιβώτια τους. Κάποιοι φίλοι μου το κάνανε – πιθανότατα χωρίς να το σκεφτούν – και εγώ τώρα δέχομαι πάνω από 150 mail καθημερινά άσχετα και για άσχετα. Και όπως και πριν… έχεις κάτινα πεις… πες το.
Κομμένοι οι εκβιασμοί. Ούτε like ούτε πρόσβαση. Αρκετά και αν σας αρέσει. Στείλτε το και παραπέρα, γιατί νομίζω ότι πάει να γίνει η νέα μόδα.
Άντε να τελειώνουμε. Τη καλησπέρα μου… για να δούμε κανένα Grand Prix.
