Μια ζωή μηδενικά και άσσοι…
Είναι πολλά χρόνια τώρα που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να ασχολείται με μηδενικά και άσσους.
Η πρώτη μου επαφή ήταν το 1976 όταν πρωτοέπιασα στα χέρια μου ένα επιστημονικό calculator της Texas Instruments. Κομπιούτερ το λέγαμε τότε. Αργότερα κατάλαβα την διαφορά των όρων. Τώρα τα λέμε κομπιουτεράκια. Ήταν επιστημονικό με πράσινα LED (μια σειρά ξέρετε εκείνα που είναι ένα 8 τετράγωνο και ανάλογα ποια ανάβουν κάνει τους άλλους αριθμούς). Ήταν η πρώτη μου επαφή με πλήκτρα και καταγοητεύτηκα. Και φυσικά δεν έφυγε από τα χέρια μου. Μου το είχαν φέρει από Αγγλία γιατί εδώ δεν υπήρχαν (τόσο καλά) και όσα επιστημονικά υπήρχαν ήταν πανάκριβα… (είχαν φόρο πολυτελείας και εισαγωγής που σχεδόν τριπλασίαζε την τιμή τους). Μαζί βγάλαμε το Πανεπιστήμιο. Πέρασε πολλά στα χέρια μου (πεσίματα, καψίματα -κάπνιζα τότε- , ψιλοσπασίματα ) αλλά πήραμε μαζί πτυχίο. Και μετά για αρκετά χρόνια μου έκανε παρέα στο γραφείο με τα μεγάλα πράσινα νούμερα του μέχρι που κάποτε άρχισε να τα χάνει…Δεν πατούσε το 1, δεν πατούσε το ρίζα, δεν… και τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να προχωρήσω παραπέρα. Και πήρα άλλο κομπιουτεράκι.
Το 1982 πήραμε με τον αδελφό μου τον SPECTRUM 48, το πνευματικό παιδί του λόρδου Sinclair το οποίο έβαλε τον υπολογιστή σε κάθε σπίτι. Ο περίφημος επεξεργαστής του Z80 όσο και αν σας φαίνεται περίεργο κυκλοφορεί ακόμα. Που; Μα σε ψυγεία, πλυντήρια, κουζίνες… Είναι ο περίφημος “εγκέφαλος” σε ένα τεράστιο πλήθος οικιακών συσκευών. Γιατί; Μα είναι φτηνός και αξιόπιστος. Κόστος παραγωγής… κάτω από το μηδέν. Για να ελέγξει την θερμοκρασία και να βάλει το μοτεράκι μπροστά ή την αντίσταση σε μια καθορισμένη ώρα είναι υπεραρκετός. Εκεί έμαθα το πρώτο μου προγραμματισμό. BASIC όχι η γνωστή… η BASIC του SPECTRUM. Μια χαρά ήταν. Πρωτοέμαθα να σκέφτομαι “δομημένα” και να ορίζω τις παραμέτρους του προβλήματος. Τότε πρωτοέβγαλα και το πρώτο μου πρόγραμμα… ένα πρόγραμμα ονοματολογίας οργανικών ενώσεων. Με μικρή χρησιμότητα μια και…δεν είχαν όλοι SPECTRUM (!!!). Τα λαστιχένια πλήκτρα του με τον ήχο της φούσκας που σκάει (για να με ενημερώνει ότι το πάτησα το πλήκτρο) ήταν καθοριστικά όσον αφορά το πληκτρολόγιο. Η γκρίνια της μάνας μου να της αδειάσω τη τηλεόραση για να δει και να βγάλω “όλα αυτά τα καλώδια από τη μέση” ακόμα ηχεί στα αυτιά μου (λέμε τώρα). Και σκέφτηκα ότι έπρεπε να προχωρήσω παραπέρα.
