Posts by manaliss:
Λες και ήταν χθες…
Ρεζίλια πια… ούτε το blog μου δεν με θυμάται. Πόσο καιρό έχω να γράψω… Παλιά πάντα έβρισκα το χρόνο και το θέμα. Τώρα πάντα βρίσκω δικαιολογία να μη γράφω. Παλιά το χρησιμοποιούσα για να με ξεκουράζει.Τώρα με κουράζει γιατί μου προκαλεί άγχος… η αδράνεια του.
Αλλάζουν οι καιροί και οι ρόλοι και ίσως έφτασε ο καιρός για κάποιες ανακατατάξεις. Θα δείξει.
Πριν από αυτό όμως να δούμε λίγο την συγκέντρωση αποφοίτων που έγινε στις 19 του Δεκέμβρη. Οι απόφοιτοι του 1994, μετά από 20 χρόνια αποφάσισαν να ξαναβρεθούν. Πάντα υπήρχαν πυρήνες που βρίσκονταν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά έτσι μαζικά να βρεθούν όλοι δεν νομίζω ότι είχε ξαναγίνει. Βρέθηκαν περίπου 35-40 άτομα, πολλα από τα οποία είχαν να βρεθούν από το σχολείο. Και αυτό είναι αυτό που έκανε τη συγκέντρωση μοναδική.Και φυσικα ήμουν και εγώ εκεί, εφαρμόζοντας το “όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη”.
Με ανάμεικτα συναισθήματα, τους άκουγα να μιλάνε και να λένε για το τί κάνουν τώρα στη ζωή τους. Παντρεμένοι οι περισσότεροι με παιδιά, να μιλάνε για τις δουλειές τους, τις σπουδές τους, τα παιδιά τους. Και εγώ παραδίπλα, να αισθάνομαι λίγο περίεργα. Τώρα τα 15 χρόνια διαφορά δεν είναι τόσο φοβερή διαφορά ηλικίας, όσο φαινόταν όταν ήταν στα 17 τους. Παρόλα αυτά ήμουν μεγάλος και “άσχετος”, αν και δεν αισθάνθηκα έτσι από τα παιδιά. Μάλλον από εμένα. Με μια ανάμεικτη θλίψη, που μάλλον δικής μου προέλευσης ήταν, και είχε να κάνει με την συνειδητοποίηση ότι μάλλον μεγαλώνω. Από την άλλη με μια χαρά που έβλεπα “τα παιδιά” να προχωρούν και να προοδεύουν.
Κάποιοι πιο συγκρατημένα, κάποιοι πιο άνετα πλησιάσανε και μιλήσαμε. Άλλοι τυπικά, άλλοι πιο εγκάρδια. Και εγώ να απαντάω στο κλασσικό πια ερώτημα : Τι κάνει το σχολείο;
Είναι ένας “μισθός” διαφορετικός. Κάτι που δεν ξεπληρώνεται ούτε πληρώνεται. Απλά σε εμένα μου προκαλεί μια μελαγχολία. Είναι όμως μια γλυκιά μελαγχολία, και ταυτόχρονα μια ικανοποίηση. Την ικανοποίηση ότι “οι παλιοί μου μαθητές όταν με βλέπουν δεν αλλάζουν πεζοδρόμιο” αλλά έρχονται να μιλήσουμε και να με δουν”. Δεν ειναι λίγο. Βλέπετε 24 χρόνια καθηγητής σημαίνει πάνω από 2000 παλιοί μαθητές μια και όντας ο μοναδικός χημικός στο λύκειο ήταν όλοι μαθητές μου. Αρα είναι λογικό να ξεχνάω και κάποια ονόματα. Από την άλλη όταν ακούω το όνομα, όλα έρχονται στα ίσα τους… και πρόσωπα θυμάμαι ( γιατί υπάρχουν πολλές αλλαγές ) και φάσεις από το σχολείο. Είναι όμως κάποια χαρακτηριστικά που δεν αλλάζουν όσα χρόνια και αν περάσουν : ένα χαμόγελο, μια έκφραση,το βλέμμα… αυτά δεν αλλάζουν όσα χρόνια και αν περάσουν. Είναι αυτό που λέω ότι ο κάθε μαθητής μου αφήνει το ίχνος του πάνω μου… στο μυαλό μου τέλος πάντων.
