Χαρίστε…Συγγνώμη να ανοίξω τα παράθυρα…

να αεριστεί λίγο το blog… Έπιασε σκόνη και μυρίζει “κλεισούρα”. Αρχίζω να μη γράφω πια τόσο συχνά. Δεν είναι ότι έχω δουλειά, εντάξει όλο και κάτι βρίσκεται, αλλά κυρίως είναι η νέα ενασχόληση μου σαν εκδότης. Δεν μπορώ να βρω τη φόρμουλα εκείνη που θα φροντίζει να φέρνει την κατάλληλη πληροφορία στην εφημερίδα. Θέλω θέματα σχετικά με εκπαίδευση, τεχνολογίες, καινοτομίες στην εκπαίδευση, τρόπους διδασκαλίας και ότι άλλο θα μπορούσε να ενδιαφέρει εκπαιδευτικούς που το ψάχνουν και ψάχνονται.

Δεν ήξερα τι να κάνω και έτσι έβγαλα δύο εφημερίδες. Τη γενική έκδοση, που είναι συνδεδεμένη, με όλους όσους ακολουθώ, μέσω Twitter.  Όσοι έχουν κάποιο σύνδεσμο εμφανίζονται στη γενική έκδοση. Στην περιορισμένη έκδοση, έχω βάλει σχετικές λέξεις κλειδιά αλλά αν δεν προωθήσω κάποια μνήματα τα άρθρα είναι πολύ λίγα. Ακόμα δεν έχω βρει εκείνες τις λέξεις κλειδιά αλλά που θα πάει…

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι στο Twitter. Από το twitter έρχονται συνέχεια πληροφορίες. Όση ώρα σας γράφω έχω ήδη πάρει 15 tweets – και μου έχει σπάσει το νεύρα ο υπολογιστής που γράφει με υστέρηση περίπου 1 δευτερολέπτου. Το Τwitter είναι για να λες σε όλους που είσαι και τι κάνεις. Ωραία. Γιατί να το κάνεις αυτό…δεν ξέρω. Αν όμως είσαι σε ένα μέρος με ωραίο περιβάλλον. Τότε το μήνυμα σου, κάνει μια διαφήμιση στο χώρο και το κάνει γνωστό παραέξω. Αλλά αν βρεις ένα ωραίο site που πιθανόν να ενδιαφέρει και κάποιον άλλο, τότε στέλνεις τον σύνδεσμο και το μοιράζονται όλοι. Καλό; Εμένα μου αρέσει. Η εφημερίδα μου δημοσιεύει ό,τι στέλνω εγώ, αλλά και αυτοί που ακολουθώ (απαραίτητη προϋπόθεση, να περιέχουν σύνδεσμο). Έτσι λοιπόν, μαθαίνω όλα όσα στέλνουν αυτοί που παρακολουθώ και εκεί το είδα. Ξεκίνησε από τη βιβλιοθήκη Λιβαδειάς. Το είδα εδώ. Διαβάστε το λιγάκι προσεκτικά και πείτε μου τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για αυτό…

Το σκέφτηκα πολύ και έχω κάποιες ιδέες. Θα σας τις παρουσιάσω μία μία…

Ξεκινάμε από την βασική αρχή ότι ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία. Εντάξει είμαστε σε περίοδο λιτότητας αλλά νομίζω ότι αυτά που θα πω κάτι θα σας θυμίζουν…

Λοιπόν

1. Έχουμε αγώνες ποδοσφαίρου…Νομίζω ότι πολλοί από εμάς πήρανε καινούργιες τηλεοράσεις. Τις παλιές τι τις κάνατε; Να σας δώσω μερικές λύσεις….Δωρίστε τις σε ένα σχολείο. Συνήθως οι τηλεοράσεις που έχουμε στα σπίτια μας είναι αρκετά μεγάλες ώστε να δείχνουν σωστά σε μια τάξη. Με ένα τραπεζάκι με ρόδες και ένα DVD player των 30 € έχουμε ένα συστηματάκι που μπορεί να δείξει σε μια τάξη ένα εκπαιδευτικό βίντεο. Δωρίστε την σε ένα φορέα – εστία – οίκο ή όπως αλλιώς λέγεται.  Δωρίστε το σε ένα ορφανοτροφείο.

