Τι αξίζει τελικά;
Αυτές τις μέρες διαβάζω συνέχεια για τις νέες τάσεις στην εκπαίδευση…Είναι κάτι που ξεκίνησε αρκετό καιρό πριν και τώρα αρχίζει και παίρνει μορφή. Πολλά έχουν γραφτεί και φυσικά δεν μπορείς να τα ξέρεις όλα. Διαβάζεις διαβάζεις διαβάζεις… και όσο διαβάζεις τόσο μπλέκεσαι.
Πάντα ήμουν θιασώτης του “κάθε μεγάλο ταξίδι ξεκινάει με ένα βήμα”. Εντάξει είναι σλόγκαν διαφήμισης αλλά για σκεφτείτε το. Πρέπει το πρώτο βήμα να είναι σταθερό, προσεκτικό, μελετημένο…Για να ακολουθήσει το επόμενο και να ξεκινήσει το ταξίδι… Και σε κάθε βήμα, γνωρίζεις κόσμο, μαθαίνεις πράγματα και μοιράζεσαι. Τελικά αυτό αξίζει… να μοιράζεσαι…
Το είχε πει…δεν ξέρω ποιος ήταν ο πρώτος. Εγώ το πρωτοείδα στη πράξη από τον Διονύση τον Μάργαρη με το ylikonet που πρόσφατα αναφέρθηκε και από το υπουργείο σαν δίκτυο αναφοράς… επιβραβεύοντας με αυτό το τρόπο όλους όσους ενεργά έχουν φροντίσει το δίκτυο αυτό να είναι ενημερωμένο και πλήρες.
Το είχα γράψει και εγώ…ΕΔΩ Και είναι ίσως η καλύτερη ιδέα. Δεν θα ξεχάσω την έκπληξη συναδέλφου από την Ηγουμενίτσα, όταν πρωτοδιόριστη οι αγαπητοί της συνάδελφοι της ανέθεσαν το “Πολυτεχνείο” σαν σχολική γιορτή και την άφησαν ολομόναχη. Μου ζήτησε υλικό και της έστειλα ό,τι είχα… και δεν το περίμενε από ένα άγνωστο.
Δεν θα ξεχάσω την Κατερίνα, υπάλληλο φαρμακείου που ήθελε βοήθεια με τη χημεία, και καθε λίγο μου έστελνε τις απορίες της και δεν κατάλαβε γιατί της απαντούσα τόσο αναλυτικά. Η Εύα από τη Στουτγάρδη, ο Βαγγέλης από τα Κύθηρα, ο Γιώργος από το Άργος, η Ξένια μάλλον από την Αθήνα. Όλοι μαθητές μου… που ποτέ δεν γνώρισα…
Από την άλλη ο Γιώργος από την βιβλιοθήκη του ΠαΠει που μου παραχώρησε ένα αντίγραφο μιας εργασίας για τις ρουμπρίκες μόνο και μόνο επειδή του εξήγησα τη συγκεκριμένη ανάγκη που υπήρχε…
Τι αξίζει τελικά; Μα το να μοιράζεσαι… Να δίνεις απλόχερα αυτό που έχεις και να μη περιμένεις “αποζημίωση”. Δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχει “πρωτότυπη” εργασία, τουλάχιστον στο κλάδο μας. Σίγουρα δεν έχουν γραφτεί όλα… αλλά η νοοτροπία αλλάζει… Οι φωτοτυπίες μας που ήταν η “επαγγελματική μας προίκα” έχουν προ πολλού γίνει κτήμα ολονών μετά τον πρώτο απόφοιτό μας…
Ψάχνοντας όλες αυτές τις μέρες βρήκα θησαυρούς. Από βιβλία στο διαδίκτυο – πρακτικά για τα πάντα – συλλογές συνδέσμων – πρακτικά για τα πάντα – δωρεάν μαθήματα πανεπιστημίων – πρακτικά για τα πάντα – και βίντεο μαθήματα – πρακτικά για τα πάντα. Το πρόβλημα είναι : Είναι πάρα πολλά. Αλλά είπαμε… κάνουμε το πρώτο βήμα και προχωράμε… Με σχέδιο και στόχο… Δεν προχωράμε έτσι… για να προχωράμε ή γιατί… “βρήκαμε κάποια χρήματα” και πρέπει να τα αξιοποιήσουμε…
Μια και… άνωθεν έχουμε μείνει στις γενικές ανακοινώσεις για το Νέο Σχολείο, χωρίς να γνωρίζουμε την κατάληξή του, μας μένει να οργανωθούμε μεταξύ μας και να δούμε πως μπορούμε να προσφέρουμε το καλύτερο στους μαθητές μας. Εδώ ό καθένας έχει την άποψη του για το τι είναι το καλύτερο, αλλά όποια και να είναι η επιλογή μας οι μόνοι ωφελημένοι θα είναι οι μαθητές μας…
Μέσα από προγράμματα επιμέλειας (currator programs) προσπαθώ να μαζέψω όλους αυτούς τους θησαυρούς τουλάχιστον να υπάρχουν κάπου μαζεμένοι για να τους βρίσκουμε.
Κάθε ιδέα δεκτή, κάθε πρόταση συζητήσιμη και κάθε κριτική ευπρόσδεκτη… Ας εκτεθούμε επιτέλους…
Τη καλησπέρα μου…
ΥΓ : Να μη ξεχνάμε και τους καλούς μας τρόπους… Καλό μήνα…