Έτσι λοιπόν… λες και ήταν χθες που η σειρά του ’94 ήταν στα θρανία. Από τότε, πολλοί με τίμησαν με τη φιλία τους και βρισκόμαστε συχνά πυκνά και τα λέμε. Και αυτό για εμένα είναι από τις ομορφότερες στιγμές, μοναδικές. Και γενικά προσπαθώ να μη τις χάνω. Προχθες βρέθηκα με “παιδιά” που είχα να τα δω από όταν τελείωσαν το σχολείο, αλλα από ότι κατάλαβα δεν ήμουν ο μόνος. Μιλήσαμε, γελάσαμε, θυμηθήκαμε, μέχρι και “απαραίτητες διευκρινήσεις δόθηκαν μετά από 20 χρόνια… (!). Εγώ τα είχα ξεχάσει… αλλά θέλανε να μου τα θυμίσουν ( στο περίπου τα θυμήθηκα αλλά δεν βρήκα το λόγο να το ψάξω παραπάνω ). Μια υπέροχη βραδια. Με υπέροχους ανθρώπους, γελαστούς, ζωντανούς, μια αισιόδοξη εικόνα για το μέλλον και μόνο που τους έβλεπες. Σιγά σιγά “την έκανα” προσπαθώντας να κρατήσω τη καινούργια εικόνα. Δεν είναι εύκολο. Πάντα στο μυαλό μου θα έχω εκείνη τη πρώτη εικόνα του μαθητή στη τάξη. Απλά θα μου είναι πιο εύκολο να τους θυμηθώ όταν τους ξαναδώ. Τουλάχιστον έτσι νομίζω. Από την άλλη, είχαν τόσα πολλά να πούνε και να θυμηθούνε που εγώ μάλλον θα δυσκολευόμουν να παρακολουθήσω. Είναι σίγουρο ότι η βραδιά ήταν μεγάλη και άργησαν να το διαλύσουν.
Το σίγουρο είναι ότι ήταν για εμένα τιμή που βρέθηκα εκεί. Γιατί όπως έχω πει κάθε μέρα μέσα στη τάξη, μαθαίνω. Και μια και αυτοί ήταν από τους πρώτους μαθητές μου,είχα πολύ περισσότερη ανάγκη να μάθω, και σίγουρα με βοήθησαν πολύ.
Και μια φωτογραφία από τη συγκέντρωση…
Σε όλους τους παλιούς μου μαθητές, σε όλους εσάς που Χριστουγεννιάτικα διαβάζετε αυτές τις σκέψεις, εύχομαι Χρόνια Πολλά και καλά, να έχετε υγεία και ευτυχία και να περνάτε καλά.
Τη καλησπέρα μου…
Big Data – SaaS – Internet of Things : Άγνωστες λέξεις… ακόμα.
Προ ημερών βρέθηκα στην ετήσια εκδήλωση της ORACLE. Oracle day 2014 λεγόταν η εκδήλωση. Μια εκδήλωση όπου μπορείς να πάρεις κλεφτές ματιές στο μέλλον, και αν αφεθείς, να ονειρευτείς και εσύ, όσο μπορείς, πως μπορεί να είναι τα πράγματα στο μέλλον. Δεν θεωρώ ότι δικαιούμαι τον χαρακτηρισμό του μάντη ( oracle ) αλλά τουλάχιστον μπορώ […]
Ένας υπέροχος άλλος κόσμος… μυστικός
Σήμερα βρέθηκα στο Αιγάλεω. Στο 6 ΓΕΛ Αιγάλεω στο χώρο της έκθεσης των Φυσικών Επιστημών. Οι χώροι του ΓΕΛ πρώτα απ’ όλα… Τεράστιοι, με άπλα, χαμηλά κτίρια μέ το πολύ ισόγειο και ένα όροφο, χώροι διάφοροι σκεπαστοί αλλά και ανοικτοί για τους μαθητές στην ώρα του διαλείμματος. Δεν ξέρω μέσα τι έλεγε, αλλά από έξω […]
Κάνοντας μάθημα από το σπίτι…
Μερικές φορές υπάρχει η ανάγκη να κάνουμε ένα μάθημα… παραπάνω. Αυτό φυσικά μπορεί να γίνει στις τάξεις. Τι γίνεται όμως αν δεν μπορείς να είσαι συνέχεια στη τάξη, ή αν χρειάζεται να συνγκεντρώσεις μαθητές από διάφορες περιοχές; Εκεί τη λύση την δίνει το διαδίκτυο. Μια πολύ χρήσιμη εφαρμογή είναι τα Webinar. Συγχώνευση των λέξεων Web […]
Μια καταπληκτική ημέρα στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών.
