Posts by manaliss:
Η διαφορά ανάμεσα στην επαιτεία…
Αρχίζω σιγά – σιγά να ξεπερνάω την άρνηση μου να περάσω από το ψηφιακό μου σπίτι μετά την τελευταία εγγραφή. Όμως πρέπει σιγά σιγά να προχωράμε…Έτσι ανοίγω τα παράθυρα, ξεσκονίζω, σκουπίζω και είμαι έτοιμος…
Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να βλέπεις ανθρώπους όλων των ηλικιών να κάθονται σε μια γωνία- συνήθως έξω από πολυσύχναστα μαγαζιά – με ένα κυπελλάκι στο χέρι και να ζητάνε ελεημοσύνη. Δυστυχώς η συχνότητα είχε αυξηθεί.
Χθες βρέθηκα στο Παγκράτι σε μια πολυσύχναστη διαδρομή σε κεντρικό δρόμο, είδα μια εικόνα διαφορετική. Μια κυρία μεγάλης ηλικίας, φορώντας τα καλά της, με πολύ προσεγμένη εμφάνιση, κουλουριασμένη σε μια “γωνία”, προσπαθώντας να κρύψει το πρόσωπό της, με το χέρι απλωμένο κρατώντας ένα κυπελλάκι γιουρτιού. Είναι – για εμένα τουλάχιστον – φανερό ότι αυτή η κυρία δεν είναι “επαγγελματίας”.
Μια κυρία που έβαλε τα καλά της για να βγει έξω, όπως όλες οι “γιαγιάδες”, να τη δει ο κόσμος φροντισμένη να μη τη “κουτσομπολέψει” ότι βγήκε όπως – όπως, για να ζητήσει τη βοήθεια μας. Ούτε να το γράψω μπορώ…”να ζητιανέψει”. Τη βοήθεια μας ζητούσε…
Δεν μπόρεσα να τη κοιτάξω, φοβούμενος μη τη φέρω σε αμηχανία και τη κάνω να αισθανθεί ακόμα πιο άσχημα, έψαξα τις τσέπες μου και βρήκα “κάτι” και περνώντας χωρίς να σταθώ, όπως κάθε βιαστικός Νεοέλληνας, το έριξα μέσα… και πήγε να σηκωθεί να με ευχαριστήσει… Και εκεί ήταν που “με σκότωσε”. Και έφυγα σχεδόν τρέχοντας αν και ήμουν βέβαιος ότι στα λόγια της που ψέλλισε διέκρινα το κλάμα…
Βρέθηκα σε φοβερή αμηχανία, αλλά και οργίστηκα.
Θα ήθελα να ξέρω ποιοι είναι αυτοί, και με ποιο δικαίωμα βγάζουν αυτούς τους ανθρώπους στο δρόμο. Τους ανθρώπους που μια ζωή έζησαν με αξιοπρέπεια τώρα τους βγάζουν στο δρόμο και τους φέρνουν σε αυτή τη θέση. Ήθελα να κάτσω λίγο δίπλα της να της μιλήσω, να δω αν μπορώ να κάνω κάτι, αλλά δεν τόλμησα…φοβήθηκα, ντράπηκα, δεν ξέρω. Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να αντικρίσω αυτό το πρόσωπο που θα μπορούσε να είναι η μητέρα μου και να του πω τι…
Θα ήθελα να ξέρω ποιοι έχουν βγάλει όλους αυτούς τους υπερήλικες στο δάσος δεξιά – αριστερά στον περιφερειακό και τους έχει βάλει να μαζεύουν χόρτα για να μαγειρέψουν. Προσέξτε το αν δεν το έχετε δει. Για αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να είναι λογικό γιατί το έχουν ξανακάνει (κάπου μετά τη κατοχή σε δύσκολα χρόνια), Γιατί να πρέπει να το ξανακάνουν τώρα;
Πολλά έχουν αλλάξει… Πολλά έχουν πάρει… Διακυβεύεται η αξιοπρέπεια μας και έχουν στο μάτι την ανθρωπιά μας…
Μπορούμε να παραμείνουμε άνθρωποι… Πρέπει να παραμείνουμε άνθρωποι.