2. Έχουμε παιδάκια; Μάλλον. Δύο πράγματα εδώ… έχουμε το συνήθειο στα παιδιά μας να τα φορτώνουμε με δώρα, παιδικά βιβλία, παιγνίδια επιτραπέζια, ή άλλα. Τα παιδιά μεγαλώσανε και τα πράγματα αυτά ακόμα γεμίζουν ντουλάπια ή σέρνονται δεξιά αριστερά. Εδώ λοιπόν μπορούμε να τα στείλουμε σε κάποιο χωριό ή απομακρυσμένο νησί. Μη ψάχνετε πολύ… προ καιρού έγινε μια κίνηση με το Καστελλόριζο…για βιβλία, ή κάρτες κλπ κλπ για να δείξουμε σε αυτούς τους ανθρώπους ότι δεν είναι ξεχασμένοι τουλάχιστον από τους απλούς ανθρώπους γιατί από τους κρατούντες δεν είμαι σίγουρος. Τα κατεβάζετε, τα ξεσκονίζετε, τα ελέγχετε αν είναι σωστά (είναι σπάσιμο να ξεσηκωθεί ένα παιδάκι με ένα επιτραπέζιο και μετά να μη μπορεί να παίξει…Αν δεν είναι πλήρες πετάξτε το… δεν το παίζει κανείς. Μη το στείλετε λειψό). Μετά σκεφτείτε τις διάφορες στέγες κακοποιημένου παιδιού ή προστασίας της οικογένειας. Εκεί μερικοί από αυτούς που διαχειρίζονται τα ιδρύματα αυτά είναι διεκπεραιωτικοί απλά που σημαίνει ότι πιθανά να σας αντιμετωπίσουν με αδιαφορία. Μην απογοητευτείτε. Προσπαθείστε λίγο πριν καταλήξουν στην ανακύκλωση ή στα σκουπίδια.

Το ίδιο ισχύει και για τα βιβλία. Παλιά παιδικά βιβλία ή σχολικά βοηθήματα – τα περισσότερα αχρησιμοποίητα – σίγουρα θα μπορούσαν να βοηθήσουν κάποιο παιδάκι.

Το δεύτερο έχει να κάνει με την τεχνολογία. Πολλοί γονείς θα πάρουν ή πήραν υπολογιστή για τα παιδάκια τους για το “σχολείο” όπως θέλουν να λένε… Το θέμα είναι πολύ συχνά έχουμε ας πούμε παλιά CD – Player, MP3 – player με μικρή μνήμη που πια δεν μας κάνουν, η φωτογραφικές μηχανές με πολύ μικρή ανάλυση που επίσης δεν μας κάνουν πια. Και αυτές είναι πάλι σε κάποιο ντουλάπι και σκονίζονται και αραχνιάζουν. Ξέρετε πόσα σχολεία θα εκτιμούσαν μια απλή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή…Δεν ξέρω πόσα έχουν αλλά και μόνο μια μηχανή για να τη δώσουν στα παιδιά χωρίς το φόβο της φθοράς, θα ήταν χρήσιμη. Το ίδιο και οι παλιές βιντεοκάμερες. Να μη συνεχίσω…Πολλά από αυτά που έχουμε στο σπίτι μας μπορούν να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία να αξιοποιηθούν.

Και συνεχίζω με τους υπολογιστές. Παλιά κάναμε αναβαθμίσεις. Τώρα με τους ρυθμούς ανανέωσης δεν έχει νόημα να κάνουμε αναβάθμιση. Θα έχουμε πάντα ένα λειψό μηχάνημα. Και δεν θα λειτουργεί σωστά… Έτσι παίρνουμε ολοκληρωμένο καινούργια. Και το παλιό τι το κάνετε; Χαρίστε το. Βάλτε του ένα Linux ελληνικότατο και χαρίστε το. Θα τρέχει μια χαρά και τσάμπα. Για πολύ γερασμένα συστήματα…. υπάρχει ένα (αγγλικό ) σκυλάκι. Αλλά έχω την αίσθηση ότι πολύ σύντομα θα μάθει Ελληνικά.

Νομίζω ότι το πιάσατε το νόημα. Και για να κάνουμε τα λόγια πράξη… :

Χαρίζεται σιντιέρα (σύστημα αλλαγής CD) 10άρα. μοντέλο CDX 601 της SONY. Δουλεύει…Τουλάχιστον δούλευε. Αλλά λείπει το καλώδιο επικοινωνίας με τη μονάδα αναπαραγωγής. Το έχουμε χάσει. Αν κανείς ενδιαφέρεται ας μου γράψει… Κυριολεκτικά. Είμαι σε φάση αδειάσματος. Θα ψάξω και θα βρω και άλλα. Σιγά σιγά. Θα ψάξω και θα ξαναβγάλω ανακοίνωση. Μέχρι τότε, ψάξτε τα συρτάρια και τα ντουλάπια σας. Μη φοβηθείτε να χαρίσετε. Αν τυχόν είστε σε εταιρεία και κάνετε αλλαγή μηχανογραφικού εξοπλισμού, τολμήστε να προτείνετε να χαρίσουν τους υπολογιστές σε κάποιο σχολείο. Μη φοβηθείτε την “ηλικία” τους.

Τη καλησπέρα μου σε όλους…