Όλα ξεκίνησαν στη βραδιά του Ερευνητή στο Δημόκριτο. Εκεί βρήκα το φίλο μου τον Γιώργο που με προσκάλεσε με τους μαθητές μου στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Αυτό ήταν… τι το είπε… Το κανόνισα άμεσα και μάλιστα στις μικρές διακοπές ώστε να μπορέσουν να έρθουν και οι μαθητές της Γ Λυκείου χωρίς να χάσουν μαθήματα στο […]
Το πρώτο διαγώνισμα
Προχθές έβαλα το πρώτο διαγώνισμα στη Γ Λυκείου. Φέτος έχω 12 μαθητές στη θετική κατεύθυνση και προβληματίστηκα στο τι μορφή θα έχει το διαγώνισμα. Να εξηγήσω λίγο περισσότερο. Το πρώτο διαγώνισμα πρέπει να έχει κατά την άποψη μου κάποια “φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά”. Ειδικότερα το διαγώνισμα πρέπει να είναι αρκετά δύσκολο, ώστε να τους κρατήσει σε εγρήγορση, […]
Άνεμος ανανέωσης…
Μετά από δυο μήνες και αποφάσισα να ασχοληθώ πάλι με το blog μου. Φέτος δεν ξέρω… με φόβισε. Είχα πολλές απώλειες και αυτό μάλλον μου δημιούργησε μια φοβία. Στις 15 φετεινές εγγραφές οι 4 ήταν για να “χαιρετήσω” αγαπημένα πρόσωπα. Και δεν μου άρεσε καθόλου. Η αποχή μου λοιπόν για πάνω από δυο μήγνες, μάλλον […]
Βαθμολογία και αξιολόγηση
Ξεκινώντας την πορεία μου στις τάξεις πριν 26 χρόνια πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι υπήρχαν συγκεκριμένα κενά, για να μπορέσω να σταθώ στη τάξη. Η σχολή που είχα τελειώσει ( το χημικό των Ιωαννίνων ) μας είχε εφοδιάσει με όλες εκείνες τις γνώσεις που ήταν απαραίτητες να σταθούμε κυρίως σε βιομηχανία, που ήταν ο βασικός […]
Καλό ταξίδι Γιάννη
Έχω αρχίσει και τσαντίζομαι με τη κατάσταση. Τρίτη φορά φέτος μια τέτοια εγγραφή. Αυτή τη φορά για τον Γιάννη τον Ελεμέ συμφοιτητή αρχικά και φίλο έκτοτε για 35 χρόνια. Έφυγε από το καρκίνο αλλά όχι νικημένος. Μια και όπως έμαθα δεν του χάρισε ούτε ένα λεπτό. Δεν τον άφησε να χαρεί την νίκη του. Έφυγε […]
Εικοσιτρείς… εικοσιτρείς…
Εικοσιτέσσερα χρόνια στο σχολείο, εικοσιτρείς αποφοιτήσεις. Όχι δεν έχω χάσει καμία. Τις έχω παρακολουθήσει όλες… ανεξαιρέτως… ακόμα και υπό βροχήν. Φεύγουν τα παιδάκια μου… και δεν μπορεί να μη πάω να τα δω. Πολλά έχουν πει και πολλά έχουν γράψει για τις αποφοιτήσεις : για τη σημασία της, το κόστος της, το που πρέπει να […]