Και πήρα τον COMODORE 64 με το δικό του μόνιτορ και το δικό του αποθηκευτικό μέσο. Ένα υπέροχο κασετόφωνο COMODORE. Κομμένα τα καλώδια και οι τηλεοράσεις. Είχε το δικό του μόνιτορ και τη δικιά του αποθήκευση. Μεγαλείο. Η δόξα του δεν κράτησε πολύ γιατί βγήκε το PC. Αλήθεια πόσοι σήμερα ξέρουν ότι το PC = Personal Computer; Και όχι μόνο αυτό είχε και DOS (!!!) = Disk Operating System. Για να καταλάβετε πόσο καινούργια ήταν όλα αυτά, το πήρα και το πήγα σπίτι περιχαρής (1986 ήταν) το σύνδεσα όπως φανταζόμουνα, (ευτυχώς οι υποδοχές ήταν μονόδρομος…) το άνοιξα και είδα το μαγικό στο μόνιτορ : “DOS not found – Please insert disk”…κόκαλο εγώ… Τι είναι αυτό; Ποιο δίσκο, που να το βάλω…. τι είναι όλα αυτά…Κατευθείαν τηλέφωνο σε αυτούς που μου το πούλησαν…. “Μου ζητάει ένα δίσκο….ποιος είναι αυτός και που το βάζω… Γιατί σε εσάς δεν ζητούσε… και άλλα τέτοια μαγικά…” Ψιτ… Μη ρωτήσει κανείς για σκληρό δίσκο…απλά ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ (και αυτό είναι κυριολεκτικό όπως ακούγεται… όχι μεταφορικό). Ο πρώτος μου σκληρός ήταν τεράστιος… 20 ΜΒ (Ναι ΜΒ αφού οι δισκέτες ήταν 256 ΚΒ αυτός χωρούσε περίπου 1000 δισκέτες!!!).
Να μη το συνεχίσω… Έχουμε φτάσει περίπου στο 1990. Αυτός που μου πουλάει υπολογιστές έχει φτιάξει τη πρώτη πολυκατοικία του και είναι στα θεμέλια στη δεύτερη. Το 1994 με τη φίλη μου τη Φιλλένια αποφασίζουμε να βγάλουμε ένα βιβλίο χημείας, όπως το φανταζόμασταν… πάλι μπήκαμε στην πληροφορική. Πέρασε όλο το βιβλίο από τα ακροδάκτυλά μου. Εκεί ανακάλυψα το DTP πολύ πριν το ανακαλύψει η εταιρεία που τώρα αντιπροσωπεύει το πρόγραμμα. Με υπολογιστές αργούς και προγράμματα που το ένα δεν συνεργαζόταν με το άλλο, φτιάξαμε το πρώτο βιβλίο από την σκέψη στο χαρτί. Σε όλες τις φάσεις. Το δημιουργικό ήταν δικό μου…Από το εξώφυλλο, στο κασεδάρισμα, στα πλαίσια, σε όλα. Το δεύτερο βιβλίο που έβγαλα ήταν μια εργασία πάνω στην ατομική ενέργεια για το σχολείο. Και αυτό πάλι από τα χεράκια μου πέρασε.
Και φτάνουμε στις μέρες μας… μέσα από όλες τις γενιές των επεξεργαστών: 8088, 80286, 80386, 80486, AMD συμβατοί, Pentium 3, Pentium 4 και τώρα i-7. Σε κάθε φάση είχα το διάβασμα που απαιτείται, και δώστου νέα προγράμματα, και δώστου νέα λειτουργικά, και άντε πάλι αναβαθμίσεις και άντε πάλι τα ίδια.
Και άπειρες ώρες δουλειάς και διαβάσματος, και ψαξίματος, στους υπολογιστές. Σεμινάρια 300+ ώρες σε σχεσιακές βάσεις δεδομένων στην ORACLE από εντυπωσιακούς εκπαιδευτές.
Και αρχίζει η πληροφορική να μπαίνει στα σχολεία. Και εγώ αισθάνομαι “σαν στο σπίτι μου”.