Τη καλημέρα μου…
Πως να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις…
Στη Σικελία στην Αίτνα το έδαφος είχε θερμοκρασία 40-50 β Κελσίου και από πάνω το χιόνι… ήταν χιόνι ( 0 β Κελσίου τουλάχιστον ). Άρα υπήρχαν κενά από κάτω ανάμεσα στο χιόνι και το έδαφος. Και φυσικά δεν χάσαμε ευκαιρία… όλοι… Σήμερα έκανα πολλά πράγματα που δεν ηθελα. Βρέθηκα στο πρώτο Νεκροταφείο για τη Βάλια […]
Καλό ταξίδι Βάλια…
Μου την δίνουν αυτές οι εγγραφές, γιατί όποτε κάνω μια τέτοια εγγραφή, πρέπει να χαιρετήσω κάποιον. Ένα φίλο που ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι απλά (ποτέ δεν είναι αλλά τώρα είναι χειρότερα) γιατί δεν είναι κάποιος απλά γνωστός, ή ένας απλός συνεργάτης. Είναι η Βάλια. Η Βάλια με […]
Καλή Χρονιά…
Η καλύτερη μου… καφεδάκι και καινούργια χρονιά εν όψει… Αυτό σημαίνει απολογισμός και προγραμματισμός… Ας ξεκινήσουμε από τον απολογισμό… φέτος πλήρωσα πολλους λογαριασμούς. Πάμε στο προγραμματισμό… του χρόνου θα πληρώσω πολλούς λογαριασμούς… Ωραία τελείωσα… Λίγο ακόμα και θα μοιάζω με δελτίο ειδήσεων. Τέλος πάντων… δεν θα μείνω εδώ όπως δεν έμεινα και πέρυσι. Έτσι πέρυσι […]
Καλά Χριστούγεννα…
Θέλω να ευχηθώ σε όλο το κόσμο Καλά Χριστούγεννα και Καλές Γιορτές. Δυστυχώς δεν μπορώ να το “ευχαριστηθώ” γιατί όλοι αυτοί που ελέγχουν τη καθημερινότητά μας έχουν βαλθεί να φροντίζουν κάθε μέρα να μας κάνουν να αισθανόμαστε ένοχοι που ζούμε σε σπίτι, ενώ οι άλλοι μένουν στο δρόμο. Να μη μπορούμε να χαρούμε που έχουμε […]
Χριστούγεννα και άλλα…
Έχουμε μπει στη τελική ευθεία για τα Χριστούγεννα. Σε είκοσι μέρες θα είμαστε στην παραμονή των Χριστουγέννων και θα περιμένουμε να έρθει η μεγάλη γιορτή. Χιλιάδες τόννοι χαρτιού και μελανιού έχουν καταναλωθεί και εκατομμύρια λέξεις έχουν γραφτεί για αυτή τη μέρα. Τι για την κατάθλιψη, τι για την χαρά, τι για την αλληλεγγύη, τι για […]
Ο αγώνας δρόμου, η αλληλεγγύη και οι χορηγοί…
Πραγματοποιήθηκε σήμεσα στην Ελληνογαλλική Σχολή Αγίας Παρασκευής, ο πρώτος αγώνας δρόμου Αλληλεγγύης. Στη φωτογραφία που ακολουθεί φαίνεται η εκκίνηση του Ελληνικού Λυκείου από τον Γενικό Διευθυντή κ. Luyckx. Το κλίμα ήταν εορταστικό και όλοι οι μαθητές συμμετείχαν. Στόχος ήταν να ενισχυθεί το ταμείο αλληλεγγύης της Σχολής και μέσα από αυτό να ενισχυθούν οι μαθητές που […]
Ποστερούχος, όπως λέμε οικοπεδούχος…
Τα συνέδρια βοηθάνε να διαμοιράζεται η γνώση και οι άνθρωποι που θεωρούν ότι έχουν κάτι να πουν και να μοιραστούν με τους συναδέλφους τους, βγαίνουν μπροστά. Εκεί παρουσιάζουν την εργασία τους και συζητάνε με το κοινό τις απορίες τους. Επί σειρά ετών, παρακολουθούσα συνέδρια και πολλές φορές με απασχολούσε το εξής ερώτημα : μα καλά […]
Το δένδρο της ευγνωμοσύνης…
Χθες βρέθηκα σε ένα μαγαζί με ψηφιακές εκτυπώσεις… Δεν ήξερα ότι υπάρχουν “τέτοια μαγαζιά”. Ενθουσιάστηκα, γιατί ήταν μια παρέα νέων ανθρώπων, γελαστοί, πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν, να βοηθήσουν, να δώσουν οδηγίες και γνώμη. Όχι εκείνοι που μπαίνεις και σε κοιτάζουν λες και έχεις σκοτώσει τη μάνα τους και κοιτάζουν να σε “ξεπετάξουν” για να τους αδειάζεις […]
Αλλάζοντας το σχολείο
Το σχολείο είναι ο χώρος που περνάμε την μισή μας μέρα. Οι καθηγητές ίσως λίγο λιγότερο. Οι μαθητές όμως σίγουρα περνάνε τη μισή τους μέρα τουλάχιστον στο θρανίο. Είναι σημαντικό να αισθάνονται άνετα στο χώρο και να τον αισθάνονται δικό τους. Δεν είναι εύκολο. Για να γίνει κάτι τέτοιο ο χώρος πρέπει να έχει κάτι […]