Και αρχίζουν οι ημερίδες και οι παρουσιάσεις. Το 2000 στο σχολείο μας κάνουμε την πρώτη ημερίδα πάνω στις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση όταν οι άλλοι ακόμα δεν ξέραν τι γίνεται. Και παρουσιάζω ένα Excel – άκι το οποίο έκανε υπέροχες γραφικές παραστάσεις ογκομέτρησης όταν του έδινες τους όγκους. Μια χαρά πήγε. Το 2004 στο Αμερικάνικο Κολέγιο παρουσιάζει σε μια ημερίδα τα λάθη στο POWER POINT και μετά την επόμενη χρονιά για την διαθεματικότητα στην Εκπαίδευση. Και πάλι διάβασμα. Και τότε ήρθε η αποκάλυψη…
ADSL : Απεριόριστο διαδίκτυο. Και άνοιξαν όλες οι δυνατότητες…και το διάβασμα συνεχίστηκε και ανοίχτηκαν τα blogs. Αυτό είναι το όγδοο μου blog. Δεν μιλάω για συμμετοχή. Είναι πολλά παραπάνω. Περάστε μια βόλτα από ΤΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΜΟΥ ΙΧΝΟΣ. Και τότε “εμφανίστηκε” η Σύρος με το Πανελλήνιο Συνέδριο. Πανελλήνιο Συνέδριο χμ!!!! Και γιατί όχι… Και ανασκουμπώνομαι και πάω. Η εργασία μου για τα blogs γίνεται δεκτή. Πέρυσι στην Ημαθία δεν είχα εισήγηση, γιατί δεν έγινε δεκτή, και εκεί κατάλαβα ότι υπήρχαν κάποια στάνταρντς που έπρεπε να τηρηθούν. Φέτος γίνανε πολλά…
Πρώτα από όλα άνοιξε ο δρόμος για την πιστοποίηση, την οποία πήρα για το πρώτο επίπεδο και αμέσως μετά υπέβαλα αίτηση για το Β επίπεδο, που παρακολουθώ τώρα. Επίσης μετά από μια εκδήλωση ενδιαφέροντος να γίνω κριτής εργασιών στο επόμενο συνέδριο έγινε δεκτή και έτσι ο ΚΡΙΝΟΜΕΝΟΣ ΚΡΙΝΕΙ. Τι μοναδική εμπειρία, και πόσους θα βοηθούσε αυτή η διπλή εμπειρία να καταλάβεις τι γίνεται. Και όχι μόνο για το συνέδριο. Βλέπετε συνήθως ο καθένας είναι από τη μία πλευρά και δεν βλέπει την άλλη. Όμως αν βρεθείς σε αυτή τη θέση, μπορείς να καταλάβεις την προσπάθεια αυτού που φτιάχνει την εργασία, και αυτό γιατί το έχεις κάνει και εσύ. Και η δική σου εργασία είναι στα χέρια κάποιου και την αξιολογεί. Και πρέπει να είσαι αντικειμενικός και σαφής. Να αφιερώνεις πλήρως το χρόνο σου σε αυτό που κάνεις. Γιατί πίσω από το χαρτί είναι ένας άνθρωπος που θέλει να μοιραστεί με όλο το κόσμο τις γνώσεις του και τις απόψεις του. Και πρέπει αν δεν είναι τα πράγματα σωστά όχι απλά να απορρίψεις, αλλά να δώσεις την δυνατότητα στον άλλο να καταλάβει και να δώσει κάτι καλύτερο. Έτσι λοιπόν βρέθηκα να κοιτάω και από την άλλη μεριά της όχθης. Και έτσι φτάνουμε στην τελευταία εξέλιξη…
Μετά την επιμόρφωση Β επιπέδου, άνοιξε ο δρόμος για επιμορφωτής Β επιπέδου και έτσι είπα να κάνω μια αίτηση… Έχω κάποια προβληματάκια, γιατί μάλλον δεν είχαν προβλέψει ότι κάποιος ιδιωτικός εκπαιδευτικός θα μπορούσε να κάνει αίτηση. Δεν πειράζει όμως. Ρωτώντας, βήμα βήμα, φτιάχνονται τα πράγματα. Και τελικά θα την κάνω την αίτηση… Που θα μου πάει.
Όμως τα μηδενικά και οι άσσοι – δηλαδή το δυαδικό σύστημα των υπολογιστών δεν με εγκλώβισε… όχι.
Με έφερε σε επαφή με τους φίλους μου στην Αμερική , την Αγγλία, τη Σουηδία. Μου γνώρισε πολλούς ανθρώπους με τους οποίους είχα ψηφιακή επικοινωνία και μετά είπαμε να πιούμε και κανένα κρασάκι και να βρεθούμε. Και από τότε τα λέμε συχνά πυκνά. Με βοήθησε να μαζέψω φίλους και συμφοιτητές.
Η πορεία είναι μεγάλη και – για εμένα – διασκεδαστική και πολύτιμη. Κάθε φορά που κατάφερνα κάτι είτε ήταν ένα πρόγραμμα είτε μια απλή εφαρμογή, για μένα ήταν μια μικρή νίκη και μια αφορμή για να κάνω το επόμενο βήμα.
Το GET A LIFE νομίζω ότι είναι κάτι που μπορεί ο καθένας να το έχει και ταυτόχρονα να ασχολείται με μηδενικά και άσσους…
Τη καλησπέρα μου…
